ใครเป็นผู้กำกับ มิตรภาพคราบศัตรู Ep9 และแนวเล่าเรื่องเป็นอย่างไร?

จังหวะการเล่าเรื่องของตอนที่ 9 ให้ความรู้สึกเหมือนนิยายสั้นที่มีความเข้มข้นสูง เราเป็นคนที่ติดใจการเล่าแบบค่อยเป็นค่อยไป จึงชอบวิธีที่ผู้กำกับ โคจิ ทากาฮาชิ จัดการกับจุดหักมุมเล็กๆ แทนการเดินเรื่องแบบตรงไปตรงมา การเปิดเผยความขัดแย้งทีละน้อย ทำให้แต่ละบทสนทนามีน้ำหนัก และทุกมุมกล้องเหมือนตั้งใจให้ผู้ชมตีความเอง

ภาพตัดต่อในหลายช่วงถูกจัดวางให้เป็นแผนผังความสัมพันธ์ มากกว่าจะเป็นการสาธิตเหตุการณ์เรียงลำดับ ผู้กำกับเลือกใช้การสลับมุมมองระหว่างตัวละครหลัก ทำให้เราเข้าใจได้ว่าทำไมความสัมพันธ์ถึงเปลี่ยนสถานะ กลวิธีนี้ทำให้ฉากสู้หรือการโต้วาทีไม่ได้เป็นเพียงฉากแอ็กชัน แต่กลายเป็นบทสนทนาที่มีระดับความหมายซ้อนอยู่เสมอ อีกสิ่งที่เด่นคือการใช้แสงเงาเป็นสัญลักษณ์ แทนที่จะใช้บทพูดอธิบายอารมณ์ ผู้กำกับปล่อยให้ภาพกับการขยับตัวของนักแสดงเล่าเรื่องแทน ซึ่งฉันมีความรู้สึกว่าเป็นวิธีเล่าเรื่องที่ให้ความไว้วางใจผู้ชมและเกิดปฏิสัมพันธ์ทางความคิดระหว่างฉายและดู

เสียงบรรยายที่ทีมงานเลือกใช้ในตอนนั้นชวนให้ฉันหยุดหายใจไม่กี่ครั้ง—นั่นเป็นเหตุผลที่ตอน 9 ของ 'มิตรภาพคราบศัตรู' ติดตาอยู่เสมอ ผู้กำกับของตอนนี้คือ โคจิ ทากาฮาชิ ซึ่งได้รับเครดิตว่าเป็นผู้กำกับตอน (episode director) ที่ลงมือออกแบบจังหวะภาพและมุมกล้องหลักๆ เราเห็นฝีมือเขาชัดเจนจากการใช้ช็อตคัตสั้นๆ ในฉากปะทะที่ต้องการความกระชับ แล้วค่อยเปลี่ยนมาเป็นช็อตยาวเมื่อเข้าสู่ฉากเผชิญหน้าทางอารมณ์ ทำให้ทุกครั้งที่ตัดกลับไป-กลับมาระหว่างความตึงเครียดและช่วงเงียบ กลายเป็นพื้นที่ให้ตัวละครได้หายใจและเผยความเป็นมนุษย์ออกมา

เทคนิคน่าสนใจอีกอย่างคือการใช้เสียงประกอบที่ไม่สม่ำเสมอ เป็นจังหวะที่เหมือนลมหายใจมากกว่าดนตรีประกอบเต็มรูปแบบ ซึ่งทำให้ฉากมิตรภาพที่ค่อยๆ กลายเป็นความเป็นศัตรูมีความแปลกและขมมากขึ้น เราชอบที่ผู้กำกับไม่พยายามอธิบายทุกอย่างด้วยบทพูด ตรงกันข้าม เขาปล่อยให้ภาพสี ภาพเงา และการวางตำแหน่งตัวละครบอกเล่าเรื่องแทน ผลลัพธ์คือความรู้สึกไม่แน่นอนที่ตามติดผู้ชมหลังจบตอน เหมือนมีคำถามบางอย่างค้างอยู่ในอก ซึ่งเป็นวิธีเล่าเรื่องที่สดมาก และทำให้ฉากในตอนนี้คงติดอยู่ในความทรงจำของคนดูนานทีเดียว

มุมมองของคนดูวัยรุ่นแบบฉันบอกได้เลยว่าตอน 9 ของ 'มิตรภาพคราบศัตรู' เป็นตอนที่ผู้กำกับ โคจิ ทากาฮาชิ เลือกเล่นกับจังหวะและรายละเอียดเล็กๆ มากกว่าจะเน้นเหตุการณ์ใหญ่ ผู้กำกับใช้ช็อตใกล้ๆ กับใบหน้าเพื่อจับความเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ที่บางครั้งถูกซ่อนไว้ด้วยคำพูดปกติ การยืดช็อตเพียงไม่กี่วินาทีในฉากที่ตัวละครนิ่ง ทำให้ความตึงเครียดเติบโตขึ้นแบบค่อยเป็นค่อยไป

ส่วนการจัดพื้นที่ฉากทำได้ดี ใช้ระยะห่างระหว่างตัวละครสื่อความสัมพันธ์ได้ชัด การตัดต่อจังหวะสั้นยาวช่วยให้เรารู้สึกเหมือนกำลังลอยอยู่ระหว่างความเป็นเพื่อนกับความเป็นศัตรู ซึ่งเป็นแก่นของตอนนี้ และทำให้ตอนจบทิ้งร่องรอยคำถามในใจเราได้อย่างน่าสนุก