บทสัมภาษณ์นักเขียนกู่เจียเฉิงมีที่ไหนบ้าง

การตีความเรื่อง 'กู่เจิ้ง' ในบริบทซีรีส์สมัยใหม่มีหลายมุมมอง แต่สิ่งหนึ่งที่ผมมักสังเกตได้คือเวอร์ชันล่าสุดมักเลือกใช้ธีมดนตรีแบบโบราณผสมสมัย ที่ชัดเจนคือการยกกู่เจิ้งมาเป็นเส้นเมโลดี้หลัก ทำให้ทั้งฉากเหงาและฉากซึ้งมีความเป็นเอกลักษณ์ ผมชอบการจัดวางตัวเสียงในเวอร์ชันล่าสุดเพราะกู่เจิ้งไม่ได้ยืนเดี่ยวอย่างเดียว แต่ถูกใช้เป็นตัวแทนอารมณ์หลัก แล้วขนาบข้างด้วยไวโอลินหรือซินธ์บางจังหวะ ผลลัพธ์เลยออกมาเป็นเพลงธีมที่ฟังแล้วรู้สึกว่าพาเรากลับไปสู่โลกโบราณแต่ยังคงกลิ่นอายร่วมสมัย เช่นเดียวกับผมที่เคยฟังธีมจาก '古剑奇谭' แล้วหัวใจเต้นตาม เมโลดี้กู่เจิ้งในเวอร์ชันใหม่ก็ทำหน้าที่แบบนั้นได้ดี

นึกถึงตอนแรกที่ได้ลองอ่าน 'กู่เจียเฉิง' ภาคใหม่ รู้สึกเหมือนเจอเพื่อนเก่าที่เปลี่ยนลุคไปเลย! ฉากเปิดเรื่องที่ตัวเอกต้องกลับไปแก้ปริศนาราชวงศ์โบราณนี่ดราม่าเข้มข้นขึ้นกว่าเดิม แถมมีลูกเล่นแนววิทยาศาสตร์แบบจีนโบราณที่ผสมได้เนียนมาก ตัวละครหลักอย่าง 'เสี่ยวเหวิน' พัฒนาได้น่าสนใจ จากเด็กหนุ่มซุ่มซ่ามกลายเป็นนักสืบสายลับที่ต้องแกะรอยประวัติศาสตร์ครอบครัวตัวเอง อารมณ์เหมือนได้ดู 'The Untamed' แบบเน้นปริศนามากกว่าโรแมนติก แต่ที่ชอบสุดคือบทสนทนาที่แฝงปรัชญาแบบจีนแต่พูดให้สมัยใหม่เข้าใจง่าย

ข่าวลือเรื่องการดัดแปลง 'กู่เจิง' เป็นซีรีส์ลุกลามในชุมชนแฟนคลับมาระยะหนึ่งแล้ว และความตื่นเต้นของคนดูไม่ได้มาเพราะความเปลี่ยนแปลงเพียงอย่างเดียว แต่เพราะศักยภาพในการเล่าเรื่องที่ลึกและภาพที่งดงาม มุมมองส่วนตัวของฉันคือ ถ้ามีการสร้างจริง คนทำต้องเลือกทิศทางชัดเจนว่าจะไปแนวไหน: จะเน้นโทนโรแมนติกฝันๆ หรือเน้นโครงเรื่องการเมืองและการต่อสู้ที่ซับซ้อน การดัดแปลงบางเรื่องอย่าง 'Violet Evergarden' แสดงให้เห็นว่าการรักษาน้ำเสียงต้นฉบับพร้อมงานภาพสวยสามารถทำให้แฟนเดิมพึงพอใจและดึงคนดูใหม่ได้ ในขณะที่ความสำเร็จของ 'Demon Slayer' ก็พิสูจน์ว่าภาพแอ็กชันคุณภาพสูงกับการเล่าเรื่องที่เร้าอารมณ์ช่วยขยายฐานผู้ชมได้มาก ท้ายที่สุดฉันมองว่าโอกาสมีทั้งสองด้าน: แฟนๆ หวังจะเห็นงานที่เคารพต้นฉบับ แต่การลงทุนทางการผลิตจะเป็นตัวกำหนดว่าเรื่องจะออกมาดีหรือธรรมดา ถ้าทีมสร้างใส่ใจรายละเอียดและความหนักแน่นของโทน เรื่องนี้มีศักยภาพสูงที่จะเป็นหนึ่งในผลงานที่แฟนๆ พูดถึงอีกนาน

เสียงกู่เจิงที่ทำให้ผมหยุดหายใจทุกครั้งคือ '春江花月夜' — ท่อนเมโลดี้ที่ลื่นไหลเหมือนน้ำยามค่ำคืนทำให้ภาพทะเลสาบกับแสงจันทร์ชัดขึ้นในหัวใจได้ทันที ผมชอบฟังเวอร์ชันโซโล่ที่ตีความอย่างละเอียด เพราะจะได้ยินทั้งเทคนิคการดีด การประคองเสียง และการเล่นไดนามิกที่เล่าเรื่องได้ครบกว่าพวกอาร์เรนจ์ร่วมวงใหญ่ เวลาฟังมักเปรียบว่าเหมือนอ่านโปสการ์ดจากอดีต: มีทั้งท่วงทำนองโบราณและการบาลานซ์สมัยใหม่ ปลายชิ้นมักทิ้งความเงียบที่งดงาม ทำให้รู้สึกว่ามีพื้นที่ให้คิด แหล่งฟังที่ผมมักกลับไปซ้ำคือ YouTube สำหรับคลิปสดและการแสดงดนตรี แล้วต่อด้วย Spotify หรือ Apple Music ถ้าอยากได้คุณภาพเสียงสะอาด นอกจากนี้ในแพลตฟอร์มจีนอย่าง Netease Music หรือ QQ Music มักมีเวอร์ชันดั้งเดิมและการตีความโดยศิลปินท้องถิ่นให้เปรียบเทียบกัน การเลือกฟังเวอร์ชันต่าง ๆ จะเห็นมุมมองของเพลงชัดขึ้นและสนุกกับการจับรายละเอียดเล็กๆ ที่แตกต่างกันได้มากเลย

การได้พูดถึง 'ฮวาเชียนกู่ ตำนานรักเหนือภพ' นี่ทำให้เราคิดถึงความขัดแย้งระหว่างรักกับหน้าที่อย่างชัดเจน — ตัวหลักสองคนที่ขับเคลื่อนเรื่องคือ ฮวาเชียนกู่ และ ไป๋จื่อฮว่า ซึ่งในมุมมองของฉันทั้งคู่คือคู่พระ-นางชัดเจน ฮวาเชียนกู่เป็นผู้หญิงที่ใจดี ใสซื่อ แต่โชคชะตาพาให้เธอตกอยู่ในสถานการณ์เหนือธรรมชาติจนกลายเป็นตัวละครที่ทั้งน่าสงสารและทรงพลัง ส่วนไป๋จื่อฮว่ามักถูกนำเสนอเป็นชายหนุ่มเยือกเย็น เรียบร้อย และมีความรับผิดชอบสูงต่อหน้าที่ของตน เขาเป็นทั้งครู ทั้งผู้ปกครอง และในขณะเดียวกันก็เป็นคนรักที่ต้องอดทนต่อการตัดสินใจโหดร้ายเพื่อความยุติธรรม จากมุมมองของคนดูที่เอาใจช่วย ฉันมองว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองไม่ได้เป็นแค่รักโรแมนติกธรรมดา แต่เป็นการชนกันของอุดมคติและความเป็นมนุษย์ ซึ่งทำให้เรื่องมีน้ำหนักมากกว่าความรักเพียงอย่างเดียว เป็นเหตุผลว่าทำไมชื่อตัวละครทั้งคู่ถึงยึดหัวใจคนดูได้อย่างเหนียวแน่น

ฉันชอบฉากช่วงเริ่มต้นที่ความสัมพันธ์ระหว่างอาจารย์กับศิษย์ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นใน 'ฮวาเชียนกู่' เพราะมันวางรากฐานอารมณ์ทั้งเรื่องอย่างแน่นหนา ฉากที่เขาสอนเธอด้วยความใจเย็น แม้จะเป็นการสอนแบบเรียบง่าย การส่งผ่านคำสอนเล็ก ๆ น้อย ๆ และการสัมผัสทางอารมณ์ในช่วงเวลาเงียบ ๆ ทำให้ความผูกพันไม่ใช่แค่เรื่องรักโรแมนติก แต่กลายเป็นความไว้ใจที่ลึกซึ้ง เรื่องราวต่อไปจึงมีน้ำหนักมากขึ้นเมื่อความสัมพันธ์นั้นถูกทดสอบจากเหตุการณ์ภายนอก การวางฉากเริ่มต้นแบบนี้ทำให้ผมติดตามทุกฉากย่อยของทั้งคู่ ไม่ว่าจะเป็นคำหนึ่งคำ การมองตา หรือการยอมสละเล็ก ๆ น้อย ๆ เพราะแต่ละช่วงเวลาช่วยสร้างความเจ็บปวดเมื่อสิ่งเลวร้ายเกิดขึ้นภายหลัง มันทำให้ตอนจบทั้งหวานและขมในคราวเดียว และยังคงย้ำเตือนว่าความสัมพันธ์ที่ดูเรียบง่ายนั้นสามารถกลายเป็นเหตุการณ์กำหนดชะตาได้จริง ๆ

อยากให้การเริ่มเล่นกู่เจิ้งเป็นเรื่องสนุก ไม่ใช่ภาระหนักบนชั้นวางของเลย ฉันชอบแนะนำให้ผู้เริ่มต้นเลือกกู่เจิ้ง 21 สายแบบมาตรฐาน เพราะมันเป็นขนาดที่ครูเพลงและวงส่วนใหญ่ใช้ ทำให้หางานเรียน แบบฝึก หรือตัวอย่างเพลงตามได้ง่ายกว่า รุ่น 21 สายความยาวโดยทั่วไปราว 160–163 เซนติเมตร ซาวด์จะโอบล้อมและมีความถ่วงพอดีสำหรับการฝึกเทคนิคพื้นฐาน เช่น ปาดเสียง (滑音) ตีเบส และการใช้นิ้วจีบ การเลือกวัสดุก็สำคัญ: หน้าเครื่องที่ทำจากไม้คิโระ (paulownia หรือ kiri) แท้จะให้โทนเสียงอุ่นและเรืองที่ดีกว่าไม้แผ่นเคลือบ ถ้าเป็นไม้ทึบหรือแผ่นลามิเนตราคาถูก เสียงมักจะบางและเรโซแนนซ์น้อยลง ฉันมักแนะให้มองรุ่นที่มีหน้าไม้จริงเป็นลำดับแรก แต่ถ้างบจำกัด เครื่องลามิเนตที่ทำงานปรับตั้งดีและมีเพลทรองสะท้อนเสียงที่ออกแบบดี ๆ ก็ยังพอใช้ฝึกพื้นฐานได้โดยไม่ค่อยหงุดหงิดใจ ประเด็นต่อมาที่ฉันใส่ใจคือกลไกการตั้งสายและสะพาน ควรเลือกเครื่องที่มีหัวบิดเป็นลูกบิดโลหะ (machine tuning pegs) เพราะปรับเสียงง่ายและนิ่งกว่าไม้ดั้งเดิม สะพานควรเป็นไม้เนื้อแข็ง เช่น ไม้โรสวูดหรือไม้ไผ่เกรดดี ไม่ใช่สะพานพลาสติกที่เคลื่อนง่าย หากอยากเล่นในห้องฝึกหรือแสดงเล็ก ๆ ควรพิจารณารุ่นที่มีพิกอัพไฟฟ้ารวมไว้ในตัวหรือแยกติดตั้งภายหลัง เพราะช่วยให้ซ้อมกับแอมป์หรือบันทึกเสียงได้สะดวกมากขึ้น เรื่องราคา แบ่งเป็นช่วงคร่าว ๆ ดังนี้: เครื่องสำหรับผู้เริ่มต้นระดับงบประหยัดประมาณ 5,000–12,000 บาท (มักเป็นลามิเนต หน้าไม้ไม่หนา สะพานพลาสติกหรือไม้บาง) รุ่นกลางที่หน้าไม้จริง (solid paulownia) คุณภาพดี เหมาะกับผู้ที่จริงจังประมาณ 15,000–40,000 บาท ส่วนระดับอาชีพหรือไม้เก่าไม้เกรดสูงอาจเริ่มที่ 50,000 บาทขึ้นไปจนถึงหลักแสน หากงบจำกัด ฉันมักแนะนำให้พิจารณาเครื่องมือสองที่สภาพดีหรือเช่าช่วงแรก จะช่วยให้ตัดสินใจได้ว่าชอบจริงไหมก่อนจะลงทุนเยอะ สุดท้าย ก่อนจ่ายเงินให้ลองดีด ฟังเสียงความคงทนของสายและความสะดวกในการตั้งเสียง หากได้เสียงที่ทำให้รู้สึกอยากเล่นทุกวัน นั่นแหละคุ้มค่าที่สุด

เสียงกู่เจิ้งมีวิธีเล่าเรื่องที่ต่างจากเปียโนอย่างชัดเจน ทั้งในเชิงเสียงและบริบททางวัฒนธรรม ทำให้อารมณ์ของภาพยนตร์เปลี่ยนเส้นทางทันทีเมื่อมันเด่นขึ้นมาในซาวด์แทร็ก ในระดับเสียงและเท็กซ์เจอร์ กู่เจิ้งให้โทนที่โปร่งและแหลมกว่า เปียโนจะให้ความแน่นของฮาร์มอนิกส์และพลังของแอคเซนต์เมื่อกดคีย์ แต่กู่เจิ้งใช้การดีดและไถสาย ทำให้เกิดกลุ่มเสียงที่มีความไม่แน่นอนทางพิตช์ เช่น เบนท์โน้ตเล็ก ๆ หรือควันของฮาร์มอนิกซ์ นั่นแหละที่สร้างความรู้สึกว่าเวลาขยายออกหรือพังทลาย ต่างจากเปียโนที่มักให้ความรู้สึกชัดเจนและเป็นโครงสร้าง ในเชิงภาพและบริบท ฉันมักใช้กู่เจิ้งเมื่อต้องการชี้ให้เห็นความเป็นอดีต วัฒนธรรมหรือลมบรรเลงของภูมิทัศน์กว้าง ๆ ขณะที่เปียโนจะเหมาะกับการขับความคิดภายในหรือความทันสมัย ส่วนสำคัญที่ชอบคือวิธีที่กู่เจิ้งสามารถเชื่อมภาพของคนกับธรรมชาติผ่านการเล่นแบบไล่สายหรือแป้นเสียงเล็ก ๆ มันไม่เพียงแค่ให้เมโลดี้ แต่ให้ 'เนื้อสัมผัส' ของฉาก ซึ่งตอนจบของฉากมักจะคงค้างความเงียบไว้แบบที่พรมแดนระหว่างอดีตและปัจจุบันถูกทิ้งให้ผู้ชมคิดตามไปเอง