ฉากต่อสู้โชกุนในหนังสือนำมาดัดแปลงทำเป็นหนังได้อย่างไร?

พลังของฉากต่อสู้มาจากการให้จุดยืนทางอารมณ์ชัดเจนมากกว่าการโชว์ท่าแปลกตาเป็นหลัก ฉันมักจะเริ่มจากการถามว่าใครกำลังต่อสู้และพวกเขาต้องการอะไรในทันที แล้วจึงค่อยมององค์ประกอบภาพยนตร์อื่น ๆ มาช่วยเสริม
- โฟกัสมุมมองตัวละคร: เลือกให้ผู้ชมรู้สึกอยู่กับฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง ไม่จำเป็นต้องเป็นตัวเอกเสมอ แต่ต้องมีจุดยึด
- กระชับจังหวะเวลา: หนังสืออาจลากยาวเป็นหน้าต่อหน้า แต่หนังต้องสลับฉากให้กระชับ การตัดต่อจังหวะ (editing rhythm) จึงสำคัญมาก
- การออกแบบการต่อสู้: คิดท่าที่สื่ออารมณ์มากกว่าฟอร์ม นักรบที่ตั้งใจป้องกันแตกต่างจากนักรบที่บ้ามากฝีมือ การใช้ท่าซ้ำ ๆ เพื่อเป็นสัญลักษณ์ก็ช่วยได้
- เทคนิคการถ่ายทำ: ถ่ายแบบช็อตต่อช็อตแล้วมองหามุมที่ทำให้ความรุนแรงมีน้ำหนักโดยไม่ต้องโชว์เลือดสาด

ตัวอย่างเช่นใน 'Seven Samurai' วิธีการจัดฉากเป็นทีมและการใช้พื้นที่สนามรบช่วยสื่อความร่วมแรงร่วมใจของตัวละคร นั่นคือสิ่งที่ฉันจะพยายามนำมาปรับใช้เมื่อแปลงฉากต่อสู้จากหนังสือให้กลายเป็นภาพเคลื่อนไหวที่คนดูรู้สึกอินตั้งแต่เฟรมแรก

การดัดแปลงฉากต่อสู้จากหนังสืออย่าง 'Shogun' ขึ้นเป็นภาพยนตร์สำหรับฉันคือการแปลภาษาเชิงภาพและอารมณ์ให้ชัดเจนขึ้นโดยไม่เสียรายละเอียดเชิงเนื้อหาไป

การเล่าในหนังสือมักมีพื้นที่ให้ความคิดภายในของตัวละครและคำบรรยายที่ยาว ซึ่งฉันมักจะแปลงเป็นภาพสัญลักษณ์หรือการกระทำที่สื่อได้รวดเร็ว เช่น การใช้มุมกล้องที่จับระยะห่างระหว่างนักรบสองฝ่ายแทนบทบรรยายยาว ๆ หรือใส่จังหวะเงียบก่อนการปะทะเพื่อให้ผู้ชมรู้สึกถึงแรงกดดันภายใน การออกแบบฉากต้องคำนึงถึงภูมิศาสตร์ของสนามรบตามที่บรรยายไว้ในต้นฉบับ แล้วปรับให้กลายเป็นบล็อกการเคลื่อนไหวที่กล้องและนักแสดงสามารถทำตามได้จริง

นอกเหนือจากการจัดฉากและคิวต่อสู้ ฉันให้ความสำคัญกับการรักษาจังหวะอารมณ์ของเรื่อง—ไม่ใช่แค่โชว์ลีลาฟันฟาด แต่ต้องสื่อความหมายของแต่ละการกระทำ เช่น การแลกความเสียสละหรือการทรยศ ซึ่งสามารถใช้ภาพใกล้หน้าและซาวด์สเคปช่วยขยายความได้ ด้านเทคนิค การทดลองถ่ายด้วยแสงธรรมชาติหรือใช้ช็อตยาวแบบเดียวกับที่อากิระ คุโรกาวะเคยทำใน 'Ran' ช่วยสร้างความอลังการและความโกลาหลที่ตรงกับคำบรรยายต้นฉบับ สุดท้ายแล้วฉันคิดว่าบทภาพยนตร์ต้องเลือกฉากต่อสู้ที่มีน้ำหนักเชิงเรื่องมากกว่าพยายามยัดทุกฉากจากหนังสือมาให้หมด เพราะการตัดสินใจนั้นแหละที่จะทำให้ฉากต่อสู้บนจอใหญ่มีพลังและความหมายจริง ๆ

เสียงและการตัดต่อมีส่วนทำให้ฉากต่อสู้จากหนังสือรู้สึกชัดเจนบนจอ ฉันให้ความสำคัญกับการออกแบบซาวนด์ตั้งแต่ต้น เพราะบางครั้งความเงียบหรือเสียงลมหายใจหนัก ๆ ทำให้การฟาดฟันแม้เพียงไม่กี่วินาทีก็ทรงพลังขึ้นมาก

การทำฟอลเลย์เพื่อให้การกระทบของดาบหรือรองเท้ากับพื้นมีความหนักแน่น เทคนิคการมิกซ์เสียงให้ดาบกร่อนเบา ๆ ก่อนที่จะมีเสียงกระทบหนัก จะช่วยเว้นพื้นที่อารมณ์ให้ผู้ชมรู้สึกถึงแรงเฉือน นอกจากนี้การตัดต่อแบบข้ามจังหวะ (staccato cuts) กับการใช้ช็อตยาวสลับกันช่วยสร้างจังหวะที่ไม่ทำร้ายสายตา แต่เพิ่มความตึงเครียดได้ดี

สำหรับการอ้างอิงที่ใช้งานได้จริง ฉันชอบวิธีที่ 'Kagemusha' ใช้ซาวนด์และการเคลื่อนกล้องเพื่อขยายความรู้สึกของสนามรบ—ไม่จำเป็นต้องโชว์ทุกการฟาด แต่ให้ผู้ชมรับรู้ความอันตรายผ่านองค์ประกอบทางเสียงและภาพร่วมกัน เท่านี้ฉากต่อสู้ในหนังที่แปลงมาจากหนังสือก็จะยืนได้ทั้งในแง่ภาพและน้ำหนักอารมณ์