Karma

My boyfriend said that art held no restrictions, so he used my provocative paintings to enter a competition. Amidst a row of classic ceramic figurines, I became famous. He shot to fame, landing in the top ten of trending searches, while I was humiliated by the entire internet and mocked as a “ceramic influencer.” When I confronted him, he looked at me with disappointment. “They don’t understand art, and neither do you? I thought you would support my work, but I didn’t expect you to stir trouble! You’re so immature!”

À quatre mois de grossesse, mon mari, obstétricien, m'a accompagnée pour récupérer les résultats de l'examen prénatal. Son sourire s'est figé en voyant le rapport, et il m'a forcée à avorter. Je suis restée stupéfaite : le médecin traitant venait pourtant de dire que le bébé était en parfaite santé ! J'ai libéré mon bras et l'ai interrogé : « Pourquoi avorter ? » Il n'a pas répondu, mais a pris rendez-vous pour l'avortement. Voyant que je voulais m'enfuir, il m'a agrippé le bras : « C'est absolument impossible de garder cet enfant ! » Protégeant mon ventre, j'ai vite appelé mes parents, eux aussi obstétriciens. Mon père, qui m'a toujours chérie, a levé le poing pour frapper mon ventre. Ma mère, le visage terrifié, a secoué frénétiquement la tête : « Non, ça ne va pas. » « Enfermez Amélie avec quelques hommes. » Je ne comprenais pas pourquoi ils voulaient supprimer mon bébé ainsi. J'ai tenté de m'enfuir. Mais ils m'ont enfermée dans une pièce sombre. Voyant le sang couler, j'ai su que mon bébé était perdu. Ma mère est venue me chercher en souriant. Je l'ai suppliée de m'expliquer pourquoi ils m'avaient fait ça. Sans répondre, elle m'a envoyée dans un hôpital psychiatrique. Je suis morte après d'innombrables souffrances dans cet hôpital. En rouvrant les yeux, j'étais de retour au jour où nous devions récupérer le rapport prénatal. Mon mari m'a souri : « Chérie, c'est notre premier enfant. J'attends avec impatience le jour de sa naissance. »

Dalawang buwan ng mamatay ako, napagtanto ng mga magulang ko na nakalimutan nila akong iuwi mula sa lakad nila. Naiinis na sumimangot at sumigaw ang ama ko. “Dapat siyang maglakad mag-isa mismo. Kailangan ba niya talaga itong palakihin?” Ang kapatid ko, na mayabang, ay binuksan ang chat namin at nagpadala ng emoji, kasama ng message. [Mamatay ka na dyan. Sa ganitong paraan. Kami ni Scarlet ang maghahati sa pamana ni Lola.] Wala siyang natanggap na sagot. Habang malamig ang ekspresyon, nagsalita ang nanay ko, “Sabihin mo sa kanya na kapag nagpakita siya sa kaarawan ng lola niya sa tamang oras, hahayaan ko na ang pagtulak niya kay Scarlet sa tubig.” Hindi sila naniniwala na hindi ako nakaalis ng gubat. Matapos maghukay ng malalim, nakita nila sawakas ang mga buto ko.

AKU TANPAMU menceritakan pasang surutnya kehidupan Tania Nadira sepeninggal suami tercintanya, Farhan Ibrahim. Tania kembali menemukan jodohnya, namun ternyata bayang-bayang masa lalu kelam sang suami menghantui perjalanan rumah tangganya. Bagaimana akhir kisah cinta Tania? Akankah kebahagiaannya harus kembali terenggut?

Najwa Asyifa, perempuan berusia 26 tahun yang sudah menikah selama dua tahun dengan Fabian Rizki yang lebih tua enam tahun dibanding dirinya. Pernikahan itu awalnya indah. Namun, semenjak kehadiran Ibu mertua dan adik ipar yang ikut tinggal bersama mereka, keadaan akhirnya berubah. Puncaknya, ketika Najwa mendapat sebuah kabar buruk. Sang suami membawa wanita lain ke rumahnya dan mengakui wanita itu sebagai istri kedua. * Kau bilang, aku tak bisa tanpamu, Mas. Ah, Benarkah? Ku rasa, itu terbalik. Bukankah, justru kau yang tak bisa tanpaku?

Kakak sepupu pacarku baru saja bercerai dan tinggal sementara di rumah pacarku. Dia sedang hamil besar dan membawa serta anaknya yang berusia 5 tahun. Dengan sikap seolah-olah semuanya sudah menjadi haknya, dia menganggap pacarku sebagai sandaran hidupnya dan menunjukkan ketidaksukaannya padaku. Dia merasa bahwa aku telah "merebut" adik sepupunya. Suatu hari saat acara keluarga, putranya tiba-tiba menyiramkan minuman ke arahku dan berseru, "Kamu nggak boleh merebut ayahku!"

Zeva, seorang mantan narapidana yang baru saja bebas beberapa hari lalu. Citra yang buruk, membuat kehidupan tak lagi berpihak padanya. Dia sulit menemukan pekerjaan maupun wanita. Karena dia merasa tidak ada wanita baik-baik yang mau menjalin cinta dengan mantan napi, akhirnya dia mencari wanita malam untuk berkencan. Wanita malam itu bernama Vianca, dia sudah mau taubat namun Zeva menyuruh Vianca jangan dulu taubat karena Zeva suka dengan wajah Vianca.Mereka akhirnya bertemu dengan membawa masa lalu yang sama-sama kelam. Vianca sama sekali tidak menyangka, dirinya yang begitu takut karena Zeva adalah mantan napi akhirnya jatuh cinta juga.Sementara itu Zeva, menganggap Vianca adalah wanita paling indah, tapi layak dilupakan. Dia malas berhubungan serius dengan bekas wanita malam.

Daniel, yang merupakan pewaris tunggal dari PHONIX Grup. Kini kembali ke tempat kelahirannya, yaitu Korea Selatan. Untuk menemukan sang adik yang dulu sempat terpisah ketika mereka masih kecil. Namun, ketika dia baru saja memulai pencariannya. Daniel menemukan fakta bahwa sang adik sudah tewas beberapa tahun sebelum kedatangannya. Karena terlibat dalam sebuah kecelakaan tragis. Daniel yang tak mempercayai berita itu, akhirnya mulai mencari tahu tentang kematian sang adik, dan misteri yang menyelimuti di belakangnya. Mampukah Daniel menemukan kebenaran dari kematian adik kandungnya? Dan mampu menemukan dimana keberadaan makam dari adik kandungnya itu?

Delindra mendapat petaka saat mengintip kamar pengantin Angga, pria yang pertama kali menerobos dinding hatinya. Namun malah menikah degan Dahlia, sepupu yang merangkap saudara, setelah dijadikan anak angkat oleh Pak Hendra, ayah Delindra. Entah petaka atau anugerah, Delindra di nikahkan dengan Aditya. Delindra dan Angga menjadi dekat saat pernikahan masing-masing menuju kehancuran. Mereka berteman dan berusaha membantu satu sama lain untuk mempertahankan pernikahan namun malah saling jatuh cinta.

My husband's first love had been trapped in a car for an hour. After they pulled her out, his rage shifted onto me. “It’s your fault she got hurt,” he spat, his eyes blazing as he grabbed me. Before I could make sense of what was happening, he forced me into a wooden box, slamming the lid down with a deafening crack. “You’re going to feel every ounce of the pain she went through,” he hissed, nailing it shut. I pounded on the walls, my screams tearing through the air. “Please, I didn’t do anything! Let me out!” My throat burned with the effort, my fists aching, but nothing stopped him. “Stay in there until you’ve figured out how to act like a decent human being,” he said, his voice cold, dripping with contempt. Hours passed. My body twisted unnaturally in the tight space, bones throbbing as blood smeared the wood beneath me. I whispered into the dark, the pain unbearable. "Please… just let me out…" But he didn’t care. A week later, he returned, his laughter echoing with hers as they entered the house, carefree from their trip. He finally opened the box. But by then, I was already gone. The woman he locked away was no longer breathing, no longer pleading. Just a cold, silent corpse.