ค่ายหนังไทยควรสร้างหนังจาก คําสาปฟาโรห์ อย่างไร?

อยากเห็น 'คำสาปฟาโรห์' ถูกตีความใหม่ด้วยสเกลที่ไม่ยึดติดแค่ความสยอง แต่ผสมความลี้ลับของประวัติศาสตร์กับการเดินทางของตัวละครจนรู้สึกมีน้ำหนัก ฉันคาดหวังหนังที่กล้าพลิกแพลงโครงเรื่องแบบที่หนังผจญภัยคลาสสิกทำ เช่น องค์ประกอบการสำรวจกับกับดักโบราณ แต่ยังรักษาบรรยากาศหลอนแบบหนังผีไทยให้คนดูขนลุกได้เหมือนที่ 'Shutter' ทำไว้

มุมมองของฉันมองว่าการออกแบบศิลป์กับการเล่าเรื่องต้องเดินเคียงกัน ห้องโบราณสถานที่มีรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ทั้งภาษาจารึก เครื่องสวมใส่ และกลิ่นของฝุ่น ต้องทำให้คนดูเชื่อว่านี่คือโลกจริง ไม่ใช่แค่ฉากสวยแบบโปสเตอร์ นอกจากฉากสยองควรมีจังหวะคลายเครียดและการผจญภัยเชิงสืบสวน การใส่ไอเดียที่ได้แรงบันดาลใจจากหนังอย่าง 'The Mummy' ทำให้การหาเบาะแสและการเปิดเผยคำสาปมีความสนุก ไม่ใช่แค่ช็อตสยองอย่างเดียว

เสียงพากย์และเพลงประกอบก็สำคัญมาก ฉันอยากให้มีธีมดนตรีที่ผสมเครื่องดนตรีท้องถิ่นและออร์เคสตร้า สร้างอารมณ์ให้ซีนสำคัญ ส่วนการแสดงควรเน้นความเป็นมนุษย์ของตัวละคร ให้ผู้ชมห่วงใยเมื่อเขาตกอยู่ในความมืด สุดท้ายแล้วหนังเวอร์ชันนี้ควรทำให้คนอยากคุยต่อหลังจากไฟส่องขึ้น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ยังคลุมเครือหรือภาพที่ติดตาไว้ นี่แหละคือวิธีทำให้ตำนานโบราณยังมีชีวิตในวงการหนังไทยวันนี้

คิดแบบคนเขียนนิยายสั้น ฉันมองว่า 'คำสาปฟาโรห์' เหมาะมากกับการเน้นซีนเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยรายละเอียดปลีกย่อย เช่น ประตูหินที่มีรอยขีดจารึกซ่อนความหมาย, พิธีกรรมกลางหมู่บ้านที่ผู้เฒ่าเล่าเรื่องบอกใบ้ความผิดพลาดในอดีต หรือฉากที่ตัวเอกต้องแก้ปริศนาในสุสานก่อนที่เวลาจะหมด การจัดจังหวะซีนให้เป็นเหมือนบทกวีสั้น ๆ จะสร้างความชวนคิดและบรรยากาศกดดันโดยไม่ต้องพึ่งภาพหลอนตลอดเวลา

อีกทางที่ฉันมองว่าน่าสนใจคือการเปิดมุมมองจากตัวละครหลายคน แต่ไม่ให้ใครเป็นผู้รู้ทั้งหมด การสลับมุมมองทำให้ความจริงแตกเป็นชิ้น และเมื่อรวมกันกลับกลายเป็นภาพรวมที่ไม่ชัดเจน แต่ชวนให้ตีความ ฉากปิดควรเป็นฉากเงียบ ๆ ที่เหลือร่องรอยบางอย่างให้ผู้ชมได้เดาต่อ มากกว่าให้คำตอบชัดเจน นั่นจะทำให้เรื่องค้างคาและยังตราตรึงใจไปอีกนาน

ลองคิดภาพว่า 'คำสาปฟาโรห์' ถูกเล่าแบบเป็นบทภาพยนตร์ที่เน้นการเมืองเชิงประวัติศาสตร์และความเชื่อพื้นบ้านร่วมสมัย ฉันชอบไอเดียให้ตัวเรื่องไม่ยืนยันว่าคำสาปมีจริงหรือไม่ แต่ใช้คำสาปเป็นเครื่องมือสะท้อนปมสังคม เช่น การรุกรานทรัพยากร ความเชื่อผิดๆ และบาดแผลในชุมชน วิธีเล่าแบบนี้จะทำให้หนังมีชั้นความหมายมากกว่าฉากกระโดดตกใจเดียว จากมุมเทคนิคฉากสำคัญควรใช้มุมกล้องแคบและแสงที่เน้นเงา เพื่อสร้างความอึดอัดและไม่เปิดเผยสิ่งลี้ลับทั้งหมดทันที การแทรกภาพแฟลชแบ็กของอดีตผู้คนที่เกี่ยวข้องกับคำสาปช่วยให้ผู้ชมเชื่อมโยงความสูญเสีย ส่วนงานออกแบบเครื่องแต่งกายกับพร็อพต้องการงานวิจัยที่จริงจังเพื่อหลีกเลี่ยงความคลาดเคลื่อนทางวัฒนธรรม สิ่งที่ฉันอยากเห็นคือบทที่กล้าให้ตัวละครทำผิดและแบกรับผลของการตัดสินใจ ส่งท้ายด้วยฉากหนึ่งที่ไม่ได้ตอบทุกคำถาม แต่ปล่อยให้ความคิดของคนดูทำงานต่อ—นั่นแหละทำให้ภาพยนตร์ค้างคาและพูดคุยกันได้นาน