Round Two
Kairos Gregor Rouvin Vejar's
"I might not come home tomorrow, Iake."
I was massaging my temples while talking to my wife on the phone. I am inside the coffee shop just in front of Catherine Fe's building. I was drinking black coffee without sugar or creamer. I hate sweets.
"Oh, that's sad. Nagluto pa naman ako ng favorite mong patatim." I just smiled.
"That's too bad. But you can still cook it for me when I get back next week." I continued sipping my coffee while talking to my wife while waiting for my other wife. That's how fucked up I am right now. "Where are the kids?" I asked.
"Danielle is asleep. Ada is watching tv, do you wanna talk to her?"
"Of course." I smiled. Maya-maya ay kausap ko na ang bunso ko sa phone."Daddy, I missed you when are you gonna come back?"
"Daddy misses you more, Princess. I love you. When I get back we're going to Disneyland." Sabi ko sa kanya. Nagthank you siya sa akin at saka nag-goodnight na. Ibinalik niya ang phone kay Mariake at saka na ako nagpaalam. I am shaking my head as I put my phone down. Iniisip kong tama namang wala talaga ako dapat sa sitwasyong ito kundi dahil kay Cachi. It's her fault. She should've told me. Kung sinabi niya nang mas maaga, wala ako dito ngayon.
Napatayo ako nang makita kong bumaba na siya mula sa apartment building niya. Sinabayan ko iyon ng paglabas ng coffee shop at pagtawid ng daan para makalapit sa kanya. She saw me. Nakita kong hawak niya ang kamay noong anak nila ni Ody.
"Mommy that's the stranger yesterday!" The boy said. I didn't smile at him. I looked directly to his mom.
"We should talk."
"I have no time to talk, Kairos. You can do whatever. Wala namang pupuntahan ang usapan natin. Dahil alam kong habang nakatayo ka ngayon, iniisip mo ang mga pros and cons diyan sa buhay mo. Get in, Rem." The kid got to the car. Cathy fixed his seat bealt. I was just watching her. Umikot siya para sumakay na rin sa kotse niya pero bago pa siya nakasakay ay nauna na ako sa loob.
"Get out of my car." She said.
"I won't. We're going to talk." She just rolled her eyes tapos pinasibad na niya ang kotse. I was looking around. I haven't been to Seattle, ngayon lang. Dapat nga ipasyal niya ako.
"Tour me, Catherine."
"I have other things – more important things to attend to. But I will be glad to drop you off the airport." Walang abog na sabi niya.
"Pinapaalis mo na talaga ako."
"Yes. It's not like I own Seattle or anything, I just don't like you around me. We can never be like before, Kairos. You know that."
Pumasok kami sa isang school. She parked the car and went out. Binuksan niya iyong passenger door at saka inalalayan iyong anak niya. Bumaba na rin ako. I watched her. Ibinigay niya iyong lunch box doon sa bata tapos ay isinuot niya iyong bag sa likod nito. She pinched his nose and smile.
"Be good, Rem okay? Don't let the bad kids get to you.""I won't, Mommy, they're all my friends. Can I get my classmates drawing for Rom again? Can I put it in Rom's wall later?"
"Mommy will put it in Rom's wall."
"Can't I come? Is he on memo thewapy again?"
The boy looks like he's about to cry. I smirked.
"Catherine, ang tagal. Hindi ba male-late iyang bata? Ang daming arte. Manang-mana sa ama." I snorted. Naalala ko noong bata si Ody,palagi siyang pinaiiyak ni Apollo at Achilles.
"Please, Mommy, I wanna see Rom..." The boy even pouted his lips. Catherin sighed.
"I am gonna pick you up later." She kissed the boy cheeks. "Eat your lunch and listen to Mrs. Sawyer."
"I will, Mommy! I love you!" The boy run away. Tumayo si Catherine at tiningnan ako. Sumakay ako sa kotse niya. Wala naman siyang magagawa.
"Ang arte ng anak mo. Si Ody ba nagturo na gaganoon siya? He's a pussy. Baka magmana iyong anak mo. Mukhang lalambutin pa naman." Hindi niya ako pinapansin. Napansin kong mabilis siyang magpatakbo ng sasakyan tapos bigla na lang siyang nagpreno – dahilan para mauntog ako sa dashboard niya. "Aray! Fuck!" I looked at her. Hindi pa rin siya nagsasalita. Umakto siya na parang walang nangyari.Ang sumunod na pinuntahan namin ay ang ospital. Hindi ko alam kung anong ginagawa namin roon pero may balak talaga akong sundan siya buong araw hangga't hindi niya ako kinakausap nang maayos.
We went inside the elevator. Pinindot niya iyong 4 sa button at hindi naman nagtagal ay narrating na naming ang floor na iyon. I still followed her hanggang sa makapasok kami sa pinakadulong kwarto – iyong pintuan sa may kanan.
Inside, I saw a little kid – kamukha niya iyong bata kanina. I realized that Cachi had twin boys.
The boy was being attended to by the doctors. Nakatayo lang si Cachi habang nakatingin doon sa mga kung ano-anong nakakabit na aparato sa anak niya. May bonnet iyong bata. Payat na payat siya tapos ay napakaputla.
"How is he?" She asked the doctor.
"Rom is doing okay, Miss Cinco. We are ready to operate on him tomorrow. He's immune system is normal and he doesn't have a fever and all. Let's just pray for the best."
"Thank you, Dr. Davis." Kinamayan niya iyong doctor tapos ay lumapit siya doon sa bata. Tinabihan niya ito. She was smiling.
"Who's he?" The boy asked in a low voice.
"Mommy's client, Rom. Did you hear the doctor? You are ready for tomorrow, Kiddo. Mommy's gonna be proud whatever happens.""Will I get to see Rem before?" He asked his mother.
"Rem will be here later. He's gonna put another get well soon drawing in your wall, baby."
Habang nakatingin ako kay Cachi ay napansin kong naluluha siya. Pinipilit niya lang ngumiti.
"How about my dad? Will I get to see him before?"
That was when her tears fell. Napatingin siya sa akin. Hindi naman ako tanga. That stare is familiar. Lumabas ako ng silid niya pero hindi ko inalis ang tingin ko sa kanilang dalawa. Cachi was telling something to the kid. She was caressing his tummy. Pigil na pigil ang pag-iyak niya. After a while. She kissed him.
I stayed outside the room. Hindi ba pinupuntahan ni Ody ang anak niya? He looks very ill! Habang nakatingin ako doon sa bata kanina para bang nadududurog ako. Hindi ko ma-imagine kung mangyari iyon sa mga anak ko, sigurado akong uubusin ko lahat ng mayroon ako para maging okay lang si Danielle at si Ada.
Hindi naman nagtagal ay lumabas na siya. Hindi rin ako nagsasalita. Matagal siyang nakatayo sa may pinto na para bang kinakalma niya ang sarili niya. And the she faced me.
"Hindi kita matitiis buong araw kaya pwede bang umalis ka na? My son needs me. My full attention – hindi pwedeng nandito ka. Wala naman akong hahabulin sa'yo, Kairos. Sa'yo na ang pera mo, sa'yo na ang marriage certificate mo, sa'yo na lahat. I just don't want anything to do with you anymore. Hindi ko ipagsasabi na naging kasal tayo. Hindi na kita lalapitan o kakausapin."
"Cach... can we just talk, let's just pretend that nothing changed. Like it's just the way it used to be."
Sinampal niya ako.
"We can never come back to that, Kairos Gregor Rouvin Vejar." She sobbed. "Noong gabing iyon noong kasal mo, noong may nangyari sa atin, I gave you a chance." Sabi niya. "I fucking gave you a chance, Kairos. You can't go around telling girls you love them and go marry someone the next morning."
Muli na naman akong nakatanggap ng sampal mula sa kanya.
"What do you want me to do, huh, Catherine?" I asked her. "What do you want me to do?!"
"If this was before, I would like you to grow some balls. But right now, all I want is for you to leave me alone and let me be. Go back to the Philippines. Be with your wife and with your kids. I am okay here."
I grabbed her arms. "Look at me and tell me that it's really what you want."
Catherine Fe looked at me.
"This is what I want. Please, leave me alone."
Dahan-dahan ko siyang binitiwan.
"It's different now, Kairos. May dalawang batang lalaking umaasa sa akin ngayon. Mahal na mahal ko silang dalawa at hindi ko kailangan ng tulad mon a walang tapang at lakas ng loob para ipaglaban at isipin ang isang bagay na hindi makakabuti para sa kanya. You married the woman of your dreams, ngayon, panindigan mo iyon."
Catherine turned her back on me.
I shook my head.
I can't.... I really can't...
Esmeralda Alba Vejar'sI could still remember that day when my Mom and Dad walked down the aisle. I was only ten years old back then and I am very much happy because I know for a fact that it's that day that will change everything in our lives.My dad told me that he had always adored my mom when they were younger. He had always seen her as a special girl. He was just too gay to even realize that.Their wedding was six years ago, and now, I am sixteen and I am watching them as they talk to each other in the gazebo while drinking tea. Momma smiled at Dad and they laughed again.I sighed."What are you doing, Ate?" Eros asked me. I looked back, I think he just got home from school."Look at them. They're so perfect for each other." Sabi ko pa."Oh yes. So perfect that they had two other kids." Tumawa si Eros. May dalawa pa kaming kapatid, si Alexandro at si Sarita. Sarita is our youngest, she's in kinder now, si Alexandro naman ay grade four. We have a semi - big family and my parents h
Alejandros'"You didn't tell Sabino you're back? Pinasundo mo lang siya papunta dito sa CLPH? Bakit? Dapat ikaw ang sumundo sa kanya, Alele. He cannot walk."I was having a morning walk with Ate Amal that morning. Kahapon ako dumating galing Seattle at kahapon ko rin nalaman ang tungkol sa katotohanan kay Sabi. Ang hindi ko maintidihan ay kung bakit kailangan niyang gawin iyon. I know, maybe it's about love or because he didn't want to feel alone.I feel responsible for whatever happened to him. Ako talaga ang may kasalanan noon kasi naman iniwanan niya ang pamilya niya para sa akin at kailangan kong harapin iyon. Kahit na hindi ko na siya mahal sa paraang nais niya, he is still my responsibility. Hindi ko siya pwedeng iwanan basta. Alam kong dapat akong magalit sa kanya but as I looked at him that day, I realized that he changed as I did.Pareho kaming nagbago. At sa pagbabagong iyon, naiwanan ko si Sabino."Ate, Sabi can walk. He's been trying to hide that for a long time. Not sure
Elisha's"Momma is Papa gonna be alright?"Eros was sitting beside me. His hands were clasped together and he was looking at me with his wide almond shaped eyes."He is going to be fine, Eros. He promised you and Ate right?" Ginulo ko nang bahagya ang buhok niya. Nasa waiting area kami ng ospital at naghihintay sa kanila. Si Alba ay nasa kabilang couch at nagbabasa ng libro niya. Alba is a wide reader, isang bagay na namana niya sa Papa niya. I remember seeing a lot of books in his rooms when I was a teenager. He loves reading, mana si Alba sa kanya."But will we be able to eat the candies in his coat pocket after it's done?" Eros asked me."Of course! But Papa needs to eat many broccolis because he needs to get healthy after it's done." He smiled at me. Napangiti na rin ako."I miss him already Momma. After its done, I'm letting him hug you because he helped Rom. Rom's gonna be alright after this, too right?" He asked again. I could only hope. I am hoping and praying that everything
Alejandros'"Papa, are you still bakla?"I was going upstairs with Alba in my hands. Pikon nap ikon ako kay Elisha. Kung sino-sinong lalaki ang kinakausap niya. Inabot na siya ng tanghali sa labas! Hindi naman niya kasama si Eros. Kahit pa sabihing may baby sitter doon. Anong magagawa noong baby sitter?! Sasabunutan ko na talaga itong babaeng ito! Hindi siya nag-iisip!Ini-stress niya ako samantalang bukas na ang operation namin ni Rom! Hindi niya baa lam na bawal ma-stress ang beauty ko?!"Anak, stop asking me that." I plainly said to my daughter. She shook her head."According to google, baklas don't go around punching people if they're upset. They slap people around, pulling their hair, then they don't have kids. "Cause they're baklas. Papa, I don't think you're a bakla nymore. I think you love Momma that's why you punched Mr. Jarvis. He's Mommy's friend and he gave us two bottles of cow milk for Rom. You're jealous, Papa. You're in love with Momma."Hindi ako nakakibo. Tinitingnan
Alejandros'"Thank you, Alejandros ha."Pagpasok namin sa apartment ay iyon agad ang sinabi ni Elisha sa akin. Thank you. Nagpapasalamat siya dahil pumayag akong maging donor para kay Rom which is never really a problem kasi pamangkin ko naman ang pinag-uusapan at isa pa kailangan talaga ni Rom ng tulong. I saw the kid. He was too weak. Kamukha siya ni Rem pero mas maliit siya at mas maputla at mas payat dahil nga siguro sa sakit nito."It's nothing. I'm glad to help." I told her. Sinusundan ng mata ko si Eros. Kanina sa plane ay magkausap na kami. Natutuwa ako sa kanya dahil para bang ang independent niya tulad rin ni Alba. Now, he's taking out all his toys and the he looked at me."Hey, Papa, let's play with my cars and lego! Faster!" Gigil na gigil siya habang kinakawayan ako. Napatawa ako tapos ay agad na nagpunta sa kanya. He gave me some lego blocks and told me to build whatever I want. Alba joined us and played too."Papa, are you going to marry Momma?"Natigilan ako. I looked
Alejandros’“Come fly with me, Alejandros.”I couldn’t decide on what to do. Gusto kobg sumama kay Elisha pero hindi ko basta pwedeng iwanan si Sabi. But then, looking at her now, in front of me makes me want to fly with her – gusto kong sumama sa lahat ng lugarna pupuntahan niya. Gusto ko na siyang makasama at ituloy kung anuman ang naudlot noon. We have kids. Two of them at hindi ko hahayaan na mawala na naman sila. I have missed seven years of Alba’s life. Hindi ko hahayaang madagdagan iyon. Hindi ko rin hahayaang mawala sa akin ang anak konh si Eros. The way he looked at me earlier - iyong para bang kinikilala at tinatantya niya akong mabuti ay sobranh awakward para sa akin. Hindi naman dapat ganoon iyon. I sighed."Please, Alejandros. Let's fly to Seattle. Please..." Hinawakan niya ang braso ko and I swear, I felt fireworks all over me. Napabuntong - hininga na lang ako."I will arrange our plane, Lisha.""Oh my god! Thank you, Alejandros!" Bigla na lang niya akong niyakap. Natig