Billionaire Marry Me For A Bet

POV ni Veronica...

Nakatayo ako sa maliwanag na pasilyo ng ospital, hawak ang positibong pregnancy test sa nanginginig kong mga kamay. Bumibilis ang tibok ng puso ko sa magkahalong pananabik at kawalang-paniwala habang nakatingin ako sa mga balitang nagbabago ng buhay sa harap ko.

Isang pag-agos ng kaligayahan at pag-asa ang dumadaloy sa aking mga ugat, na pinupuno ako ng hindi maipaliwanag na pagkamangha.

Sa bagong tuklas na layunin, mabilis akong naglalakad patungo sa labasan, bawat hakbang ay puno ng panibagong lakas at pag-asa. Isang maningning na ngiti ang sumilay sa aking mga labi, na lumalawak sa bawat sandali, habang dinadala ko ang mahalagang sikreto sa loob ko. Para akong lumulutang, sa kagalakan sa aking puso na nagtutulak sa akin pasulong.

Ito ang aming unang anibersaryo ng kasal, at nalaman kong buntis ako. Iniisip ko kung ano ang magiging reaksyon ni STANFORD.

Mabilis kong inilabas ang telepono mula sa aking pitaka at idinial ang kanyang numero, ang aking puso ay tumatalon sa aking lalamunan na may halong pag-asa at kaba. Bumaha sa aking isipan ang mga kaisipan ng aming paglalakbay na magkasama, ang pinagsaluhan na tawanan, at mga tahimik na sandali ng koneksyon.

Habang tumutunog ang telepono, ang bawat pagdaan na ring ay parang walang hanggan, na nagpapalakas ng pag-asa na dumadaloy sa akin.

Halos hindi ko mapigilan ang aking lubos na kaligayahan, batid na sa loob lamang ng ilang maikling sandali, ibabahagi ko ang pinaka hindi kapani-paniwalang mga balita ng ating buhay.

Ngunit ang tawag ay hindi nasagot, at isang kisap-mata ng pagkabigo ang pansamantalang bumabalot sa aking ekspresyon.

'Wag kang mag-alala. Pupunta ako sa opisina niya,' I murmur to myself, smiling.

'Hindi, hindi ka makakapunta doon,' bulong ng aking panloob na boses.

Nawala agad ang ngiti ko. Naaalala ko ang pag-iingat ni STANFORD laban sa pagbisita sa kanyang opisina, isang paalala na nananatiling lihim ang aming kasal.

Huminga ako ng malalim, pinaalalahanan ko ang aking sarili na magtiis at maghintay sa kanyang pag-uwi.

Inaasam-asam ko ang sandaling mapatingin ako sa kanyang mga mata at ibahagi ang napakalaking kagalakan na ngayon ay pumupuno sa aking puso.

"Ayos lang. Uuwi ako at ipagluluto ko siya ng hapunan." Sa panibagong pag-asa at pananabik, lumabas ako ng ospital at nagmaneho pauwi.

Pag-uwi ko sa bahay, tumungo ako sa maaliwalas na sala, nakababad sa mainit na liwanag ng hapon na pumupuno sa espasyo. Ang pamilyar na kapaligiran ay nag-aalok ng nakakaaliw na yakap, na sumasalamin sa pagmamahal at init na namumulaklak sa loob ng aming tahanan.

Pag-upo sa sopa, halos hindi ko mapigilan ang aking pananabik habang inilalagay ko ang isang magiliw na kamay sa aking patag na tiyan, na nakakaramdam ng koneksyon sa maliit na buhay na lumalaki sa loob.

Ang mga bulong ng pagmamahal at proteksyon ay kumawala sa aking mga labi, isang pangako na aalagaan at aalagaan ang mahalagang regalo na ngayon ay nasa akin.

"Alam kong matutuwa ang tatay mo gaya ko," bulong ko.

Pumunta ako sa kusina, ang pag-asa ay bumubulusok sa loob ko na parang bukal ng kaligayahan. Ang mga pamilyar na gawain ng paghahanda ng isang pagdiriwang na hapunan ay nagdudulot sa akin ng pakiramdam ng kalmado at katahimikan, kahit na ang aking isip ay tumatakbo sa mga pangarap ng aming hinaharap bilang isang pamilya.

Ang bawat hiwa ng gulay at bawat paghahalo ng kumukulong palayok ay nagiging isang gawa ng pagmamahal at debosyon. Gumagaan ako sa aking hakbang, at isang pakiramdam ng nostalgia ang bumabalot sa akin, na naghahalo sa kagalakan na pumupuno sa aking puso.

Ang mga alaala kung paano nagsimula ang aming paglalakbay isang taon na ang nakalilipas ay bumaha sa aking isipan, na humahalo sa mga bango ng kumukulong pagkain.

Nagsimula ito sa isang kontrata.

Malinaw ang kasunduan: kung hindi tayo maiinlove sa isa't isa sa loob ng isang taon, matatapos ito. Hindi ko maiwasang mag-alala noong una, dahil alam kong si STANFORD pa rin ang nagtatagal sa kanyang dating kasintahan. Ang mga pag-aalinlangan ay paminsan-minsan ay nababalot sa aking isipan, na nagiging anino sa aming koneksyon.

Gayunpaman, sa gitna ng mga hamon at pagdududa, pinagsaluhan namin ang magagandang sandali na magkasama. Bihira kaming magtalo sa isa't isa.

Ang mga mapayapang sandaling iyon ay nag-aalok ng mga sulyap ng pag-asa, na nagpapaalala sa akin na ang pag-ibig ay may kapangyarihang lumago at umunlad.

At ngayon, dahil buntis ako sa kanyang anak, ang aking pinakamalalim na hangarin ay mapanatili ang sagradong buklod na aming nabuo. Nais ko, sa bawat himaymay ng aking pagkatao, na ang pagbubuntis na ito ang maging dahilan upang patibayin ang aming pagmamahalan at gawing walang hanggan ang aming kasal sa kontrata.

Ang kumikislap na apoy sa kalan ay sumasalamin sa kumikislap na pag-asa sa aking puso. Ang malambot na melodies na tumutugtog sa background ay tila binibigyang-diin ang aking pananabik para sa isang hinaharap na puno ng pagmamahal at katatagan.

Lalong lumakas ang pag-asam sa pagbabalik ni STANFORD nang matapos akong magluto. Bumibilis ang tibok ng puso ko. Naiimagine ko ang reaksyon niya sa mga balitang naghihintay sa kanya.

Magiging masaya kaya siya? Tatalon ba siya sa tuwa?

Nananabik ako sa sandaling ibabahagi ko ang mga balitang magpakailanman na magpapabago sa takbo ng ating buhay. Sa sobrang pag-asa sa isip ko, naghahanda na ako. Nagsuot ako ng red tube dress at naglagay ng light makeup.

Umupo ako sa sofa sa hall, naiinip na naghihintay sa kanya.

Ang mga minuto ay nagiging oras, at ang pag-asa ay dahan-dahang nagiging pagkabigo. Late na naman si STANFORD.

Ang mga pag-aalinlangan ay gumagapang sa aking isipan, bumubulong ng mga takot na nakalimutan na niya ang aming anibersaryo o marahil ay piniling hindi na bumalik.

Pakiramdam ko ang bigat ng pagod ay bumabagabag sa akin, iniisip ko na huminto sa kama, ang pag-asa para sa isang masayang muling pagsasama ay lumiliit. Ngunit sa sandaling ako ay nagbitiw sa aking sarili sa pagtulog, ang tunog ng pagbukas ng pintuan sa harapan ay bumasag sa katahimikan. Muling kumikislap ang pag-asa sa buhay, pinawi ang kadiliman na namuo sa loob ko.

Sa isang sabik na puso, nagmamadali akong patungo sa pasukan, handa akong yakapin si STANFORD sa aking mga bisig. Pero napatigil ang mga hakbang ko ng makita ko ang mga hakbang niya. Umaalingasaw ang amoy ng alak sa hangin.

Medyo nadismaya ako, pero nakangiti pa rin ako at tinatanggap siya.

"Bumalik ka na." Kinuha ko ang briefcase niya sa kamay niya. "Tutulungan kitang maghugas, at kakain na tayo."

Inabot ko ang kamay ko para hawakan ang braso niya, sa takot na matumba siya sa kanyang hindi matatag na mga hakbang. Bago pa ako makapagsalita, hinila ako ni STANFORD sa isang mahigpit na yakap, ang mga labi niya ay bumagsak sa labi ko kasabay ng mapusok na mga halik.

Nadulas ang briefcase mula sa pagkakahawak ko.

Ang mga salungat na emosyon ay umaakyat sa loob ko. May parte sa akin na nananabik sa kanyang paghipo, para sa pagmamahalan at pagpapalagayang-loob na ating pinagsaluhan sa nakaraan. Ngunit ang isa pang bahagi ng akin ay nag-aalangan, nag-aalala tungkol sa mga epekto ng aming mga aksyon, lalo na sa aking pagbubuntis.

Gusto ko siyang tumigil. Ngunit ang intensity ni STANFORD ay tumangging mag-alinlangan. Dumadagundong ng mga alaala at emosyon ang bumabalot sa akin, saglit na natatabunan ang pagkabigo at pag-aalala na bumalot sa aking puso.

Sa matalik na yakap na iyon, ramdam ko ang pamilyar na init ng aming koneksyon, ang lambing na humarang sa tela ng aming relasyon.

Sa kabila ng mga epekto ng alak, ang kanyang paghipo ay may pahiwatig ng kabaitan at pagmamahal.

Ang aking mga daliri ay likas na humahanap sa kanyang pisngi, marahang hinahaplos ang kanyang pinaggapasan. Ang sarap ng pagiging pamilyar ay nananatili sa kanyang mga labi, na pumukaw ng baha ng emosyon. Hinangad ko ang katiyakan ng kanyang pagmamahal.

He sweeps me off my feet, walang kahirap-hirap na binuhat papunta sa kwarto namin. Ang kanyang lakas at ang pagdampi ng kanyang mga labi sa aking mga labi ay nag-aapoy ng isang kislap ng pagnanasa sa loob ko, isang paalala ng madamdaming buklod na aming nalinang sa paglipas ng panahon.

Sa sandaling iyon, hinahayaan ko ang aking sarili na sumuko sa tindi ng aming koneksyon at yakapin ang lambing na nananatili pa rin sa ilalim ng balat.

Ang silid sa paligid namin ay tila kumukupas sa background, na may malambot na ningning ng lampara sa gilid ng kama na nagbibigay ng mainit at intimate na ambiance. Bawat haplos, bawat haplos, ay nagsasabi ng mga dami ng pag-ibig na namumulaklak sa pagitan natin.

Tinatakpan niya ako ng mga halik. Hindi ko maiwasang mapaungol.

Ang aming mga katawan ay gumagalaw sa pagkakaisa, isang sayaw ng pananabik at pagmamahal.

Nakatagpo ako ng kagalakan at aliw sa kanyang mga bisig, at ang takot ay umalis sa aking puso. Ang sarap lang ng sandaling ito ang aking ninanamnam.

Pagkatapos ng nakatutuwang pakikipagtalik, nakahiga ako na parang patay na isda at pinapanood siyang pumasok sa banyo. Isang ngiti ang sumilay sa gilid ng labi ko habang hinihintay ko siyang lumabas. Hindi ako makapaghintay na makita ang reaksyon niya.

Lumabas siya ng banyo pagkaraan ng ilang minuto at nagsimulang magbihis.

Umupo ako, iniisip kung saan siya pupunta ng ganitong oras.

"Hindi ka ba kakain?" tanong ko.

Huminto siya at tumingin sa akin sa balikat. "Gusto kong wakasan ang kasal na ito," sabi niya na walang bahid ng emosyon.