การ ล้างแค้น ของ ผู้ กล้า สาย ฮี ล เพลงประกอบไหนติดหูที่สุด?

เพลงเปิดของ 'การล้างแค้นของผู้กล้าสายฮีล' ที่ติดหูสุดสำหรับผมคือตัวโอเปนนิ่งเพราะมันผสมความดุดันกับเมโลดี้ที่ร้องตามได้ทันที ท่อนฮุกมีจังหวะกระแทกพร้อมกีตาร์กรูฟหนัก ๆ และพ่วงด้วยคอรัสเสียงผู้ชายที่ยกโทนให้ดูยิ่งใหญ่ จังหวะเพลงกับภาพคัทรวดเร็วในช่วงเปิดเรื่องทำให้สมองเชื่อมโยงระหว่างคำว่า 'การแก้แค้น' กับการเคลื่อนไหวที่ไม่หวนกลับ ท่อนร้องที่เรียบง่ายกลับกลายเป็นสัญลักษณ์ของความตั้งใจของตัวเอก ทุกครั้งที่ทำนองนั้นย้อนมา ผมจะนึกถึงฉากที่ตัวเอกเดินจากไปทิ้งความเจ็บปวดเอาไว้ด้านหลัง ซึ่งเป็นความรู้สึกที่ทั้งกระตุ้นและหลอกลวงในเวลาเดียวกัน

อีกสิ่งที่ทำให้ OST ของเรื่องยังคงตามหลอกหลอนคือเพลงบรรเลงโทนมืด ๆ ที่ใช้ในมอนแทจการล้างแค้น เพลงชิ้นนี้ไม่ได้หวือหวาเหมือนโอเปนนิ่ง แต่ใช้เครื่องสายบาง ๆ เปียโนโน้ตเดี่ยวและซินธ์แผ่ว ๆ สร้างบรรยากาศเยือกเย็น เวลาฟังแค่ท่อนสั้น ๆ ก็พาไปถึงตอนที่ตัวเอกย้อนความทรงจำหรือค่อย ๆ วางแผนปิดบัญชี บางครั้งผมก็เปิดฉากที่ต้องการอารมณ์เข้ม ๆ แล้วใช้ทำนองนี้ทำงาน เพราะมันชวนให้รู้สึกว่าทุกการกระทำมีราคา จุดที่ชอบเป็นพิเศษคือเมื่อตัวเพลงผสมเสียงโซปราโนหรือคอรัสเล็ก ๆ ตอนที่ฉากเงียบก่อนจะระเบิดออกมา เหมือนเป็นการเตือนว่าความเงียบก่อนพายุมีน้ำหนักมากกว่าที่คิด

เอ็นดิ้งของเรื่องมีเสน่ห์แบบตรงกันข้ามนุ่มกว่าและกล่อมเกลามากกว่า ผมชอบที่มันทำหน้าที่เป็นตัวตัดคัทหลังเหตุการณ์โหดร้าย ทำให้เวลาดูจบแล้วยังมีอะไรค้างอยู่ในอกโดยไม่ต้องดังท้วง การเรียบเรียงทำนองกับเสียงร้องมีสีเศร้าแต่สวยงาม ซึ่งเป็นส่วนที่ทำให้เพลงติดอยู่ในหัวยาวนานกว่าที่คิด สรุปแล้ว โอเปนนิ่งคือเพลงที่ติดหูที่สุดเพราะความทรงจำภาพกับทำนองมันผูกกันแน่น แต่เพลงบรรเลงและเอ็นดิ้งต่างก็มีบทบาทสำคัญในการทำให้ความทรงจำเพลงนั้นไม่จาง ผมยังคงเปิดเพลย์ลิสต์ของเรื่องตอนต้องการพลังหรือเวลาต้องการความเงียบที่มีน้ำหนักอยู่เสมอ

เอ็นดิ้งของ 'การล้างแค้นของผู้กล้าสายฮีล' ดึงอารมณ์ได้ลึกจนติดหัวมากกว่าที่คิด ดิฉันชอบการเรียบเรียงด้วยเปียโนเป็นหลักแล้วมีสตริงเล็ก ๆ ค่อย ๆ เติมขึ้นในท่อนกลาง ทำให้ทำนองสั้น ๆ ที่ฟังดูเรียบกลายเป็นสิ่งที่นึกถึงบ่อย ๆ เวลาเดินคนเดียวหรือก่อนนอน ความน่าสนใจคือการใช้เว้นวรรคในเมโลดี—ไม่ต้องเล่นโน้ตให้เต็มทุกจังหวะ แต่ความเงียบระหว่างโน้ตทำให้ทำนองค้างในหัวได้ยาวกว่าท่อนที่เต็มไปด้วยข้อมูลเสียง นอกจากนี้ฉากจบหลายตอนที่ใช้เวอร์ชันแคนเทียของเอ็นดิ้งเล็ก ๆ ทำให้เพลงกลายเป็นเสมือนบันทึกวันที่เปลี่ยนไปของตัวเอก ดิฉันมักหยุดฟังตอนเครดิตขึ้นเพราะมันทำหน้าที่เป็นท่อนสรุปความรู้สึกได้ดี เหมือนกับเพลงใน 'Violet Evergarden' ที่ใช้เปียโนเล่าเรื่องโดยไม่ต้องพูดมาก — เอ็นดิ้งของเรื่องนี้ทำงานแบบเดียวกันในสเกลของความขมปนหวาน และนั่นแหละคือเหตุผลที่มันติดหูในแบบที่ต่างออกไปจากโอเปนนิ่ง