บทสัมภาษณ์ของ ไช ยันต์ ไชย พร เรื่องการเขียนอ่านได้ที่ไหน

เราได้ยินชื่อ 'ไช ยันต์ ไชย พร' เป็นครั้งแรกจากความสนทนาที่แทรกอยู่กลางงานวัฒนธรรมท้องถิ่น — ชื่อเขาฟังมีน้ำหนักและเต็มไปด้วยสัญลักษณ์มากกว่าชื่อจริง ๆ ของคนทั่วไป จากมุมมองของคนที่โตมากับการฟังเรื่องเล่าทางชุมชน การเริ่มต้นของใครสักคนอย่าง 'ไช ยันต์ ไชย พร' มักถูกเล่าเป็นภาพรวมของรากเหง้าและเหตุการณ์ที่เปลี่ยนชีวิต ไม่ว่าจะเป็นการเกิดในจังหวัดที่มีประเพณีแข็งแรง ครอบครัวที่ให้ความสำคัญกับการศึกษา หรือช่วงวัยเด็กที่ต้องเผชิญกับความยากจน สิ่งเหล่านี้กลายเป็นฉากหลังที่คนในชุมชนมักพูดถึงเพื่ออธิบายว่าทำไมคนคนนั้นถึงมีแนวคิดและความกล้าที่เป็นเอกลักษณ์ ผมมองว่าการเริ่มต้นไม่ได้มีเพียงจุดเดียว บางครั้งเป็นการหลอมรวมของชื่อเสียงจากผลงานครั้งแรก ประสบการณ์ในวัยเรียน และการได้รับแรงบันดาลใจจากบุคคลรอบตัว คนที่ชอบโฟกัสประวัติแบบรายบุคคลอาจชี้ไปที่การศึกษาหรือการทำงานเริ่มแรก ขณะที่คนในครอบครัวมักยกเรื่องนิสัย ความเชื่อ และค่านิยมมาพูดถึง การเล่าเรื่องต้นกำเนิดแบบนี้จึงให้ทั้งรายละเอียดทางสังคมและอารมณ์ ซึ่งทำให้ชื่ออย่าง 'ไช ยันต์ ไชย พร' ยิ่งดูมีมิติและน่าสนใจมากขึ้น

หลายคนอาจไม่คุ้นกับชื่อไช ยันต์ ไชย พร แต่เมื่อผมได้เจอผลงานของเขาเป็นครั้งแรก มันทำให้โลกศิลปะท้องถิ่นดูสดขึ้นมากกว่าที่คิด รูปแบบการทำงานของเขาไม่ได้ยึดติดกับกรอบเดียว — งานจิตรกรรมฝาผนัง ภาพประกอบหนังสือเด็ก และโปรเจกต์ศิลปะชุมชนกลายเป็นเครื่องมือสำคัญที่เขาใช้เล่าเรื่องราวพื้นบ้านให้เข้ากับคนรุ่นใหม่ โดยที่ยังคงรักษากลิ่นอายดั้งเดิมไว้ได้อย่างละเอียดอ่อน การได้มองเห็นลายเส้นที่ผสานลายไทยโบราณกับเส้นอิสระสมัยใหม่ ทำให้ผมรู้สึกว่าเขาไม่ใช่แค่ 'ศิลปิน' แต่เป็นสะพานเชื่อมระหว่างอดีตและปัจจุบัน สิ่งที่ผมถือว่าเป็นผลงานเด่นของเขาไม่ใช่แค่ชิ้นงานใดชิ้นงานหนึ่งแต่เป็นชุดของผลงานที่ออกแบบมาเพื่อนำความทรงจำของชุมชนกลับมาเข้าถึงผู้คน งานฝาผนังตามพื้นที่สาธารณะหลายแห่งที่เขามีส่วนร่วมกลายเป็นจุดเช็คอินเชิงวัฒนธรรม และภาพประกอบในหนังสือเด็กที่เขาทำก็ช่วยให้เรื่องเล่าพื้นบ้านฟังดูสดใหม่มากขึ้น การทำเวิร์กชอปให้เยาวชนท้องถิ่นได้ลองจับพู่กันและเรียนรู้ลายพื้นบ้านกลายเป็นอีกผลงานที่มีค่าพอ ๆ กับภาพจิตรกรรม เพราะมันคือการถ่ายทอดทักษะและจิตวิญญาณ เมื่อพูดถึงผลกระทบ ผมเห็นว่าไช ยันต์ ไชย พร ทำให้พื้นที่เล็ก ๆ ของศิลปะท้องถิ่นได้รับความสนใจและการยอมรับมากขึ้น เขาไม่ได้มองงานเป็นแค่สินค้า แต่เป็นการสื่อสารกับชุมชนและเป็นบทสนทนาข้ามรุ่น ใครที่ชอบงานที่มีเรื่องเล่าและหัวใจของชุมชนจะได้อะไรเยอะจากงานของเขา แม้จะไม่ได้มีชื่อเสียงบนเวทีระดับประเทศเสมอไป แต่ผลงานที่เขาทำทุกชิ้นล้วนมีน้ำหนักและความตั้งใจ ซึ่งนั่นทำให้ผมประทับใจและติดตามผลงานเขาต่อเนื่อง

แฟนคลับหลายคนคงอยากรู้ว่าบทสัมภาษณ์ล่าสุดของไช ยันต์ ไชย พรลงที่ไหน เพราะมันมีผลต่อการตามข่าวและพูดคุยกันในกลุ่มแฟนคลับ ในมุมมองของฉัน สถานการณ์ที่เจอบ่อยคือไม่มีการเผยแพร่ในสื่อกระแสหลักที่เข้าถึงได้ง่ายเสมอไป บทสัมภาษณ์ของคนที่มีชื่อเสียงระดับท้องถิ่นมักออกผ่านช่องทางส่วนตัว เช่น เพจ Facebook ของเจ้าตัว ช่อง YouTube เล็ก ๆ หรือเว็บไซต์ข่าวท้องถิ่นที่ไม่ได้ถูกปักหมุดไว้อย่างเด่นชัด ซึ่งทำให้แฟน ๆ หลายคนพลาดได้ง่ายโดยเฉพาะถ้าไม่ได้ติดตามทุกช่องทางพร้อมกัน โดยปกติฉันจะแนะนำให้มองหาสัญญาณเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นโพสต์ปักหมุด, ลิงก์ในประวัติส่วนตัวของโซเชียลมีเดีย หรือการแจ้งเตือนจากกลุ่มแฟนคลับ เพราะการลงครั้งแรกมักจะประกาศในจุดที่เจ้าตัวคุ้นเคยที่สุด เสียงของฉันเรียกร้องให้เจ้าตัวแชร์แบบสาธารณะมากขึ้นเพื่อให้แฟน ๆ ตามกันทัน แต่ถ้ายังหาไม่เจอก็น่าจะเป็นสัญญาณว่าอาจลงในช่องที่เข้าถึงได้จำกัดหรือเป็นเนื้อหาพิเศษสำหรับสมาชิกเท่านั้น

ชื่อแบบนี้โผล่ในความทรงจำของฉันเหมือนคนรู้จักที่ผ่านไปผ่านมาในแวดวงหนังสือเล็ก ๆ แต่ไม่ใช่ชื่อที่คุ้นเคยเหมือนนักเขียนกระแสหลัก จากมุมมองของคนอ่านที่ติดตามงานวรรณกรรมไทยมาเรื่อย ๆ ฉันเห็นความเป็นไปได้สองทาง: ทางแรกก็คืออาจเป็นนามปากกาหรือการสะกดชื่อที่ต่างจากที่ใช้จริง ทำให้ผลงานที่เขียนไว้ยากจะตามเจอในฐานข้อมูลทั่วไป อีกทางคือผู้เขียนอาจเน้นลงผลงานในแพลตฟอร์มออนไลน์หรือรวมเล่มในหนังสือรวมเรื่องสั้นของชุมชนนักเขียน ซึ่งมักจะไม่เข้าถึงวงกว้างเหมือนงานตีพิมพ์จากสำนักพิมพ์ใหญ่ ความรู้สึกส่วนตัวคือมันน่าสนใจอยู่ตรงที่บ่อยครั้งนักเขียนที่คนทั่วไปไม่รู้จัก กลับมีผลงานที่คมและเต็มไปด้วยไอเดียเฉพาะตัว ถ้าชื่อ 'ไช ยันต์ ไชย พร' เป็นของใครที่ทำงานในลักษณะนี้ ผลงานอาจเป็นเรื่องสั้น บทความเชิงวรรณกรรม หรือนิยายสั้นที่เผยแพร่ในวงจำกัด ซึ่งทำให้การตามหาต้องอาศัยความอดทนและความช่างสังเกตเล็กน้อย แต่ก็เป็นความตื่นเต้นของการค้นพบงานที่ไม่ค่อยมีคนพูดถึงในวงกว้าง

ลองเริ่มจากที่ที่นักอ่านไทยชอบกันก่อนเลย — นั่นเป็นวิธีที่ฉันมักใช้เมื่ออยากตามฟิคของตัวละครคนโปรดโดยเฉพาะคนที่เป็นตัวละครไทยหรือมีฐานคนอ่านไทยเยอะ ๆ ฉันมักจะเลื่อนดูผลงานบนแพลตฟอร์มอย่าง 'Wattpad' เพราะที่นั่นมีทั้งเรื่องสั้นและนิยายยาวที่เขียนโดยแฟน ๆ มากมาย และมักมีแท็กหรือชื่อเรื่องที่ตรงกับชื่อตัวละครที่คุณกำลังตามหา วิธีของฉันคือดูแท็ก ชื่อผู้แต่ง และคอมเมนท์เพื่อประเมินสไตล์ก่อนจะอ่านจริงจัง อีกแหล่งที่ชุมชนไทยชอบคือ 'Fictionlog' ซึ่งมักรวมงานที่เป็นภาษาไทยและระบบตอบกลับระหว่างนักอ่านกับนักเขียนทำให้ตามซีรีส์ฟิคได้ง่าย ส่วน 'Dek-D' ก็เป็นอีกที่ที่มีฟอรั่มและพื้นที่ลงนิยายแนวรัก/แฟนฟิค ถ้าชื่อตัวละครไม่ตรงเป๊ะ ลองใช้คีย์เวิร์ดที่เกี่ยวข้อง เช่น ชื่อเรื่องย่อย ชื่อทีม หรือเหตุการณ์สำคัญในเรื่องต้นฉบับ ฉันให้ความสำคัญกับมารยาทเวลาติดตามด้วยเลยมักคอมเมนท์ให้กำลังใจหรือกดบันทึกผลงานที่ชอบ การติดตามเพจหรือแท็กของนักเขียนก็ช่วยให้ไม่พลาดตอนใหม่ และถ้าเป็นฟิคที่ดัดแปลงจากตัวจริงควรระวังเรื่องความเป็นส่วนตัวและเนื้อหา敏感 — เลือกอ่านตามความสบายใจของตัวเอง แค่นี้ก็สนุกได้โดยไม่ต้องเหนื่อยมากในการค้นหาแล้ว

ไม่คาดคิดเลยว่าตอนจบของ 'ไช ยันต์ ไชย พร' จะกระตุกอารมณ์และความคิดของแฟน ๆ ได้หลายทิศทางขนาดนี้ ฉันจำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่งานไทยชิ้นหนึ่งถูกถกเถียงทั้งเชิงปรัชญาและเชิงจิตวิทยาจนขนาดนี้ แต่สิ่งที่เห็นชัดคือมีกลุ่มคนที่ยกตอนจบเป็นชัยชนะทางจิตวิญญาณ พวกเขามองการกระทำสุดท้ายของตัวเอกเหมือนการชำระหนี้ ให้ความหมายกับการเสียสละและมองว่าความไม่สมบูรณ์ของจบเรื่องเป็นความจริงแท้ของชีวิต กลุ่มนี้มักชอบโทนการเล่าเรื่องที่เน้นการเติบโตภายใน และชื่นชมสัญลักษณ์เล็ก ๆ เช่นภาพกระจกแตก น้ำที่ไหลย้อน หรือฉากสุดท้ายที่ปล่อยให้ภาพนิ่งค้างไว้ บางกลุ่มกลับรู้สึกขัดใจ พวกนี้มองว่าจบแบบคลุมเครือเป็นการหลีกเลี่ยงความรับผิดชอบของผู้สร้าง พวกเขาตั้งคำถามเรื่องจังหวะการเล่าและโฟกัสของบท ว่าตัวละครสำคัญบางตัวไม่ได้รับบทสรุปที่เป็นธรรม เหมือนตอนจบบางฉบับของ 'Death Note' ที่แม้จะจบยิ่งใหญ่ แต่ยังทิ้งคำถามไว้ให้แฟน ๆ วิเคราะท์ต่อ กลุ่มนี้จึงพยายามวัดกันที่ความสมเหตุสมผลเชิงโครงเรื่องมากกว่าความงามของสัญลักษณ์ สำหรับฉัน การถกเถียงทั้งหมดนี้คือเครื่องยืนยันว่าเรื่องได้รับความสนใจจริงจัง เหตุผลที่แฟนคลับไม่ลงรอยกันบอกอะไรบางอย่างเกี่ยวกับความคาดหวังและประสบการณ์ส่วนตัวของแต่ละคน ไม่ว่าจะชอบแบบไหน ก็ยังชอบที่จะได้อ่านบทวิจารณ์ แฟคต์ฟิค และงานศิลป์ที่เกิดจากความรู้สึกเหล่านี้ — นั่นแหละคือเสน่ห์ของตอนจบที่เปิดช่องว่างให้จินตนาการมากมาย

ตลอดเวลาที่ติดตามชื่อของไช ยันต์ ไชย พร ฉันรู้สึกว่าเสียงดนตรีของเขามีพลังดึงดูดแบบเรียบง่ายแต่จำได้ดี งานของเขามักผสมผสานเครื่องดนตรีไทยดั้งเดิมกับองค์ประกอบสากล เช่น ซอ เพลงปี่ และเครื่องสายที่เข้ากับซินธิไซเซอร์เบาๆ ทำให้เพลงประกอบมีหลายชั้น ทั้งฉากหวานฉ่ำและฉากตึงเครียด ฉันได้ยินธีมที่วนซ้ำเป็นเมโลดี้สั้นๆ ในช่วงปูเรื่อง แล้วค่อยขยายเป็นสโคปที่ใหญ่ขึ้นตอนจบ ซึ่งมักใช้ในฉากสะเทือนใจหรือฉากเปิดเผยความลับ ส่วนอีกแนวที่เห็นบ่อยคือเพลงบรรเลงจังหวะกลางๆ ใช้กลองและเบสหนักเล็กน้อยเพื่อหนุนฉากแอ็กชันหรือฉากไคลแมกซ์ เมื่อฟังผลงานเหล่านี้ ฉันมักสังเกตธีมที่กลายเป็นลายเซ็นของผู้ประพันธ์ ได้แก่ ’ธีมตัวเอก’ ที่ใช้เมโลดี้เรียบแต่จับใจ และ ’ธีมความทรงจำ’ ที่มักเป็นเปียโนกับซอ เมื่อซาวด์แทร็กทั้งสองมาเจอกันในซีนสำคัญ คนดูจะรับรู้ทันทีว่าเหตุการณ์นั้นมีน้ำหนักทางอารมณ์ สรุปแล้วเสียงที่โดดเด่นในงานของไช ยันต์ ไชย พร คือการเลือกโทนเสียงที่เหมาะกับคาแรกเตอร์ของเรื่อง ทั้งสุภาพอ่อนหวาน กลั่นกรอง แต่ก็กล้าผสมผสานสมัยใหม่ ทำให้เพลงประกอบของเขาไม่ใช่แค่พื้นหลัง แต่เป็นตัวพยุงอารมณ์ให้ฉากทำงานได้เต็มที่ เหมือนเพลงที่ยังคงก้องอยู่ในหัวหลังจากหนังจบลง

ฉันชอบนึกถึงภาพรวมของคนที่เคยทำงานกับไช ยันต์ ไชย พรแบบไม่แยกเป็นรายชื่อยาว ๆ เพราะการร่วมงานในวงการภาพยนตร์และซีรีส์มักเป็นเครือข่ายที่เชื่อมโยงกันตลอดเวลา ฉันเห็นว่าเพื่อนร่วมงานส่วนใหญ่แบ่งออกได้เป็นกลุ่มหลัก ๆ อย่างนักแสดงร่วมฉากที่มักปรากฏเป็นคู่หรือตัวประกอบในซีนเดียวกับเขา ทีมผู้กำกับและผู้ช่วยผู้กำกับที่วางคอนเซปต์ฉากเดียวกัน กับทีมช่างภาพและตากล้องที่จับเฟรมให้โดดเด่น อีกกลุ่มที่มองข้ามไม่ได้คือทีมสแตนท์และคิวบู๊ ซึ่งมักเป็นผู้ที่ร่วมฝึกซ้อมและลงฉากอันตรายร่วมกันจนเกิดความไว้วางใจ ฉันเองชอบสังเกตว่าการทำงานร่วมกันของไช ยันต์ ไชยพรในโปรเจกต์ต่าง ๆ มักทำให้เห็นว่าเขาสนิทกับทั้งคนรุ่นเก๋าและคนรุ่นใหม่ในวงการ บางครั้งเสียงหัวเราะหลังกล้องหรือการช่วยกันปรับคิวฉากบอกได้เลยว่าเขาไม่ใช่คนที่ยืนเดี่ยว เพราะการสร้างฉากให้มีพลังต้องอาศัยความร่วมมือจากช่างไฟ คนแต่งหน้า นักออกแบบเครื่องแต่งกาย และโปรดิวเซอร์ ซึ่งทั้งหมดคือผู้ที่เคยร่วมงานกับเขาอย่างใกล้ชิด