ใครเป็นผู้แสดงบท จ้าว เจ้า ในซีรีส์จีนล่าสุด?

ในโลกของ 'เอี้ ย ก่ ว ย เจ้าอินทรี' ตัวละครหลักที่โผล่มาให้ติดตามมีทั้งคนที่เป็นแกนกลางของเรื่องและคนที่ฉายแววแรงจนฉุดไม่อยู่ — รายชื่อที่แฟนๆ มักเรียกกันบ่อยคือ 'กัวจิง' กับ 'ฮวงโหรง' ซึ่งเป็นคู่หูคู่ใจที่ความต่างทำให้เคมีเข้มข้น; 'หยางกัง' ตัวละครที่มีเส้นเรื่องชวนสงสัยและเป็นแรงเสียดทานสำคัญ; และ 'มู่เหนียนชี่' ผู้มีความสัมพันธ์ซับซ้อนกับตัวเอกและเป็นจุดเปลี่ยนของเรื่องราว นอกจากนั้นยังมีผู้ใหญ่ที่มีบทบาทหนักหน่วงอย่าง 'หงฉี๋กง' ผู้ให้การชี้นำ, 'โอยังเฟิง' ที่มีความโหดและเล่ห์เหลี่ยม, 'ฮวงเย่าชื่อ' ผู้มีความล้ำค่าและอาชีพแปลกตา, รวมถึง 'โจวป๋อตง' ที่มักสร้างสีสันด้วยความบ้าบิ่นของตนเอง — ผมชอบการถักทอความสัมพันธ์ของตัวละครเหล่านี้ เพราะแต่ละคนมีทั้งความดีและความขัดแย้ง ทำให้เรื่องเดินต่อไปอย่างไม่จืดชืด

แฟนสะสมอย่างฉันมักจะเริ่มจากช่องทางอย่างเป็นทางการก่อนเสมอ เพราะมันสบายใจที่สุดเมื่อหา 'สินค้าพรีเมียม เอี้ ย ก่ ว ย เจ้าอินทรี' ของแท้ การสั่งจากเว็บไซต์หรือแชทของเจ้าของแบรนด์ให้ตรง ๆ มักมีสินค้าลิมิเต็ดหรือพรีออเดอร์ที่ราคาชัดเจน และมักมาพร้อมบัตรรับประกันหรือแสตมป์ยืนยันความเป็นของแท้ ส่วนงานอีเวนต์ใหญ่ ๆ อย่าง 'Thailand Toy Expo' ก็เป็นอีกที่ที่มักมีบูธขายพิเศษหรือเซ็ตรวมรุ่นต่าง ๆ ที่หาไม่ได้ทั่วไป ฉันชอบไปเดินดูของจริงที่ร้านในย่านสยามด้วย เพราะได้จับเช็คสภาพจริงก่อนตัดสินใจ ถ้าจะซื้อออนไลน์ ให้ตรวจสอบแหล่งขายว่ารายการนั้นมาจากตัวแทนจำหน่ายหรือร้านที่มีรีวิวเยอะ ๆ และระวังค่าใช้จ่ายแอบแฝง ค่าจัดส่งและภาษีอาจทำให้ของแพงกว่าที่คิด แต่ถ้าได้ชิ้นที่สภาพดีและมาพร้อมกล่องครบ ๆ ความคุ้มค่ามักจะชดเชยกลับมาได้เสมอ

อยากเล่าให้ฟังว่าถ้าจะเขียนแฟนฟิคแนว 'เกิดใหม่ชาตินี้ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล' มีหลายโทนที่ตีตลาดคนไทยได้ดี ขอบอกจากมุมมองคนที่ชอบอ่านทั้งฟินและตื่นเต้นพร้อมกัน: แนวโรแมนติก-เมืองชั้นสูงที่เน้นความสัมพันธ์ในตระกูล ทำให้ผู้อ่านได้ลุ้นทั้งเรื่องอำนาจและหัวใจ มักใช้พล็อตการแต่งงานสายบังคับ การเมืองในวัง หรือการต่อรองผลประโยชน์ระหว่างบ้านใหญ่ ซึ่งคนไทยชอบเห็นฉากดราม่าแต่มีมุมอบอุ่น เช่น การที่ตัวเอกค่อยๆ ปรับปรุงครอบครัวเก่าแก่ให้กลับมามีชีวิต ฉันมักจะใส่ฉากอาหารประจำบ้านหรือเทศกาลท้องถิ่นเล็กๆ เพื่อทำให้เรื่องใกล้ตัวขึ้นและเพิ่มสเปซให้คนอ่านอินกับบรรยากาศบ้านเก่า อีกแนวที่ได้ผลดีคือแนวบิ้วท์-อัพหรือการบริหารทรัพย์สิน: ตัวเอกเกิดใหม่พร้อมความรู้สมัยใหม่หรือระบบเกม ทำให้สามารถบริหารที่ดิน เปิดโรงงาน หรือฟื้นฟูเมืองได้ นั่นเป็นแฟนตาซีสายสร้างอาณาจักรที่ให้ความรู้สึกอำนาจแบบหวานๆ สำหรับผู้ชอบเห็นความเปลี่ยนแปลงเป็นรูปธรรม ฉันมักชอบผสมแนวนี้กับตัวละครรองที่มีบุคลิกต่างกัน เช่น พ่อค้าโบราณ นักการเมืองท้องถิ่น และคนงานที่ซื่อสัตย์ มุมนี้เหมาะกับคนไทยที่ชอบการเติบโตแบบค่อยเป็นค่อยไปและชื่นชอบรายละเอียดเศรษฐกิจจิ๋วๆ ถ้าอยากเพิ่มสีสันให้แฟนฟิค ลองเอาแนวเวทมนตร์หรือสืบสวนเข้ามาผสม เช่น ตัวเอกเป็นเจ้าตระกูลที่มีเวทควบคุมทรัพย์สินหรือมีความลับบางอย่าง ทำให้เกิดการคอนสไตล์ระหว่างการเมืองและแฟนตาซี ตัวอย่างที่ผมนำมาตั้งต้นคิดไอเดียคือการหยิบโครงแบบจากงานอย่าง 'Who Made Me a Princess' ที่เน้นการเอาตัวรอดในตระกูล แต่ปรับมาเป็นบ้านใหญ่ของเราเอง หรือเอาสไตล์การกลับเวลาแบบ 'The Villainess Turns the Hourglass' มาใช้กับการฟื้นฟูตระกูล ส่วนถ้าอยากได้กลิ่นอบอุ่นจริงจัง การหยิบไอเดียประสบการณ์ชีวิตจาก 'Ascendance of a Bookworm' มาปรับแปลงให้ตัวเอกพัฒนาความรู้ภายในตระกูลก็ใช้ได้ดี สุดท้ายแล้วคนไทยจะชอบเรื่องที่มีมิติทางความสัมพันธ์ ครอบครัว และความยุติธรรมแบบที่คนอ่านอยากเห็นการแก้ปมมากกว่าฉากแอ็กชันล้วนๆ นั่นแหละเป็นเสน่ห์ของแนวนี้ที่ใช้ได้กับทั้งคนชอบฟิคหวานและคนชอบการเมืองเล็กๆ ภายในบ้าน ขอจบทิ้งไว้ว่าเมื่อผสมโทนให้พอดี เรื่องของรัก เกียรติ และการพัฒนาตระกูลจะกลายเป็นจุดขายชั้นดีที่คนไทยตามอ่านไม่ยอมปล่อยมือ

บอกตรงๆ ว่าเรื่องราวรอบๆ ฉบับแปลไทยของ 'เกิดใหม่ชาตินี้ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล' มันค่อนข้างเป็นภาพรวมที่ผสมกันระหว่างฉบับที่ได้รับลิขสิทธิ์กับเวอร์ชันแปลโดยแฟนๆ ซึ่งทำให้คนที่สะสมต้องคอยตามข่าวกันบ่อย ๆ ผมมักจะเห็นว่าเมื่อซีรีส์ญี่ปุ่นได้รับความนิยมในบ้านเรา มักมีสำนักพิมพ์ทั้งรายใหญ่และรายย่อยสนใจนำมาพิมพ์ ไม่ว่าจะเป็นรูปแบบไลท์โนเวลเต็มเล่ม หรือฉบับมังงะที่ดัดแปลงมา อย่างไรก็ตาม รายชื่อสำนักพิมพ์ที่ผมเจอในชุมชนมักจะมีความหลากหลาย — บางสำนักพิมพ์เน้นการนำไลท์โนเวลเข้าไทย บางรายเน้นมังงะ ส่วนฉบับแปลอินดี้ที่ลงบนบอร์ดหรือเว็บอ่านฟรีก็ยังมีวงกว้างอยู่ ถ้าจะหาให้ชัวร์ ผมมองว่าต้องดูที่หน้าปกและหน้าเครดิตของเล่มว่ามีโลโก้สำนักพิมพ์ไหน พร้อมตรวจสอบเลข ISBN และรายละเอียดการจัดพิมพ์ ถ้าเจอเล่มที่มีสำนักพิมพ์ชัดเจน นั่นแหละคือของลิขสิทธิ์ ส่วนถ้าเป็นไฟล์ PDF หรือโพสต์ที่ไม่มีข้อมูลพิมพ์ชัดเจน มักจะเป็นงานแปลที่แฟนๆ ทำกันเอง การเก็บสะสมสำหรับผมคือเรื่องของความพึงพอใจในการอ่านและความถูกต้องทางกฎหมาย จบด้วยความรู้สึกแบบค่อยๆ ติดตามข่าวแล้วกัน

ความทรงจำแรกๆ เกี่ยวกับคนทรงในวรรณกรรมไทยสำหรับฉันมาจากการฟังเรื่องเล่าตอนหัวค่ำที่บ้านยาย ซึ่งพาฉันเข้าสู่โลกที่ผี เทวดา และมนุษย์มีเส้นบางๆ คั่นกลางกันได้เสมอ รากของคนทรงไม่ได้เกิดจากงานวรรณกรรมเท่านั้น แต่แทรกซึมอยู่ในวิถีชีวิตของชุมชนมายาวนาน ก่อนที่รัฐศาสนาหรือวรรณกรรมชั้นสูงจะบันทึกไว้ ความเชื่อพื้นบ้านเรื่องวิญญาณผีสาง เทวดา และบรรพบุรุษเป็นต้นทุนทางวัฒนธรรมที่ทำให้เกิดความจำเป็นในการมีผู้กลางซึ่งสามารถอ่านสัญญาณจากโลกอื่นได้ ซึ่งคนทรงนั้นทำหน้าที่มากกว่าแค่การประกอบพิธี — พวกเขาเป็นที่พึ่งทางจิตใจ ที่ปรึกษาสังคม และตัวกลางในการรักษาความสมดุลของชุมชน ในมุมของงานเขียน เรื่องราวของคนทรงปรากฏทั้งในงานวรรณกรรมปากเปล่าและงานเขียนชั้นสูง เช่นในตำนาน เรื่องมหากาพย์ หรือละครพื้นบ้าน ภาพของคนทรงจึงมีหลายหน้าตา บางครั้งถูกยกย่องให้เป็นผู้รู้ผู้ศักดิ์สิทธิ์ บางครั้งถูกตั้งคำถามว่าเป็นคนหลอกลวง ตัวอย่างเช่นในงานชั้นครูอย่าง 'ขุนช้างขุนแผน' การใช้คาถาและพิธีกรรมสะท้อนระบบความเชื่อที่คนทรงมีบทบาทสำคัญ ในขณะเดียวกันพิธีกรรมพราหมณ์และศาสนาพุทธที่เข้ามามีบทบาทโดยรัฐและชนชั้นสูงก็ทำให้หน้าที่บางอย่างของคนทรงถูกดึงเข้าไปผสานหรือถูกท้าทาย บทบาทของผู้หญิงในฐานะ 'แม่หมอ' ก็มีเอกลักษณ์โดดเด่น เพราะบ่อยครั้งคนทรงหญิงเชื่อมโยงกับเรื่องความอ่อนไหว ความเป็นแม่และพลังของวงจรชีวิต-ความตาย มาถึงยุคสมัยใหม่ งานเขียนไทยนำคนทรงมาใช้เป็นเครื่องมือสะท้อนปัญหาสังคม ความไม่เท่าเทียม และการต่อสู้ด้านอำนาจทางวัฒนธรรม นักเขียนสมัยใหม่มองคนทรงไม่เพียงเป็นตัวละครเหนือธรรมชาติ แต่เป็นตัวแทนของความทรงจำทางวัฒนธรรมและการต่อต้านอำนาจทางรัฐในบางมิติ ฉันมักคิดว่าการที่คนทรงยังยืนหยัดในวรรณกรรมไทยบอกอะไรบางอย่างเกี่ยวกับความสามารถของวรรณกรรมในการเก็บรักษาเสียงของคนธรรมดาไว้ได้ ไม่ว่าจะถูกขนานนามว่าเป็นผู้ศักดิ์สิทธิ์หรือคนหลอกลวง เรื่องราวของพวกเขายังคงสะท้อนความหวัง ความกลัว และวิธีที่ชุมชนจัดการกับความไม่แน่นอน ซึ่งสำหรับฉันเป็นสิ่งที่ทำให้การอ่านเรื่องคนทรงไม่เคยน่าเบื่อและยังคงให้บทเรียนทางใจอยู่เสมอ

เพลงเปิดของ 'จ้าว เจ้า' ยังวนอยู่ในหัวทุกครั้งที่คิดถึงซีรีส์นี้ และมันไม่ใช่แค่ติดหูแบบผ่าน ๆ แต่เป็นทำนองที่ดึงให้คนดูอยากเปิดดูซ้ำจนจำได้แทบทุกโน้ต การจัดเรียงดนตรีกับสเกลที่ขึ้นลงแบบหวือหวานั้นทำให้จังหวะของเรื่องดูมีพลังขึ้นมาก เสียงร้องนำในท่อนฮุกมีการเน้นเสียงกลางที่ทำให้เมโลดี้ติดตา ติดปาก ส่วนเครื่องดนตรีเสริมอย่างเปียโนกับไวโอลินค่อย ๆ เติมชั้นอารมณ์จนฉากเปิดดูยิ่งใหญ่กว่าที่เป็นจริง ซึ่งสำหรับฉันมันทำงานได้ยอดเยี่ยม เพราะทันทีกับหลาย ๆ ครั้งที่ได้ยินโน้ตแรกจะนึกถึงตัวละครหลักเดินผ่านฉากสำคัญ ความจำเสมือนถูกปลุกด้วยทำนองเดียวเท่านั้น อีกเรื่องที่ชอบคือการเปลี่ยนสีของเพลงแต่ละซีน—บางช่วงใช้เวอร์ชันชะลอแล้วเพิ่มเสียงประสาน ทำให้บทสนทนาและการเปิดเผยความลับมีน้ำหนักมากขึ้น เพลงเปิดจึงไม่ได้เป็นแค่ประตูของตอน แต่เป็นตัวกำหนดจังหวะอารมณ์ตลอดทั้งเรื่อง และนั่นแหละที่ทำให้ทำนองนั้นยังคงติดอยู่ในหัวแม้จะหยุดดูไปแล้วก็ตาม

อ่านบทสัมภาษณ์ผู้แต่งเกี่ยวกับ 'จ้าว เจ้า' แล้วรู้สึกเหมือนได้เปิดประตูเข้าไปดูห้องทำงานของคนที่เราติดตามมานาน ผู้แต่งพูดถึงประเด็นใหม่ที่น่าสนใจมากคือการวางตำแหน่งของ 'ความเป็นคู่' ในเรื่อง ท่อนหนึ่งที่ไม่ได้ถูกเขียนลงไปเพื่อฉากบู๊หรือปมดราม่าโดยตรง แต่ทำหน้าที่เป็นเงาสะท้อนให้ตัวเอกเห็นด้านที่เขาไม่อยากยอมรับ ช่วงที่เล่าถึงการตั้งชื่อตัวละครก็เป็นข้อมูลชิ้นใหญ่ — ชื่อเรื่องไม่ได้เป็นแค่คำเรียก แต่เป็นพาเลทเสียงและสัมผัสที่ทำให้โทนเรื่องเปลี่ยนไปเมื่ออ่านซ้ำ อีกประเด็นคืออิทธิพลจากงานนอกวรรณกรรมที่ผู้แต่งยอมรับตรง ๆ โดยบอกว่ามีแรงกระทบจากงานภาพยนตร์และแอนิเมะบางเรื่อง เช่นการใช้ภาพสัญลักษณ์ซ้ำ ๆ เพื่อบอกเล่าเรื่องราวแทนบทบรรยายยาว ๆ นี่ทำให้ฉากบางฉากที่ตอนแรกเราคิดว่าเป็นแค่ฉากประกอบ กลายเป็นกุญแจไขความหมายของทั้งเรื่องในบทสุดท้าย อ่านแล้วเชื่อมกับฉากที่ชอบในเรื่องใหม่ขึ้นมาอีกแบบหนึ่ง งานสัมภาษณ์ช่วยทำให้เห็นว่าผู้แต่งตั้งใจแกะจริตตัวละครและโลกของเรื่องไว้ละเอียดขนาดไหน และยังทิ้งสัญญาณให้คนอ่านเดาได้ว่าอาจมีตอนพิเศษหรือส่วนขยายของโลกในอนาคต — คิดว่าจะรอต่อด้วยใจจดจ่อ

เราเพิ่งดื่มด่ำกับบรรยากาศของเรื่องนี้จนหลงอยู่ในรายละเอียดเล็กๆ ของมัน เรื่องย่อสั้นๆ ของ 'ห้องนอนลับของเจ้าหญิงต้องสาป' คือเรื่องราวของเจ้าหญิงผู้ถูกคำสาปให้นอนนิ่งภายในห้องหนึ่ง ซึ่งห้องนั้นถูกปิดตายด้วยความทรงจำและความลับ คนใกล้ชิดต่างยืนยันว่าเจ้าหญิงยังมีชีวิต แต่ไม่มีใครกล้าเปิดประตู เพราะทุกครั้งที่ใครเข้าไป ความจริงบางอย่างจะเลือนหายหรือเปลี่ยนรูปไปเรื่อยๆ ฉากเปิดมักพาเราไปยืนหน้าประตูกระจกที่เต็มไปด้วยฝุ่น แล้วค่อยๆ เปิดเผยบันทึกเก่า รูปเหมือน และกล่องดนตรีที่ยังคงเล่นทำนองเดิม สายตัวละครหลักไม่ได้เป็นฮีโร่คลาสสิก แต่เป็นคนธรรมดาที่ถูกดึงเข้ามาเพราะความสงสัย เขาต้องคลี่คลายร่องรอยตั้งแต่จดหมายลับจนถึงลายเซ็นบนผ้าห่ม เพื่อค้นหาต้นเหตุของคำสาป เรื่องไม่ได้เน้นแค่การแก้ปริศนาเท่านั้น แต่ย้ำถึงด้านอารมณ์—ความเสียใจที่ถูกเก็บไว้ ความผิดหวังที่ถูกซ่อนไว้ และการให้อภัยที่เป็นกุญแจสำคัญ ฉากไคลแม็กซ์ไม่ใช่การต่อสู้เชิงกายภาพ แต่มักเป็นการเผชิญหน้ากับความทรงจำ: ใครสักคนต้องยอมรับความจริงที่เจ็บปวดเพื่อปลดปล่อยเจ้าหญิง บทสรุปมีทั้งความหวังและความขมขื่น โดยไม่ได้ปิดประตูอย่างแน่ชัด แต่ทิ้งให้เราคิดต่อว่า ‘การปลดปล่อย’ บางครั้งต้องแลกกับอะไรบ้าง เรื่องนี้รำลึกถึงนิทานโกธิกมากกว่าจะเป็นเทพนิยายสุขสันต์ และนั่นแหละที่ทำให้ฉันยังนึกถึงมันบ่อย ๆ