ใครเป็นผู้แต่งเพลงเสียงสัมผัสมรณะ?

เราเริ่มอ่าน 'นิยายฝ่ามิติประตูมรณะ' ด้วยความหลงใหลในรายละเอียดเล็กๆ ที่ผู้เขียนยัดไว้เต็มหน้าเล่ม จนความแตกต่างระหว่างฉบับหนังสือกับฉบับอนิเมะชัดเจนตั้งแต่บทเปิดเรื่อง ในหนังสือมีโมเมนต์ยาวๆ ของการไตร่ตรอง การเว้าแหว่งของอดีตตัวละครรอง และบรรยายสถานที่ด้วยสัมผัสทั้งห้า ซึ่งทำให้โลกในเรื่องรู้สึกหนาแน่นและมีน้ำหนัก ส่วนอนิเมะเลือกตัดบางส่วนเพื่อรักษาจังหวะ ทำให้หลายฉากที่ในนิยายเป็นการปะทะทางอารมณ์จางลงไป สลับกันกับการเติมฉากแอ็กชันหรือภาพสวยๆ เพื่อดึงสายตาผู้ชม ในฐานะแฟนที่อ่านนิยายจบก่อน เรารู้สึกว่าสิ่งที่หายไปในอนิเมะคือเส้นทางจิตวิญญาณของตัวเอกที่ค่อยๆ ไต่ระดับและเปลี่ยนมุมมอง การตัดบทแฟลชแบ็กของแม่ตัวเอกในเวอร์ชันทีวีนั้นส่งผลมาก เพราะฉบับหนังสือใช้แฟลชแบ็กนั้นเป็นคีย์เชื่อมโยงจิตใจของตัวเอกกับประตูมรณะ ขณะที่อนิเมะแปะฉากกลับไปมาด้วยภาพและเสียงแทนบทบรรยาย ทำให้คนดูรับรู้ความหมายต่างออกไป อีกเรื่องคือตัวละครรองบางคนในนิยายมีอาร์กส่วนตัวยาว ซึ่งทำหน้าที่ขยายโลกและธีมของเรื่อง แต่อนิเมะมักย่อเป็นซีนสั้นๆ เพื่อไม่ให้พะรุงพะรังกับพล็อตหลัก สรุปแล้วทั้งสองเวอร์ชันมีเสน่ห์ต่างรูปแบบ — หนังสือเหมือนการเดินสำรวจในมิติ ส่วนอนิเมะคือการขี่ม้าผ่านภาพงามและจังหวะเร้าใจ จบด้วยความคิดว่ายังมีมุมเล็กๆ ให้ค้นหาในทั้งสองแบบเสมอ

อยากบอกว่ามีหลายทางเลือกที่ทำให้เราดู 'ฝ่ามิติประตูมรณะ' แบบถูกลิขสิทธิ์และยังได้สนับสนุนคนสร้างงานไปพร้อมกัน ผมมักจะเริ่มจากแพลตฟอร์มสตรีมมิ่งหลักที่มีคอนเทนต์อนิเมะและซีรีส์ต่างประเทศ เช่น Netflix, Prime Video, Disney+ Hotstar, Bilibli, iQIYI หรือ WeTV เพราะหลายครั้งผลงานที่ได้รับลิขสิทธิ์อย่างเป็นทางการจะถูกแจกจ่ายผ่านช่องพวกนี้แบบมีซับไทยหรือพากย์ไทย ถ้าไม่เจอในบริการเหล่านั้น ให้สังเกตว่าบางเรื่องอาจมีการลงขายแยกเป็นตอนหรือเป็นซีซันบนร้านดิจิทัลอย่าง iTunes/Apple TV หรือร้านแบบ VOD ของผู้ให้บริการเคเบิลทีวีท้องถิ่น นอกจากสตรีมมิ่งแล้ว ผมให้ความสำคัญกับการซื้อแผ่นหรือบ็อกซ์เซ็ตจากตัวแทนจำหน่ายที่ได้รับอนุญาตในประเทศ เช่น ร้านหนังสือใหญ่ๆ หรือตัวแทนที่ประกาศอย่างเป็นทางการ เพราะนอกจากจะได้ภาพและเสียงเต็มคุณภาพแล้ว รอยได้ยังเป็นการสนับสนุนผลงานโดยตรงเหมือนกรณีของ 'Death Note' ที่มีการปล่อยบลูเรย์อย่างเป็นทางการในบางตลาด ถ้ายังไม่แน่ใจว่าช่องทางไหนถูกลิขสิทธิ์ ให้ดูที่เพจของสตูดิโอ ผู้จัดจำหน่าย หรือติดตามช่องทางโซเชียลของผู้สร้างเพื่อตรวจสอบประกาศการจัดจำหน่ายอย่างเป็นทางการ — ดูด้วยความสบายใจและรู้สึกว่าเราได้ช่วยให้ผลงานมีอนาคตต่อไป

ชอบพล็อตแบบประตูมรณะที่โยนตัวละครลงไปในสถานการณ์ไร้ทางกลับใช่ไหม? เราเป็นคนที่ชอบอ่านแฟนฟิคแนวนี้เพราะมันได้ความตึงเครียดและโอกาสให้ตัวละครเติบโตอย่างรวดเร็ว แนะนำให้เริ่มจากแฟนฟิคที่ยึดกติกาของมิติหรือประตูอย่างชัดเจน เช่นงานที่เอารูปแบบวนลูปการตายแบบใน 'Re:Zero' มาเป็นแรงบันดาลใจ โดยไม่ต้องผูกติดกับแคนอนเดิมทั้งหมด ตัวที่ดีจะตั้งกฎว่าเปิดประตูแล้วเจออะไรได้บ้าง เวลาในอีกมิติเดินช้าหรือเร็วกว่าปกติ และต้นทุนการรอดคืออะไร จุดที่เราโฟกัสเวลาจะเลือกอ่านคือการสร้างโลกและผลกระทบต่อจิตใจของตัวละครมากกว่าการฆ่าที่ต่อเนื่อง ถ้าแฟนฟิคเน้นให้เห็นวิธีรับมือ การตัดสินใจที่เปลี่ยนคน อ่านแล้วจะอินกว่าแค่ไหลไปกับฉากช็อก ตัวอย่างที่เราเคยชอบจะมีช่วงกลางเรื่องที่เปลี่ยนจังหวะจากการหนีเป็นการวางแผน ซึ่งทำให้บทสรุปมีน้ำหนักขึ้น ท้ายสุดแนะนำมองหาฟิคที่มีฉลากเตือนชัดเจน ถ้างานใดใส่ความรุนแรงจิตใจหรือการสูญเสียมาก ควรเตรียมใจและอ่านคอมเมนต์ก่อนจะลงมือ เปิดเรื่องสั้นๆ ดูสไตล์ผู้แต่งก่อนอ่านยาวจะช่วยประหยัดเวลา แล้วเลือกเรื่องที่ทำให้เราอยากคลิกต่อจนถึงตอนสุดท้าย

แนะนำให้เริ่มจากเล่มแรกของ 'ฝ่ามิติประตูมรณะ' เสมอ เพราะมันให้พื้นฐานเรื่องราว ตัวละคร และบรรยากาศที่ผู้เขียนต้องการสื่ออย่างชัดเจนก่อนจะพาเราไปลึกกว่านั้น อ่านเล่มแรกแล้วจะเข้าใจว่าทำไมปมบางอย่างถึงถูกวางไว้ในจุดนั้น และฉากสำคัญบางฉากที่ดูธรรมดาในตอนแรกจะมีน้ำหนักมากขึ้นเมื่อย้อนกลับมาดูอีกครั้ง นี่เป็นเหตุผลเดียวกับที่เราอยากเริ่มดูซีรีส์อย่าง 'Steins;Gate' จากต้นฉบับก่อนดูเวอร์ชันอื่น: การเรียงลำดับแบบจัดตามการเปิดเผยข้อมูลช่วยให้ความตึงเครียดและอารมณ์ทำงานได้เต็มที่ ถ้าชอบการเปิดโลกแบบค่อยเป็นค่อยไป ให้ยึดการวางพล็อตตามเล่มที่ตีพิมพ์เป็นหลัก แต่หากเป็นคนชอบรู้อยากเห็นไทม์ไลน์เต็ม ๆ ก่อน ก็ค่อยตามหาเรื่องสั้นหรือรวมเล่มปฐมบทที่อาจมีอยู่และอ่านเพิ่มทีหลัง ส่วนตัวแล้วฉันชอบเก็บเล่มพิเศษไว้อ่านเมื่อรู้จักตัวละครพอสมควร เพราะจะได้เห็นมุมที่นักเขียนซ่อนเอาไว้แล้วเก็บอรรถรสมากขึ้น ตอนจบบางครั้งก็ทิ้งร่องรอยให้ย้อนกลับไปอ่านเล่มแรกอีกครั้ง และนั่นแหละคือความสนุกเล็ก ๆ ที่ทำให้การอ่านซีรีส์ลงทุนเวลาแล้วคุ้มค่าจริงๆ

เสียงบันทึกจากการสัมภาษณ์ทำให้ภาพไกเซอร์ที่อยู่ในหัวฉันเปลี่ยนไปมากกว่าที่คาดไว้ นักพากย์เล่าว่าเขาไม่ได้ใช้ท่าพากย์เดียวตลอดทั้งเรื่อง แต่พยายามสร้างชั้นของอารมณ์ด้วยการปรับโทนเสียงเล็กน้อยตามฉาก บทสัมภาษณ์นั้นมีช่วงหนึ่งที่เขาพูดถึงการฝึกหายใจเพื่อให้เสียงหนักขึ้นแบบไม่สูญเสียความชัดเจน และยังบอกด้วยว่าเสียงที่ฟังดูเย็นชากับช่วงที่เปี่ยมด้วยบาดแผลภายในมันคือสองสิ่งที่ต้องบาลานซ์กัน ฉันรู้สึกว่าเขาให้ความสำคัญกับรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ราวกับนักวาดที่เติมเส้นขีดเล็กๆ ลงบนใบหน้า ในตอนที่เขายกตัวอย่างฉากจบของ 'Kaiser: Fall of Empires' เขาอธิบายการเลือกสโลว์โทนในประโยคสำคัญเพื่อให้ผู้ฟังได้สัมผัสถึงน้ำหนักของการตัดสินใจ ไม่ได้พากย์เพื่อให้ดูดุดันเพียงอย่างเดียว แต่พากย์เพื่อให้คนฟังเห็นความเปราะบางใต้เกราะเหล็ก ฉันจำภาพตอนฟังสัมภาษณ์แล้วนั่งย้อนกลับไปดูซีนเดิมอีกครั้ง และพอเห็นรายละเอียดที่เขาพูดก็ยิ่งชอบมากขึ้น เมื่อจบการสัมภาษณ์ความประทับใจที่ติดอยู่กับฉันคือความตั้งใจจริงของเขา ไม่ใช่แค่การพากย์ให้เสียงแตกต่าง แต่เป็นการทำให้ตัวละครมีชีวิตขึ้นมาในห้องน้ำเสียงของเขา — นั่นแหละคือสิ่งที่ทำให้ฉันยิ่งอินกับไกเซอร์ขึ้นอีกหลายเท่า

สิ่งแรกที่ผุดขึ้นมาในใจเกี่ยวกับฉากไคลแมกซ์ของ 'Death Note' คือความรู้สึกขมปนช็อกที่ยังติดตาอยู่ตลอดเวลา เสียงดนตรีเงียบลงแล้วฉากในโกดังที่ลงเอยด้วยการตายของตัวเอกกลายเป็นประเด็นถกเถียงอย่างหนักสำหรับแฟนหลายกลุ่ม เพราะพล็อตที่เริ่มจากเกมจิตวิทยาสมองกลายเป็นฉากส่งท้ายที่คนจำนวนไม่น้อยมองว่าอ่อนแรงหรือขาดความสมเหตุสมผล ในมุมมองของฉัน ความผิดหวังนั้นมาเพราะการลดทอนการต่อสู้ทางปัญญาเป็นฉากปะทะที่ถูกกำกับให้เน้นความรู้สึกมากกว่าการไหวพริบ มิติของความเป็นอัจฉริยะทั้งของฝั่ง Light และของฝ่ายตรวจสอบถูกย่อลงในช็อตสั้นๆ ที่ทำให้คนดูรู้สึกว่ารายละเอียดการวางกับดักและตรรกะที่เคยน่าติดตามถูกละเลย อีกอย่างที่มองข้ามไม่ได้คือการเปรียบเทียบกับงานไคลแมกซ์ของอนิเมะเรื่องอื่น เช่น 'Code Geass' ที่ยังคงไว้ซึ่งการวางแผนที่ซับซ้อนจนจบ ในกรณีของ 'Death Note' การที่ฉากสุดท้ายมาแบบราบเรียบทำให้หลายคนตั้งคำถามเกี่ยวกับการตัดต่อและการกระจายบทระหว่างภาคที่สองและภาคแรก ถึงกระนั้นฉากจบก็มีพลังทางอารมณ์ในแง่โศกนาฏกรรม: มันทำให้เห็นหน้ากากที่หลุดออกและผลลัพธ์ของการหลงใหลในอำนาจ ซึ่งบางส่วนก็ยืนยันว่ามันเหมาะสมกับธีมมากกว่าจะเป็นความบกพร่องของงานโดยรวม

ต้องบอกเลยว่าเสียงพากย์ของ 'หนังออนไลน์ 2022' เวอร์ชันไทยที่คนดูพูดถึงมันมีทั้งคนชมและคนติในแบบที่เห็นได้ชัด ในมุมมองของผม จุดที่หลายคนชอบมักเป็นเรื่องความคุ้นหูและการตีความตัวละครแบบไทย ๆ ที่ทำให้บางบทดูเข้าถึงง่ายขึ้น เสียงบางคนให้ความหนักแน่น เสียงบางคนเลือกโทนที่อบอุ่นจนซีนดราม่าดูมีมิติมากขึ้น แต่ก็มีเสียงที่ดูไม่เข้ากันกับบุคลิกตัวละคร หรือจังหวะการหายใจและการวางน้ำหนักคำที่ต่างจากต้นฉบับจนเสียอารมณ์ฉากสำคัญไปบ้าง การตัดต่อเสียงกับบรรยากาศของฉากทำได้สลับทิศทาง ผมสังเกตว่าฉากแอ็กชันแบบที่เคยชอบในงานอย่าง 'Demon Slayer' เวอร์ชันพากย์ไทย จะได้รับคะแนนในเรื่องความเร้าใจ แต่กับงานที่เน้นรายละเอียดเล็ก ๆ ในบทสนทนา บางครั้งการมิกซ์เสียงหรือการใส่เสียงเอฟเฟกต์ทับมากไปทำให้บทพากย์ถูกกลืน ถ้าถามผม ผมอยากเห็นโปรดักชันพากย์ที่บาลานซ์ระหว่างการรักษาจังหวะตามต้นฉบับและการใส่สัมผัสท้องถิ่นให้รู้สึกใกล้ชิด นั่นแหละจะทำให้คนดูส่วนใหญ่ยอมรับได้ในระยะยาว

นี่แหละสิ่งที่มักจะพูดกับเพื่อนเมื่อเขาถามถึง 'หนังสือรุ่นพลอย'—เล่มนี้มีโอกาสสูงที่จะมีเวอร์ชันอิเล็กทรอนิกส์ แต่ฉบับหนังสือเสียงขึ้นกับทางสำนักพิมพ์เป็นหลักและยังไม่แน่นอนเสมอไป เราเห็นแนวทางการวางจำหน่ายของหนังสือไทยหลายเล่มคือจะปล่อยอีบุ๊กก่อนหรือพร้อมกับเล่มกระดาษบนร้านออนไลน์ เช่น 'MEB' หรือ 'Ookbee' ส่วนร้านหนังสือใหญ่ ๆ อย่าง 'นายอินทร์' กับ 'SE-ED' ก็อาจมีไฟล์ดิจิทัลหรือเชื่อมโยงไปยังบริการอื่น ๆ ที่จำหน่ายอีบุ๊กได้ เมื่อต้องการความแน่นอน ให้ลองดูรายละเอียดจากหน้าปกหรือคำนำของหนังสือที่มักระบุรหัส ISBN และข้อมูลลิขสิทธิ์ เพราะสำนักพิมพ์มักโพสต์ข้อมูลรูปแบบวางจำหน่ายไว้ ถ้ามีข่าวดีเป็นหนังสือเสียง มักจะประกาศบนหน้าเพจของสำนักพิมพ์ รวมถึงแพลตฟอร์มเอ็กซ์คลูซีฟอย่าง 'Storytel' หรือบริการห้องสมุดดิจิทัลบางแห่งด้วย ฉันเองชอบอ่านอีบุ๊กเพราะพกง่าย แต่ก็ประทับใจกับหนังสือเสียงที่อ่านโดยนักพากย์ดี ๆ เหมือนที่เคยฟังใน 'แสงสุดท้าย' ซึ่งเปลี่ยนอารมณ์เรื่องได้ชัดเจน