แฟนๆ พูดถึงฉากไหนใน หนังใหม่2022 มากที่สุด?

ฉันชอบเวลาที่หนังดัดแปลงจากนิยายแล้วยังคงพลังของต้นฉบับไว้ได้แบบที่ทำให้คิดตามได้ทั้งคืน หนึ่งในหนังปี 2022 ที่สะกดใจฉันคือ 'All Quiet on the Western Front' เวอร์ชั่นเยอรมันที่เอานิยายคลาสสิกของ Erich Maria Remarque มาตีความใหม่ การตัดภาพและโทนสีทำให้ความโหดร้ายของสงครามดูทั้งเรียลและทรมานมากขึ้นกว่าที่เคยเจอในการดูเวอร์ชันเก่า ๆ ส่วนฉากที่เน้นความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนร่วมรบยังคงเตือนใจว่าเรื่องนี้ไม่ใช่แค่การโชว์ฉากรบ แต่เป็นบทกวีแห่งความสูญเสีย อีกเรื่องที่ฉันติดตามคือ 'Where the Crawdads Sing' ซึ่งดัดแปลงจากนิยายของ Delia Owens เรื่องนี้ให้ความรู้สึกแบบ Southern Gothic ผสมปริศนาทางกฎหมายกับการเติบโตของตัวละครในธรรมชาติ ฉากธรรมชาติถูกถ่ายทอดจนรู้สึกว่าตัวละครเดียวกับพื้นที่นั้น ๆ และการแสดงของนักแสดงหลักทำให้ความเหงาและความแข็งแกร่งของตัวละครเข้าถึงได้ง่ายขึ้น ถ้าต้องหาอารมณ์ต่างออกไป 'Mrs. Harris Goes to Paris' เป็นการย้อนไปสู่ความอบอุ่นจากนิยายของ Paul Gallico ภาพรวมอาจไม่หวือหวาแต่เสน่ห์ของเรื่องอยู่ที่การเยียวยาและความหวังเล็ก ๆ ที่ส่งต่อกัน ฉันชอบถึงตรงที่หนังแต่ละเรื่องเลือกเปิดมุมมองจากต้นฉบับไม่เหมือนกัน ทำให้ปี 2022 เป็นปีที่น่าจดจำสำหรับคนชอบอ่านแล้วอยากเห็นภาพยนตร์ด้วยกัน

คืนนี้อยากชวนให้เริ่มจากหนังที่กล้าเล่นกับความรู้สึกและไอเดียแบบไม่กลัวบ้า นั่นคือ 'Everything Everywhere All at Once' — สำหรับฉันหนังเรื่องนี้เป็นพัสดุแห่งความว้าวที่ห่อด้วยห่ออีกชั้น มีทั้งฮา เสียใจ สงสาร และบ้าบอคอแตกในจังหวะเดียวกัน ฉันชอบวิธีที่หนังเอาแนวคิดมัลติแบรนซ์มาทำให้เป็นเรื่องของครอบครัว ความสัมพันธ์ และการยอมรับตัวเอง แทนที่จะเป็นแค่สเปเชียลเอฟเฟกต์เต็มพิกัด นักแสดงเล่นได้ถึงใจ โดยเฉพาะฉากที่ใช้ภาพซ้อนซ้อนกันซึ่งทำให้ฉันหัวเราะแล้วก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ผลงานกำกับและงานตัดต่อนั้นฉันคิดว่าแปลกใหม่แต่เข้าถึงง่าย ไม่ต้องรู้ทฤษฎีฟิสิกส์อะไรมาก่อนเลย ถาวรแล้ว หนังเรื่องนี้เหมาะสำหรับการดูแบบเงียบ ๆ กับคนที่ชอบหนังที่ทิ้งรอยเอาไว้ ฉันรู้สึกว่าหลังดูจบยังคงอยากนั่งคิดต่ออีกหลายวัน ถ้าชอบหนังที่ท้าทายความคาดหวังและเต็มไปด้วยความอบอุ่นประหลาด ๆ เรื่องนี้คือจุดเริ่มต้นที่ดีจริง ๆ

ปี 2022 กลายเป็นปีที่ฉันหยุดดูแล้วต้องหายใจตามงานแสดงของนักแสดงมากฝีมือหลายคน แต่คนที่โดดเด่นที่สุดสำหรับฉันคือนักแสดงนำจาก 'Everything Everywhere All at Once' เพราะวิธีการแสดงที่ครอบคลุมทั้งความตลก ความเศร้า และการต่อสู้ทางอารมณ์ได้อย่างไม่สะดุด มุมมองของฉันเป็นคนชอบเห็นการแสดงที่เปลี่ยนผู้ชมจากการหัวเราะไปสู่ความสะเทือนใจได้ในช็อตเดียว และแสดงนำเรื่องนี้ทำให้ฉันเชื่อได้ทันทีว่าตัวละครกำลังเผชิญกับอะไร ฉากที่เธอเปลี่ยนบทบาทจากแม่บ้านธรรมดาไปสู่ผู้ที่ต้องแบกรับชะตากรรมของจักรวาล ทำให้เห็นทั้งความงดงามของความเปราะบางและพลังภายในพร้อมกัน เทคนิคลีลาท่าทางเล็ก ๆ ที่เธอใส่ลงไปในบททำให้ทุกมู้ดเปลี่ยนไปทันที ไอเดียการใช้รายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างการแตะแขนหรือน้ำเสียงที่เปลี่ยนเฉด ทำให้ฉากเรียบ ๆ มีแสงสว่างขึ้น หลังจากดูจบแล้วฉันกลับมาคิดถึงความทุ่มเทที่ใส่เข้าไปในบท ไม่ได้เป็นแค่การแสดงอารมณ์ใหญ่ ๆ แต่เป็นการถ่ายทอดชีวิตของตัวละครผ่านสายตาและการหายใจ การได้เห็นนักแสดงคนนี้ได้รับคำชมอย่างต่อเนื่อง ไม่แปลกใจเลยว่ามันสะท้อนถึงสปีริตและความกล้าที่จะเสี่ยงบทที่ไม่ปกติ นี่เป็นการแสดงที่ทำให้ฉันรู้สึกว่าโรงหนังยังมีเรื่องราวที่สามารถทำให้หัวใจคนดูเต้นแรงได้จริง ๆ

มีหนังเรื่องหนึ่งจากปี 2022 ที่ยังติดอยู่ในหัวและเป็นชื่อแรกๆ ที่คนพูดถึงเมื่อพูดถึงเทศกาลหนังทั่วโลก: 'Triangle of Sadness' คว้ารางวัล Palme d'Or ที่เทศกาลหนังเมืองคานส์ ซึ่งเป็นรางวัลสูงสุดที่บอกได้ชัดว่ากรรมการเห็นพ้องกันกับพลังของงานชิ้นนี้ การดูหนังเรื่องนี้ให้ความรู้สึกเหมือนถูกเขย่าจากมุกตลกร้ายไปจนถึงความไม่สบายใจที่ฝังลึก การเล่าเรื่องเสียดสีชนชั้นและแฟชั่นทำให้ฉันคิดถึงฉากบนเรือยอชต์ที่เปลี่ยนจากความหรูหราไปสู่ความโกลาหลอย่างคมคาย ทั้งมุมกล้องและการตัดต่อช่วยส่งน้ำหนักให้มุกน้ำเสียงขมขื่นมีแรงกระแทกมากขึ้น แม้ว่าบางช่วงจะหยาบคายแต่สิ่งนั้นกลับทำให้สิ่งที่หนังต้องการสื่อชัดเจนกว่าเดิม การที่คานส์มอบ Palme d'Or ให้ชิ้นงานแบบนี้ทำให้รู้สึกว่าเทศกาลยังให้ความสำคัญกับหนังที่กล้าพูดเรื่องยากๆ ผ่านการเล่าเชิงทดลองและตลกร้าย และสำหรับคนที่ชอบหนังที่คุยถึงสังคมมากกว่าการเอาใจตลาด 'Triangle of Sadness' เป็นตัวอย่างที่ดีของปีนั้น

เพลงประกอบจาก 'The Batman' เป็นอะไรที่ฉันหยิบมาฟังบ่อยเกินกว่าจะนิ่งเฉยได้ — มันเข้มข้นและมืดจนเหมือนเดินอยู่ในตรอกของเมืองที่ฝนตกตลอดปี การเล่าเรื่องทางดนตรีของงานชิ้นนี้ให้ความรู้สึกเหมือนภาพยนตร์นิยายอาชญากรรมสุดคลาสสิกแต่ใส่กลิ่นสมัยใหม่เข้าไป ฉันชอบวิธีที่เมโลดี้ต่ำ ๆ และจังหวะกลองหนัก ๆ ทำให้ความตึงเครียดในฉากไล่ล่ายาวนานขึ้น อย่างตอนฉากกลางคืนที่ต้องการบรรยากาศอึมครึม เสียงเชลโลหรือฮอร์นที่อัดแน่นช่วยย้ำความโดดเดี่ยวของตัวละครได้ดีมาก บางเพลงในอัลบั้มเป็นแบบฉากพื้นหลังที่เหมาะสำหรับการอ่านหนังสือหรือทำงาน เพราะมันพาเข้าไปในโทนเดียวกันโดยไม่รบกวนความคิด แต่ก็มีช่วงที่เหมือนระเบิดความรู้สึกขึ้นมาชั่วคราว ทำให้ฉันหยุดฟังแล้วนั่งคิดถึงรายละเอียดของหนังนาน ๆ สรุปแล้วนี่เป็นซาวนด์แทร็กที่ไม่ใช่แค่ประดับภาพ แต่เป็นตัวละครอีกตัวหนึ่งของเรื่อง และฉันมักใส่มันเมื่ออยากได้อารมณ์เข้มข้นแบบหนังสืบสวนไนท์โนอาร์ในห้องมืด ๆ

บรรยากาศการไปดูหนังในปี 2022 ในไทยกลายเป็นเรื่องพูดคุยกันเยอะมากเมื่อ 'Top Gun: Maverick' ขึ้นแท่นทำรายได้สูงสุดของปี ถ้าจะบอกเหตุผลแบบตรงไปตรงมา การผสมผสานระหว่างความคิดถึงความคลาสสิกจากภาคแรกกับการใส่ลูกเล่นสมัยใหม่ทำให้คนหลากรุ่นอยากกลับเข้ามาดูในโรงอีกครั้ง จังหวะหนังที่ตึงและฉากการบินที่ถ่ายแบบจริงๆ บนหน้าจอใหญ่ช่วยดึงคนที่อยากได้ประสบการณ์ฉายใหญ่ ส่วนการตลาดและรีวิวปากต่อปากก็เข้ามาช่วยขยายกลุ่มคนดูให้กว้างขึ้นจนกลายเป็นปรากฏการณ์ในช่วงครึ่งปีแรก มุมมองส่วนตัวผมคือความสำเร็จนี้ไม่ได้เกิดขึ้นเพราะเทคโนโลยีอย่างเดียว แต่เพราะหนังมีหัวใจที่ทำให้คนผูกพันได้แบบเดียวกับที่หนังฮีโร่บางเรื่องเคยทำไว้ เช่น 'Doctor Strange in the Multiverse of Madness' แม้จะมาในแนวต่างกันก็ตาม ฉากที่คนรวมตัวไปดูพร้อมกันและคุยกันหลังหนังจบกลายเป็นหนึ่งในความทรงจำของปีนั้นสำหรับวงการหนังไทย เพราะท้ายที่สุดแล้วการได้เห็นคนกลับมาเติมเต็มบรรยากาศโรงและแชร์ความประทับใจร่วมกันมันคือสิ่งที่ช่วยให้ตัวเลขตั๋วพุ่ง ไม่ใช่แค่สถิติที่อ่านแล้วผ่านตา แต่เป็นเรื่องราวของคนดูที่ยังเล่าให้ผมฟังได้จนถึงตอนนี้

บอกตรง ๆ ว่าปี 2022 ในไทยภาพยนตร์ที่ทำรายได้สูงสุดคือ 'Top Gun: Maverick' ซึ่งความสำเร็จของมันไม่ได้เกิดขึ้นเพราะฉากเครื่องบินเพียงอย่างเดียว แต่เพราะความรู้สึกรวมที่ผลักดันผู้คนให้กลับเข้าโรงอย่างต่อเนื่อง ผมจำความตื่นเต้นจากการเห็นคิวคนรอซื้อตั๋วยาว ๆ ในวันหยุดได้ชัด — นั่นคือสัญญาณว่ามันไม่ใช่แค่แฟนหนังสายแอ็กชัน แต่รวมถึงคนทั่วไปที่อยากหาอะไรมาเติมพลังใจหลังช่วงเวลาหยุดชะงักของโรงหนัง บรรยากาศในโรง IMAX และโรงฟอร์แมตใหญ่ช่วยดันรายได้อย่างเห็นได้ชัด บทของหนังที่ผูกความทรงจำเก่า ๆ กับการเล่าเรื่องใหม่ ๆ ทำให้กลุ่มผู้ชมหลากหลายทั้งคนที่โตมากับของเดิมและคนรุ่นใหม่อยากมาดูด้วยกัน ส่วนตัวรู้สึกว่าเคมีของตัวเอกและการใส่ใจรายละเอียดฉากแอ็กชันแบบเรียลทำให้คนยอมจ่ายมากขึ้น อีกหนึ่งปัจจัยที่ผมสังเกตคือการโปรโมตที่เน้นงานอีเวนต์และรอบพิเศษ ทำให้เกิดกระแสปากต่อปากในไทยไวมาก เปรียบเทียบกับหนังบล็อกบัสเตอร์แนวซูเปอร์ฮีโร่ที่ออกในปีเดียวกัน เช่น 'Doctor Strange in the Multiverse of Madness' ผู้ชมกลุ่มเฉพาะตอบรับดี แต่ความกว้างของฐานผู้ชมไม่เท่าเพราะสเกลความทรงจำและความคลาสสิกที่ 'Top Gun: Maverick' มี ความจริงคือแต่ละเรื่องดึงคนคนละกลุ่ม แต่เมื่อมองภาพรวมของไทย ปีนั้นคนเลือกไปดูหนังที่ทำให้รู้สึก “คุ้ม” กับการนั่งในโรง ตรงนี้แหละเป็นจุดที่ผลักดันสถิติรายได้ให้สูงสุด สุดท้ายแล้วความรู้สึกหลังออกจากโรงที่ยังคุยกันต่อถึงฉากโปรดและเพลงประกอบ แสดงให้เห็นว่าบางหนังไม่ได้ขายแค่ภาพ แต่ขายความทรงจำด้วย

การแสดงของ 'Austin Butler' ใน 'Elvis' โดดเด้งจนยากจะมองข้ามเมื่อพูดถึงหนังใหม่ปี 2022 เพราะมันไม่ใช่แค่การเลียนแบบหน้าตาและท่าเต้น แต่เป็นการยกเอาความยุ่งเหยิงทั้งชีวิตของศิลปินออกมาสวมใส่จนเชื่อได้จริงๆ ผมรู้สึกว่าเขาทุ่มหมดตัวทั้งด้านพละกำลังและรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ที่ทำให้ตัวละครมีชีวิต เช่นวิธีสบตา ท่าทางเมื่อไม่ร้องเพลง และการสื่ออารมณ์ผ่านการเคลื่อนไหว ซึ่งทั้งหมดนี้ทำให้ฉากที่ควรจะเป็นเพียงโชว์เพลง กลายเป็นบทพิสูจน์การแสดงชั้นยอด อีกคนที่ทำให้ตื่นตาในปีเดียวกันคือ 'Tom Cruise' กับ 'Top Gun: Maverick' — งานนี้ไม่ได้เป็นแค่หนังแฟนพันธุ์แท้สมัยเก่าแต่เป็นบทพิสูจน์ว่าเขายังคงเป็นนักแสดงที่ทุ่มเทสุดตัวสำหรับฉากเสี่ยง ระดับการถ่ายทำแอ็กชันจริงๆ และเคมีร่วมกับตัวละครรุ่นใหม่ทำให้หนังยังคงมีพลัง และยังมีนักแสดงหญิงที่ผมคิดว่าสร้างความแตกต่างมากคือ 'Michelle Yeoh' ใน 'Everything Everywhere All at Once' ซึ่งเธอทั้งอบอุ่นและแข็งแกร่งในเวลาเดียวกัน ทำให้หนังพหุมิติที่อาจสับสน กลายเป็นเรื่องราวที่จับใจได้อย่างไม่น่าเชื่อ แล้วก็ต้องพูดถึง 'Cate Blanchett' ใน 'Tár' — งานที่ค่อยๆ แง้มให้เห็นตัวละครผ่านคำพูด น้ำเสียง และสายตา เธอเล่นบทที่มีความขัดแย้งทางศีลธรรมสูงได้อย่างเยือกเย็นและน่าจับตามอง เมื่อรวมกับผลงานของคนอื่นๆ ในปีนั้น ทำให้ปี 2022 กลายเป็นปีที่นักแสดงหลายคนยกระดับงานของตัวเองจนกลายเป็นหัวข้อพูดคุยตลอดทั้งปี สำหรับฉัน บางบทบาทยืนยันถึงการเติบโตของนักแสดง ขณะที่บทอื่นแสดงพลังดาราแบบดั้งเดิม — ทั้งสองแบบต่างมีเสน่ห์ของตัวเองและยังคงทำให้ฉันนึกถึงฉากโปรดได้แม้เวลาผ่านไปนานแล้ว