ใครเป็นคนเขียนอ้วนนักรักซะเลย?

เป็นความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียก แค่ถูกใจกัน แค่มีอะไรกัน แต่ไม่ได้เป็นอะไรกัน ตอนแรกก็เฉยๆ อยู่ได้ ไม่ได้รู้สึกอะไร แต่น้ำหยดใส่หิน หินกร่อนฉันใด ชีวิตที่มีใครบางคนคอยวนเวียนอยู่ใกล้ๆ ก็ดันเป็นเหตุผลที่ทำให้ใจเต้นแรง

"เธอยังไม่ลืมสัญญาที่ให้ไว้กับฉันวันก่อนใช่ไหม" "สัญญาอะไร" "ก็เธอบอกว่าฉันสามารถพาผู้หญิงมาที่ห้องได้" "ไม่ลืมพี่อยากพามาก็พามาเลย แล้วถ้ากล้วยพามาบ้างพี่อย่าว่ากันนะ" "มันไม่ทุเรศเกินไปหน่อยเหรอวะ นี่มันห้องฉันนะเว้ยเธอจะพาผู้ชายมาเอาที่ห้องทั้งๆ ที่ห้องนี้มันไม่ใช่ห้องของเธอ" "ก็ไม่เป็นไรถ้าพี่ไม่โอเคให้กล้วยพาผู้ชายมา..เอาที่ห้องเดี๋ยวกล้วยไปหาห้องอยู่ใหม่ก็ได้เพราะถ้ากล้วยได้เล่นละครกล้วยก็จะมีเงินไปเช่าห้องใหม่อยู่หรือไม่แน่อาจจะซื้อคอนโดสักห้อง^^" "เหอะคงจะติดใจเซ็กส์ล่ะสิถึงอยากขนาดนั้น" "ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกกล้วยก็แค่อยากรู้ว่าเอากับพี่กับเอากับคนอื่นความรู้สึกมันจะต่างกันมั้ย ใครเอามันส์เอาฟินกว่ากันเพราะกล้วยคงไม่เอาแค่กับพี่คนเดียวหรอกเสียดายจิ๊มิอ่ะ เกิดมาทั้งทีมันต้องเอาให้คุ้มพี่ว่ามั้ย" "ยัยกล้วยเน่าเธอนี่มัน" "มันอะไร มันแรดมันร่านอย่างนั้นใช่ไหมที่พี่จะพูด เหอะมันก็ไม่ต่างกับพี่เท่าไหร่หรอกมั้ง พี่ทำได้แล้วทำไมกล้วยจะทำไม่ได้ แล้วก็ไม่ต้องมาพูดว่าพี่เป็นผู้ชายกล้วยเป็นผู้หญิงเพราะเดี๋ยวนี้ไม่ว่าจะชายหรือหญิงก็มีสิทธิเท่าเทียมกันหมดนั่นแล่ะ"

เลขาที่ไม่ได้ทำหน้าที่แค่หน้าห้อง บางทีก็บนเตียง ระเบียง ห้องครัว ไม่น่าเบื่อดี

ชาติก่อน เมื่อเจียงเฟิ่งหัวถูกพระราชทานสมรสให้เป็นชายาอ๋องของเหิงอ๋องเซี่ยซางนั้น นางไม่ได้รับความรักจากเหิงอ๋อง นางเข้าใจว่าขอเพียงตนเองรักษาธรรมเนียมมารยาท จัดการเรื่องราวต่างๆ ด้วยตนเอง สงบเสงี่ยมเจียมตัว อุทิศตนปรนนิบัติ ถึงขั้นโอนอ่อนเอาใจ ความจริงใจของนางจะต้องแลกความรู้สึกดีๆ มาได้อย่างแน่นอน เฝ้ารอให้ถึงวันที่อุปสรรคทั้งมวลผ่านพ้น ผู้ใดเลยจะคาดคิด ความเอ็นดูที่แม่สามีมีต่อนางมิใช่เรื่องจริง สามีใจแข็งดุจก้อนหินหากมีใจให้ชายารองกลับเป็นเรื่องจริง แม้แต่ลูกบังเกิดเกล้าทั้งสองยังถูกชายารองยุแยงให้รังเกียจนาง เกลียดชังนาง จนนางตรอมใจตายไปในวัยสามสิบห้าปี เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง นางก็ได้ย้อนกลับมาตอนอายุห้าขวบ ทราบว่าจะถูกพระราชทานสมรสเป็นชายาของเหิงอ๋องตอนอายุสิบห้า ทั้งรู้ว่าวันหน้าเหิงอ๋องจะได้ก้าวขึ้นไปนั่งบนบัลลังก์ฮ่องเต้ นางจึงวางแผนสิบปีอย่างใจเย็น รอให้มีราชโองการประทานสมรสแล้วค่อยแต่งงานกับเหิงอ๋อง ชาตินี้ นางจะไม่ก้มหน้ายอมจำนนงอมืองอเท้ารอความตายอีกแล้ว ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีการแบบไหน นางก็จะต้องกลายเป็นมารดาของแผ่นดินให้จงได้ นางรู้เพียงว่า ผู้ใดไม่เห็นแก่ตัวแล้วไซร้ ฟ้าดินจักลงทัณฑ์ ***** ตั้งแต่ชายาอ๋อง ชายารัชทายาท ฮองเฮา ไทเฮา ไทฮองไทเฮา คอยดูเถอะว่าเจียงเฟิ่งหัวจะก้าวผ่านชีวิตอันรุ่งโรจน์นี้อย่างไร

อยู่ดีๆสมรสพระราชทานก็ดันมาตกใส่หัวมู่ซูซินให้นางต้องแต่งกับฉีอ๋องผู้โหดร้าย ทว่านางผู้มีความลับและกลัวตายจึงต้องใช้มารยาหญิงทำให้สามีผู้มีฉายา “ทรราช” เอ็นดูและไม่สังหารนางทิ้งตามคำขู่ ตัวนางก็ออกจะน่ารักน่าเอ็นดู แล้วเหตุใดทรราชหน้าน้ำแข็งที่ประกาศว่าจะไม่ยอมเข้าหอกับนางถึงได้หม้ามึนกินดุขนาดนี้ มู่ซูซินชักสับสนแล้วสิ

[เกิดใหม่+ตามภรรยาถึงเตาเผา] เพียงคืนเดียวอันน่าขมขื่น เธอจึงได้ให้กำเนิดลูกสาว และทะนุถนอมเลี้ยงดูดั่งแก้วตาดวงใจ แต่ซิงจือเหยียนกลับโยนเธอทิ้งเหมือนขยะ แล้วทุ่มเททั้งหัวใจไปให้ลูกชายของรักแรก ปล่อยให้เด็กคนนั้นเหยียบย่ำลูกสาวของเธอเพื่อไต่เต้าขึ้นไป ในวันครบรอบ 7 วันหลังลูกจากไป ซิงจือเหยียนจัดงานแต่งงานสุดหรูอลังการให้กับรักแรก เขาและลูกชายของรักแรกแต่งตัวหรูหรา ร่วมเป็นเด็กโปรยดอกไม้ในงานแต่ง แต่ลูกสาวของเธอกลับไม่มีแม้แต่เงินจะซื้อที่ฝังร่างน้อย ๆ เธอกอดโกศกระดูกของลูกสาวเอาไว้แน่นแล้วกระโดดลงทะเล ในขณะที่ซิงจือเหยียนกับรักแรกเพิ่งจะเข้าเรือนหอ ... เมื่อได้เกิดใหม่อีกครั้ง เธอก็ได้สติ และเป็นฝ่ายออกห่างจากซิงจือเหยียนเสียเอง ชาติที่แล้ว เธอเหมือนตัวตลกที่คอยกระโดดโลดเต้นอยู่ระหว่างซิงจือเหยียนกับรักแรก แต่ก็ไม่อาจแลกมาซึ่งความสงสารหรือการปกป้องใด ๆ ชาตินี้ การที่ซิงจือเหยียนกับรักแรกจะกลับมาคบกันอีกครั้ง เธอกลับยกมือขึ้นเห็นด้วยในทันที ชาติที่แล้ว รักแรกของเขาใช้ร่างไร้ลมหายใจของลูกสาวเธอไต่เต้าขึ้นไป ชาตินี้ เธอจะเอาคืน ตาต่อตา ฟันต่อฟัน และเปิดโปงตัวตนที่แท้จริงของรักแรกนั้นต่อหน้าผู้คนทั้งหมด ชาติที่แล้ว คนเดียวที่เธอรักคือซิงจือเหยียน รักเดียวใจเดียว ดั่งผีเสื้อที่พุ่งเข้ากองไฟ ชาตินี้ เธอจะหันมองผู้ชายอื่นบ้าง โดยที่ไม่มีซิงจือเหยียนอยู่ในสายตา ซิงจือเหยียนนั่งคุกเข่าด้วยดวงตาแดงก่ำ อ้อนวอนขอแค่เธอหันกลับมามองเขาอีกครั้งแม้เพียงเสี้ยววินาที