Chapter 2

"Mom, why are we hiding?" Kunot noong tanong ni Vandish habang nakatingala rin sa pintong sinisilipan ko. Hinila ko siya at niyakap ng mahigpit. 

"Yes, baby, we're hiding. 'Wag kang maingay, okay?" paalala ko sa kanya at muling sumilip sa pintuan, ngunit nanlaki ang mata ko nang makitang nasa harapan ko na silang tatlo. Nakatalikod sila pero ramdam ko ang panlalamig. Tila napapaso ako kaya't agad kong kinalong ang anak ko, nag tago kami sa likuran ng pintuan. Shit! What I'm going to do now. 

"Mom, I'm scared," 

"I'm sorry baby. Please cooperate with me, okay?" Hinalikan ko ang kanyang noo kasabay nito ang pag bukas ng pintuan. Unang niluwa nito ay ang isang lalaking matangkad, naka suit ito, kasunod naman si Vandeon na ang angas parin ng porma. Seryoso ang kanyang mukha habang kausap ang lalaki sa likuran niya. 

Walang kaemosyon-emosyon ang mukha, may dala siyang malaking case. Argh, pinagpawisan ako. Paano na 'to, paano kung bigla na lang dumating si Riley at hanapin ako? Pero imposible iyon, may pupuntahan si Ma'am. Hinarap ko ang anak ko, tinakpan niya ang bibig niya para hindi maka-sanhi ng ingay. 

Naawa naman ako. Hindi ganito ang gusto kong buhay niya, pero kailangan namin mag tago. Hindi madaling kalabanin si Vandeon, kailangan ko nang matinding pag pla-plano kapag haharapin ko siya. He's a Santford for damn's sake! Pangalawang mayaman sa buong mundo.  

Yumuko ako. Kanina pa kumalabog ng malakas ang dibdib ko, kinakabahan ako para sa anak ko, hindi sa sarili ko. Bata pa si Vandish at wala pa siya sa tamang edad para maranasan at makita kung anong klaseng tao ang ama niya. Lagi ko na lang sinasabi sa kanya na 'wag niya nang hanapin ang ama niya, hindi naman importante. 

Umupo si Vandeon sa sofa kaharap ang dalawa niyang kaibigan. Bakit ba sila nandito sa office? 

"What's the plan now, Vandeon?" tanong ng lalaking naka suit. Kinagat ni Vandeon ang kanyang labi, imbes na sumagot sa kaibigan ginala niya ang paningin niya sa buong paligid kaya naman yumuko muli ako. 

"Mommy..." bulong ng anak ko. 

"Shhh, Vandish. 'Wag kang maingay anak," gusto kong umiyak dahil sa anak ko pero pinipigilan ko. Hanggang kailan ko ba gagawin ito? Hanggang kailan ko itatago ang anak ko? I want to spend more time with him without hiding, 'yung tipong walang matang nagbabantay sa amin, 'yung tipong walang nagbabanta sa buhay namin. 

Palayain mo naman ang anak ko, Vandeon. Wala siyang kinalaman sa away natin. 

"Someone is here," saad ni Vandeon at unti-unti siyang tumayo. Naging alerto naman ako at halos isiksik ko na ang sarili ko sa pinto para lang mag tago. 

What the hell! 

"What do you mean, Pre?" 

"May na aamoy akong babae." 

"Ganu'n din naman ako, Pre, pero baka naiwan lang 'yun dito ang amoy ni Riley since mahilig sa pabango ang mahal ni Kiefer." tila natatawang usal ng kaibigan ni Vandeon. Narinig ko ang pag hinto ng yapak ni Vandeon papalapit sa amin, duon ako nabuyahan ng hininga. Pero akala ko hihinto na siya, nagpatuloy parin pala siya. 

Damn it! Don't you dare, Vandeon! 

Pinikit ko nang mariin ang mata ko. Mahigpit kong niyakap ang anak ko. 

Sobra na ang kaba ko ngayon, hindi ko na alam kung saan ko ibabaling ang ulo ko, kung saan ako titingin, sa anak ko ba or sa mga yapak ni Vandeon na papalapit. 

"Pre, tumigil ka na nga baka papagalitan ka pa ni Riley sa pangingialam mo riyan," 

"Will you please shut the fvck up." iritadong sagot ni Vandeon kasabay nito ang pag tayo niya sa pintong pinagtataguan ko. I can sense his presence, nakatayo siya pero walang ginawa. Rinig ko pa ang kanyang paghinga. 

"Mommy," 

"Baby, 'wag kang maingay." 

"Who's there? Come out," mahinahon na tanong ni Vandeon pero hindi ako nagpatinag, pinipigilan kong huminga baka marinig niya ako. Lagi kong tinitingnan ang anak ko, alam kong nahihirapan na rin siya sa posisyon namin, but we need this para hindi kami makita ni Vandeon. Damn this! Damn this. 

"Alam kong may tao riyan, come out now," nagtitimping sabi niya pero hindi parin ako gumalaw. Please stop, Vandeon. 

"I said come ou..." 

"What's going on here, Vandeon? Sino 'yang kinakausap mo sa pinto?" rinig kong boses ni Ma'am Ladeo na kararating lang. Minulat ko ang mata ko, naramdaman kong may tumulong likido galing sa mga mata ko. Natatakot parin ako. Please let us go, we need freedom. 

"Nothing. I have to go." bumuntong hininga si Vandeon at walang sabi-sabing lumabas ng opisina ni Riley. Rinig ko namang tumawa 'yung dalawa niyang kasamahan. 

"Anong problema non?" tanong ni Riley. 

"We don't know too. Sige alis na kami Riley, kita-kits na lang," 

"Sige, mag-iingat kayo ah." 

"Sure, Ma'am Montefalco." 

"Loko!" 

Nang marinig kong papalayo na ang mga yapak nila bigla akong napaluhod, bigla ring lumayo sa akin si Vandish, pawis na pawis rin ang kanyang noo at namumula na ang matambok niyang mga pisnge. 

I feel sorry for my son. Hindi ko siya kayang protektahan, lagi kong sinasabi sa sarili ko na pro-protektahan ko siya ngunit kapag malapit si Vandeon tila umuurong ang tapang ko. Anong meron sa mamatay tao na iyon? Hanggang kailan niya gagawin sa amin ito? 

Hinarap ko ang anak ko. 

"Baby, I can't give you a better life, but please stay with me okay? Don't leave me, baby. Mahal na mahal mo naman si Mommy kahit ganito tayo 'di ba?" 

Hinawakan ko sa kamay ang anak ko. "I'm so sorry, baby, takot lang ako na patayin ka ng mga big guys, takot na takot si Mommy at hindi man lang kita ma protektahan." Niyakap ko ang anak ko. Damn this life! Bakit si Vandeon pa ang ama mo, I loathed him. 

"Jusko! Almika! What are you doing there?" gulat na tanong ni Riley at hinila niya ako patayo. Inayos niya ang mukha ko pero umiiyak parin ako. Anong klaseng ina ako? 

"Baby, what happened? Bakit umiiyak Mommy mo?" 

Ngumuso ang anak ko sanhi ng pagpikit ng mata ni Riley, matagal niyang tinitigan ang anak ko. Alam kong alam mo na kung saan nanggaling ang anak ko, Riley. Isa siyang Santford. 

"Tell me about him? But first anong ginagawa niyo riyan sa likod ng pintuan?" 

"Ma'am Ladeo, I'm sorry." 

"Don't tell me...Wait isang tingin pa lang sa batang 'to Almika may nakikita akong kamukha niya. Isa sa mga kaibigan ni Kiefer, 'yung supladong si Vandeon. Do you know him?" 

Panandalian akong natahimik. 

"Tell me the truth," 

"Ma'am, mali po ang iniisip mo." 

"Siguro nga mali lang, Miss Monteverdi," 

Hindi ako sumagot. Nanatili lamang akong nakayuko. I heard her sigh 'saka niya pinunasan ang luha ko. Nilingon niya ang anak ko na ngayong inosenteng nakatingin lang sa amin. 

"Kaedad mo ang anak kong si Peyton, baby. Maybe I can bring him here sometime para makapag-laro kayo, do you like that?" 

"Really po? Yes po! Yehey! Thank you po!" 

This is what I want. Gusto kong mapasaya ang anak ko, 'yung walang problema sana pero, paano? 

"I like your son's eyes, namana niya sa'yo." she smiled at me, hindi ko inaasahan na ganito ka bait ang boss ko. I'm so thankful kahit papano mababawasan na...

*CLICK* 

Sabay kaming napalingon sa pintuan nang bigla na lamang itong tumunog. 

"Vandeon?" 

Nanlaki bigla ang mata ko. 

Dala ng kaba ay kinuha ko ang anak ko at tinago s'ya sa likuran ko. Walang emosyong pumasok si Vandeon. Sa aming dalawa naman ang tingin niya ngayon. What the hell. 

"It makes sense now," bulong ni Riley pero hindi siya lumayo sa amin. Halos hindi ako makahinga habang kaharap siya. Gagawin niya ba sa amin ang matagal niya nang gustong gawin? 

"Bakit bumalik ka, Vandeon?" 

"I forgot..."

Tumingin siya sa anak ko bago sa akin. 

"...To bring them." 

Oh God. Wake up, Almika, panaginip lamang 'to. 

"A-Almika?" 

***

FL02 (Story from the past) 

"How are you, Almika? Kasya lang ba sainyong dalawa ni Vandish ang pera?" Yumuko ako. Nahihiya na ako kay Kace dahil hindi niya naman kami responsibilidad pero heto siya tumutulong parin sa amin. 

Nakatakas nga kaming dalawa ng anak ko mula kay Vandeon, ngunit walang-wala naman ako ngayon. Vandeon took everything from me, our house, our properties. Lastly, my parents. Wala akong ideya bakit niya ginawa iyon sa amin, wala naman kaming ginawang masama sa kanila. Pero bakit niya kinuha ang lahat sa akin? 

Ang perang meron lamang ako noon nu'ng lumayo kami mula kay Vandeon ay inubos ko sa hospital. Nagkasakit kasi si Vandish at hindi ko alam ang gagawin noon. I was stressed, walang mahihingian ng tulong. Akala ko hindi ko na mailalabas mula sa hospital ang anak ko dahil kulang ang pera ko. I was so lucky when Kace was there, he helped me pay our bills. Hiyang-hiya nga ako dahil hindi naman namin kaano-ano si Kace, ilang beses ko na rin siyang sinabihan na hindi niya naman kailangan gawin lahat iyon, but he insisted. Sana lahat ng lalaki tulad niya. 

"You're crying again. Kapag talaga kaharap mo ako iyan ang pinapakita mo sa akin, why can't you just move on? Huwag mong isipin si Vandeon. Wala siyang kwentang ama." 

I wiped my tears away sabay lingon sa anak kong mahimbing na natutulog sa kanyang higaan. Siya na lamang ang natira ngayon sa akin. Hindi ko na talaga kakayanin kapag mawalay si Vandish sa akin. 

"What if?" 

"No, Almika. Hindi niya makukuha si Vandish mula sa iyo. I will protect both of you." 

"You don't have to do that, Kace. Alam kong may sarili karing pamilya so don't bother," 

"We're friends, Almika. Sa ayaw man o sa gusto mo? I will help you get rid of that bastard." 

I was still hoping. Hoping that someday he will change. 

I spent my years together with my son. Pinalaki ko siya ng maayos kahit minsan ay gipit ako sa pera. Hindi ko kasi siya pwedeng iwanan, walang magbabantay sa kanya. Kapag kukuha naman ako ng kasambahay, wala akong pambayad. 

"Here," napalingon ako sa kamay ni Kace. Mabilis akong umiling. "Kace, maghahanap ako ng trabaho, may sarili kang pamilya at mas importante iyon. Hindi mo kami responsibilidad, Kace, sapat na 'yung mga tulong na binigay mo sa amin." 

"But, Almika," 

"I'm okay, Kace. Thank you." I smiled. 

"Kung kailangan mo ng tulong? Call me and I'll be there." 

Kinagat ko nang mariin ang labi ko upang pigilan ang luhang tutulo na. Masaya lamang ako dahil may tao pang willing sumalo sa amin. But, I think enough na iyon, tama na. Maghahanap alo ng trabaho. Magaling naman si Vandeon at hindi na siya dadapuan pa ng sakit, I hope so. 

"Sa ngayon ay wala pa akong balita kay Vandeon, pero mag-iingat kayong dalawa. Lalo ang anak mo, Almika. Kamukhang-kamukha niya si Vandeon." 

Natatakot rin ako dahil kamukhang-kamukha ni Vandeon si Vandish. Isang tingin pa lamang sa kanya ay masasabi na talagang isa siyang Santford. 

"Don't let that bastard take your son away from you." 

Niyakap

ko nang mahigpit ang anak ko at paulit-ulit na hinahalikan ang kanyang noo. No one can take away my son from me. 

I will endure all the pain, huwag lang ang anak ko. 

***