นักเขียน วังบางขุนพรหม ได้แรงบันดาลใจมาจากอะไร

ตั้งแต่เปิดเล่มแรกของ 'นิยายชายาเคียงหทัย' จนถึงหน้าสุดท้าย นับแล้วชุดนิยายนี้มีทั้งหมด 7 เล่ม ถ้าจะอธิบายให้ชัดเจนคือ มี 6 เล่มหลักที่เล่าเรื่องราวของตัวละครหลักและความสัมพันธ์ระหว่างราชสำนักกับตัวเอกอย่างต่อเนื่อง รวมทั้งยังมีเล่มพิเศษอีก 1 เล่มที่รวบรวมตอนสั้น เบื้องหลัง และฉากเสริมที่ไม่ได้ลงในเล่มหลัก ทำให้แฟนๆ ได้เห็นมุมมองของตัวละครรองและรายละเอียดปลีกย่อยที่เติมเต็มโลกในเรื่องได้อย่างน่าประทับใจ เมื่อมององค์รวมของซีรีส์ เล่ม 1-3 จะเน้นปูพื้นเรื่องราว ความเป็นมาของตัวเอก และการปะทะทางจิตวิญญาณระหว่างสองฝ่าย ส่วนเล่ม 4-6 จะพาไปสู่จุดพีคของเรื่องทั้งด้านการเมืองและความสัมพันธ์ส่วนตัว ก่อนจะจบลงด้วยบทสรุปที่ให้ความรู้สึกครบถ้วน เล่มพิเศษที่ออกมาทีหลังเป็นเหมือนของขวัญสำหรับคนที่อยากรู้รายละเอียดมากขึ้น เช่น ช่วงเวลาเล็กๆ ที่ไม่ได้รับการอธิบายในเล่มหลัก หรือเส้นเรื่องที่ตัดมาให้สั้นและหวาน บางฉากอ่านแล้วยิ้มตามได้เลย ประสบการณ์ในการสะสมชุดนี้มีเสน่ห์ตรงที่แต่ละเล่มให้โทนและอารมณ์ต่างกัน บางเล่มเน้นดราม่าและการต่อสู้ทางอำนาจ บางเล่มกลับอบอุ่นและให้พื้นที่กับความสัมพันธ์ที่ค่อยๆ พัฒนา การจัดหน้ากระดาษ การออกแบบปก และบรรณาธิการที่เลือกเอาฉากพิเศษใส่ในเล่มพิเศษช่วยให้การอ่านมีรสชาติมากขึ้น เหมือนกับตอนที่อ่าน 'นิยายแนววังหลัง' เล่มโปรดเล่มหนึ่งแล้วเจอฉากที่เคยคิดถึงถูกขยายความอย่างละเอียด นั่นแหละฟีลแบบเดียวกัน โดยส่วนตัวแล้วชุดนี้เป็นหนึ่งในนิยายที่สะสมไว้ครบชุดและเปิดอ่านบ่อย เพราะการเดินเรื่องที่บาลานซ์ระหว่างการเมืองกับความรักได้ดี ฉากเล็กๆ ที่ใส่ความอบอุ่นเข้ามากลายเป็นสิ่งที่ทำให้ตัวละครดูเป็นมนุษย์มากขึ้น แถมเล่มพิเศษยังช่วยเติมช่องว่างให้คนอ่านได้คลี่คลายคำถามเล็กๆ น้อยๆ ที่ค้างคา จบแล้วเหลือความรู้สึกอิ่มเอมแบบพอดี หลงรักรายละเอียดเล็กๆ ในโลกของเรื่องนี้ทุกครั้งที่หยิบมาอ่าน

นี่คือลิสต์ที่ฉันมักจะแนะนำเมื่อมีคนบอกว่าชอบแนวเดียวกับ '35 แรง' เพราะโทนที่เป็นผู้ใหญ่ มีความสัมพันธ์แบบจริงจัง และจบครบไม่ค้างคา ชิ้นแรกที่อยากยกขึ้นมาคือ 'SOTUS' — งานที่เล่นกับระบบมหา'ลัยและความสัมพันธ์เติบโตช้าๆ ระหว่างรุ่นพี่-รุ่นน้อง แม้โทนจะมีความเป็นวัยเรียนกว่าเล็กน้อย แต่ความซึ้ง ความคอนฟลิคต์ และฉากที่ให้ความรู้สึกอิ่มจบครบอยู่ครบถ้วน เหมาะกับคนที่อยากได้ความสัมพันธ์ที่ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ต่อด้วย '2gether' ซึ่งมีอารมณ์เบาสดใสกว่า แต่จบลงอย่างลงตัวและมีพัฒนาการความสัมพันธ์ที่คนอ่านรู้สึกว่าไม่น่าเบื่อ ถ้าชอบการโต้ตอบที่มีมุขและฉากหวานๆ แบบไม่เยอะจนเลี่ยน เรื่องนี้ช่วยผ่อนอารมณ์ได้ดี ถ้าต้องการโทนที่โตขึ้นและดาร์กเล็กๆ ให้ลอง 'KinnPorsche' — เรื่องนี้เน้นความเป็นผู้ใหญ่กับโลกใต้พิภพ มีความรุนแรงบ้าง แต่การปิดเรื่องและความแน่นของตัวละครทำให้ได้ความพึ่งพอใจแบบคนที่ชอบงานแนวเข้มข้นสุดท้ายจบชัดเจน สุดท้ายอยากแนะนำ 'Until We Meet Again' สำหรับคนที่ชอบแนวโรแมนติกแบบมีชะตากรรมและตอนจบที่ให้ความรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจ ตอนอ่านจบแล้วมีความอบอุ่นแบบค้างคาเล็กน้อยแต่ไม่ทิ้งไว้ให้คิดมากจนเกินไป

ท้ายที่สุดแล้วตอนจบของ 'ซื่อ จิ้น หวนรักประดับใจ' กลายเป็นประเด็นที่วิจารณ์กันคึกครื้น โดยส่วนใหญ่จะได้ยินทั้งคำชมและคำตำหนิปะปนกันไป ความเห็นเชิงบวกมักชูประเด็นงานพากย์และเคมีระหว่างตัวละครหลักที่ทำให้ฉากคู่พระนางหลายซีนยังคงกระแทกอารมณ์ได้อยู่ แม้เนื้อหาในบางช่วงจะต้องย่อลงสำหรับสื่อภาพเคลื่อนไหว แต่ฉากสำคัญหลายตอนกลับถูกยกระดับด้วยการกำกับภาพและดนตรีประกอบที่เรียกน้ำตาได้จริง ๆ สิ่งที่ผมชอบคือการเลือกใส่รายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ จากนิยายต้นฉบับมาเป็นมอสเมนต์ ทำให้แฟนเดิมรู้สึกได้ว่าเรื่องยังยึดหัวใจของตัวละครไว้ไม่หลุด อีกด้านหนึ่ง นักวิจารณ์สายวิเคราะห์จะชี้ชัดเรื่องจังหวะการเล่าและการตัดบทที่เร่งรีบมากกว่า บทสรุปบางประเด็นถูกปัดผ่านอย่างรวดเร็วจนความเปลี่ยนแปลงของตัวละครบางคนดูเหมือนเกิดขึ้นในชั่วข้ามคืน ไม่ใช่กระบวนการที่เติบโตตามน้ำหนักอารมณ์ นอกจากนี้ก็มีเสียงบ่นเรื่องฉากรองที่ถูกตัดหรือปรับจนขาดมิติ ทำให้โครงเรื่องบางเส้นด้ายหลวมเกินไป เหตุผลด้านงบประมาณหรือเวลาผลิตมักถูกยกมาเป็นข้อแก้ตัว แต่นักวิจารณ์หลายคนรับไม่ได้กับการแลกความครบของเรื่องเป็นฉากความประทับใจไม่กี่ฉาก ฉากฟิน ๆ แม้จะทำหน้าที่ได้ดี แต่ก็ไม่พอจะฉุดเอาปมค้างและคำถามที่ถูกทิ้งไว้ให้กระจ่าง มุมมองเชิงเปรียบเทียบจากบางบทความยกตัวอย่าง 'ปรมาจารย์ลัทธิมาร' มาเทียบ ให้เห็นว่าเมื่อผลงานที่มีแหล่งข้อมูลใหญ่ถูกรวบสั้น ๆ แล้วผลงานที่เลือกใช้วิธีลงลึกในตัวละครมากกว่าอาจจะได้ผลตอบรับที่ยาวนานกว่า ทำให้ผมตั้งคำถามกับการตัดสินใจเรื่องโครงสร้าง ถ้าจะมองแบบแฟน ๆ ผมยังรู้สึกว่าโดยรวมตอนจบให้ความพอใจทางอารมณ์ได้ แต่ถ้ามองในเชิงงานสร้างและการเล่าเรื่องอย่างเป็นระบบ ก็ยังมีจุดที่ต้องถกเถียงและพัฒนา ความรู้สึกหลังดูตอนจบนั้นจึงผสมระหว่างอบอุ่นกับเสียดายในเวลาเดียวกัน

เริ่มจากเล่มแรกของซีรีส์เลย เพราะการปูพื้นตัวละครและโลกของ 'ราชัน' มักทำให้ความเข้าใจต่อเหตุการณ์หลังๆ ชัดเจนขึ้น และการอ่านตั้งแต่ต้นจะช่วยให้ผูกมัดกับจังหวะเล่าและมู้ดของผู้เขียนได้เต็มที่ เมื่อฉันอ่านนิยายแฟนตาซีใหญ่ๆ ครั้งแรก ฉันชอบเริ่มจากต้นเพื่อเห็นพัฒนาการของตัวละครหลักแบบใกล้ชิด—การตัดสินใจเล็ก ๆ ในเล่มแรกมักสะท้อนผลลัพธ์ที่ใหญ่ในเล่มหลังๆ เช่นเดียวกับที่เคยเห็นใน 'Harry Potter' ที่การเข้าใจฉากพื้นฐานทำให้ฉากพีคในภายหลังมีน้ำหนักมากขึ้น ฉะนั้นถ้าไม่มีเหตุผลบีบคั้นจริงๆ เล่ม 1 คือประตูที่ดีที่สุด อีกอย่างคือการอ่านต่อเนื่องจากต้นช่วยให้จับคำศัพท์เฉพาะในโลกเรื่องได้เร็วขึ้น และไม่ต้องคอยเดาว่าตัวละครทำแบบนี้เพราะอะไร สรุปคือ หากอยากสัมผัสภาพรวมของเรื่องและความงามของการปูเรื่อง เล่มแรกคือจุดเริ่มต้นที่ปลอดภัยและเต็มไปด้วยรสชาติทางอารมณ์ที่ควรได้สัมผัส

ในมุมมองของฉัน การดูหนัง 4K แบบฟรีสำหรับนักศึกษามันไม่ใช่เรื่องของคำว่า 'ถูกกว่า' อย่างเดียวนะ แต่เป็นการถ่วงดุลปัจจัยหลายอย่างรวมกัน อุปกรณ์ที่ใช้มีผลชัดเจน มือถือสมัยใหม่บางรุ่นมีหน้าจอดี แสดงสีสันและคอนทราสต์งดงามจนภาพยนตร์อย่าง 'Blade Runner 2049' โดดเด้งขึ้นมา แต่ข้อจำกัดของมือถือคือแบตเตอรี่, ความร้อน และขนาดจอที่เล็ก ทำให้ประสบการณ์การรับชมระยะยาวอาจไม่สบายเท่าไหร่ ขณะเดียวกันคอมพิวเตอร์หรือโน้ตบุ๊กที่ต่อออกจอทีวีนอกบ้านให้จอใหญ่ขึ้น ก็มีข้อได้เปรียบเรื่องการระบายความร้อน การตั้งค่าซอร์ฟแวร์ และพอร์ตเชื่อมต่อ แต่จะต้องพิจารณาว่าคอมของเรารองรับการถอดรหัสวิดีโอ 4K/HDR จริงหรือเปล่า เพราะถ้าไม่รองรับ เครื่องอาจต้องใช้พลังงานสูงขึ้นและกินอินเทอร์เน็ตมากกว่า ด้านค่าใช้จ่าย ผมหมายถึงงบจริงจัง ประหยัดที่ว่าน่าจะมาจากสองทาง—ค่าเน็ตและการลงทุนระยะยาว ถ้าแพ็กเกจอินเทอร์เน็ตบ้านของนักศึกษามีไดเรกชันไม่จำกัดและความเร็วพอ การดูผ่านคอมต่อทีวีจะคุ้มกว่าเพราะได้จอใหญ่และเสียงที่ดีกว่า แต่ถ้าต้องพึ่งมือถือและแพ็กเกจข้อมูลมือถือเป็นรายเดือน อาจเจอการจำกัดหรือการโดนปรับลดสปีดได้ ทางที่ฉลาดคือหาแอปที่ให้ดาวน์โหลดแบบออฟไลน์บนไวไฟของมหาวิทยาลัยหรือห้องพัก แล้วดูแบบออฟไลน์จะช่วยประหยัดได้เยอะ สุดท้ายแล้ว ฉันมองว่าถ้าต้องการคุณภาพเต็มตาจริง ๆ ลงทุนกับหน้าจอที่ใหญ่ขึ้นหรือเชื่อมต่อคอมกับทีวีจะคุ้มกว่า แต่ถ้าต้องการความคล่องตัวและไม่อยากจ่ายเพิ่ม มือถือที่มีหน้าจอดีและเชื่อมต่อไวไฟบ้านก็นับว่าเป็นตัวเลือกประหยัดที่ใช้งานได้ดี

ความตื่นเต้นยังติดอยู่กับฉันทุกครั้งที่เจอของแจกลายจาก 'หอดอกบัวลายมงคล ภาค2' — จำได้ว่ารอบแรกของที่ระลึกเหล่านี้มักจะออกมาเป็นล็อตจำกัดและขายผ่านช่องทางหลายแบบ ของใหม่ ๆ แบบเป็นทางการมักจะมีวางที่ร้านขายหนังสือและสินค้าลิขสิทธิ์ใหญ่ ๆ ในเมือง เช่นแผนกสินค้าสื่อหรือร้านที่เน้นขายของสะสม นอกจากนี้สตูดิโอหรือสำนักพิมพ์ที่ดูแลเรื่องนี้มักจะเปิดบูธในงานอีเวนต์งานหนังสือหรืองานแฟนมีตต่าง ๆ ซึ่งของที่ระลึกพิเศษมักจะมีเฉพาะในงานเหล่านั้นเท่านั้น ของหายากหรือรุ่นพิเศษบางชิ้นจะโผล่ในตลาดออนไลน์ทั้งในและนอกประเทศบนแพลตฟอร์มชื่อดังและกลุ่มคนรักงานชุดนี้ เช่นตลาดของมือสองหรือกลุ่มแลกเปลี่ยนแฟนคลับที่สมาชิกใจดีช่วยส่งต่อกัน ผมมักจะติดตามประกาศจากกลุ่มแฟนคลับแล้วค่อยตัดสินใจ ซื้อจากคนที่มีประวัติดีเป็นหลัก สรุปคือถ้าอยากได้แบบปลอดภัยให้มองหาช่องทางที่มีหน้าร้านชัดเจน หรืองานอีเวนต์ที่มีการยืนยันของแท้ แล้วจะได้ทั้งความคุ้มค่าและความสุขที่ได้จับของจาก 'หอดอกบัวลายมงคล ภาค2' จริง ๆ

ทุ่งหญ้าใน 'Mushishi' เคลื่อนไหวช้าเหมือนลมหายใจของโลก และนั่นคือสิ่งที่ทำให้ผมหลงรักงานชิ้นนี้อย่างถอนตัวไม่ขึ้น ฉากธรรมชาติที่ไม่จับจ้องการสวยงามแบบเป๊ะ ๆ แต่เลือกจะเป็นเพียงพื้นผิวที่เปลี่ยนไปตามกาลเวลา ทำให้ฉันรู้สึกว่าความไม่สมบูรณ์และความเปราะบางของชีวิตไม่ใช่ความผิด แต่เป็นส่วนหนึ่งของความงดงาม เรื่องราวของกิงโซวที่ออกเดินทางเยียวยาปัญหาเล็ก ๆ ที่เกิดจากสิ่งมีชีวิตเล็กจิ๋ว ทำให้ผมคิดถึงภาพชิ้นเล็ก ๆ ที่เกิดขึ้นแล้วจากไป เช่น แสงสะท้อนในน้ำหรือรอยแผลที่ค่อย ๆ จางลง มุมมองแบบนิ่งสงบและไม่หวือหวาของเรื่องช่วยให้ฉันขบคิดถึงการยอมรับความไม่มีการควบคุม เหมือนกับวาบิ-ซะบิที่ยกย่องความพร่อง ความไม่สมบูรณ์ และการเปลี่ยนผ่าน 'Mushishi' ไม่ได้สอนให้รักความพังพินาศ แต่ชวนให้มองมันเสมือนเพื่อนร่วมทาง ซึ่งสำหรับฉันแล้วเป็นคำปลอบใจที่อบอุ่นและเรียบง่าย

สายสยองอย่างฉันมีลิสต์โปรดที่ยืนยันได้ว่าใครชอบบรรยากาศหลอน ๆ ต้องลองเก็บไว้ดูยามดึก ๆ — แต่ความหลอนของแต่ละเรื่องต่างกัน ตั้งแต่จิตวิทยาไปจนถึงผียิบย่อยที่กระโดดออกมาหน้าจอ เริ่มจากคลาสสิกยุคใหม่ที่แทบจะเป็นบทเรียนการตัดต่อภาพและเสียงของหนังผีไทย นั่นคือ 'ชัตเตอร์ กดติดวิญญาณ' (2004) ที่บิวท์อารมณ์หลอนด้วยภาพถ่ายและเงาที่ตามหลอกจิตใจ จะทำให้รู้สึกว่ากล้องมันไม่ได้จับแค่ภาพ แต่จับความทรงจำแปลก ๆ ไว้ด้วย ถ้าอยากได้บรรยากาศเศร้า ๆ ผสมความสยอง แนะนำ 'Alone' (2007) เรื่องราวของพี่น้องที่แฝดกัน ความเหงาและแรงยึดติดกลายเป็นสิ่งที่น่ากลัวกว่าผียุคปัจจุบัน ส่วนคอแนวตลกร้ายผสมโศกนาฏกรรมต้องไม่พลาด 'พี่มาก..พระโขนง' (2013) — แม้จะมีมุกฮา แต่ความเศร้าและตำนานผีไทยถูกจัดวางไว้อย่างชัดเจน สำหรับใครที่ชอบหนังผีแบบสังคมสยอง 'Laddaland' (2011) คือหนังที่ฉันคิดว่าทำให้เรามองเห็นปัญหาครอบครัวและความฝันที่พังทลายไปพร้อมกับบ้านในหมู่บ้านจัดสรร ส่วนคนที่อยากลองแนวแอนโธโลยี แนะนำ '4 แพร่ง' (2008) ซึ่งประกอบด้วยสี่เรื่องสั้นที่แต่ละตอนมีสไตล์การเล่าและคอนเซ็ปต์ผีต่างกัน — เหมือนเอาช็อตสั้น ๆ ของต้นแบบผีไทยมารวมกัน ถ้าอยากเริ่มต้นจากหนังผีที่ทั้งสนุกและมีเสน่ห์แบบนิทานผีไทย ฉันมักแนะนำ 'Buppah Rahtree' (2003) มันมีทั้งมุมฮา มุมเศร้า และมุมโหด ที่รวมเป็นภาพรวมความหลอนแบบร่วมสมัยของวงการหนังผีไทย สรุปแล้ว ลิสต์นี้เหมาะจะเป็นจุดเริ่มต้นที่ดี: มีทั้งความหลอนลึก ความเศร้า และมุขที่ทำให้หัวเราะจนใจหลอน แค่จัดคิวเวลาให้ดี แล้วเปิดไฟสลัว ๆ ดูคนเดียวสักเรื่องสองเรื่อง — บรรยากาศจะพาไปเอง