ไฮคิว ตัวละครจากมังงะกับอนิเมะมีความแตกต่างด้านใด

แฟนๆ หลายคนคงสังเกตความต่างระหว่างตัวละครในมังงะกับอนิเมะ 'ไฮคิว!!' ได้ไม่ยาก เพราะสองสื่อให้มุมมองและน้ำหนักอารมณ์ที่ต่างกัน แม้โครงสร้างเนื้อเรื่องและบุคลิกหลักๆ ของตัวละครจะเหมือนกัน แต่รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ อย่างการแสดงออกทางสีหน้า ท่าทาง หรือฉากหลังที่ล้อมตัวละคร มักถูกตีความใหม่เมื่อขึ้นเป็นภาพเคลื่อนไหว เวลาผมอ่านฉากในมังงะที่มักจะเน้นเส้น แสงเงา และช่องวางภาพเพื่อบีบจังหวะความตึงเครียด แล้วพอเห็นฉากเดียวกันในอนิเมะที่มีสี เสียง และดนตรีประกอบ ความรู้สึกของตัวละครกลับเปลี่ยนไปทั้งในทางบวกและทางลบได้เลย

การออกแบบภาพและการเคลื่อนไหวคือจุดที่เห็นชัดที่สุดของความต่าง เพราะในมังงะนักเขียนสามารถใช้หน้าเพจแบบสโลโมชั่นหรือเฟรมติดกันน้อยๆ เพื่อสื่อความเร็วได้อย่างมีนัยยะ ส่วนอนิเมะกลับใช้องค์ประกอบทั้งกล้อง แอนิเมชั่น และดนตรีช่วยเติมเต็มให้ท่าโจมตีหรือการเซ็ตบอลดูทรงพลังและมีจังหวะ บางครั้งสิ่งที่ในมังงะดูเรียบแต่เฉียบในแง่การเล่าเรื่อง กลับถูกขยายให้เล่นใหญ่ขึ้นในอนิเมะเพราะต้องการอารมณ์ร่วม เช่นฉากแย่งบล็อกหรือการปะทะที่ได้เห็นการเคลื่อนไหวต่อเนื่อง จะทำให้รู้สึกตื่นเต้นกว่าแค่เส้นขีดบ่งบอกความเร็วในมังงะ

ในด้านการถ่ายทอดบุคลิก เสียงพากย์และดนตรีก็เป็นตัวเปลี่ยนเกมได้มาก อยากให้คิดถึงตัวละครที่ในมังงะมีบทพูดไม่มาก แต่พอมีเสียงพากย์เข้ามา ท่าทีคำพูด น้ำเสียง และพยางค์ที่เน้น กลับทำให้ตัวละครนั้นมีเสน่ห์หรือความน่าเกรงขามเพิ่มขึ้นโดยไม่ต้องแก้เนื้อหา ตัวอย่างเช่นตัวละครที่ในหนังสือดูนิ่งๆ เมื่อนำเข้าสู่โลกอนิเมะ อาจมีการกระพริบตา แววตา หรือหยิบจับสิ่งของเล็กๆ น้อยๆ ที่สร้างบุคลิกได้ชัดเจนขึ้น นอกจากนี้นักพากย์มักเติมรายละเอียดน้ำเสียงที่เพิ่มมิติให้ความฉลาดหรือความเหงา ทำให้คนดูตีความตัวละครได้ต่างจากคนอ่านมังงะ

อีกด้านหนึ่งคือการตัดต่อและการคัดฉาก ซึ่งบางครั้งอนิเมะจำเป็นต้องย่อหรือขยายฉากเพื่อรักษาจังหวะการเล่าเรื่อง ทำให้บทบางตอนที่ละเอียดในมังงะถูกตัดออกหรือรวมเข้าด้วยกัน ส่งผลให้เส้นอารมณ์ของตัวละครมีความเข้มข้นน้อยลงหรือบางครั้งก็รู้สึกเข้มข้นขึ้น ขณะเดียวกันอนิเมะอาจเติมซีนสั้นๆ ที่ไม่อยู่ในมังงะเพื่อเชื่อมต่อฉากหรือเสริมมิตรภาพของตัวละคร จุดนี้ช่วยให้บางคนยกตัวละครขึ้นเป็นคนละแบบกับที่เคยจินตนาการไว้ในมังงะ

ส่วนประสบการณ์ส่วนตัว มองว่าเสน่ห์ของทั้งสองเวอร์ชันคือการได้เห็นตัวละครในมุมที่ต่างกันไป: มังงะให้จินตนาการกับรายละเอียดเส้นและคำบรรยาย ขณะที่อนิเมะให้พลังกับการเคลื่อนไหวและอารมณ์ที่จับต้องได้ สุดท้ายแล้วทั้งสองแบบช่วยเติมเต็มกัน ทำให้รักตัวละครใน 'ไฮคิว!!' ได้ลึกขึ้นในแบบที่แตกต่างกันไป และนั่นแหละคือความสนุกที่ทำให้ยังอยากกลับไปดูและอ่านซ้ำอยู่เสมอ