เพลงประกอบภาพยนตร์ชิ้นไหนสะท้อนเกิดแก่เจ็บตายที่สุด

มีงานดนตรีประกอบภาพยนตร์ชิ้นหนึ่งที่ทำให้ความคิดเรื่องเกิด แก่ เจ็บ ตายทั้งหมดมารวมกันในบาร์เดียวได้อย่างน่ามหัศจรรย์ นั่นคือ 'The Fountain' ของคลินท์ แมนเซลล์ เพลงอย่าง 'Death Is the Road to Awe' มีวิธีสร้างบรรยากาศที่ทั้งโหยหาและยอมรับความเป็นนามธรรมของความตายพร้อมกัน ทำให้ฉากที่เกี่ยวกับการจากลาไม่ใช่แค่ความสูญเสีย แต่กลายเป็นการเดินทางทางจิตใจไปสู่สิ่งที่ใหญ่มากกว่า

ในมุมของคนที่โตมาพร้อมกับเพลงประกอบภาพยนตร์ ฉันรู้สึกว่าที่สุดของชิ้นนี้อยู่ที่การเชื่อมสามพล็อตเวลาในหนังด้วยธีมเดิมที่เปลี่ยนโทนเสียง การใช้เชมเบอร์สตริง ท่อนคอรัสแผ่ว และเสียงอิเล็กทรอนิกส์แข็ง เป็นการเล่าเรื่องผ่านสีกับเนื้อสัมผัสของเสียง แทนการพยายามอธิบายด้วยบทสนทนา ทำให้ฉากเกี่ยวกับการเจ็บป่วยหรือความตายในหนังไม่ใช่แค่เหตุการณ์แต่กลายเป็นการสะท้อนถึงความไม่เที่ยงของการมีชีวิต

บ่อยครั้งที่ฉันนั่งฟังซาวด์แทร็กนี้ซ้ำ ๆ ในวันที่คิดถึงคนที่จากไป เพลงสามารถทำให้การตายดูไม่เย็นชาและไม่โศกเศร้าเพียงอย่างเดียว แต่กลับสลักความหมายของเวลา ความพยายาม และการยอมรับลงในหัวใจ เสียงร้องประสานที่เพิ่มขึ้นช้า ๆ ให้ความรู้สึกเหมือนการหายใจเข้าออกของจักรวาล มันไม่ใช่เพลงที่ปลอบแบบหวานเจี๊ยบ แต่เป็นการปลอบอย่างหนักแน่น — บอกว่าแม้ทุกอย่างเปลี่ยนไป แต่สิ่งที่สัมพันธ์กันคือความรู้สึกและความทรงจำ นี่แหละที่ทำให้ 'The Fountain' กลายเป็นตัวแทนของวงจรเกิดแก่เจ็บตายในแบบที่ทั้งอ่อนโยนและยิ่งใหญ่

เพลงสั้นชิ้นเดียวจากแอนิเมชันเรื่อง 'Up' คือสิ่งที่ผมยกขึ้นมาบ่อยที่สุดเมื่อพูดถึงการสื่อสารเรื่องเกิดแก่เจ็บตายอย่างกระชับแต่ทรงพลัง เพลง 'Married Life' ของไมเคิล จาคชิโน มีเมโลดี้เปียโนและสตริงที่ทำงานเหมือนการเล่าเรื่องโดยไม่ต้องมีคำพูด ม้วนเวลาเข้าเป็นภาพโมเสคของชีวิตคู่ ตั้งแต่ความสดชื่นของการเริ่มต้น ไปจนถึงการแก่ชราและการสูญเสีย

เสียงดนตรีในส่วนนั้นสื่อทั้งความสุขและความเจ็บปวดในคราวเดียว ทำให้ฉากยาวไม่กี่นาทีกลายเป็นหนังยาวของชีวิตทั้งชีวิต ผมมักหยุดฟังตรงท่อนที่เมโลดี้เปลี่ยนจังหวะ—จังหวะเหมือนหัวใจเต้นช้าลง—แล้วรู้สึกว่าดนตรีนั้นพูดแทนคำว่าเติบโตและจากลาได้ชัดเจนกว่าคำบรรยายใด ๆ นี่คือชิ้นงานที่สอนให้รู้ว่าเพลงประกอบสามารถบอกเล่าเรื่องชีวิตทั้งดวงได้ในรูปแบบเรียบง่ายแต่เจือด้วยความลึก