เราเคยตะลุยอ่านแฟนฟิคที่ใช้ธีมบาปทั้งเจ็ดจนรู้สึกเหมือนกำลังดูนิทานสำหรับผู้ใหญ่ — แบบที่ไม่ยอมหยุดร้องถามว่าตัวละครจะเลือกทางไหนต่อไป
แฟนฟิคในจักรวาล 'Fullmetal Alchemist' มักใช้จุดเด่นจากต้นฉบับที่โฮมังกิวลี่แท้จริงคือสัญลักษณ์ของบาปทั้งเจ็ด แล้วขยายความโดยให้ตัวละครหลักหรือ OC (original character) ทั้งหลายรับบทเป็นตัวแทนของบาปนั้นๆ งานแนวนี้ที่น่าอ่านคือเรื่องที่ไม่แค่เอาชื่อบาปมาติด แต่ตีความให้เป็นความเป็นมนุษย์—เช่น ความละโมบกลายเป็นความกลัวที่จะสูญเสีย ความเกียจคร้านกลายเป็นบาดแผลทางใจที่ทำให้คนหลีกเลี่ยงความรับผิดชอบ ผมชอบแฟนฟิคที่ใส่การพัฒนาตัวละครแบบค่อยเป็นค่อยไป ทำให้ทุกการตัดสินใจมีน้ำหนัก เหมือนการดูการเปลี่ยนแปลงของคนจริงๆ มากกว่าจะเป็นการ์ตูนโชว์พลัง
อีกแนวที่โดนใจคือแฟนฟิคจาก '
supernatural' ที่หยิบสัญลักษณ์บาปมาเล่นกับธรรมชาติของ
ปีศาจและความผิดบาปของมนุษย์ เรื่องพวกนี้มักจะเดินเรื่องด้วยโทนอึมครึม ปะทะกับมุกดำ และมีการใช้บทรำลึกความผิดในอดีตมาขยี้ให้เห็นผลที่ตามมาอย่างโหดร้าย แต่ก็อบอุ่นในบางจังหวะ ถ้าชอบแนวไขปริศนา-ดาร์กแต่ยังอยากได้ฉากคาแรคเตอร์ลึกๆ ให้มองหางานที่โฟกัสการสื่อสารระหว่างตัวละครมากกว่าการต่อสู้เพียงอย่างเดียว
สุดท้ายชอบแฟนฟิคที่เอาโครงสร้างแบบ 'Harry Potter' มาใช้: บาปทั้งเจ็ดกลายเป็นสิ่งของหรือภารกิจที่ต้องค้นหา เรื่องที่ทำได้ดีมักเล่นกับความหมายเชิงสัญลักษณ์ เช่น บาปที่ดูเลวร้ายกลับถูกใช้เพื่อเปิดเผยความจริงของตัวละคร ทำให้ผู้อ่านต้องตั้งคำถามว่าอะไรคือบาปจริงๆ และอะไรคือการเอาตัวรอดของมนุษย์ อ่านงานแบบนี้แล้วชอบการตีความที่ซับซ้อน—ไม่ใช่แค่ตบท้ายด้วยการลงโทษ แต่ให้การไถ่บาปที่มีความหวังด้วย
โดยรวม ถ้าอยากหาแฟนฟิคแนวบาปทั้งเจ็ด แนะนำมองหางานที่ให้เวลาแก่ตัวละคร ให้ความหมายลึกซึ้งกับแต่ละบาป และไม่กลัวจะทำให้คนอ่านรู้สึกไม่สบายใจบ้าง — นั่นแหละคือสัญญาณว่าผลงานกำลังเล่าเรื่องที่มีอะไรให้คิดต่อ