แผลใจแบบจิ๊กโก๋มันหนักตรงที่ความเป็นคนแข็งมักถูกคาดหวังให้ไม่อ่อนแอ แต่หนังสือบางเล่มกลับเข้าใจความเปราะบางนั้นได้ดีมาก ฉันอยากแนะนำชุดงานที่เหมาะกับคนอกหักแบบไม่อยากร้องไห้กลางถนนแต่ต้องการปลดปล่อยในใจ เริ่มจากนิยายที่จับความเหงาและการเติบโตของวัยรุ่นได้แสบทรวงอย่าง 'Norwegian Wood' ของฮารุกิ มูราคามิ เล่มนี้ไม่ใช่คู่มือการเยียวยาแต่เป็นเพื่อนที่พูดแบบตรงไปตรงมาว่าความเศร้าจะอยู่กับเราโดยไม่จำเป็นต้องทำให้เราแตกสลายทั้งหมด ตามมาด้วยงานที่โฟกัสการค้นหาตัวตนหลังความเจ็บปวดอย่าง 'Colorless Tsukuru Tazaki' ซึ่งเหมาะกับคนที่รู้สึกว่าตัวเองถูกทิ้งไว้ข้างหลังและอยากเห็นเส้นทางของการยอมรับตัวเอง
สิ่งที่ช่วยเยียวยาจริงๆ สำหรับฉันมักเป็นมังงะหรือหนังสือที่แสดงให้เห็นว่าคนธรรมดาก็มีวันที่พังได้และฟื้นได้ด้วยวิธีของตัวเอง ตัวอย่างที่อยากแนะนำคือมังงะทั้ง 'Solanin' และ 'Goodnight Punpun' ของอินิโอะ อาซาโนะ สองเรื่องนี้โหดแต่จริง ต่อให้ 'Goodnight Punpun' จะมืดและหลอนกว่าปกติ แต่มันบอกว่าความวุ่นวายภายในมนุษย์เป็นเรื่องที่ต้องเผชิญ ส่วน 'Solanin' ให้ความหวังว่าการเริ่มต้นใหม่แม้จะเล็กน้อยก็มีความหมาย นอกจากนี้ 'Koe no Katachi' หรือที่คนไทยรู้จักในชื่อ 'A Silent Voice' เป็นอีกเรื่องที่เหมาะกับ
จิ๊กโก๋อกหัก เพราะมันพูดถึงการรับผิดชอบต่อความผิดพลาด การขอโทษ และการเติบโต ซึ่งบางครั้งการถูกปฏิเสธหรือทำผิดพลาดในความรักไม่ใช่จุดจบ แต่เป็นบทเรียนให้เรากลับมาเป็นคนที่ดีกว่าเดิม
ถ้าชอบแนวที่แฝงปรัชญาและภาษาเรียบง่ายแต่ลึกซึ้ง ลองหากลอนหรือหนังสือประเภทชีวิตประจำวันอย่าง 'The Sun and Her Flowers' ของกวีร่วมสมัยหรือรวมเรื่องสั้นเกี่ยวกับการสูญเสียและการเริ่มต้นใหม่ หนังสือพวกนี้ไม่จำเป็นต้องให้คำตอบที่ยิ่งใหญ่ แต่ช่วยให้รู้สึกว่าความรู้สึกของเราไม่ได้พิลึกและ
มีคนเคยผ่านสิ่งเดียวกันมาแล้ว ฉันเองมักจะเลือกอ่านเล่มสั้นๆ ก่อนนอนหรืออ่านตอนเช้าเพื่อให้หัวใจค่อยๆ ออกจากมู้ดห่อเหี่ยว การอ่านในเวลาที่ใจพร้อมเป็นสิ่งสำคัญ เพราะบางเรื่องอาจทำให้เรารู้สึกถึงความเศร้าซ้ำ แต่ถ้าอ่านเมื่อพร้อม มันกลับเป็นการปลดปล่อยและเติมพลังให้ลุกขึ้นใหม่ได้
สุดท้ายนี้ถ้าอยากได้ความรู้สึกเหมือนมีเพื่อนร่วมทาง หนังสือที่เล่าเรื่องคนธรรมดาในมุมที่ไม่โฆษณาความเก่งกาจจะช่วยได้ดีเสมอ ฉันเชื่อว่าการอ่านเรื่องราวของคนที่เคยล้มแล้วลุกขึ้น จะทำให้จิ๊กโก๋อกหักคนไหนก็ยังมีวันกลับมายิ้มได้ แม้จะเป็นยิ้มที่เงียบๆ แต่ก็น่าภูมิใจไม่แพ้กัน