แฟนคลับควรซื้อสินค้า ซอง จุน ของแท้ดูยังไง

คนที่อยากเริ่มอ่านงานของอิโต้ จุนจิ แล้วหาไม่ถูก ผมขอแนะนำให้เริ่มจากงานที่เป็นตัวแทนสไตล์และอารมณ์ของเขาก่อน เพื่อให้รู้สึกว่าคุณกำลังเข้าสู่โลกของความหลอนที่ค่อย ๆ แทรกเข้ามาในชีวิตประจำวัน ไม่ต้องเริ่มด้วยผลงานยาวทันที แต่ลองเปิดดูชุดเรื่องสั้นและหนึ่งหรือสองผลงานไล่ระดับความเข้มข้นจะดีที่สุด เริ่มจาก 'Tomie' ก่อนแล้วค่อยขยับไปยัง 'Uzumaki' — สองชิ้นนี้เป็นประตูที่คนส่วนใหญ่แนะนำเพราะให้ภาพรวมชัดเจนของความหลอนแบบอิโต้ 'Tomie' คือชุดเรื่องสั้นที่เล่าเรื่องหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งไม่ตายและสร้างความสับสน วนลูปของความหลงใหลและความรุนแรงในชุมชน อ่านแล้วจะเข้าใจว่าทำไมธีมการกลับมาอย่างไม่รู้จบและการบิดเบี้ยวทางสังคมถึงเป็นของถนัดของเขา งานนี้อ่านง่ายเป็นตอน ๆ เหมาะกับคนที่ยังไม่คุ้นชินกับโทนหลอนแบบญี่ปุ่น หลังจากค่อย ๆ ทำความคุ้นเคยกับบรรยากาศแบบเรื่องสั้นแล้ว ให้ลองเปิด 'Uzumaki' ต่อ ความแตกต่างคือมันเป็นนิยายสยองขวัญเชิงธีมเดียวที่ขยายตัวไปเรื่อย ๆ จนกลายเป็นจักรวาลของ 'ลวดลายเกลียว' ที่คืบคลานเข้ามาในชีวิตผู้คนและสถานที่ งานนี้แสดงให้เห็นความสามารถของอิโต้ในการยืดความไม่สบายใจจากภาพเล็ก ๆ ให้กลายเป็นความหวาดกลัวเชิงคติภาพ ใบหน้า ลายเส้น และการจัดแผงภาพช่วยเพิ่มความรู้สึกอึดอัดอย่างต่อเนื่อง ฉากบางฉากจะฝังอยู่ในใจนานหลังวางหนังสือ อย่าลืมเก็บรวมเล่มเรื่องสั้นของเขาไว้บ้าง เพราะงานสั้นบางเรื่องสั้นแต่ทรงพลังมาก เช่นเรื่องที่ขึ้นมาทำให้เหงื่อเย็นตามจังหวะ และผลงานอื่น ๆ อย่าง 'Gyo' จะเป็นขั้นต่อไปถ้าคุณต้องการความหลอนเชิงไบโอเมคคานิคที่แหวกแนวขึ้น โดยรวมให้ลองอ่านตามลำดับ: เรื่องสั้นเพื่อสำรวจ รู้จักธีมจาก 'Tomie' แล้วโดดเข้า 'Uzumaki' เพื่อสัมผัสความต่อเนื่อง และถ้าพร้อมค่อยขยับไปยังงานยาวหรือชุดรวมเรื่องสั้นที่แปลแล้วในตลาดไทย สรุปว่าการเริ่มต้นกับอิโต้จึงควรให้เวลากับจังหวะที่เขาเล่า งานบางชิ้นเหมาะกับการอ่านทีละตอนเพื่อซึมซับภาพ ในขณะที่งานยาวต้องการการอ่านต่อเนื่องเพื่อเห็นความบิดเบี้ยวที่ค่อย ๆ ทอเข้าด้วยกัน ผมยังรู้สึกว่าทุกครั้งที่หยิบ 'Tomie' หรือ 'Uzumaki' ขึ้นมาอ่าน จะได้เจอรายละเอียดใหม่ ๆ ที่ทำให้ใจเต้นไม่เท่ากัน อารมณ์แบบนี้เป็นเหตุผลที่ยังคงกลับไปหาเขาเสมอ

เพิ่งสังเกตเห็นว่าช่วงหลัง ๆ ข่าวของอิโต้ จุนจิที่ชัดเจนที่สุดยังคงเป็นการที่ผลงานของเขาได้รับการนำเสนอในเวทีนานาชาติและมีการจัดจำหน่ายรวมเล่มหรือหนังสือภาพพิเศษอยู่เรื่อย ๆ เช่นการฉายซีรีส์แอนิเมะชุดรวมเรื่องสั้นที่สร้างความฮือฮาบนแพลตฟอร์มสตรีมมิ่ง ซึ่งช่วยกระตุ้นให้มีการพิมพ์รวมเล่มใหม่ ๆ และออกแบบปกแบบพิเศษสำหรับตลาดต่างประเทศ ผมรู้สึกว่าสิ่งที่เห็นบ่อยกว่าการประกาศมังงะตอนใหม่ ๆ คือการเอาผลงานคลาสสิกของเขากลับมาขัดเกลาในรูปแบบต่าง ๆ แล้วปล่อยซ้ำในรูปแบบที่เหมาะกับคนอ่านรุ่นใหม่ เช่น หนังสือสะสมภาพ (artbook) หรือบรรจุรวมเล่มที่มีคอมเมนต์เพิ่มเติมจากผู้แปล/นักวิจารณ์ ในเชิงกิจกรรมมีนิทรรศการและงานแสดงศิลปะเกี่ยวกับงานของอิโต้ในญี่ปุ่นและต่างประเทศเป็นระยะ ซึ่งมักจะดึงเอาภาพสเกตช์ต้นฉบับ ชิ้นงานสี และบทสัมภาษณ์เก่า ๆ มาจัดแสดง ทำให้แฟน ๆ ได้เห็นมุมมองการสร้างสรรค์ที่ละเอียดขึ้น ส่วนการประกาศโปรเจกต์ใหม่ ๆ ที่เป็นงานเขียนล้วน ๆ มักมาเป็นช็อตสั้น ๆ หรือรวมเป็นชุด มากกว่าจะเป็นซีรีส์ยาวระดับหลายเล่ม ครั้งหนึ่งเคยมีการประกาศการดัดแปลงผลงานของเขาในรูปแบบภาพยนตร์หรือซีรีส์ แต่ความคืบหน้ากับกำหนดการมักเปลี่ยนได้บ่อย จึงต้องติดตามประกาศทางการเพื่อความแน่นอน มุมมองของผมในฐานะแฟนคนหนึ่งคือความตื่นเต้นเกิดจากการได้เห็นงานเก่า ๆ ถูกหยิบมาเล่าใหม่และการร่วมงานกับสตูดิโอหรือผู้สร้างภาพยนตร์ที่มีวิสัยทัศน์ คนรักงานสยองขวัญจะได้รับประสบการณ์ใหม่จากการนำเสนอในสื่ออื่น ๆ มากกว่าการรอผลงานมังงะยาวชิ้นใหม่เสมอไป อย่างไรก็ตาม ถ้าใครตามงานของอิโต้จริงจัง ควรเฝ้าดูประกาศจากสำนักพิมพ์และบัญชีทางการของผู้จัดจำหน่าย เพราะประกาศสำคัญมักออกทางช่องทางเหล่านั้นก่อน ผมยังรู้สึกว่าทุกครั้งที่มีการปล่อยผลงานหรือการจัดนิทรรศการใหม่ มันเป็นโอกาสดีที่จะย้อนกลับไปอ่านงานคลาสสิกของเขาอีกครั้งและค้นพบรายละเอียดเล็ก ๆ ที่อาจพลาดไปก่อนหน้า

จำได้ชัดว่าวินาทีนั้นหัวใจพุ่งเมื่อรู้ข่าวการปล่อยมิวสิกของเขาอีกครั้ง—ฉันยังเป็นแฟนตัวยงที่ชอบขุดทุกอัลบั้มเก่าๆ อยู่เสมอ และสำหรับคำถามว่า คิม ซองกยู ปล่อยอัลบั้มเดี่ยวล่าสุดเมื่อไหร่ ฉันจะตอบตามข้อมูลที่คุ้นเคยว่าอัลบั้มล่าสุดของเขาคือ '10 Stories' ซึ่งวางจำหน่ายเมื่อวันที่ 24 พฤษภาคม 2018 ในฐานะคนที่ติดตามเสียงร้องและการจัดวางเพลงของเขามานาน ฉันรู้สึกว่าอัลบั้มนี้เป็นจังหวะที่เขาใช้ทดลองกับโทนเสียงและสไตล์การเล่าเรื่องใหม่ๆ เพลงในชุดนั้นให้ความรู้สึกเป็นผู้ใหญ่ขึ้น แต่ยังคงมีเสน่ห์แบบที่แฟนๆ คาดหวังจากเสียงของเขา ความทรงจำส่วนตัวที่ผูกกับเพลงในอัลบั้มนี้คือมันมักจะเป็นเพลงเปิดบรรยากาศให้กับยามค่ำคืนผ่อนคลาย เหมาะกับการขับรถหรือจิบกาแฟคนเดียว ฉันชอบที่จะย้อนฟังแทร็กโปรดและสังเกตการพัฒนาในเทคนิคการร้องของเขา เพราะการรู้ว่าศิลปินคนโปรดมีผลงานเมื่อไหร่ทำให้เราเห็นเส้นทางการเติบโตของเสียงและรสนิยมทางดนตรีของเขา ถ้าใครกำลังอยากเริ่มฟังผลงานเดี่ยวของเขา ชุดนี้เป็นจุดเริ่มที่ดีและช่วยเปิดมุมมองใหม่ๆ ให้กับเสียงที่คุ้นเคย

จำได้ว่าครั้งแรกที่ได้ยินเสียงของคิม ซองกยูแล้วรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างจับใจตั้งแต่ทำนองแรกเลย เส้นทางการเดบิวต์ของเขาเป็นไปในแบบที่แฟนๆ หลายคนคุ้นเคย: ผ่านการเป็นเด็กฝึกอย่างเข้มข้นจนได้รับโอกาสเดบิวต์ในฐานะหัวหน้าวงและนักร้องนำของ 'Infinite' ภายใต้สังกัด Woollim Entertainment วงเริ่มเดบิวต์ด้วยมินิอัลบั้ม 'First Invasion' ในปี 2010 ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ชื่อของซองกยูเป็นที่รู้จักอย่างรวดเร็ว เสียงร้องที่มีเอกลักษณ์และการแสดงบนเวทีที่มีพลังทำให้เขาได้รับตำแหน่งความน่าเชื่อถือทั้งในฐานะนักร้องโซโลและผู้นำทีม การเรียนรู้ด้านดนตรีของซองกยูมักจะถูกเล่าในแบบที่ผสมกันระหว่างการเรียนแบบเป็นทางการและการฝึกฝนจริงบนเวที เขาต้องบาลานซ์การเรียนกับการเป็นเด็กฝึกและตารางงานที่แน่น บางช่วงเวลาจึงต้องหยุดหรือปรับเปลี่ยนการเรียนเพื่อให้เข้ากับการโปรโมต แต่สิ่งที่เด่นชัดคือความตั้งใจในการพัฒนาทักษะการร้องและการแสดง ซึ่งไม่ใช่แค่เรื่องการเรียนในห้องเรียนเท่านั้น แต่ยังมาจากการลงสนามจริง การทำงานร่วมกับโปรดิวเซอร์ และการรับบทบาทในงานโซโล่และมิวสิคัลที่ช่วยขัดเกลาฝีมือ มุมมองส่วนตัวบอกเลยว่าเสน่ห์ของซองกยูมาจากการผสมผสานระหว่างพรสวรรค์ที่ฝึกฝนมาอย่างหนักและการเรียนรู้ที่ต่อเนื่อง ถ้าฟังผลงานตั้งแต่ยุคเดบิวต์จนถึงผลงานโซโล่ จะเห็นพัฒนาการชัดเจน ทั้งเทคนิคการร้อง การควบคุมอารมณ์ และการตีความเพลง ซึ่งทั้งหมดสะท้อนถึงคนที่ยังคงหมั่นเรียนรู้ตลอดเวลา

เราเป็นคนที่ติดงานสยองขวัญของจุนจิ อิโต้จนหยุดคิดไม่ได้ เลยมีมุมมองที่ค่อนข้างกว้างเกี่ยวกับแหล่งบทสัมภาษณ์ฉบับภาษาไทยที่หาได้บ้าง ความจริงแล้วแหล่งข้อมูลที่น่าเชื่อถือมักกระจายอยู่หลายที่ แหล่งแรกคือฉบับแปลภาษาไทยของมังงะเอง — มองที่ท้ายเล่มหรือคำนำหลังปกของหนังสือแปลไทยหลายเล่มมักมีบทสัมภาษณ์สั้น ๆ หรือคำบรรยายจากผู้แปลและบรรณาธิการ ตัวอย่างที่คุ้นตาได้แก่ฉบับแปลของ 'Uzumaki' หรือ 'Tomie' ที่บางครั้งใส่โน้ตพิเศษหรือบทสัมภาษณ์ย่อ ๆ รวมถึงคอลัมน์ในหนังสือรวมเล่มพิเศษ แหล่งที่สองคือนิตยสารหรือเว็บแมกกาซีนสายการ์ตูนและวรรณกรรมที่แปลหรือเรียบเรียงบทสัมภาษณ์มาเป็นภาษาไทย บทความเชิงวิเคราะห์ในเว็บแมกกาซีนบางแห่งมักสอดแทรกคำพูดจากการสัมภาษณ์เดิมไว้ด้วย แหล่งที่สามคือชุมชนออนไลน์และเพจแฟน ๆ — แม้บางครั้งจะเป็นการแปลจากภาษาญี่ปุ่นหรืออังกฤษโดยแฟน ๆ แต่มักมีการรวบรวมและอ้างอิงต้นฉบับ ทำให้เป็นทางเลือกเร็วสำหรับคนที่อยากอ่านในภาษาไทย โดยสรุป หากอยากอ่านบทสัมภาษณ์ฉบับภาษาไทยจริง ๆ ให้ลองไล่ดูท้ายเล่มหนังสือแปล, บทความในแมกกาซีนสายการ์ตูน, และโพสต์จากเพจหรือบล็อกแฟน ๆ — แต่ต้องระวังคุณภาพการแปลและการอ้างอิงต้นฉบับด้วย เสียงของงานและความคิดของผู้เขียนยังคงสะท้อนผ่านคำพูดเหล่านั้นได้เสมอ แล้วก็หวังว่าคนรักงานสยองจะเจอบทสัมภาษณ์ที่อ่านแล้วขนลุกได้บ้างนะ

ฉากสยองของจุนจิ อิโต้มักสะท้อนความกลัวที่ไม่ใช่แค่หวาดผวาชั่วคราว แต่เป็นความรู้สึกว่าตัวตนของเราถูกเคลื่อนย้ายหรือกลืนหายไปทีละน้อย บางครั้งภาพก้นหอยใน 'Uzumaki' ทำให้ฉันหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเพราะมันไม่ใช่แค่สัญลักษณ์ แต่เป็นกระบวนการที่คืบคลานเข้ามาอย่างช้า ๆ และแน่นอน ชีวิตประจำวันถูกบิดให้ผิดรูปราวกับฟองสบู่ที่จะแตกเสมอ งานของอิโต้ชอบเล่นกับความเป็นไปไม่ได้ที่ค่อย ๆ กลายเป็นความจริง เช่น คนที่หมกมุ่นกับก้นหอยจนรู้สึกว่าหน้าตาและความคิดถูกเปลี่ยน การใช้ภาพใกล้ ๆ ให้เห็นรายละเอียดของผิวหนัง ตา ลายก้นหอย ทำให้ผู้อ่านรู้สึกว่าความเป็นมนุษย์ถูกทำลายลงทีละชิ้น นอกจากมุมมองเชิงกายภาพ ความกลัวที่ฉันได้รับจากงานของเขายังเป็นความกลัวเชิงปรัชญา—ความไร้เหตุผลของจักรวาลหรือความบิดเบี้ยวของโลจิกที่โดดเข้ามาในชีวิตประจำวัน ฉากที่ดูธรรมดาเช่นทางเดินหรือบ้าน กลับถูกเปลี่ยนให้เป็นกับดักทางสายตาและจิตใจ เหมือนมีเสียงกระซิบจากภาพที่บอกว่า 'ไม่มีอะไรปลอดภัย' สิ่งนี้ทำให้ฉากสยองของอิโต้ไม่เคยล้าสมัย เพราะมันไม่ใช่แค่อุปกรณ์หวาดกลัว แต่เป็นการสะท้อนความเปราะบางของการมีอยู่ในโลกที่เราเข้าใจได้ไม่หมด ฉันออกจากหน้าหนังสือด้วยความรู้สึกหนักแน่นและความคิดที่ว่าความปกติของวันพรุ่งนี้อาจจะไม่เหมือนเดิม

สิ่งแรกที่ทำให้ผิวขนลุกเมื่ออ่าน 'Tomie' คือความรู้สึกว่าความงามถูกใช้เป็นกับดักอย่างเย็นชาและต่อเนื่อง ฉันหลงใหลในวิธีที่อิโต้ฉาบความสวยงามของตัวเอกไว้เหนือความเป็นมนุษย์ จนความใคร่และความคลั่งไคล้กลายเป็นแรงกระทำที่ทำร้ายตัวละครรายรอบได้อย่างไร้ปราณี เรื่องสั้นหลายตอนในเล่มนี้เล่นกับการเกิดใหม่ของ 'โทมิเอะ' อย่างไม่หยุดหย่อน — เธอกลับมาหลังการตาย มีชิ้นส่วนร่างกายที่แยกตัวแล้วกลับรวมกัน และผู้คนที่ตกหลุมรักจนพร้อมจะทำสิ่งสยดสยองเพื่อเธอ ฉันรู้สึกขนลุกทุกครั้งที่เห็นภาพรอยยิ้มเยือกเย็นของเธอกับฉากที่คนใกล้ชิดค่อยๆ สูญเสียความเป็นตัวเองไป การเล่าเรื่องในเล่มนี้ไม่ใช่แค่สยองอย่างผิวเผิน แต่มันสะเทือนจิตแบบติดอยู่ในคอ — ความคลุมเครือของสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวละครทำให้ผู้อ่านต้องเติมเต็มช่องว่างเอง บางตอนชวนให้นึกถึงหนังสยองขวัญคลาสสิกที่ใช้บรรยากาศมากกว่าฉากเลือด ฉันอ่านมันตอนค่ำในห้องที่ไฟสลัวแล้วรู้สึกว่าทุกเงาในบ้านมีชีวิต โดยเฉพาะฉากที่โทมิเอะแทรกซึมเข้าไปในชีวิตคนธรรมดาอย่างช้าๆ ไม่โหมประโลม แต่แนบเนียนจนหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ปิดเล่มแล้วยังมีภาพติดตาอยู่นาน — ไม่ใช่แค่ภาพเลือดหรือการผ่าตัด แต่เป็นการถูกทำให้หวาดกลัวในระดับจิตใจที่ลึกกว่าเยื่อชั้นผิว นี่แหละเหตุผลที่ฉันมักแนะนำ 'Tomie' ให้คนที่อยากลองสัมผัสงานของจุนจิ อิโต้ ถ้าชอบความสยดสยองที่ทำให้คิดวนไปวนมา แถมภาพสวยงามทว่าร้ายกาจ เล่มนี้ตอบโจทย์ได้ดี

โอ้ ผมเห็นคำถามแบบนี้แล้วรู้สึกอยากเล่าเลย — สำหรับผม 'คิม ซองกยู' ที่คุ้นกันส่วนใหญ่จะเป็นคิมซองกยูจากวง 'INFINITE' ซึ่งจริงๆ แล้วเขาไม่ได้มีผลงานซีรีส์ทีวีหลักๆ เยอะเหมือนนักแสดงอาชีพ แต่ถ้าเราตีความคำว่า 'ผลงานที่น่าดู' ให้กว้างขึ้น จะมีหลายอย่างที่แฟนซีรีส์หรือคนชอบดูกล้องใกล้ชิดการแสดงของศิลปินไม่ควรพลาด ผมมักจะแนะนำให้เริ่มจากผลงานเวทีและรายการเพลงก่อน เช่นตอนที่เขาไปออกรายการเพลงแข่งขันหรือโชว์พลังเสียงในรายการอย่าง 'Immortal Songs' หรือโชว์พิเศษในคอนเสิร์ต เพราะนั่นคือที่ที่คุณจะเห็นความเป็นนักแสดงทางอารมณ์ของเขา ทั้งการถ่ายทอดเพลงและการสื่อสารกับผู้ชม ส่วนถ้าคุณอยากเห็นการแสดงแบบบทบาทจริงๆ ให้สังเกตผลงานมิวสิคัลและการปรากฏตัวพิเศษ ซึ่งบ่อยครั้งถูกอัดเป็นวิดีโอหรือสื่อสั้นๆ ที่มีคุณภาพเทียบเท่าซีรีส์สั้นๆ ได้เลย สรุปสั้นๆ สำหรับผม: ถ้าหวังจะดูคิมซองกยูแบบซีรีส์ยาวๆ อาจผิดหวังเล็กน้อย แต่ถ้าพร้อมเปิดใจดูงานเวที มิวสิคัล และรายการเพลง คุณจะเจอมุมที่น่าสนใจของเขาไม่แพ้บทในซีรีส์เลย