สายรัก สายเลือด 17

ในลมหายใจสุดท้ายของชีวิตวัย 35 ปี ‘ซูเยว่ซิน’ ได้ตระหนักว่าการถูกครอบครัวที่แท้จริงรับกลับไปดูแลนั้นคือจุดเริ่มต้นของโศกนาฏกรรมทั้งหมด เธอถูกสลับตัวไปเมื่อแรกเกิด เติบโตอย่างยากลำบากแต่เปี่ยมสุขกับครอบครัวชาวนา ก่อนจะถูกพรากไปสู่คฤหาสน์ของตระกูลซูผู้ให้กำเนิด ที่นั่นเธอไม่ได้พบกับความรัก แต่กลับถูก ‘ซูเหม่ยลี่’ ลูกสาวตัวร้ายที่เติบโตมาในฐานะคุณหนูคอยกดขี่ข่มเหง จนสุดท้ายถูกใส่ร้ายและทอดทิ้งให้ตายอย่างโดดเดี่ยว แต่แล้วสวรรค์กลับมีตา ทำให้เยว่ซินได้ย้อนเวลากลับมาในร่างวัย 17 ปี ซึ่งเป็นหนึ่งวันก่อนที่ตระกูลซูจะมารับตัว! ครั้งนี้เธอจะไม่เลือกเส้นทางเดิมอีกต่อไป เยว่ซินจึงปฏิเสธสายเลือดอย่างเด็ดขาด ประกาศตัดความสัมพันธ์กับตระกูลเศรษฐี และเลือกที่จะอยู่กับครอบครัวหลินผู้ยากจนแต่รักเธอสุดหัวใจ

เนม ชื่อจริงของเขาคือ วรวิทย์ วรโชติวาทิน อายุ 25 นักธุรกิจหนุ่มรุ่นใหม่ ไฟแรง และมีเสน่ห์เหลือร้าย รับตำแหน่งต่อจากพ่อแม่ที่เสียไปเมื่อตอนอายุ 17 ปี จากเหตุการณ์เสียพ่อแม่ไปในครั้งนั้น ทำให้เขาได้พบเด็กชายที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนมีที่พักพิงใจ นาย ชื่อจริงของเขาคือ เจ้านาย พัชรวิทิต อายุ 18 เด็กชายบ้านๆ คนหนึ่ง ฐานะกลางๆ ไม่จนแต่ก็ไม่ได้รวย การตายของแม่ทำให้เขารู้อะไรหลายอย่าง ที่พ่อและแม่ไม่เคยบอก ความลับที่ถูกปิดบังไว้ ในช่วงเวลายากลำบาก ก็ได้เจ้านายหนุ่มผู้ใจดีเข้ามาช่วยเหลืออยู่เสมอ "อ่า ทั้งนาย ทั้งฉัน เราต่างเหมือนกันเลยนะ"

สาววัย17 ปี ถูกขายแปลกหน้าข่มขืนจนท้องลูกแฝดอัจฉริยะทั้งห้า โดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อของเด็กนั้นคือผู้ใด

ชีวิตก่อนถูกแผนร้ายทำให้พลัดพรากจากสามี ลูกสาวที่คลอดไม่ได้เลี้ยงดู ฟื้นขึ้นมาอีกครั้งตอนอายุ 17ปี ตอนถูกส่งไปชนบท เธอจะกลับมาแก้แค้นและเปลี่ยนชะตาร้าย กลับมาเกี้ยวพาสามีให้มารักกันอีกครั้ง

ดาวถูกพ่อไล่ออกจากบ้านเพราะเมียใหม่ของพ่อทำให้ปัญหากันปากเสียงกันมาตลอด ตั้งแต่เธออายุ 17 เธอต้องทำงานอย่างหนักเพื่อส่งตัวเองเรียนจนจบกระทั่งได้มาทำงากับทศราช ประธานบริษัทผู้ที่มีโลกส่วนตัวสูงดูเข้าถึงได้ยากแต่จริง ๆ แล้วกลับมีจิตใจดีคอยช่วยเหลือเธอตลอด ความสัมพันธ์เกิดขึ้นจากการใกล้ชิดทั้งสองช่วยกันพัฒนาธุรกิจและความสัมพันธ์ไปด้วยกันอย่างดีแต่ระหว่างทางกลับมีอุปสรรคมากมายรายล้อมอยู่เต็มไปหมด

"พี่เป็นคนมีความอดทนสูงก็จริง แต่อย่าให้มันหมด" สิ้นเสียงทุ้มบอก มือแกร่งก็ค่อย ๆ ผละออกจากเรียวแขนบาง แต่ก็ไม่วาย "หวังว่าเราจะไม่ทำหรือพูดอะไรแบบนั้นให้พี่ได้ยินอีกพี่มีความอดทนครับ แต่มันไม่ได้มากขนาดนั้น"