ความประทับใจแรกเกี่ยวกับการออกแบบคาแรกเตอร์ของเซียงหานจือคือความละเอียดอ่อนที่อยู่ในองค์ประกอบเล็ก ๆ น้อย ๆ มากกว่าจะเป็นแค่ภาพรวมที่ดูฉูดฉาด นักเขียนเหมือนจะตั้งใจให้ทุกชิ้นส่วน—ทรงผม เครื่องประดับ ลายผ้า โทนสี—เล่าเรื่องราวเบื้องหลังของเธอเอง ผมชอบที่องค์ประกอบภายนอกไม่แข่งขันกับบุคลิก แต่เสริมกัน เช่นการเลือกใช้สีเย็นและเส้นสายที่ยาวเรียบ ทำให้ภาพรวมของเธอดูสงบแต่ไม่แข็งทื่อ การวางจุดเด่นอย่างผ้าคลุมที่มีลาย
ซ่อนเร้นหรือเครื่องประดับเล็ก ๆ ที่แวววาวเท่ากับการใส่เบาะแสให้คนอ่านว่าเธอมีอดีตหรือเหตุผลบางอย่างซ่อนอยู่
เวลาที่ผมลองแตกองค์ประกอบออกเป็นส่วน ๆ จะเห็นว่าผู้เขียนบาลานซ์ระหว่าง ‘ตรรกะของเรื่อง’ กับ ‘สัญลักษณ์เชิงอารมณ์’ ได้ดีมาก เช่นท่าทางที่ค่อนข้างสำรวมแต่ดวงตาที่วาดให้มีแสงเล็กน้อย มันบอกว่าเธอไม่ได้นิ่งเฉยแค่เพราะเย็นชา แต่เพราะเลือกจะควบคุมตัวเอง เผยน้อย แต่เมื่อเปิดออกก็มีพลัง ความใส่ใจในรายละเอียดพวกนี้ทำให้ผมนึกถึงงานออกแบบตัวละครที่เน้นการสื่ออารมณ์ผ่านท่าทางและอุปกรณ์ประกอบฉาก คล้ายกับโทนความละเอียดอ่อนของ 'Violet Evergarden' แต่มีลักษณะเชิงโครงเรื่องที่เข้มข้นกว่าอีกนิด
อีกมุมที่ผมชื่นชมคือการวางความขัดแย้งภายในคนเดียว: เธอดูอ่อนโยนทางสายตาแต่มีตรรกะและความเด็ดขาดในคำพูด นี่แหละที่ทำให้เธอเป็นตัวละครที่เดินเรื่องได้อย่างมีมิติ ผู้เขียนไม่ได้ให้คำอธิบายทั้งหมดล่วงหน้า แต่ใช้การกระทำและปฏิกิริยาต่อเหตุการณ์ต่าง ๆ เป็นเครื่องมือค่อย ๆ เผยมิติของเธอออกมา ทั้งยังออกแบบให้เสื้อผ้าและการเคลื่อนไหวเอื้อต่อการแสดงฉากแอ็กชันแบบเรียบหรู ทำให้ทั้งในงานภาพนิ่งและฉากเคลื่อนไหวยังคงสวยงามและน่าจดจำ ความสมดุลแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกว่าเซียงหานจือไม่ใช่แค่หน้าตาที่สวย แต่เป็นตัวละครที่ถูกคิดมาให้มีบทบาทเชิงเล่าเรื่องอย่างแท้จริง