นักเขียนอธิบายแรงบันดาลใจของ คําสาปฟาโรห์ อย่างไร?

ในแง่โครงเรื่อง นักเขียนอธิบายว่าคำสาปใน 'คำสาปฟาโรห์' เริ่มจากสิ่งเล็ก ๆ—ฉากหนึ่งฉากหรือประโยคหนึ่งประโยค—ที่ขยายตัวจนกลายเป็นแกนเล่าเรื่อง เขาเล่าว่าแรงบันดาลใจมาจากนิทานพื้นบ้านที่ได้ยินในวัยเด็กและนิยายสยองขวัญเก่า ๆ ซึ่งรวมทั้งความลึกลับของสิ่งที่คนสมัยก่อนทิ้งไว้และความอยากรู้อยากเห็นของคนรุ่นหลัง งานนี้จึงไม่ได้เป็นแค่เรื่องการค้นพบของโบราณวัตถุ แต่ยังเป็นการเปิดเผยว่าอดีตมีผลต่อจิตใจคนอย่างไร
สุดท้าย ผมรู้สึกว่าการอธิบายของนักเขียนทำให้คำสาปไม่ใช่แค่สิ่งเหนือธรรมชาติ แต่เป็นภาพสะท้อนของความสัมพันธ์ระหว่างคนกับอดีต ซึ่งทำให้เรื่องนี้ค้างอยู่ในหัว แม้จะจบแล้วก็ยังคิดต่อได้อีกพักใหญ่

บทกวีและความเชื่อพื้นบ้านกลายเป็นแกนสำคัญเมื่อนักเขียนพูดถึงแรงบันดาลใจของ 'คำสาปฟาโรห์' นักเขียนอธิบายว่ามีสองแนวทางที่ประสานกัน: หนึ่งคือการใช้สัญลักษณ์โบราณ—ภาพของทราย เงารามผู้นำ และข้อความที่อ่านยาก สองคือการยึดโยงสัญลักษณ์เหล่านั้นกับเรื่องเล่าทางครอบครัวหรือคำบอกเล่าสืบต่อกันมาจากรุ่นสู่รุ่น ผมชอบที่เขาไม่ได้แยกสองสิ่งนี้ออกจากกัน แต่ให้พวกมันสะท้อนกัน

1) สัญลักษณ์: การนำสัญลักษณ์โบราณมาผูกกับอารมณ์ร่วม ทำให้แต่ละฉากมีทั้งน้ำหนักทางประวัติศาสตร์และความเป็นนิยาย
2) ภาษาทางอารมณ์: การเล่าแบบมีโค้ดทางอารมณ์ ทำให้ผู้อ่านรู้สึกเหมือนกำลังอ่านกลอนสั้น ๆ ที่ซ่อนความลับไว้

ผมมองเห็นความเชื่อมโยงกับงานวรรณกรรมสมัยใหม่อย่าง 'The Waste Land' ที่ใช้ภาพซากปรักหักพังเป็นตัวสะท้อนความเป็นปัจเจกและสังคม นักเขียนของ 'คำสาปฟาโรห์' ก็ใช้ภาพโบราณเหล่านี้เพื่อสำรวจเรื่องความผิดบาป ความรับผิดชอบ และการสืบทอดเรื่องเล่าในครอบครัว ซึ่งทำให้เรื่องมีมิติทางจิตวิทยาและวรรณศิลป์ไปพร้อมกัน

การพูดถึง 'คำสาปฟาโรห์' ในการสัมภาษณ์ทำให้ผมรู้สึกเหมือนได้ยินนักเขียนเล่าเรื่องที่ผสมกลิ่นอายพิพิธภัณฑ์และความฝันเข้าด้วยกัน นักเขียนเล่าว่าแรงบันดาลใจหลักมาจากการเดินผ่านห้องจัดแสดงโบราณวัตถุ แล้วเห็นเศษกระเบื้องและอักษรที่เหมือนจะพูดกับคนดูมากกว่าป้ายคำบรรยาย ธีมของความเป็นอมตะ ความโลภของการแสวงหาทรัพย์สมบัติ และความผิดพลาดของการตีความอดีตถูกนำมาเล่นเป็นแกนกลางของเรื่อง

ในมุมของผม วิธีเล่าแบบนั้นไม่ใช่แค่เอาองค์ประกอบโบราณมาวางให้ดูน่าขนลุก แต่เป็นการใช้ภาพและเสียงเล็ก ๆ จากการเดินชมพิพิธภัณฑ์มาเป็นเชื้อไฟให้ตัวละครตัดสินใจ โดยนักเขียนยกตัวอย่างฉากที่เอกสารเก่าทำให้ตัวเอกเห็นภาพชีวิตคนยุคก่อนในใจอย่างชัดเจน ซึ่งทำให้การสาปนั้นไม่ใช่แค่คำพูด แต่เป็นการสืบทอดของความทรงจำ เหมือนกับภาพยนตร์ผจญภัยคลาสสิกอย่าง 'The Mummy' ที่นำอารมณ์ของวัตถุโบราณมาเป็นตัวผลักดันพล็อต

ท้ายที่สุด ผมชอบที่นักเขียนไม่ยืนยันคำตอบเดียวเกี่ยวกับแหล่งที่มาของคำสาป แต่ปล่อยให้ผู้อ่านค่อย ๆ ประติดประต่อเอง นั่นเปิดพื้นที่ให้เกิดการตีความหลายชั้น ซึ่งทำให้เรื่องยังติดอยู่ในหัวหลังจากปิดเล่มไปแล้ว

กลิ่นอายโบราณของ 'คำสาปฟาโรห์' ในมุมมองของนักเขียนถูกอธิบายว่าเป็นการรวมกันระหว่างประวัติศาสตร์ส่วนตัวกับนิยายสยองขวัญ นักเขียนเล่าว่าแรงบันดาลใจบางส่วนมาจากบันทึกการเดินทางเก่า ๆ และจดหมายที่พบในหอจดหมายเหตุ ซึ่งมีรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ลอยขึ้นมาจนกลายเป็นฉากในนิยาย ความน่าสนใจคือการเอาเหตุการณ์เล็ก ๆ มาเชื่อมโยงเป็นเครือข่ายของความรู้สึกที่กลายเป็นคำสาปเอง
ผมคิดว่าการอ้างอิงถึงการสำรวจและการค้นคว้าแบบคลาสสิกทำให้โครงเรื่องมีความน่าเชื่อถือ แต่ก็ยังปล่อยให้ความไม่รู้และความไร้เหตุผลแทรกเข้ามาอย่างตั้งใจ เช่นเดียวกับหนังผจญภัยอย่าง 'Raiders of the Lost Ark' ที่ใช้การค้นพบสิ่งประดิษฐ์เป็นตัวตั้ง นักเขียนไม่ได้มองว่าสิ่งของเป็นเพียงวัตถุ แต่เป็นพยานที่บอกเล่าเรื่องคน และนั่นแหละที่กลายเป็นแรงขับเคลื่อนให้เกิดเรื่องราวที่ทั้งน่ากลัวและเศร้าในเวลาเดียวกัน