นิยายต้นฉบับของโจฮันนอร์ธหาอ่านได้ที่ไหน?

เธอแต่งงานกับเขาเป็นเวลาสามปี หลังจากที่เธอเป็นดาวรุ่งพุ่งแรง เธอกลับรังเกียจว่าเขาขี้เกียจและไร้ความสามารถ สุดท้าย เธอบอกว่าหย่าร้างกัน แต่เธอไม่รู้ว่าทุกอย่างของเธอ เป็นเขามอบให้ทั้งนั้น

โรซาลีนเสียชีวิต ฌอนส่งเจนเข้าคุก “ดูแลเธอด้วย” —เขากล่าวทำให้เจนต้องใช้ชีวิตสามปีของเธอ เยี่ยงตกนรกและทรมานอยู่ในเรือนจำ ไม่เพียงแค่ร่างกาย เธอยังบอบช้ำทางจิตใจกับคำพูดของณอน ก่อนที่เธอจะเข้าคุก เจนได้พยายามอธิบายทุกอย่าง “ฉันไม่ได้ฆ่าเธอ”แต่ฌอนกลับนิ่งเฉยและเย็นชาราวกับคำพูดของเธอเป็นเพียงอากาศสามปีหลังจากที่เธอพ้นโทษเธอกลับมายอมรับ “ใช่ ฉันฆ่าโรซาลีนเอง ฉันมันผิดและบาป!” ฌอนสีหน้าเปลี่ยนไป พร้อมทั้งตะโกนใส่เธอ

เขาจ้างเธอมาเป็นภรรยาในนาม แต่เมื่อความใกล้ชิดทำให้ความสัมพันธ์เกินเลย และคนรักตัวจริงของเขากลับมา เธอจึงยอมเดินจากไปพร้อมลูกในท้องที่เขาไม่รู้ . . . . รมิดา เลขาสาวสู้ชีวิต ทำงานส่งตัวเองเรียนจนได้ทำงานเป็นเลขาของ หัสวีร์ หรือ ไรอัน หนุ่มลูกครึ่งไทย-อเมริกัน ปู่ย่าของหัสวีร์ ไม่ชอบผู้หญิงต่างชาติ หัสวีร์มีผู้หญิงที่คบหากันอยู่เธอเป็นเน็ตไอดอลและเป็นนางงามเวทีชื่อ ‘คาเรน’ แต่ระยะนี้คาเรนไม่ได้อยู่เมืองไทย ปู่ของหัสวีร์ต้องการให้หลานชายแต่งงานกับผู้หญิงที่ปู่ย่าเลือก หัสวีร์ตั้งใจรอคาเรนกลับมา แต่เพราะไม่ต้องการให้ปู่ย่ามาวุ่นวายเรื่องว่าที่ภรรยาจึงตัดสินใจจ้างเลขามาเป็นเมียปลอมๆ เพื่อปู่ย่ายกเลิกการดูตัวทั้งหมด รมิดายอมรับเงื่อนไขเพราะต้องการใช้เงิน เขาทำสัญญาเป็นลายลักษณ์อักษรเพื่อเธอไม่ยอมหย่ากับเขาง่ายๆ แต่เมื่อได้ใกล้ชิดกัน ความสัมพันธ์จึงเกินเลย และเมื่อคาเรนกลับมา รมิดาจึงจากมาพร้อมลูกในท้องที่เขาไม่รู้

“ต่อให้เจ้างดงามเพียงใดเจ้าก็ยังคงเป็นปีศาจน้อยของข้าอยู่ดี ข้าปล่อยให้เจ้าเสพสุขในจวนสกุลเฉินมานานกว่าสิบปีแล้ว ได้เวลาที่เจ้าจะต้องชดใช้คืนข้าบ้างแล้ว......ปีศาจน้อย” “กรี๊ด!!” “เจ้า!!” “ออกไปนะ เจ้าเป็นใครกันเหตุใดจึงได้เข้ามาในห้องอาบน้ำของข้า ออกไปนะ!!” “ปีศาจน้อย นี่ข้าเอง!!” “ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าไม่ทราบว่าจะมีคนเข้ามาใน…. ในนี้ท่านรีบสวมชุดก่อนเถอะเจ้าค่ะข้าจะออกไปรอข้างนอก” “เจ้าบอกว่าที่นี่…คือห้องอาบน้ำของเจ้างั้นหรือ” “เรื่องนี้…ทะ ท่านป้าเห็นว่าข้าควรจะแยกห้องอาบน้ำส่วนตัว ก็เลยสร้างห้องอาบน้ำให้ข้าไว้ที่นี่แต่ข้าไม่คิดว่าท่านแม่ทัพจะเข้ามา ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าจะกลับไปใช้…” “เดี๋ยว!!” “ในเมื่อเจ้าบอกว่าเป็นห้องอาบน้ำของเจ้า เช่นนั้นข้าก็ต้องขออภัยที่เข้ามาโดยมิได้รับอนุญาต” “มะ ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ทะ ที่นี่เป็น.... จวนของท่านดังนั้น…” “หือ เจ้าว่าอะไรนะข้าไม่ได้ยินเลย” “ปีศาจน้อย นี่เจ้ากำลังยั่วยวนข้าอยู่งั้นหรือ”

"นี่มันคืออะไร" "ก็...." "ถามก็ตอบดิ" "พี่ก็อ่านออกจะมาถามทิชาทำไม" เขามองกล่องในมือแล้วแกะดูข้างในซึ่งมันยังเหลือยาอีกหนึ่งเม็ดก่อนจะอ่านทุกตัวอักษรทุกตัวบนกล่อง "เธอยังไม่ได้กิน?? " "ก็กินแล้วแต่...กินไม่ครบคือทิชา......ลืม" "ลืม??? แม่ง เอ้ยยย กินตอนนี้จะทันไหมวะ" "พี่ไม่ต้องห่วงหรอกถ้าเกิดทิชาท้องจริงๆทิชาจะไม่บอกใครว่าเป็นลูกพี่" "เชื่อเธอก็บ้าละ ขนาดเราไม่ได้เป็นอะไรกันเธอยังพยายามเสนอตัวยัดเยียดตัวเองมาให้ฉันแล้วนี่ตอนนี้เรามีอะไรกันแล้วเธอก็ยังไม่ยอมกินยา ถ้าเธอท้องขึ้นมาจริงๆฉันรู้ว่าเธอต้องให้ฉันรับผิดชอบแน่ๆ" "ถ้าพี่ไม่ต้องการลูกทิชาก็ไม่บังคับ ทิชาสัญญาว่าจะไม่ทำให้พี่เดือดร้อน" เธอพูดออกไปอย่างขมขึ่น เขาพูดแบบนี้เขาไม่อยากรับผิดชอบสินะ "ก็ดี ทำให้ได้อย่างที่พูดก็แล้วกัน เพราะฉันไม่ต้องการมีภาระไม่ต้องการเอาชีวิตทั้งชีวิตของฉันมาผูกติดกับเธอ

ชะตาทำให้เธอต้องตายตั้งแต่อายุยังน้อย แต่สวรรค์กำหนดให้ฟู่หลินหลินนั้นได้ข้ามทะลุมิติไปอยู่ใต้ร่างของท่านแม่ทัพรั่วเฉิน ที่เขาเกลียดเธอเพราะคำว่าเธอคือของบรรณาการ และเมียเชลย แต่เกลียดอย่างไรท่านถึงได้จับกดข้าบ่อยเหลือเกิน นางผวากอดรัดร่างของเขาที่ทาบทับลงมากอดรัดนางแน่น ๆ เช่นกัน คนทั้งคู่หายใจโกยเอาอากาศเข้าปอดอย่างหนัก ช่างเป็นอะไรที่เสพสุขสมใจของเขายิ่งนัก บุรุษผู้นั้นสุขสมกับการครอบครองและได้บอกให้นางได้รู้ว่าได้ตกเป็นภรรยาของเขาอย่างสมบูรณ์แล้ว ต่อมาเขาก็ได้เอนกายลงบนเตียง นอนก่ายกอดเคียงข้างกายฟู่หลินหลิน แล้วหายใจสม่ำเสมอคล้ายคนหลับ เสียงหายใจแผ่วเบาของเขา ทำให้นางรู้สึกกลัวเล็กน้อย ที่ว่ากลัวคือ... กลัวว่าเขาจะลุกขึ้นมาทำอะไรตนเองอีก "นี่คืออะไรกันแน่ ทำไมข้าถึงมาโผล่ที่นี่ บนเตียงหลังนี้ ที่มีบุรุษผู้นี้อยู่ด้วย แล้วข้าก็เสียตัวให้เขา โอ้... สวรรค์ช่างแกล้งข้า เอ๊ะ! หรือว่านี่เป็นเพียงแค่ความฝันเท่านั้น" ฟู่หลินหลินบ่นพึมพำ นางก็ใช้นิ้วมือหยิกตามร่างกายของนางปรากฏว่าก็รู้สึกเจ็บตามปกติ "โอ๊ะ โอ๊ย..." นี่ไม่ใช่ความฝัน ถ้าไม่ใช่ความฝันฟู่หลินหลินงงงวย