Matoi Ry奴ko

Hindi man lang ako hinawakan ng aking asawa sa aming honeymoon. Sabi niya, masyado siyang pagod at nakiusap na maghintay ako. Pero tuwing madaling-araw, palihim siyang bumababa sa basement. Kapag bumabalik siya, agad siyang naliligo para mawala ang hindi maipaliwanag na amoy. Tinanong ko siya kung ano ang ginagawa niya roon, at ang sagot niya, nag-eehersisyo siya. Pero sino namang mag-eehersisyo sa kalagitnaan ng gabi? Hindi ko na kaya. Isang gabi, nagdesisyon akong sumilip sa basement para alamin ang totoo. Hinabol niya ako at hinawakan ang pajama ko, saka pasigaw na sinabi, "Bumalik ka rito! Hihiwalayan kita kapag bumaba ka dyan!"

妹は写真コンテストの賞金を得るために、自分の娘を殺人犯の手に渡してしまった。 その後、妹は私の名前を使って倫理的な脅迫を行い、被害者に高額の賠償金を支払わせようとした。 被害者は怒りに震え、私を生きたまま切り刻んだ。 私が大切に育てた息子は、真実を知った後、私のために復讐するどころか、私の骨灰を海に撒いてしまった。 「母さんが言ったよ、あの時君が子供を取り違えていなければ、私は世界で一番幸せな子供だったのに」 目を再び開けると、私は娘が五歳の時に戻っていた。彼女の死まであと一ヶ月しか残っていない。 今回は、必ず私の子供を守り、二度と恩知らずな奴は相手にしないと決意している。

Masakit para kay Helen Kate Reyes ang pagtapon nila sa kanya sa bahay ampunan kaya lumaki siyang ulila at dahil sa tulong ni Doña Fatima ay nag iba ang pananaw sa buhay . Dahil gusto siya ng Doña ay gumawa ng paraan para maipakasal niya si Helen sa kanyang apo . Dahil hindi niya gusto ang nobya nito ay naisip niya si Helen nalang ang ipapakasal niya sa apo sa lalong madaling panahon . Tatanggapin kaya ni Kurt Andrew Baizon ang alok ng lola niya gayong may isang taong masasaktan sa bandang huli. Mahahalin kaya nila ang isat isa o masasaktan nila ang bawat isa ? ''hindi na ako papayag pa na lokohin at maliitin niyo ang pagkatao ko .Ipapakita ko sa inyo ang isang maamong tigre na naging mabangis dahil sa kalupitan niyo '' isang malakas na sigaw ang pinakawalan ni Helen .Sinusumpa niya lahat ng mga taong nanakit sa kanya . (warning this is SPG) 18+ only

Simula ng magkaisip si Hilda Alegre bukod sa pagmamahal at maka-survive wala na siyang ibang hinihiling pa. Inasam niya ang pagmamahal na iyon at proteksyon mula sa sarili nito na ama kalaunan ay nabigo din siya after mag decide ito na ipakasal siya sa italiano na matanda. Naisip ni Hilda hindi nagba-bound sa dugo at laman ang pagmamahal. Pinili ng ama ni Hilda na ibenta siya— dugo niya at laman para mailigtas ang step sister niya na ni walang isang patak ng dugo galing sa ama niya. Umalis si Hilda at tumakas sa kapalarang inilatag sa kaniya ng sariling ama. Hinanap nito ang kalayaan sa italy. "Saan ba ako nagkamamali?" ani ni Hilda na ngayon ay hawak ang ulo habang nakatitig sa pregnancy test na hawak. She marely survive by little lucky of hers and now— may isa pa siyang buhay na kailangan protektahan. "Hindi nga ako sigurado sino ang tao na nakasama ko sa kwarto." May pagkakautang siya na need bayaran kay Arthur Cage Nicastro kaya tinanggap niya ang mission na bantayan ang anak nito na si Aron Nicastro. But during mission may nangyari na aksidente. Lasing siya 'non at ang huling nakasama niya ay si Aron Nicastro. "Importante ba sino ang ama?" bulong ni Hilda tapos sumandal sa sofa. Walang buhay ang mga mata na tiningnan mabuti ang pregnancy test. "If nag-fail ang mission, nakahanap ako ng opportunity at the end— if gusto ko mabuhay. Kailangan ko ulit tumakas at wala ako balak iwan ang bata na ito. Sino 'man sa dalawang Nicastro ang ama."

「お前がやれシステム」が突然登場した。 「他人の人生がうまくいっていないと感じるなら、自分がその人の代わりにもっと上手くやれることを証明すれば報酬がもらえる」という仕組みだ。 エリートに育てたいと願う母、家庭責任を果たさない夫、私を恥だと思っている息子......皆が揃って私を裁判の席に引きずり出した。 彼らは口を揃えて言った。「もし私があんたの立場だったら、もっと上手くやれる」と。 もし本当に彼らが私より優れていると証明されたら、私は消され、彼らの奴隷となる。それだけではなく、2億円の報酬まで手に入るのだ。 でも逆に私が勝てば、6億円を手にすることができる。

私の結婚式当日、幼なじみの山下拓哉（やました たくや）が大勢の仲間を引き連れて式場の扉を蹴破り、花嫁の私を奪いに来た。 彼は私を娶り、私を連れて駆け落ちすると言い放った。 ところが式場を出て間もなく、彼はあっさりと私の手を放し、気だるげに笑った。 「ほらな、また俺の勝ちだ。百回目、賭けに負けた奴は金を払えよ」 そう言って振り返り、私を見やる。 「ただの冗談だよ。本気にしたんじゃないだろ？さあ、中に戻って結婚式を続ければいい」 周りはみな、私が十年も拓哉の言いなりで、彼のためなら何でもすると嘲った。 でも、彼らも拓哉も知らなかった。この花嫁奪いは、私の結婚式の余興のひとつにすぎなかったのだ。

京川一の御曹司・村瀬雅也（むらせまさや）は、白血病との五年間の闘いの末、ついに病を克服した。 周りの奴らは面白おかしく彼に尋ねた。 「村瀬さん、どうやったら詩織さんが五年もの間、命がけで骨髄を提供してくれるんだ？秘訣を教えてくれよ」 雅也はタバコを吸い込みながら言った。 「向こうから必死に飛び込んできたんだから、教えられないよ」 「そりゃそうか。所詮、都合のいい女だ。お前の憧れの人が海外から戻ったって知ったら、泣き喚いて離婚騒動を起こすだろう」 雅也は煙を吐き出し、軽蔑の笑みを浮かべた。 「ありえない。あんな都合のいい女は、村瀬夫人の座を手放すはずがない」 ドアの外では、村瀬詩織（むらせしおり）は泣きも騒ぎもしなかった。 彼女はただ、報告書に書かれた「余命七日」の文字をただ静かに見つめていた……

Sierah Garcia met a lot of men already, experienced a lot of heartaches, and even experienced the worst part of a relationship. What if a man came up and plotted to break her heart? Will she be able to accept and move on? I sighed, staring at him. "Is this yours?" he cluelessly asked. He was about to hand me my handkerchief, when I stepped back. "Yes. Thank you." Kinuha ko 'yon sa kamay niya tsaka ko siya mabilisang tinalikuran. "Sie.." I stopped when he called my name, I blinked a lot of times before glancing at him. By just calling out the nickname he gave me, it brings back a lot of memories, such as pain. "Y-Yes?" I responded. He licked his lips, he looked so serious. "When will I see you again?" I unbelievably stared at him because of his question, I closed my fist. "Never again,” I whispered and walked away real fast.

Ang misyon lang ni Solenn nung una ay ang akitin ang batang bilyonaryo kaya ito nagtrabaho bilang isang sekretarya sa Walton Corporation. "Anong ibig sabihin nito?" Galit na galit at kunot noo na pagtatanong ng chairman sa harap nila Solenn at Marcus habang dumausdos sa lamesa ang mga stolen shot na mga litrato nilang dalawa na magkasama. "May relasyon kayo? Halos mapatid ang litid ng matanda sa loob ng meeting room na yon. "Mauubusan tayo ng investors sa ginagawa mong kahihiyan?" Hasik pa ng chairman matapos nitong pukpukin ang lamesa na nasa harapan. Nakaramdam ng awa si Solenn sa bilyonaryong boss nya na katabi. Alam nyang wala siyang karapatang maramdaman yon sa lalaki dahil kabahagi siya ng plano at bayad siya para dito. Nakita nyang halos hindi maipinta ang mukha ng binata sa harap ng kanyang lolo. Tumikhim lang si Marcus ng walang kakurap kurap, inayos ang sarili sa pagkakaupo. Itinaas ang ulo mula sa pagkakayuko at hinarap ang chairman. "Solenn!" Buong loob na pagtawag nya sa sekretarya. "Sir?" Tila maamong tupang pagtugon ni Solenn.Walang halos makalabas na boses mula sa kanya. "Ikansel mo lahat ng commitment ko this week," at mataman itong tinitigan ang dalaga sa harap ng matandang lalaki. "Pakakasalan kita, bukas na bukas din." "Ha?" Gulat na gulat na pagtatanong ni Solenn. Nanatili siyang nakatulala sa narinig. Tumayo ng dahan dahan ang binata , naglakad ng mabilis at hinawakan ang door knob ng conference room. "Iuuwi na rin kita sa condo!" Ani ni Marcus bago lumabas ng pinto. Ano daw? Hindi makapaniwala si Soleen sa narinig. Napahawak ang dalaga sa sariling dibdib at nag unahang umagos ang mga luha sa kanyang pisngi na kanina pa nya pilit na pinipigilan. Ano na ang gagawin nya? Gulong gulo siya napahawak sa ulo. Pano na? Pagtatanong pa nya sa sarili.

Kylee Nicole Montenegro, ako 'yun. Labing-walong taong gulang na at malapit ng mag-kolehiyo. Hindi na ako nagho-homeschool; malapit na akong maging normal na estudyante, tulad ng pangako ni Dad. Homeschooled ako mula nung ako'y limang taon dahil sa isang aksidente. Madalas sabihin ng mga tao na marami daw nangyari sa buhay ko noong bata ako, pero isang bagay lang ang matandaan ko — isang panyo. Isang hindi kakilalang bata ang nagbigay sa akin nito, at hindi ko alam ang pangalan niya. Malamang, hindi ko na siya makikilala matapos ang maraming taon, pero umaasa ako na isang araw ay makakita ako sa kanya para magpasalamat. Ang hindi kakilalang ito ang tumulong sa akin nang mawala ako sa mall. Naalala ko ang bahagi ng pangyayari, pero hindi lahat. Napapangiti ako nang hindi ko namamalay. Pagkatapos kong lumabas ng banyo, napansin ko ulit ang panyo at ngumiti. Mukhang may kaunting paghanga ako sa taong nagbigay nito sa akin. Ilang taon na itong nasa akin at hindi ko pa ito nalalabhan. May nakasulat ding salitang "TRIST" dito. Iniisip ko kung pangalan ba ito. Nagtango na lang ako dahil wala akong alam. Nahulog sa malalim na iniisip, isang katok sa pinto ang bumalik sa akin sa realidad. "PUPUNTA NA!" sigaw ko nang marinig ko si Ate Lena na nagpapaalam na ang almusal ay handa na. Isinilid ko ulit ang panyo sa aparador, may kakaibang tanong pa rin sa aking isipan. SINO KA?