“ออกไป ผมไม่อยากเห็นหน้าคุณ” มานูแอลเปิดประตูฝั่งของเจ้าเอยได้เขาก็รีบปลดเข็มขัดนิรภัยของเธอและลากหญิงสาวให้ลงไปจากรถของเขาทันทีท่ามกลางสายตาของผู้คนที่สัญจรไปมาไม่ขาดสาย
“เอยขอโทษค่ะคุณแอล” ภาพที่เขาหันหลังให้บีบหัวใจของเจ้าเอยจนน้ำตาเริ่มไหลพรั่งพรู เธอมองภาพรถคันหรูที่ขับหนีเธอออกไปผ่านม่านน้ำตา รู้สึกปวดหน่วงหัวใจจนยืนแทบไม่อยู่ เจ้าเอยยืนสะอื้นอยู่ข้างทางครู่ใหญ่เมื่อตั้งสติด็ก็รีบโบกมือเรียกแท็กซี่ตรงไปยังร้านอาหารของเพื่อนเธอทันที
ทางด้านมานูแอลขับรถมาถึงที่บ้านพักใหญ่แล้ว แต่เขายังไม่ยอมลงจากรถ เพราะต้องการที่จะสงบสติอารมณ์ไม่ให้น้ำตาของลูกผู้ชายไหลออกมา เพราะเขาจะไม่ยอมเสียแม้กระทั่งน้ำตาให้กับคนที่หลอกลวงเขามาตลอดเด็ดขาด
“คุณทำกับผมได้ยังไงเอย คุณทำกับผมได้ยังไง!...” มือหนาทั้งสองกำพวงมาลัยแน่น มองไปยังบ้านที่เขาช่วยกันเลือกกับเจ้าเอยเพื่ออยู่เป็นเรือนหอ วันเวลาที่เขาใช้ชีวิตร่วมกับเจ้าเอยไม่อยากจะคิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างคือการเสแสร้ง เขาอุตส่าห์ไว้ใจเธอเลือกเธอเป็นแม่ของลูก วาดอนาคตไว้มากมายแต่สุดท้ายมันก็ไม่เป็นเช่นที่หวัง
“เอย!” อิงฟ้าที่กำลังดูความเรียบร้อยหน้าร้านอาหารของตัวเองที่กำลังจะเปิด เมื่อเห็นเจ้าเอยเดินร้องให้เขามาหาก็รีบเข้าไปดึงมือเพื่อนเข้ามานั่งคุยกันหลังร้าน
“เป็นอะไรเอย”
“คุณ... คุณแอลเค้ารู้ความจริงทุกอย่างแล้ว เค้าโกรธฉันมาก ฮือ ฮือ ฮือ...” พอเริ่มเปิดปากพูดเรื่องที่กำลังทุกข์อยู่ในใจเจ้าเอยก็เริ่มน้ำตาพรั่งพรูสะอึกสะอื้นขึ้นมาอีกรอบ
อิงฟ้านั่งนิ่งงันไปครู่หนึ่ง เพราะดูท่าเรื่องนี้จะเป็นเรื่องใหญ่เสียแล้ว
“ใจเย็นก่อน แล้วทำไมถึงมาที่นี่อย่าบอกว่าเค้าไล่มา”
“เค้าทิ้งฉันไว้กลางทาง ฉันก็เลยนั่งแท็กซี่มาที่นี่”
“เช็ดน้ำตาก่อน เดี๋ยวไปคุยกันที่คอนโดฉัน” อิงฟ้าส่งทิชชู่ให้กับเจ้าเอยก่อนจะรีบไปหยิบกระเป๋าสั่งงานลูกน้องในร้านเสร็จเรียบร้อยจึงพาเจ้าเอยเดินมาที่คอนโดของเธอที่อยู่ไม่ไกลจากร้านอาหารของตัวเองมากนัก
“ดื่มน้ำก่อน” เมื่อมาถึงห้องอิงฟ้าก็รีบหาน้ำเย็นๆ ให้เจ้าเอยที่กำลังนั่งปาดน้ำตาสะอื้นได้ดื่ม
เจ้าเอยนั่งสงบอารมณ์ได้พักใหญ่ อิงฟ้าก็เริ่มถามถึงต้นสายปลายเหตุกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“คุณแอลเค้ารู้เรื่องจากใคร”
“ไม่รู้เหมือนกัน ตอนที่เค้าไปเฝ้าฉันทำงานก็ยังดีๆ อยู่เลย แต่พอตอนกลับเค้าก็ตึงใส่ฉันแล้วเราก็ทะเลาะกันบนรถ”
“แล้วแบบนี้จะเอายังไงต่อ จะกลับไปหาคุณแอลไหม หรือเลิกกัน?”
“เลิกเหรอ!...” เจ้าเอยหันขวับมองจ้องหน้าของอิงฟ้าเขม็ง คำว่าเลิกกันกับมานูแอลคำนี้ยิ่งทำให้หัวใจของเจ้าเอยปวดหน่วงมากขึ้นไปอีก
“แก... รักเค้าไปแล้วใช่ไหม”
“ฉัน... ก็... ไม่แน่ใจเหมือนกัน”
“เจ็บมากใช่ไหมที่เห็นเค้าเสียใจ หน่วงใจมากใช่ไหมที่เห็นเค้าหันหลังให้”
เจ้าเอยพยักหน้าน้อยๆ เธอเป็นทุกอย่างอย่างที่อิงฟ้าได้พูดออกมา
“รักเค้าไปตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ แล้ววินล่ะ” อิงฟ้ายกมือเกาหัว
“เรื่องนี้ฉันก็เครียดเหมือนกัน ฉันรู้สึกผิดกับวินมากๆ”
“เรื่องวินเอาไว้ก่อน คืนนี้แกก็พักที่นี่ แล้วพรุ่งนี้ก็ไปคุยกับคุณแอลให้รู้เรื่องว่าเค้าจะเอายังไง แกเคารพการตัดสินใจของเค้าใช่ไหม”
“เค้าบอกว่าไม่อยากเห็นหน้าฉัน”
“ไม่อยากเห็นก็ต้องเห็น ยังไงแกก็ต้องคุยกับเค้าถึงความรู้สึกของแกตอนนี้ เค้าจะเอายังไงก็ค่อยว่ากันอีกที”
เจ้าเอยรู้สึกหนักใจกับปัญหาที่เกิด ไอ้เรื่องที่จะคุยขอโทษและเรื่องความรู้สึกของเธอมันน่าจะพูดไม่ยาก แต่มานูแอลจะยอมให้เธอเข้าถึงตัวของเขาไหมนั่นแหละประเด็นที่ยาก หากเขาได้ลั่นวาจาออกมาว่าไม่อยากเห็นหน้าเธอแล้วรู้ชะตากรรมเลยว่าเธอคงไม่ได้เจอเขาง่ายๆ แน่
เช้าของวันนี้อิงฟ้าขับรถพาเจ้าเอยมาส่วที่บ้านแต่เห็นทีจะต้องพาเพื่อนเธอกลับไปด้วย เพราะป้าวันดีแม่บ้านของมานูแอลเตรียมกระเป๋าของเจ้าเอยมาวไหน้าบ้านแล้ว
“ทะเลาะกันรุนแรงมากเหรอคะ คุณแอลถึงให้ป้าเก็บกระเป่าคุณเอยมากองไว้ที่หน้าบ้าน” แม่บ้านร่างท้วมเอ่ยถามเจ้านายคนใหม่ที่เพิ่งเข้ามาอยู่ได้ไม่เท่าไหร่ก็เหมือนจะต้องจากกันแล้ว
“ถ้าเค้าไม่อยากให้เอยอยู่ที่นี่ต่อเอยก็จะไม่อยู่ค่ะ” เจ้าเอยพูดน้ำเสียงติดขัด เพราะไม่คิดว่ามานูแอลจะไม่ยอมรับฟังอะไรจากเธอเลย หากเขาเลือกที่จะให้เธอออกไปจากชีวิตเธอก็จะยอมรับ
“เฮ้อ...” อิงฟ้าเข้าไปช่วยเจ้าเอยขนกระเป๋าขึ้นรถด้วยสีหน้าและท่าทางหดหู่หัวใจ
ตลอดทางตั้งแต่เจ้าเอยเก็บของออกมาจากบ้านมานูแอล เธอร้องห่มร้องให้มาตลอดทางจวบจนเก็บกระเป๋าเข้าห้องของอิงฟ้าเรียบร้อยแล้วเธอก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
“เพื่อนฉัน” อิงฟ้ายืนเท้าเอวมองเจ้าเอยที่เอาแต่กอดเข่าร้องให้อยู่ห่างๆ เวลานี้เธอทำได้ดีที่สุดก็คือปล่อยให้เจ้าเอยร้องให้ระบายความทุกข์ใจเงียบๆ อยู่คนเดียว นึกย้อนถึงชีวิตเพื่อนของเธอก็รันทดแทนพอสมควร
ก่อนหน้านี้เพื่อนเธอจากที่อยู่สุขสบายหลังจากพ่อป่วยก็ต้องปากกัดตีนถีบกว่าจะเรียนจบ พ่อป่วยเดินไม่ได้แม่เลี้ยงก็เอาแต่ผลาญเงินเล่นเป็นกระดาษ แถมยังรวมหัวกับลูกชายแล้วก็ลูกสะใภ้กดดันคะยั้นคะยอจนเจ้าเอยต้องยอมนอกใจมาวินเพื่อมาคบหาและแต่งงานกับมานูแอล
“หึ่...” ตอนนี้มานูแอลนั่งดื่มอยู่ในห้องไม่ยอมออกไปไหน เขายิ่งเจ็บใจเมื่อเห็นเจ้าเอยยอมไปจากชีวิตของเขาง่ายๆ โดยที่ไม่คิดคัดค้าน ดวงตาคมจ้องมองไปยังชุดแต่งงานของเขาและเธอที่แขวนคู่ในตู้กระจก และแล้วสมองก็พลันคิดบางอย่างขึ้นมาได้
“ขอให้ปัญหาหมดไปเร็วๆ นะเอย” และแล้วเย็นวันนี้อิงฟ้าก็ต้องกลับมาส่งเจ้าเอยที่บ้านของมานูแอล เพราะหลังจากเจ้าเอยไปถึงคอนโดเธอไม่เท่าไหร่ มานูแอลก็โทรขู่ว่าหากเจ้าเอยไม่กลับไปที่บ้านเขาจะทำให้ร้านอาหารที่พ่อเจ้าเอยรักถูกปิด และตัวของเธอก็จะถูกขึ้นบัญชีดำทำงานหาเงินที่ไหนไม่ได้
“ขอบคุณนะ” เจ้าเอยก็หวังว่าคำอวยพรของอิงฟ้าจะเป็นจริง เพราะตอนนี้เธอไม่รู้เลยว่ามานูแอลกำลังคิดอะไรอยู่ที่ไล่เธอไปยังไม่เท่าไหร่ก็เรียกกลับมาด้วยคำขู่
