ตัวละครหลักในโรคขาดผู้ชายไม่ได้ มีใครบ้าง

คนที่คุ้นเคยกับนิยายโรแมนติกจะเห็นว่า "ตัวละครหลัก" ในพล็อตที่มีแกนคือ 'โรคขาดผู้ชายไม่ได้' มักประกอบด้วยสามบทบาทหลักที่ทำงานร่วมกัน:
- หญิงนำที่พึ่งพา: เธอไม่ได้แค่ต้องการคู่ แต่มีปมในอดีตหรือความกลัวเบื้องลึกที่ทำให้ความสัมพันธ์กลายเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับอัตลักษณ์ของเธอ
- ชายที่เป็นแกนการเปลี่ยนแปลง: เขาสามารถเป็นคนเย็นชา ผู้ที่ฝึกสอนให้เธอเผชิญความจริง หรือเป็นคนอบอุ่นที่ให้การยืนยันจนเธอเรียนรู้การรักตัวเอง
- ฟอยล์หรือเพื่อนที่กระตุก: ตัวละครเหล่านี้ทำหน้าที่ตั้งคำถาม สะท้อนความผิดพลาด และบางครั้งเป็นกระจกให้หญิงนำเห็นตัวเองชัดขึ้น

ฉันมักจะเล่าให้เพื่อนฟังว่าความน่าสนใจของเรื่องไม่ได้อยู่ที่ว่าใครจะชนะหรือจบกันอย่างไร แต่เป็นการเห็นวิธีที่ตัวละครจัดการกับการพึ่งพิง เช่น ใน 'Skip Beat!' ที่ตัวละครหญิงต้องค้นหาความหมายของตัวเองนอกเหนือจากการตามหาความรัก หรือใน 'nana' ที่การพึ่งพาและการหลุดพ้นจากการพึ่งพามีทั้งความเศร้าและความจริงจัง การอ่านจากมุมนี้ทำให้ฉันเข้าใจว่าพล็อตแบบนี้เป็นสนามทดลองสำหรับประเด็นเรื่องการยืนยันตัวตนและการเติบโตทางอารมณ์ มากกว่าจะเป็นแค่คำโรแมนติกหวานๆ ตอนจบสำหรับฉันคือช่วงเวลาที่ตัวละครเริ่มเลือกเอง ไม่ใช่ถูกเลือกอย่างเดียว

เอาจริงๆ เวลาเจอคำว่า 'โรคขาดผู้ชายไม่ได้' ในเรื่องรักฉันมักจะคิดถึงโครงสร้างตัวละครที่ชัดเจนและคุ้นเคย: หญิงนำที่ยึดความสัมพันธ์เป็นศูนย์กลางของชีวิต, ชายหนุ่มที่เข้ามาเติมช่องว่าง, เพื่อนรอบตัวที่ผลักดันและฉากชีวิตที่ทำให้ความยึดติดนั้นมีเหตุผลทางอารมณ์

ฉันมักจะเห็นหญิงนำแบบหนึ่งที่สื่อสารออกมาว่าเธอรู้สึกไม่สมบูรณ์ถ้าไม่ได้มีคู่ข้างกาย — ไม่ได้แปลว่าอ่อนแอเสมอไป แต่เป็นแผลเก่าหรือช่องโหว่ทางอารมณ์ที่ทำให้เธอต้องการการยืนยันจากคนอื่น ตัวละครแบบนี้มักมีพัฒนาการเป็นสองทาง: บางเรื่องให้เธอเรียนรู้การพึ่งพาตนเอง ในขณะที่บางเรื่องเลือกจะให้ความรักเป็นการเยียวยาหลัก ตัวละครชายที่เข้ามามักเป็นคนที่นิ่งและมั่นคงหรือคนที่ตรงข้ามกับเธอสุดขั้ว ซึ่งทั้งสองแบบทำหน้าที่เป็นเงื่อนไขให้ความสัมพันธ์เติบโต

การมีตัวประกอบเป็นกลุ่มเพื่อนหรือญาติที่มีคอมเมนต์เชิงขัดแย้งช่วยถ่วงเรื่องได้ดี — ฉันชอบฉากที่เพื่อนท้าทายหญิงนำให้ตั้งคำถามกับความต้องการนั้น มากกว่าปลอบประโลมอยู่เรื่อย ๆ ตัวอย่างที่ฉันนึกถึงคือจังหวะใน 'Lovely★Complex' ที่ความสัมพันธ์และความแตกต่างทางบุคลิกผลักดันให้ตัวละครเติบโต เหมือนกัน ในบางมุมมองเรื่องแบบนี้ก็เป็นพื้นที่ปลอดภัยที่ผู้ชมได้สำรวจความเปราะบางของการพึ่งพาใครสักคนโดยไม่ถูกตัดสิน

เมื่ออ่านหรือดูงานแนวนี้ฉันมักจะสังเกตว่าความสนุกไม่ได้อยู่ที่การตัดสินว่าการพึ่งพาเป็นเรื่องดีหรือไม่ แต่เป็นการเห็นกระบวนการเปลี่ยนแปลง — ว่าตัวละครเรียนรู้ตั้งคำถาม แก้แค้นอดีต หรือยอมรับความไม่สมบูรณ์ของตนเอง ซึ่งถึงที่สุดก็ให้ความอบอุ่นแบบแตกต่างกันไป เหล่านี้แหละที่ทำให้แนวเรื่องนี้ดูติดใจไม่น้อย

เดี๋ยวนี้ฉันมองว่าเมื่อถามว่า "ตัวละครหลักในแนวโรคขาดผู้ชายไม่ได้มีใครบ้าง" คำตอบที่แท้จริงไม่ได้ขึ้นอยู่กับชื่อแต่ละตัว แต่เป็นฟังก์ชันของบทบาทที่พวกเขารับ — ฉันสรุปสั้น ๆ ว่ามันมีสี่แบบที่มักโผล่มาเสมอ: หญิงนำที่พึ่งพิง, ชายที่เป็นจุดยึด, เพื่อนหรือที่ปรึกษาที่เรียกสติ และตัวร้าย/คู่แข่งที่สะท้อนความไม่มั่นคง

ฉันชอบเวลาที่งานเล่าเล่นกับบทบาทเหล่านี้ไม่ให้ชัดจนเกินไป เช่น ใน 'Kimi ni Todoke' ตัวละครไม่ได้มาแค่เป็นแหล่งความรักเพียงอย่างเดียว แต่เป็นปัจจัยที่ช่วยให้กันและกันโตขึ้น การอ่านแบบนี้ทำให้ฉันดูเรื่องรักแบบละเอียดขึ้น และยินดีกับฉากเล็ก ๆ ที่บอกอะไรเกี่ยวกับความเปราะบางของตัวละครมากกว่าฉากหวานฉากเดียวจบ