นักวิจารณ์บอกว่า Everyone Loves Me ดึงผู้ชมได้เพราะอะไร?

มุมมองอีกด้านหนึ่ง ฉันมองว่าเสน่ห์ของ 'everyone loves me' อยู่ที่โครงเรื่องที่จัดวางปมอย่างมีชั้นเชิง รากฐานคือความขัดแย้งเชิงจิตวิทยา—อยากเป็นที่รักแต่กลัวการเปิดเผย—ซึ่งให้พื้นที่แก่การพัฒนาและการพลิกผันที่ยั่งยืน การวางระยะการเปิดเผยข้อมูลทีละน้อยและการใช้ฉากย้อนแสงหรือบทสนทนาสั้น ๆ เป็นเทคนิคที่ทำให้ความลึกลับยังคงอยู่โดยไม่รู้สึกถูกบีบจนเกินไป

นอกจากนี้การเปรียบเทียบกับงานแนวอบอุ่นอย่าง 'K-On!' ช่วยให้เห็นภาพว่าแม้ธีมจะต่างกัน แต่การสร้างความผูกพันกับตัวละครแบบค่อยเป็นค่อยไปนั้นสำคัญมาก เส้นเรื่องย่อยที่เชื่อมกับตัวละครรองและการให้บทบาทกับฉากเล็ก ๆ ทำให้โลกของเรื่องดูมีชีวิต เมื่อผู้ชมเริ่มเอาใจช่วยและสังเกตรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกเขาก็กลายเป็นผู้เผยแพร่ความนิยมเอง ฉันคิดว่าความสามารถในการทำให้คนดูเป็นส่วนหนึ่งของการเล่าเรื่อง คือปัจจัยสำคัญที่ทำให้ 'everyone loves me' ยืนหยัดได้ในระยะยาว

ความจริงคือ 'everyone loves me' ดึงคนดูเพราะมันทำงานกับความอยากได้อยากมีและความอยากเห็นตัวเองถูกยอมรับในระดับจิตใต้สำนึก ฉันรู้สึกเหมือนเห็นกระจกที่บิดภาพหลายแบบ—ทั้งภาพสวยงามของความนิยมและด้านมืดที่ตามมา เรื่องเล่าไม่จำเป็นต้องซับซ้อน แค่ตั้งต้นด้วยสถานการณ์ที่คนดูอ่านปุ๊บก็รู้สึกอยากรู้ต่อ เช่น การเป็นคนที่ทุกคนรักจริงหรือแค่ภาพลวงตา นี่เป็นฟังก์ชันพื้นฐานของการเล่าเรื่องที่ได้ผลเสมอ: จับความอยากรู้แล้วค่อย ๆ คลายทีละชั้น

ในมุมการออกแบบตัวละครและโทนเสียง 'everyone loves me' เล่นกับความสมดุลระหว่างคาริสม่าและช่องโหว่ ตัวเอกไม่ได้เป็นพระเจ้าไร้ตำหนิ แต่มีเสน่ห์ที่คนดูอยากติดตาม การมีฉากเล็ก ๆ ที่ทำให้รู้สึกว่าเขาเป็นคนธรรมดา—แพ้ใจ บอกอะไรไม่ตรงใจ—ช่วยให้ความนิยมมีน้ำหนัก ไม่ใช่แค่ความเพ้อฝัน นอกจากนี้จังหวะตัดต่อและมุกที่แทรกมาเป็นระยะทำให้คนดูไม่รู้สึกเบื่อและพร้อมแชร์ฉากฮิต ๆ ไปบนโซเชียล ที่สำคัญคือเพลงประกอบและภาพสไตล์มักทำให้ฉากหนึ่งติดหูติดตา กลายเป็นมีมได้ง่าย เหมือนที่ 'Kaguya-sama' ใช้มุกไซโคซอแวร์สร้างการบอกปากต่อปาก

สุดท้ายการปล่อยเวลาและจังหวะด้านการตลาดก็เกี่ยวข้อง ฉันเห็นว่าช่วงเวลาที่ซีรีส์เข้ากระแสคือช่วงที่คนต้องการความบันเทิงที่ให้ทั้งการยิ้มและการคิดตาม การเปิดตัวฉากสั้น ๆ ลงในแพลตฟอร์มวิดีโอสั้นพร้อมไฮไลต์ไคลแมกซ์ทำให้คนอยากดูตัวเต็มต่อ อีกประเด็นคือความหลากหลายของผู้ชม—เรื่องไม่จำกัดเพศหรือวัย ทำให้เกิดการพูดคุยในฟอรัมต่าง ๆ และเมื่อมีคอมเมนต์เชิงวิเคราะห์หรือมีมสนุก ๆ เกิดขึ้น มันก็ยิ่งเป็นเชื้อไฟให้คนใหม่เข้ามาดู ฉันยังชอบที่เรื่องนี้ไม่กลัวจะเปิดแง่มุมไม่น่ารักของความนิยม เพราะมันทำให้เรื่องมีมิติมากขึ้น และนั่นแหละคือเหตุผลที่คนติดตามต่อจนจบ