รีวิวนวนิยะคิวบิสม์ที่ดีที่สุดปี 2023

เมื่อพูดถึงการดัดแปลงงาน 'คนธรรพ์' เป็นภาพยนตร์หรืออนิเมะ เรื่องนี้มักเป็นประเด็นถกเถียงในกลุ่มแฟนๆ เสมอ ในประสบการณ์ของผม ไม่มีการประกาศอย่างเป็นทางการจากค่ายอนิเมะญี่ปุ่นหรือสตูดิโอภาพยนตร์ใหญ่ที่บอกว่าได้ดัดแปลง 'คนธรรพ์' ในรูปแบบยาวเต็มรูปแบบจนถึงกลางปี 2024 แต่ไม่ใช่ว่าจะไม่มีคนพูดคุยเลย—มีทั้งข่าวลือและโปรเจกต์แฟนเมดขนาดเล็กที่เผยแพร่บนแพลตฟอร์มออนไลน์บ้างเป็นครั้งคราว ซึ่งมักทำออกมาเป็นภาพสั้นหรือคัทซีนที่จับอารมณ์บางฉากได้ดี ถ้าต้องจินตนาการจริงๆ ผมคิดว่าชุดฉากที่เน้นบรรยากาศและอารมณ์จะเหมาะกับการทำเป็นอนิเมะซีรีส์มากกว่าเป็นหนังโรง เพราะจะได้แบ่งเล่าโลกและความสัมพันธ์ได้ละเอียด เหมือนที่ 'Mushishi' เคยทำให้เห็นว่าวิธีการเล่าแบบเนิบๆ แต่ละตอนมีน้ำหนัก ทำให้เรื่องที่มีมิติทางความเชื่อและความลี้ลับโดดเด่นขึ้นได้ แม้จะยังไม่ได้เห็นเวอร์ชันทางการ แต่ผมชอบคิดถึงว่าเวอร์ชันที่ซื่อสัตย์ต่อบทต้นฉบับจะออกมาเป็นแบบไหนและจะกระตุกความรู้สึกผู้ชมได้อย่างไร

ก่อนอ่าน 'x reader' ฉันมักจะหยุดสักนิดเพื่อสแกนป้ายเตือนต่างๆ รอบเรื่องราว — นี่เป็นนิสัยง่ายๆ ที่ช่วยกันพลาดสิ่งที่อาจกระทบจิตใจได้ ภายในสองหรือสามประโยคแรกฉันจะมองหาคำเตือนอย่างชัดเจน เช่น TW/Content Warning, tags ที่ระบุว่าเป็น violence, non-con, self-harm, หรือ age gap ถ้ามีคำว่า 'major character death' หรือ 'graphic gore' ฉันจะเตรียมตัวทางอารมณ์ก่อนเลย อีกสิ่งที่ฉันทำเป็นประจำคืออ่าน summary กับ author notes ก่อนอ่านจริง เพราะผู้แต่งมักจะบอกว่ามีฉากไหนที่ควรระวังหรือโทนของเรื่องเป็นอย่างไร ถ้าพบว่าผู้แต่งใส่ tag อย่างละเอียด เช่น 'depictions of abuse' หรือ 'suicide', ฉันจะพิจารณาว่าจะอ่านต่อไหม หรือเลือกข้ามส่วนที่ดูเป็น triggering ได้ไหม นอกจากนี้การเช็กเรตติ้งและคอมเมนต์ตอนต้นเรื่องช่วยให้รู้โทนจริงของแฟิคได้เร็วขึ้น เคยมีครั้งหนึ่งที่ฉันเพิ่งเข้าไปอ่านโดยไม่ดูเตือน แล้วต้องหยุดกลางคันเพราะเจอฉากที่แรงกว่าที่คิด — ตั้งแต่นั้นมานิสัยการเช็ก tag กลายเป็นกฎทอง หากเป็นแฟิคเกี่ยวกับตัวละครจาก 'Tokyo Ghoul' ที่มักมีภาพโหด ฉันจะเตรียมตัวมากกว่าผลงานแนวเบาๆ สุดท้ายนี้ อย่าลืมใช้ฟีเจอร์บล็อกหรือ blacklist ถ้ามีแท็กที่รับไม่ได้ เพราะการปกป้องพื้นที่อ่านของตัวเองสำคัญกว่าเสมอ

ดิฉันชอบตัวฟิกเกอร์สเกลของตัวเอกจาก 'เชื่อใจ ฉัน' มาก เพราะรายละเอียดงานปั้นกับท่าทางที่ถ่ายทอดมาจากฉากสำคัญในคอมิกต้นเรื่อง มุมมองการจัดแสงและพู่กันสีบนชุดทำให้ฟิลลิ่งเหมือนหยุดเวลาไว้ที่ฉากบนดาดฟ้าเมื่อทุกอย่างเปลี่ยนไป การจัดองค์ประกอบของฐานและแอคเซสเซอรี่มักเป็นเหตุผลหลักที่คนสะสมตามหารุ่นนี้ รุ่นสเกลดีๆ จะมีชิ้นส่วนเสริมเช่นหน้ากากหรือปีกที่ถอดเปลี่ยนได้ ทำให้สามารถเล่าเรื่องผ่านการตั้งโชว์ได้หลากหลาย อีกทั้งความเป็นลิขสิทธิ์แท้จากผู้ผลิตชื่อดังยังช่วยการันตีว่าคนซื้อจะได้งานทาสีเรียบร้อยและยอดเยี่ยม ความรู้สึกของการถือกล่องรุ่นพิเศษในมือคือความภูมิใจ — บางเวอร์ชันมีหมายเลขประจำชุดและแผ่นพิมพ์ลายพิเศษที่ทำให้มันไม่ใช่แค่ของเล่น แต่เหมือนชิ้นงานศิลปะชิ้นหนึ่งที่ฉันอยากเก็บไว้เป็นหลักฐานของการติดตามเรื่องราวนั้น ๆ

ภาพหนึ่งที่โผล่มาในหัวเมื่อตอบคำถามนี้คือภาพนิยายเด็กหรือการ์ตูนชวนยิ้มมากกว่าจะเป็นฉากจากอนิเมะใหญ่ๆ ที่มีชื่อเสียง ผมเองไม่เจอฉากในนิยายหรืออนิเมะที่มีตัวละครชื่อ 'หนูมาลี' ซึ่งตั้งท้องหรือมีลูกเป็นแมวเหมียวแบบตรงตัวในผลงานที่เป็นที่รู้จัก แต่แนวคิดว่าตัวละครหนึ่งซึ่งไม่ใช่พ่อแม่ตามสายพันธุ์รับเลี้ยงลูกสัตว์อีกชนิดหนึ่งนั้นปรากฏบ่อยในวรรณกรรมเด็กและแอนิเมชันสไตล์ slice-of-life ที่เน้นความอบอุ่นและความเข้าใจระหว่างสายพันธุ์ต่าง ๆ ฉากแบบนี้มักมาในรูปแบบของเรื่องสั้นหรือหนังสือภาพที่ต้องการสอนเรื่องการดูแล ความเมตตา หรือการยอมรับความต่าง ตัวอย่างใกล้เคียงที่ผมชอบคือเรื่องที่เล่าโดยมีลูกแมวเป็นศูนย์กลางอย่าง 'Chi's Sweet Home' ซึ่งไม่ได้มีตัวละครชื่อ 'หนูมาลี' แต่ให้ความรู้สึกเดียวกันเวลาเห็นคนหรือสัตว์ตัวเล็กๆ ดูแลลูกแมว อีกชิ้นที่สะท้อนอารมณ์การยอมรับระหว่างชนิดสัตว์คือ 'The Cat Returns' ซึ่งพาเราไปเห็นความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์กับโลกของแมวในแบบแฟนตาซี แม้ว่าจะต่างกันตรงรายละเอียด แต่แก่นของฉากที่มีการเลี้ยงดูและผูกพันกับลูกแมวอยู่ครบ ถาจะมองในมุมของงานเขียนภาษาไทย ผมคิดว่าฉากแบบนี้น่าจะพบได้บ่อยในหนังสือภาพสำหรับเด็กหรือเรื่องสั้นพื้นบ้านที่ดัดแปลง เพราะธีมเรื่องแม่และการเลี้ยงดูลูกเป็นเรื่องสากลและง่ายต่อการตีความให้เป็นเรื่องน่ารักๆ สำหรับเด็ก ถาเป็นคนชอบตามหาโมเมนต์แบบนี้ในสื่อแนะนำให้ลองเปิดหนังสือภาพเด็ก ๆ หรืออนิเมะแนววันต่อวันที่บ่อยครั้งจะมีตอนพิเศษเกี่ยวกับสัตว์เลี้ยง—ฉากเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นพวกนี้แหละที่ทำให้ใจอ่อนและยิ้มได้เป็นนาน

ความแตกต่างที่ชัดเจนที่สุดคือวิธีที่เรื่องราวถูกส่งผ่านจากภายในสู่ภายนอก ในฉบับนิยายผู้เขียนมีอิสระในการเล่าเสียงในหัวตัวละคร โยงความคิด ความทรงจำ และรายละเอียดเล็กๆ ที่ทำให้การฆาตกรรมมีน้ำหนักทางจิตวิทยา เพราะฉันมักหลงใหลการอ่านฉากที่ตัวละครทบทวนเหตุการณ์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า—เส้นความคิดเหล่านี้ช่วยให้เข้าใจแรงจูงใจที่ซับซ้อนและความขัดแย้งภายในใจได้ชัดเจนกว่าฉากเดียวในละครเวที เมื่อเปรียบเทียบกับ 'ฆาตกรรมเดอะมิวสิคัล' สิ่งที่โดดเด่นคือพลังของเสียง ดนตรี และการแสดงที่ทำให้ความตึงเครียดกลายเป็นประสบการณ์ร่วมแบบทันที ผู้กำกับจะเลือกใช้เพลงเป็นตัวเล่าเรื่องหรือกลไกเปิดเผยความจริง บางครั้งท่อนคอรัสเพียงวรรคเดียวสามารถแทนคำสารภาพยาวเหยียดที่นิยายต้องใช้หลายหน้า ฉันชอบการที่เพลงเพิ่มชั้นอารมณ์—ทั้งร่วมลุ้นและแปลกใจ—จนบางฉากรู้สึกชัดเจนและทรงพลังกว่าการอ่าน สรุปอย่างไม่เป็นทางการ: นิยายให้ความลึกทางความคิดและรายละเอียด ส่วนมิวสิคัลให้ประสบการณ์ร่วมผ่านภาพ เสียง และการแสดง ฉันมักจะจินตนาการว่านิยายเป็นการเดินดูพิพิธภัณฑ์ที่มีคำอธิบายยาวและมิวสิคัลเป็นการดูการแสดงสดที่พร็อปและดนตรีขับเคลื่อน ทุกแบบมีเสน่ห์ต่างกันและเติมเต็มกันได้ดีเมื่อเปิดใจรับทั้งสองรูปแบบ

มีหลายแพลตฟอร์มที่มักจะมี 'แบล็คโคลเวอร์' ให้ดูพร้อมคำบรรยายภาษาไทยอยู่แล้ว แต่มันขึ้นกับประเทศที่บัญชีของเราถูกตั้งค่าไว้เสมอ ฉันชอบเริ่มจากตรวจดูที่หน้าเพจของซีรีส์บนบริการสตรีมมิงหลักอย่าง 'Crunchyroll' และ 'Netflix' เพราะทั้งสองที่มักจะมีตัวเลือกซับหลายภาษา ในหลายครั้งแค่คลิกที่ไอคอนคำบรรยายก็จะเห็นรายการภาษาที่รองรับ ถ้าโชคดีจะเจอ 'ไทย' อยู่ในลิสต์ ความทรงจำตอนดูตอนแรกคือฉากที่ 'ยูโน' เก็บใบโคลเวอร์สี่แฉกและแสดงความสามารถของเขาอย่างนิ่งสงบ ขณะที่อีกมุมเป็น 'อัสตา' ที่ไม่มีเวทมนตร์แต่ไม่ยอมแพ้ ฉากพวกนี้ถ้าได้ดูซับไทยช่วยให้เข้าใจอารมณ์และโทนมุขมากขึ้น ทำให้บทพูดของตัวละครเข้าถึงได้ง่ายขึ้นสำหรับคนที่ฟังภาษาญี่ปุ่นไม่คล่อง บางครั้งแพลตฟอร์มท้องถิ่นหรือแอปในประเทศไทยก็มีลิขสิทธิ์ฉายเช่นกัน จึงควรเช็กว่ามีการประกาศจากผู้ให้บริการในประเทศหรือไม่ เพราะทางเลือกถูกกฎหมายทั้งหลายจะให้ภาพคมและคำบรรยายที่ถูกต้องกว่าช่องทางอื่น ๆ สรุปแล้ว ถ้าอยากดู 'แบล็คโคลเวอร์' ตอนที่ 1 แบบซับไทย ให้เริ่มที่หน้าเพจของภาพยนตร์ในสตรีมมิงที่น่าเชื่อถือ และเลือกคำบรรยายจากหน้าตั้งค่าของเล่นวิดีโอ การได้เห็นบทพูดที่แปลดีครั้งแรกยังคงทำให้ตื่นเต้นทุกครั้ง

หนังสือ 'ชีวะปลาหมึก' ดูเหมือนจะเหมาะกับช่วงวัยรุ่นตอนปลายถึงวัยผู้ใหญ่ตอนต้น เพราะเนื้อหาที่ผสมผสานระหว่างวิทยาศาสตร์กับเรื่องราวชีวิตมีความซับซ้อนพอสมควร วัยรุ่นที่เริ่มสนใจชีววิทยาและชอบการเล่าเรื่องแนว non-fiction น่าจะอินกับหนังสือเล่มนี้ได้ดี ตัวหนังสือใช้ภาษาที่ไม่ยากเกินไป แต่ก็ไม่ใช่ระดับเด็กเล็กแน่นอน เนื้อหาบางส่วนอาจต้องมีพื้นฐานวิทยาศาสตร์เล็กน้อยเพื่อความเข้าใจลึกซึ้ง อย่างตอนที่พูดถึงวิวัฒนาการของปลาหมึกหรือระบบประสาทที่ซับซ้อนของมัน คนที่ผ่านการเรียนชีวะมาในระดับมัธยมน่าจะจับจุดได้ดีกว่า

ฉากเปิดของส่วนที่ว่าด้วย 'Cartethyia' ใน 'wuthering waves' ดูเหมือนจะตั้งใจให้คนดูได้หลับตาจินตนาการก่อนตะลุมบอนกับโลกที่แปรปรวนไปหมด ฉันหลงใหลกับวิธีที่เรื่องเล่าเชื่อมความอลวนของพายุเข้ากับความทรงจำของตัวละคร ทำให้มันไม่ใช่แค่การต่อสู้เพื่อความอยู่รอด แต่เป็นการค้นหาบทบาทของตัวเองในสังคมที่พังทลาย อีกมุมหนึ่งที่ฉันจับได้คือโทนการเล่าเรื่องซึ่งสลับไปมาระหว่างความเปราะบางของมนุษย์กับความยิ่งใหญ่ของธรรมชาติ 'Cartethyia' จึงทำหน้าที่ทั้งเป็นฉากและเป็นตัวเร่งปฏิกิริยา—สิ่งที่ดึงเอาความลับเก่า ๆ ออกมาสู้แสง แล้วบังคับให้ตัวเอกต้องตัดสินใจว่าอะไรควรเก็บไว้หรือปล่อยให้ลอยไปกับคลื่น สรุปแล้วฉันมองว่าส่วนนี้เป็นบทเล็ก ๆ ที่เติมเต็มภาพรวมของโลกเกมด้วยการตอบคำถามเชิงศีลธรรม มากเท่ากับการขยายจักรวาล การใช้สัญลักษณ์ของทะเลลมและความทรงจำทำให้เหตุการณ์ไม่จำกัดอยู่แค่การต่อสู้ แต่เป็นการสะท้อนว่าเมื่อสิ่งเก่าแตกสลาย เรายังสามารถสร้างความหมายใหม่ได้หรือไม่ — เรื่องเล่าจบลงด้วยความรู้สึกค้างคาแต่ก็เต็มไปด้วยความเป็นไปได้