บอกได้เลยว่าพอพูดถึงคำว่า '
ซึนเดเระ' หัวใจมันกระตุกทุกที — ในมุมของคนที่โตมากับมังงะและอนิเมะ ผมเห็นภาพเด่นชัดของตัวละครที่แสดงออกเป็นสองหน้า คือด้านที่แข็งกร้าว โผงผาง หรือเย็นชา และด้านที่แอบอ่อนโยนเมื่ออยู่ใกล้คนที่รัก มันไม่ใช่แค่อาการเขินแล้วพูดไม่ออก แต่เป็นรูปแบบการป้องกันตัวเองที่ดูน่ารักและขัดแย้งในตัวเดียวกัน เมื่อเวลาผ่านไปฉากที่พวกเขาปฏิเสธความรู้สึกก่อนจะยอมรับ กลายเป็นโมเมนต์ที่ทำให้
หนังสือการ์ตูนหรืออนิเมะหลายเรื่องมีพลังมากขึ้น เช่นใน '
toradora!' ที่ตัวละครแสดงความแสบแต่จริงใจในภาพรวม
รูปแบบของซึนเดเระมีหลายเฉด บางคนชัดเจนกับคำพูดที่แข็ง แต่การกระทำกลับอบอุ่น บางคนเย็นชาในสังคมแต่เวลา
คนสำคัญอยู่ใกล้ก็แสดงความห่วงใยออกมาให้เห็น บทบาทนี้มักใช้เพื่อสร้างความตึงเครียดทางอารมณ์และ
คอมเมดี้ การเขียนที่ดีจะทำให้เราเข้าใจแรงกระตุ้นเบื้องหลัง—มักมาจากความไม่มั่นคง ความกลัวการปฏิเสธ หรือการเลี้ยงดูที่ทำให้ต้องปกป้องตัวเองมากกว่าปล่อยให้ใครเห็นแง่บอบบาง
ในฐานะคนที่ชอบวิเคราะห์ตัวละคร ผมรู้สึกว่าพลังของซึนเดเระอยู่ที่ความซับซ้อน มันท้าทายทั้งนักเขียนและนักพากย์ให้แสดงความเปลี่ยนแปลงเล็ก ๆ ที่น่าเชื่อถือ แล้วเมื่อฉาก 'dere' มาถึง ความรู้สึกสะเทือนก็ยิ่งแรงขึ้น เพราะเราได้เห็นว่ามีคนซ่อนหัวใจอ่อนนุ่มไว้ใต้ภูมิคุ้มกันที่หนา จบแบบนี้แล้วก็ยังยิ้มได้ทุกครั้งที่นึกถึงฉากเล็ก ๆ ที่ทำให้ละลายไปเลย