ผู้เขียนดันเจี้ยนลับฉบับเลิฟ ให้แรงบันดาลใจจากอะไร?

ความสามารถที่โดดเด่นที่สุดของคิม ดันในซีรีส์คือการเป็นนักประดิษฐ์อัจฉริยะแบบเอาตัวรอดได้ในทุกสถานการณ์ เขามีไหวพริบในการใช้ความรู้ทางวิศวกรรมและวิทยาศาสตร์เพื่อสร้างอุปกรณ์แปลกใหม่จากเศษวัสดุรอบตัว สิ่งที่ทำให้เขาแตกต่างจากตัวละครอื่นคือการมองเห็นศักยภาพในสิ่งของธรรมดา ไม่ว่าจะเป็นเครื่องใช้ไฟฟ้าเก่า หรือชิ้นส่วนเครื่องจักรที่คนอื่นมองข้าม ดันสามารถหยิบมาแปลงร่างเป็นสิ่งประดิษฐ์ที่ช่วยแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าได้อย่างน่าทึ่ง ความสามารถนี้สะท้อนให้เห็นถึงความเฉลียวฉลาดและความคิดสร้างสรรค์ที่ไม่มีขีดจำกัด

เริ่มต้นด้วยภาพคู่หัวใจที่ชวนหัวเราะและน่าติดตาม—คนหนึ่งเป็นสาวน้อยผู้หลงใหลเรื่องเหนือธรรมชาติ อีกคนเป็นเด็กหนุ่มที่มีท่าทีเย็นชาแต่ซ่อนความกล้าภายใน ทั้งคู่คือแกนหลักของ 'ดัน ดา ดัน' และเคมีระหว่างพวกเขาคือสิ่งที่ดึงให้ดูต่อ ฉันมองสาวน้อยคนนั้นเป็นคนที่ทำให้เรื่องเล็ก ๆ กลายเป็นการผจญภัย เธอเปิดประตูไปสู่โลกผีสางด้วยความอยากรู้อยากเห็นและความกล้าแปลกประหลาด บทบาทของเธอคือแรงขับเคลื่อนทางอารมณ์—กระตุ้นให้เรื่องราวมีพลัง ทั้งความน่ารักและความดื้อรั้นของเธอทำให้ฉากที่น่ากลัวกลายเป็นช่วงเวลาที่แปลกและอบอุ่น ด้านเด็กหนุ่ม เขาเป็นคู่ตรงข้ามที่สมดุลกับความบ้าคลั่งของเธอ ปากแข็งแต่ใจอ่อน เขาคอยปกป้องและค่อย ๆ เผยอดีตหรือพลังพิเศษที่มี ทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งสองเติบโตขึ้นเป็นเส้นเรื่องหลัก นอกจากคู่นี้ ยังมีตัวละครรองที่ทำหน้าที่เติมสีสัน เช่นนักล่าความลับ ศัตรูที่ไม่คาดคิด และสิ่งมีชีวิตเหนือธรรมชาติซึ่งแต่ละคนมีแรงจูงใจเป็นของตัวเอง สรุปแล้ว แกนของ 'ดัน ดา ดัน' เป็นเรื่องของการปะทะระหว่างความเชื่อและความสงสัย ผ่านสองตัวละครหลักที่ต่างกันสุดขั้ว แต่กลับเติมเต็มกัน งานเล่าเรื่องใช้ความฮา ความระทึก และฉากซึ้ง ๆ สลับกันได้ดี ทำให้การติดตามแต่ละตอนรู้สึกเหมือนได้ผจญภัยร่วมกับเพื่อนสองคนนี้

เราอ่าน 'ดาดาดัน' แล้วรู้สึกเหมือนเจอหนังสือที่ตั้งใจจะเล่นกับความคาดหวังของผู้อ่านมากกว่าจะเล่าเรื่องตรง ๆ เลย โครงเรื่องหลักไม่ได้เป็นแค่การผจญภัยธรรมดา แต่มันเหมือนการเรียงชิ้นส่วนชีวิตของตัวละครหลายคนให้เข้ากัน รูปแบบการเล่าเปลี่ยนบ่อย ทั้งมุขตลกที่กวนประสาท สลับกับบทที่เงียบจนอึดอัด ทำให้จังหวะขาขึ้นขาลงของเรื่องหนักแน่นและมีพลัง ฉากที่ตัวเอกพยายามยืนหยัดต่อความผิดพลาดของตัวเอง แล้วได้รับการตอบสนองแบบไม่คาดคิด เป็นโมเมนต์ที่กระแทกใจมาก ถ้าต้องเปรียบเทียบ ความกล้าของนิยายเรื่องนี้ในการผสมโทนคล้ายกับช่วงที่เจอความเป็นมิตรและความฝันใน 'One Piece' แต่นำเสนอในกรอบที่เล็กกว่าและเน้นรายละเอียดทางอารมณ์มากกว่า ทำให้รู้สึกเหมือนอ่านบันทึกชีวิตที่ถูกทาบทับด้วยจินตนาการ จะมองว่าเป็นนิยาย coming-of-age ที่ใส่อุปกรณ์แปลก ๆ ลงไปก็ได้ แต่สิ่งที่ทำให้ติดคือลายเซ็นของผู้เขียนที่ไม่ยอมให้เรื่องง่ายไปกว่าที่ควรจะเป็น เสร็จสิ้นแล้วยังคงค้างอยู่ในหัวให้นึกต่ออีกหลายวัน

หลายครั้งฉันโดนถามเรื่องนี้จากคนในกลุ่มแฟนคลับว่า 'ดาดาดัน' มีเวอร์ชันอื่นหรือเปล่า และตอบแบบตรงๆ ว่าเรื่องแบบนี้มีความเป็นไปได้สูงมาก ขึ้นกับว่าต้นฉบับได้รับความนิยมระดับไหนและเจ้าของลิขสิทธิ์อยากขยายโลกของเรื่องหรือไม่ โดยทั่วไปสิ่งที่มักเห็นคือ: เวอร์ชันเริ่มต้น (เช่นนิยายต้นฉบับ) ถูกแปลงเป็นการ์ตูนภาพหรือมังงะ เพื่อนำเสนอภาพตัวละครและฉากสำคัญ จากนั้นถ้ากระแสดีอาจมีอนิเมะ ซีรีส์สด หรือแม้แต่หนัง ส่วนบางครั้งจะมีนิยายสั้นตอนพิเศษ สปินออฟ หรือภาพประกอบที่ขยายมุมมองตัวละครรอง ตัวอย่างที่เคยเห็นแนวทางนี้ชัดเจนคือ 'Kimi no Na wa' ที่มีทั้งนิยายและภาพยนตร์ ซึ่งเปลี่ยนการเล่าให้น่าสนใจคนละแบบ ด้วยเหตุนี้ถาอยากรู้ว่ามีเวอร์ชันอื่นจริงไหม ให้มองที่ประกาศจากสำนักพิมพ์ เจ้าของลิขสิทธิ์ หรือช่องทางจำหน่าย แต่โดยส่วนตัวแล้วฉันมักตื่นเต้นกับสปินออฟเล็กๆ ที่ลงเว็บหรือเป็นฟิกของแฟน เพราะมักได้มุมมองแปลกใหม่ของตัวละคร แม้ว่าจะไม่เป็นทางการก็ตาม

แฟน 'ดัน ดา ดัน' ตัวยงอย่างเราแทบใจสลายกับตอนที่ 7! เริ่มจากฉากที่ Okarun ต้องเผชิญกับ 'Entity' ที่น่ากลัวขึ้นมาอีกระดับ ภาพสยองขวัญแบบญี่ปุ่นแท้ๆ ที่ทำให้ขนลุกไปทั้งตอน ส่วนที่ประทับใจสุดคือโมเมนต์ระหว่าง Momo กับ Okarun ที่เริ่มใกล้ชิดกันมากขึ้น แม้จะอยู่ในสถานการณ์คับขัน แต่กลับมีมุกตลกเจือปนแบบที่只有 'ดัน ดา ดัน' ทำได้ แถมยังมี hint เกี่ยวกับปมลับของ Turbo-Granny ที่ค่อยๆ เผยออกมาเรื่อยๆ

การออกแบบพล็อตให้ดันเจี้ยนน่าจดจำไม่ได้ขึ้นอยู่กับมอนสเตอร์ที่โหดหรือสมบัติที่เย้ายวนเพียงอย่างเดียว — ผมมักเริ่มจากคำถามง่าย ๆ ว่า ‘ดันเจี้ยนนี้มีเรื่องจะเล่าอะไร’ แล้วค่อยต่อยอดเป็นชุดของเหตุการณ์ที่สนับสนุนธีมนั้น เมื่อผมวางธีมเป็นแกนกลาง เช่นความเงียบของอดีตหรือการทรยศเล็ก ๆ การออกแบบห้องและฟีเจอร์ต่าง ๆ จะมีความหมายมากขึ้น: ทางตันที่ปูด้วยกระดูกอาจสื่อถึงอดีตที่ยังคั่งคา บันไดที่พังแต่ยังมีเสียงลมอาจบอกใบ้ถึงความเสื่อมโทรม การใช้สภาพแวดล้อมเล่าเรื่องแบบนี้ทำให้ผู้เล่นหรือผู้อ่านรู้สึกว่าทุกจุดในแผนที่มีน้ำหนัก เหมือนฉากใน 'Dark Souls' ที่แค่ก้าวเข้าบริเวณก็รับรู้ประวัติศาสตร์ของสถานที่ได้โดยไม่ต้องมีบันทึกยาวเหยียด ผมเชื่อว่าพล็อตของดันเจี้ยนน่าจดจำต้องมีจังหวะการเปิดเผย (revelation) และสิ่งที่เป็นเอกลักษณ์หนึ่งอย่างที่ติดตา เช่นกับกับดักเชิงเล่าเรื่องหรือบอสที่สะท้อนธีม ถ้าอยากให้ผู้เล่นจำไปอีกนาน ให้ใส่ทั้งทางเลือกที่ส่งผลต่อเนื้อเรื่องและเซอร์ไพรส์ที่ทำลายสมมติฐาน เช่นประตูที่เปิดเมื่อเราทำการกระทำเล็ก ๆ แต่มีผลแบบลำดับซ้อน รวมถึงการวาง ‘เซ็ตพีซ’ แบบมีฉากเด่นที่คนจะพูดถึง เช่น ห้องที่เริ่มเป็นปกติแล้วค่อย ๆ จมลงในน้ำจนต้องคิดแก้ปริศนาเพื่อหนีออกมา ในเชิงปฎิบัติ ผมมักแบ่งพล็อตเป็นบีทหลัก 3–5 จุด แล้วทดสอบว่าทุกบีทมีเหตุผลในการอยู่ตรงนั้นหรือไม่ การผสมระหว่างปริศนา สัมผัสทางอารมณ์ และการให้รางวัลที่คุ้มค่า จะช่วยให้ผู้เล่นรู้สึกว่าการเดินทางผ่านดันเจี้ยนนั้นคุ้มค่า ลองนึกภาพฉากสุดท้ายที่ทุกเงื่อนงำในดันเจี้ยนนำไปสู่การตัดสินใจหนึ่งเดียว — นั่นแหละคือความทรงจำที่ยั่งยืน

บอกตามตรงว่าการตามหาเวอร์ชันภาษาไทยของ 'ดันดาดัน' มันมีเสน่ห์แบบลุ้น ๆ ต่อใจอยู่ไม่น้อย เวลาที่อยากได้ฉบับพิมพ์เป็นเล่ม ตัวเลือกแรกมักเป็นร้านหนังสือใหญ่ ๆ เช่น Kinokuniya หรือร้านเชนที่ขายมังงะหลัก ๆ ในไทย ซึ่งถ้ามีลิขสิทธิ์ทางสำนักพิมพ์ไทยก็จะวางขายทั้งปกแข็งและปกอ่อนพร้อมคำอธิบายภาษาไทยให้อ่านง่าย อีกทางที่ผมชอบใช้คือร้านหนังสือออนไลน์กับแพลตฟอร์มอีบุ๊ก เช่น Meb หรือ Ookbee เพราะบางครั้งสำนักพิมพ์ไทยจะออกเวอร์ชันดิจิทัลก่อนหรือพร้อมกันกับแผงหนังสือ ทำให้สะดวกเวลาต้องการอ่านทันทีโดยไม่ต้องออกจากบ้าน ถ้าไม่เจอเวอร์ชันภาษาไทยจริง ๆ ทางเลือกที่ยังรักษาสิริมงคลของผู้สร้างคือมองหาเวอร์ชันภาษาอังกฤษบนแพลตฟอร์มที่มีลิขสิทธิ์ อย่าง 'Manga Plus' หรือ 'VIZ' และถ้าอยากสะสมก็สามารถหาฉบับญี่ปุ่นมาซื้อเก็บได้ สุดท้ายแล้วการได้อ่านงานนี้แบบถูกลิขสิทธิ์มันให้ความรู้สึกคุ้มค่าและภูมิใจมากกว่าการอ่านแปลเถื่อนอยู่ดี

ยังไม่มีตอนจบอย่างเป็นทางการของ 'ดันดาดัน' ออกมาให้สปอยล์ได้ตรงตัว แต่ฉันอยากเล่าเวอร์ชันที่คิดว่าน่าจะไปถึงใจแฟนๆ ได้มากที่สุด เวอร์ชันนี้จะเน้นการเติบโตของตัวละครสองคนหลักจนถึงจุดที่พลังเหนือธรรมชาติกับโลกความเป็นจริงต้องมีการแลกเปลี่ยน เหตุการณ์สุดท้ายเป็นการเผชิญหน้ากับต้นตอของวิญญาณและเอเลี่ยนที่เปิดเผยว่าทุกสิ่งเชื่อมกันผ่านความทรงจำของมนุษย์ ฉันเห็นภาพฉากหนึ่งที่ทั้งคู่ยอมเสียสิ่งสำคัญบางอย่างเพื่อปิดรอยรั่วระหว่างโลก — ไม่ใช่แค่การชนะแบบบิ๊กบอส แต่เป็นการยอมรับความเจ็บปวด แล้วสร้างพื้นที่ปลอดภัยด้วยการเสียสละแบบที่ทำให้คนดูยิ้มและร้องไห้พร้อมกัน ในเชิงอารมณ์ ฉากสุดท้ายจะกะเทาะเรื่องราวความสัมพันธ์ให้ชัดขึ้น นี่ไม่ใช่ตอนจบแฮปปี้แบบเรียบง่าย แต่เป็นความสงบหลังจากการต่อสู้ ซึ่งทำให้นึกถึงการยกระดับธีมการเสียสละแบบใน 'Neon Genesis Evangelion' — ไม่ใช่การคัดลอก แต่เป็นความรู้สึกของการปิดบทที่หนักแน่นและทิ้งข้อคิดไว้ให้คิดต่อไป