ทำไมคนอ่านถึงชอบพล็อตเกิดใหม่เป็นนางร้ายในเว็บฟิค?

ตั้งแต่แรกที่ได้อ่านนิยายแนวนางร้ายเกิดใหม่ ฉันสังเกตเห็นว่าคนอ่านชอบความคอนทราสต์ระหว่างชะตากรรมเดิมกับการเลือกใหม่ การได้เห็นตัวละครที่เคยถูกตราหน้าว่าเป็นคนผิด มีจังหวะที่จะเปลี่ยนคำตัดสินใจ ทำให้เกิดความพึงพอใจเชิงจิตวิทยาอย่างลึกซึ้ง

ฉันมักชอบมุมที่เรื่องไม่ยอมให้ทุกอย่างง่ายเกินไป—การเป็นนางร้ายครั้งที่สองมาพร้อมกับผลสะท้อน ทั้งจากสังคมและความทรงจำเดิม นั่นทำให้เล่าเรื่องมีมิติ ตัวเอกต้องต่อรองกับอดีตและความคาดหวังของคนรอบข้าง ผู้เขียนหลายคนใช้โครงข่ายความสัมพันธ์เล็ก ๆ เพื่อแสดงพัฒนาการ เช่นการเปลี่ยนศัตรูให้เป็นเพื่อนหรือการรับผิดชอบต่อผลกระทบของการกระทำในอดีต

ตัวอย่างที่ฉันนึกถึงคือ 'The Villainess Turns the Hourglass' ที่แสดงให้เห็นการใช้เวลาและการวางแผนเป็นแกนหลัก เรื่องแบบนี้เติมเต็มความอยากเห็นการแก้แค้นพร้อมกลยุทธ์และการเติบโตส่วนบุคคล จบแล้วฉันมักรู้สึกว่าได้รับทั้งความตื่นเต้นและความสงบใจจากการเห็นตัวละครเลือกเส้นทางใหม่ของชีวิต

อ่านพล็อตแบบ 'เกิดใหม่เป็นนางร้าย' แล้วฉันมักรู้สึกเหมือนพบเครื่องเล่นไทม์แมชชีนของความอยากได้อยากมีและการแก้มือที่ปลอดภัย — มันเป็นพื้นที่ที่ฉันสามารถลองจินตนาการการตัดสินใจที่ต่างออกไปโดยไม่ต้องกลัวผลลัพธ์จริงจังจนเกินไป

นิทานประเภทนี้มันทำงานกับความต้องการพื้นฐานของคนอ่านหลายอย่างพร้อมกัน: ความชอบในการเห็นตัวร้ายที่เดิมท่าทางจะต้องพังทลาย กลับพลิกบทบาทได้ การเกิดใหม่ให้โอกาสเริ่มใหม่ ดังนั้นฉันจึงชอบมุมของการได้เห็นตัวเอกใช้ความรู้ล่วงหน้าเป็นอาวุธ ทั้งเพื่อเอาตัวรอดและเพื่อเปลี่ยนชะตากรรมของคนรอบข้าง ซึ่งมักทำให้พล็อตมีทั้งความตึงเครียดและความอบอุ่นในคราวเดียวกัน อีกอย่างที่ฉันหลงรักคือการเห็นนักเขียนบิดเกมของนิยายต้นฉบับ—เปลี่ยนความคาดหวังของผู้ชม เช่นเดียวกับฉากที่ฮาโตริใน 'My Next Life as a Villainess: All Routes Lead to Doom!' เลือกเดินมิตรภาพแทนการปะทะ นั่นทำให้เรื่องดูเป็นการต่อสู้ด้านจิตวิทยามากกว่าการต่อสู้แบบตรงไปตรงมา

สุดท้ายฉันคิดว่าพล็อตนี้ยังเป็นพื้นที่ทดลองเรื่องอำนาจและความรับผิดชอบได้ดี บางครั้งตัวร้ายเดิมมีเหตุผลหรือบาดแผลที่ทำให้เขาเดินมาทางนั้น การเกิดใหม่ช่วยให้ตัวละครมีโอกาสทบทวนอดีต เปลี่ยนวิธีคิด และสร้างความสัมพันธ์ที่ต่างออกไปสำหรับผู้อ่านเอง นี่เป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันติดตามผลงานแนวนี้เสมอ: มันให้ทั้งความหนุกความสะใจจากการเอาชนะโชคชะตา และความอบอุ่นเมื่อคนถูกเข้าใจหรือเติบโตขึ้น ในที่สุดการอ่านก็เหมือนการได้ลองเป็นคนอื่นเพื่อกลับมามองตัวเองชัดขึ้น—นั่นแหละคือเสน่ห์ที่ทำให้ฉันยังไม่เบื่อ