เว่ยเซียวเปลี่ยนแปลงความสัมพันธ์กับตัวละครใดบ้าง

จ้าวซีซีได้แต่งงานกับผู้สืบทอดตระกูลเศรษฐีอย่างไม่คาดคิด และวันที่ตรวจเจอว่าตั้งครรภ์เธอก็ได้รับข้อตกลงการหย่าร้างการยึดครองเรือนหอของเศรษฐีจอมปลอมอย่างเธอกับแม่สามีที่แสนรังเกียจเธอผู้ไร้อิทธิพลและอำนาจแต่แล้วชายหนุ่มที่หล่อเหลาและร่ำรวยหกคนก็ล่วงหล่นลงมาจากฝากฟ้า หนึ่งในนั้นเป็นนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ และเขายืนกรานที่จะมอบคฤหาสน์หลังใหญ่ให้เธอหลายร้อยหลังอีกคนเป็นนักวิทยาศาสตร์ AI ที่จะมอบรถยนต์หรูไร้คนขับรุ่นลิมิเต็ดให้เธออีกคนเป็นศัลยแพทย์ยอดฝีมือที่อยู่บ้านทำอาหารให้เธอทุกวันอีกคนเป็นนักเปียโนผู้มากพรสวรรค์ที่เล่นเปียโนให้เธอฟังทุกวันอีกคนเป็นยอดนักทนายที่จะเป็นคนกวาดล้างเหล่าแฟนคลับแอนตี้ทั้งหมดให้เธอและอีกคนเป็นราชาภาพยนตร์ ที่ประกาศออกสาธารณะว่าเธอต่างหากที่เป็นรักแท้เศรษฐีจอมปลอมโอ้อวด “คนเหล่านี้ล้วนเป็นพี่ชายของฉันเองค่ะ”พี่ชายทั้งหกค้านขึ้นพร้อมกัน “ผิดแล้วล่ะ ซีซีต่างหากที่เป็นคุณหนูมหาเศรษฐีตัวจริง”เธอเลี้ยงลูกคนเดียวอย่างงดงามและเพลิดเพลินไปกับพี่ชายสุดหล่อหกคนที่เอ็นดูเธออย่างไร้ขีดจำกัด แต่แล้วผู้ชายบางคนกลับอิจฉาตาร้อน “ซีซี เรามาแต่งงานกันอีกครั้งได้ไหม?”ริมฝีปากแดงระเรื่อของเธอยกยิ้มน้อย ๆ “งั้นคุณต้องถามพี่ชายทั้งหกคนของฉันแล้วล่ะว่าตกลงหรือเปล่า?”แล้วก็มีชายหนุ่มรูปงามอีกสี่คนจากฟากฟ้าล่วงหล่นลงมา “ผิดแล้ว ควรจะเป็นสิบคนต่างหาก!”

"ฉันอยากได้...ตัวพี่ค่ะ ให้ฉันได้หรือเปล่าคะ" คนตัวสูงยิ้มเยาะออกมาทันที ไม่เคยพบเจอผู้หญิงคนไหนที่ประหลาดขนาดนี้มาก่อน "ขอโทษนะ ฉันไม่เอาผู้หญิงคนเดียวกันกับเพื่อน" "ฉันไม่เคยมีอะไรกับพี่ฟรินท์" "ฉันไม่ใช่เด็กนะ ที่เธอพูดอะไรฉันจะเชื่อ เธอไปหลอกเด็กอนุบาลเถอะไป" "ไม่เชื่อฉันไม่เป็นไรค่ะ แต่เพื่อนสนิทพี่ที่ตอนนี้เกี่ยวดองกันเป็นพี่เขย น้องเมีย พี่ก็ไม่เชื่อเหรอคะ พี่ฟรินท์รักพี่สาวพี่ขนาดไหนพี่ก็รู้ เขาจะยอมเอาตัวเองมาเกลือกกลั้วผู้หญิงอย่างฉันเหรอคะ" ไทเกอร์ยิ้มเยาะคำพูดเธออีกครั้ง"เธอนี่ตลกดีนะ กล้ายอมรับว่าตัวเองเป็นผู้หญิงไม่ดีด้วย ขอถามได้ไหมว่าผ่านผู้ชายมากี่คนแล้วล่ะ ถึงได้เที่ยวเสนอตัวเองให้ฉันขนาดนี้" "จะกี่คนก็เรื่องของฉัน ก็แค่เอากันค่ะ พี่จะคิดมากทำไมคะ" "ยิ่งเธอทำแบบนี้ฉันยิ่งขยะแขยงเธอ" "งั้นฉันก็ไม่มีอะไรจะพูดกับพี่แล้วค่ะ หลีกไปด้วย"

“ฟิ้ว….ฟิ้ว…ฟิ้ว ๆๆ” “อ๊ากกก!!! ลูกพี่ หูข้า!!…” “อ๊าก!! ตะ…ตาของข้า ผู้ใดกัน!!” “ผู้ใดกัน ช่างกล้าเหิมเกริมต่อต้านข้างั้นหรือ เผยตัวออกมา!!” ไป๋ซูเม่ยเพียงแค่เดินกลับมาที่อาหยงอยู่และสลัดถั่วที่เหลือในมือไปทางจางอู่ เสื้อผ้าของเขาก็ฉีกขาดจนถูกถอดออกจนหมดเป็นที่น่าอับอายต่อหน้าชาวเมืองหลวงอีกทั้งดวงตาทั้งสองก็ถูกถั่วที่เหลือพุ่งเข้าไปอย่างตรงเป้าหมาย จางอู่ล้มเสียงดังสนั่นท่ามกลางความสะใจของชาวบ้านโดยรอบที่ไม่มีผู้ใดสนใจจะช่วยพวกมันเลยสักคนอีกทั้งยังพากันโยนข้าวของและดึงเอาเงินที่ถูกเก็บไปคืนกลับมา “นิ้วเท้าหายไปนิ้วหนึ่งแล้ว ดูสิว่าเจ้าจะทำเช่นไรเสวียนอวี่” นี่เป็นเพียงแค่น้ำจิ้มเท่านั้น ติดตามเส้นทางการล้างแค้นของไป๋ซูเม่ย ความสะใจผสมผสานกับการรับมือการรุกของซื่อจื่อ “ข้าอยากกลับไปอาบน้ำแล้ว” “ข้ามีอยู่ที่หนึ่งหากเจ้าอยากแช่ตัวอาบน้ำสักหน่อย รับรองว่าไม่มีผู้ใดรบกวน” “ที่ใดงั้นหรือ” “น้ำตกด้านหลังนี่เอง แต่น้ำจะเย็นนิดหน่อย” “ข้าอยากไปนะเจ้าคะ” “เจ้า….เจ้า…” “เฟิงหรง…ท่านชวนข้าเองนะ”

ซูมั่วแต่งงานกับฟู่อี้ชวนเป็นเวลาสองปี เธอทำตัวเป็นแม่บ้านให้เขาอยู่สองปี หนักเบาเอาสู้ ต้อยต่ำไม่ต่างอะไรกับฝุ่นละออง เวลาสองปีกัดกร่อนความรักสุดท้ายที่เธอมีต่อฟู่อี้ชวนจนหมด เมื่อแฟนสาวผู้เป็นรักแรกหวนกลับประเทศ สัญญาการสมรสหนึ่งแผ่นก็สิ้นสุดลง นับแต่นี้ทั้งคู่ต่างไม่มีอะไรติดค้างกัน “ฟู่อี้ชวน ถ้าไม่มีออร่าแห่งรัก ก็ดูสิว่านายมายืนอยู่ตรงหน้าฉันแล้วฉันจะชายตาแลนายสักนิดไหม” ฟู่อี้ชวนเซ็นชื่อลงในหนังสือข้อตกลงการหย่า เขารู้ว่าซูมั่วรักเขาหัวปักหัวปำ แล้วจะไปจากเขาจริง ๆ ได้อย่างไร? เขาเฝ้ารอให้ซูมั่วร้องห่มร้องไห้เสียใจ กลับมาขอร้องอ้อนวอนเขา แต่สุดท้ายกลับพบว่า... ดูเหมือนครั้งนี้เธอจะหมดรักเขาแล้วจริง ๆ ต่อมา เรื่องราวในอดีตเหล่านั้นถูกเปิดเผย ความจริงผุดออกมา ที่แท้เขาต่างหากที่เป็นคนเข้าใจซูมั่วผิดไป เขาร้อนรน เสียใจ วอนขอการให้อภัย อ้อนวอนขอคืนดี ซูมั่วเหลือจะทนกับความวุ่นวายพวกนี้ เลยโพสต์หาผู้ชายมาแต่งเข้าลงในโซเชียล ฟู่อี้ชวนหึงหวง เสียสติ ริษยาจนถึงขั้นอาละวาด เขาอยากเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง ทว่าคราวนี้ เขากลับพบว่ากระทั่งคุณสมบัติในการจีบเธอก็ยังไม่พอ

[แนววางกลอุบาย+ชิงไหวชิงพริบภายในครอบครัว+นางเอกมีความเด็ดขาด+นิยายที่อ่านแล้วสะใจ] สวี่อินอินอยู่อย่างน่าสังเวชมาทั้งชีวิต ตอนเด็กนางถูกสลับตัว จากคุณหนูตระกูลโหว กลายเป็นลูกสาวพ่อค้าขายเนื้อหมู พอกลับเข้าจวน ก็ถูกใส่ร้ายป้ายสี ทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียง กลายเป็นหมากที่ถูกทอดทิ้ง ท้ายที่สุดเพื่อเอาชีวิตรอด นางจึงกลายเป็นมีดที่แหลมคมในมือขององค์ชายรัชทายาท เมื่อลืมตาขึ้น กลับพบว่าได้ย้อนเวลากลับมา อยู่ในคืนก่อนหน้าที่จะถูกรับตัวกลับเข้าจวนโหว เมื่อเป็นเช่นนี้... รอบตัวล้วนเต็มไปด้วยเหล่าปีศาจร้าย เช่นนั้นก็จงกำจัดให้สิ้นซาก! ทะเลแห่งความทุกข์ไร้ซึ่งขอบเขต มีเพียงตัวเราเท่านั้นที่ข้ามผ่านมันไปได้! ทว่าเผลอแป๊บเดียว เหตุใดจึงถูกองค์ชายรัชทายาทบางพระองค์จากชาติก่อน ตามรังควานอีกแล้ว? สวี่อินอินปฏิเสธอย่างสุภาพ “องค์ชาย หม่อมฉันกำลังยุ่งอยู่นะเพคะ!” แต่ชายหนุ่มกลับค่อย ๆ โอบกอดนางเอาไว้ในอ้อมแขน “เจ้ากำลังยุ่งอะไรอยู่หรือ ข้าจะช่วยจัดการที่เหลือให้เจ้าเอง...”

‘ต่อให้มึงสลัดคราบทอม แล้วแต่งหญิงให้สวยกว่านี้ร้อยเท่า กูก็ไม่เหลือบตาแล เกลียดก็คือเกลียด…ชัดนะ!’ ปรเมศ จิรกุล หมอหนุ่มเนื้อหอม รองผู้อำนวยการโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง เขาขึ้นชื่อเรื่องความฮอตฉ่า เป็นสุภาพบุรุษ อ่อนโยน เทคแคร์ดีเยี่ยม และให้เกียรติผู้หญิงทุกคน ยกเว้นกับธารธารา อัศวนนท์ ปรเมศตั้งแง่รังเกียจธารธาราตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอหน้า เพียงเพราะเธอแต่งตัวเหมือนผู้ชาย เขาเลยประณามว่าเธอเป็นพวกผิดเพศน่ารังเกียจ แต่ใครเลยจะรู้ว่าหมอสาวมาดทอมหัวใจหญิงนั้นจะเฝ้ารักและแอบมองเขาอยู่ห่างๆ เพราะเจียมตัวดีว่าอีกฝ่ายแสนจะรังเกียจ และดูเหมือนคำกล่าวที่ว่าเกลียดอะไรมักจะได้อย่างนั้นจะใช้ไม่ได้ผลสำหรับคนทั้งคู่ กระทั่งดวลเหล้ากันจนเมาแบบขาดสติสุดกู่ เขาจึงเผลอปล้ำแม่สาวทอมที่เขาประกาศว่าเกลียดเข้าไส้ หนำซ้ำยังโยนความผิดว่า ‘ความสัมพันธ์บัดซบ’ ที่เกิดขึ้นเป็นเพราะยัยทอมตัวแสบยั่วเขา เมากับเมาเอากันแล้วไง น้ำแตกก็แยกทาง ทว่าพออีกฝ่ายหลบหน้าเขากลับร้อนรนกระวนกระวาย ครั้นทนไม่ไหวหมอหนุ่มจอมยโสก็ต้องคอยราวี และตามหึงหวง‘เมียทอม’ แต่กว่าจะรู้ตัวว่าขาดเธอไม่ได้ เธอก็หายไปจากชีวิตเขาเสียแล้ว