Chapter1

ใครที่เกิดมาในครอบครัวที่อบอุ่นมีเงินทองใช้ไม่ขาดมือ มันเป็นอะไรที่น่าอิจฉาที่สุด หลายคนอาจจะใฝ่ฝันและต้องการสิ่งนั้น แต่สำหรับมัดไหมแค่มีพี่ชาย ได้อยู่กับพี่ชายเพียงคนเดียวเธอก็พอใจแล้ว

ตลอดชีวิตที่ผ่านมา มัดไหมอยู่กับพี่ชายในบ้านหลังเก่า ๆ โทรม ๆ พอได้ซุกหัวนอน 

เธอเรียนจบมัธยมปลาย มีพี่ชายส่งเสียให้เรียน ส่วนพ่อแม่ตายหมดแล้ว

 การขาดพ่อแม่ ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ของเธอ เพราะพี่ชายเพียงคนเดียวของเธอ เป็นผู้เติมเต็มทุกสิ่งทุกอย่างที่ขาดหายในชีวิตให้กับเธอแล้ว

มัดไหมทำงานอยู่ที่คลับแห่งหนึ่งโดยการเป็นพนักงานเสิร์ฟ แม้ว่าจะไม่ใช่งานที่ดีนัก แต่ขอเพียงแค่มีงานทำเธอยินดีจะทำทุกอย่าง ขอแค่เงินที่เธอได้มาจากการทำงานสุจริตก็พอใจแล้ว

“พี่ภัทร กินข้าวกันเถอะ” เธอพูดแล้ววางกับข้าวลงบนโต๊ะ พร้อมกับมองหน้าผู้เป็นพี่ชายที่นั่งทำหน้าเครียด ๆ อยู่

“พี่เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?  บอกมัดได้นะคะ”

“เปล่า  กินข้าวกันเถอะ  วันนี้มีอะไรกินบ้าง?” ภัทรทรุดกายนั่งลงบนโต๊ะไม้เก่า ๆ  เขาพยายามทำชีวิตให้ดีกว่านี้  เขาอยากมีทุกสิ่งทุกอย่าง  อยากให้น้องสาวมีความเป็นอยู่ที่ดี แต่เขากลับเป็นพี่ที่ไม่ได้เรื่องไม่สามารถทำได้อย่างใจคิดเลย

“มีปลาทูทอดกับน้ำพริกค่ะ  วันนี้วันหยุดของมัด  เลยจะอยู่บ้านพักผ่อนสักวัน”

“ถ้าเหนื่อยมัดก็พักบ้าง  อย่าหักโหมกับงานมากจนเกินไป ถ้าเกิดว่าเราเจ็บป่วยขึ้นมา  มันจะได้ไม่คุ้มเสียรู้ไหม” 

“พี่ภัทรเองก็เหมือนกันนะคะ  อย่าหักโหมมาก  พี่เองก็ต้องห่วงตัวพี่เองด้วยนะ”

“พี่รู้”

“พี่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของมัด  มัดไม่อยากเสียพี่ไปรู้ไหม?”

“พี่รู้  มัดถ้าเกิดพี่ทำอะไรให้มัดผิดหวังพี่ก็ขอโทษด้วยนะ  พี่มันเป็นพี่ไม่ได้เรื่องสักอย่าง  ไม่สามารถทำให้น้องสุขสบายได้เลย ถ้าพี่เป็นพี่ที่ได้เรื่องกว่านี้ มันก็คงจะไม่ลำบาก กับอะไรหลาย ๆ อย่าง”

“ที่เป็นอยู่มันก็ดีมากที่สุดแล้ว ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น  เราจะก้าวผ่านมันไปให้ได้นะพี่  พี่ไม่ต้องคิดมากนะ”

“งั้นกินข้าวเถอะ  วันนี้มัดช่วยเอาของไปส่งให้พี่ได้ไหม  พอดีพี่ต้องไปส่งอีกที่”

“ได้สิพี่  แต่ของที่พี่จะให้มัดไปส่งมีคืออะไรคะ”

“เอ่อคือ...”

“มันคืออะไร”  มัดไหมเอ่ยถามด้วยความสงสัย  อยากรู้เหมือนกัน  ว่าพี่ของเธอต้องการให้ไปส่งอะไร?

“ของทั่วไป  เขาจ้างพี่มาอีกที  พี่กะว่าจะไปเอาของไปส่งลูกค้าอีกคนก่อน  แล้วมาเอาของไปส่งอีกคน แต่เวลาส่งมันชนกัน  พี่เลยอยากให้มัดไปส่งแทน”

“อืม  แล้วเขาส่งมาจากไหน?”

“มันเป็นของ ๆ เขาที่ส่งมาจากเกาะไข่มุก  พี่รับมาแล้วไปส่งอีกที” 

“มันคือเกาะที่ไหนคะพี่”

“ไม่รู้! มีคนส่งมาพี่ก็เลยรับช่วงต่อ แล้วมัดไปส่งให้พี่ใช่ไหม?”

“ค่ะ  มัดจะไปส่งให้ กินข้าวกันเถอะ  เดี๋ยวมัดไปส่งของให้เอง”

“ขอบใจนะมัด”  ภัทรเอ่ยพร้อมกับทำหน้าเศร้า  เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่  มัดไหมครุ่นคิดสักพักก่อนจะเอ่ยกับพี่ชาย

“พี่อย่าทำหน้าแบบนี้สิ  ยังไงเราก็พี่น้องกัน  ต้องช่วยเหลือกันอยู่แล้ว  พี่ส่งเสียมัดเรียนจนจบ  ถึงแม้ว่ามัดจะเรียนไม่สูงเหมือนคนอื่น  แต่การที่พี่ส่งมัดเรียนจนจบมัธยมปลาย  มันก็ดีที่สุดสำหรับมัดแล้ว” 

“มัดเป็นคนที่เรียนเก่ง  พี่เสียดายอนาคตของมัดมากเลยรู้ไหม?”  ภัทรถอนหายใจออกมาแรง ๆ ถ้าเขาหาเงินได้เยอะกว่านี้ น้องสาวของเขาก็คงจะได้เรียนต่อ แต่เพราะว่าเขามันเป็นพี่ไม่ได้เรื่อง การเรียนของมัดไหม จึงหยุดไว้แค่มัธยมปลาย

ทั้งที่น้องสาวเขาเป็นคนเรียนเก่ง เขานึกเสียใจและเสียดายที่ไม่สามารถทำให้น้อง เรียนได้สูงกว่านี้

“ช่างมันเถอะพี่  มัดอ่านออกเขียนได้มันก็ดีแล้วพี่  มัดขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่าง  ที่พี่ทำให้กับมัด  รีบกินเถอะมัดจะได้รีบไปส่งของ”

“อืม  เดี๋ยวพี่จดที่อยู่ให้”

“ค่ะ”

ทั้งสองนั่งกินข้าวกันอย่างเงียบ ๆ มัดไหมมองหน้าผู้เป็นพี่ ที่นั่งทำหน้าเครียด เธอไม่รู้ว่าผู้เป็นพี่มีปัญหาอะไรในใจหรอก และหญิงสาวจะไม่เซ้าซี้ถ้าพี่ชายของเธอ ถ้าเขาต้องการบอก เธอคงจะรู้เอง

หลังจากที่ทานอาหารเสร็จ มัดไหมก็เก็บถ้วยชามไปล้างแล้วคว่ำไว้ หญิงสาวเดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย

มัดไหมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย เธอใส่ชุดธรรมดา แต่งหน้านิดหน่อย บ้านที่เธออาศัยอยู่ เป็นบ้าน 2 ชั้นเป็นบ้านไม้เก่า ๆ พอได้อาศัยหลับนอน

ถึงบ้านหลังนี้จะไม่ได้เลิศหรูเหมือนคนอื่น แต่เธอก็พอใจแล้ว เพราะมันคือสมบัติชิ้นเดียว ที่พ่อกับแม่ของเธอเหลือเอาไว้ให้

“จะไปส่งแล้วครับผมไม่เบี้ยวหรอก”

(“......”)

“รอรับเลยไม่ต้องห่วง  ผมให้น้องผมไปส่งแทน”

(“.......”)

“ภายใน1ชั่วโมงถึงแน่นอน”

(“.....”)

“ครับ”

“มีอะไรหรือเปล่าคะพี่” มัดไหมเอ่ยถามพร้อมกับจ้องผู้เป็นพี่

“เปล่า  พี่จดที่อยู่ให้แล้ว  มัดรีบไปเถอะ”  ภัทรยื่นโทรศัพท์ให้น้องสาวพร้อมกับที่อยู่

“มัดจะรีบไปรีบมา แล้วของ ๆ พี่อยู่ไหนอะ มัดจะรีบไปส่ง”

“ในกระเป๋าดำ ห้ามให้ใคร พอไปถึงจะมีคนมารับ มัดขึ้นรถไปกับเขา เพราะต้องส่งของบนรถ”

“ค่ะพี่” มัดไหมหยิบกระเป๋าแล้วเดินไปที่ประตู เธอไม่รู้หรอกนะว่าของข้างในมันคืออะไร? 

ท่าทางของผู้เป็นพี่เองก็เหมือนกัน เหมือนมีเรื่องอะไรไม่สบายใจมาก ๆ ยิ่งทำให้มัดไหมคิดหนัก เธอสงสัยว่าเวลาส่งของ ทำไมถึงยื่นให้ตรง ๆไม่ได้ ทำไมถึงต้องส่งของกันบนรถ

“มัดไหม”

“คะพี่”

“พี่ขอโทษสำหรับทุกอย่าง”  ภัทรเอ่ย  เขากำลังเครียดและหนักใจกับหลาย ๆ เรื่อง ใจเขาเองก็อดห่วงน้องสาวไม่ได้ แต่เขาต้องส่งของที่พร้อมกัน  เลยต้องมาลำบากน้องสาวไปด้วย

“พี่หมายความว่ายังไงพี่”

“ปะ... เปล่าไม่มีอะไร?”  ภัทรปฏิเสธ  แล้วหยิบกระเป๋าดำอีกใบสะพายไม่ต่างกัน

รถยนต์ที่วิ่งสวนกันไปมา อยู่บนท้องถนนราวกับถนนเส้นนี้ไม่เคยหยุดพัก ร่างบางยืนรออยู่ข้างทางตามที่พี่ชายของเธอจดที่อยู่เอาไว้ให้ 

มัดไหมไม่รู้ว่าเธอจะต้องมาส่งของให้ใคร ของในกระเป๋ามีอะไร และพี่ชายของเธอส่งอะไรให้คน ๆ นั้น

และด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม เธอยอมทำตามพี่ชายสั่งแต่โดยดี เธอรออยู่สักพัก ก็มีรถมาจอดข้าง ๆ ตรงที่เธอยืนอยู่ เเต่มัดไหมกลับไม่ได้สนใจ รถที่มาจอดข้างเธอเลยแม้แต่น้อย

ครืด~ครืด~

โทรศัพท์ของหญิงสาวมันสั่นรัว ๆ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พร้อมขมวดคิ้วเป็นปม เพราะเบอร์นั้นมันไม่ขึ้นชื่อ 

“สงสัยพี่ภัทรไม่ได้บันทึกชื่อเอาไว้” เธอมองเบอร์นั้นสักพักก่อนจะกดรับ

“ฮัลโหล”

(“ขึ้นมาบนรถ”)

“รถไหนคะ”  เธอเอ่ยพร้อมกวาดสายตาไปรอบ ๆ บริเวณ  มีแค่รถสปอร์ตหรูสีดำจอดอยู่ข้าง ๆ เธอ

(“รถที่จอดอยู่ไง อย่าโง่ให้มาก”) น้ำเสียงปลายสายบ่งบอกถึงความไม่พอใจ มันทำให้หญิงสาวชักหวั่นใจ เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ  ได้แต่ปลอบตัวเองในใจ  ‘ส่งแล้วกลับแค่นั้น’

“รีบส่งแล้วก็กลับแค่นั้นเอง ไม่ต้องกลัวนะมัดไหม” มัดไหมได้แต่พูดปลอบตัวเองเบา ๆ

(“เร็วๆ”)

“ค่ะ” เธอเอ่ยแล้วกดวางโทรศัพท์  แล้วเดินไปเปิดประตู  หญิงสาวยื่นกระเป๋าส่งให้ด้วยมือสั่นเทา  โดยที่ไม่มองหน้าชายที่นั่งอยู่ในรถ

“หึ” 

“ระ... รับไปสิคะ” มัดไหมเลือกที่จะก้มหน้า แล้วยื่นกระเป๋าให้แทน

“ขึ้นมาสิ”  เสียงทุ้มเอ่ย แต่หญิงสาวก้มหน้าพร้อมกับยื่นกระเป๋าให้เขาอยู่แบบนั้น  เธอรู้สึกกลัวจนมือสั่นเทา  อย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

“รับไปเถอะมัดจะรีบกลับบ้าน เธอเอ่ยเสียงสั่น

“อืม”

“ว้าย!”  มัดไหมกรีดร้องอย่างตกใจ เมื่อชายหนุ่มบนรถกระชากร่างบางของเธอขึ้นไป แล้วผู้ชายอีกคนก็ปิดประตู พร้อมกับขับออกไปอย่างรวดเร็ว