แสงไฟบนเวทีเก่าๆ ยังคงลอยวนอยู่ในหัวเมื่อคิดถึง
จุดเริ่มต้นของหลี่มู่
ทางมองแรกที่ฉันเห็นและเชื่อคือเขาเริ่มจากการแสดงมาก่อนจริงๆ — หน้าตา เสียง และการเคลื่อนไหวทำให้เขาโดดเด่นในฉากท้องถิ่นก่อนจะขยับสู่วงการใหญ่กว่า ฉากหนึ่งที่ฉันมักนึกถึงคือตอนที่เขาทำบทที่ค่อนข้างเงียบ แต่มีพลังในละครเวทีอิสระเรื่อง 'ผู้เดินกลางคืน' นั่นแหละเป็นจุดที่คนในวงการเริ่มพูดถึงเขา วงการการแสดงสอนให้เขารู้จักจังหวะของบท พื้นผิวของบทพูด และวิธีทำให้ตัวละครมีชีวิต ซึ่งพอเขาเริ่มเขียนนิยายหรือบทโทรทัศน์ ผลงานของเขาจึงมักมีภาพชัด เสียงมีมิติ และการจัดฉากที่ละเอียด
การเปลี่ยนจากนักแสดงมาเป็นนักเขียนในสายตาของฉันไม่ใช่การยกเลิกความเป็นนักแสดง แต่เป็นการนำทักษะที่ได้จากเวทีมาใช้ เขียนเรื่องราวอย่าง 'สายลมแห่งหิมะ' ด้วยมุมมองของคนที่เคยยืนบนเวที ทำให้ฉากเล็กๆ มีน้ำหนักและการบรรยายมักมีความเป็นภาพยนตร์ นิสัยของคนที่เริ่มจากการแสดงคือช่างสังเกตและให้ความสำคัญกับจังหวะบทสนทนา ซึ่งเห็นได้ชัดในงานเขียนของเขา ฉันชอบความจริงจังอย่างเงียบๆ นั้นที่ทำให้ทั้งงานแสดงและงานเขียนของเขามีความต่อเนื่องอย่างน่าสนใจ