Embracing Imperfections

“Aalis na po kami, nay,” bungad ko pagkababang-pagkababa ko mula sa taas.  Naabutan ko siya sa sala na nagtutupi ng mga damit na nilabhan niya kahapon. Napabuntong hininga na lang ako bago lumingon kay Val na nakasunod sa likod ko. “Tawagin mo nga si Tricia, sahihan mong tulungan dito si nanay,” utos ko rito. Agad ko siyang pinasingkitan ng mga mata nang kokontra pa sana siya. He just made a face at tatalikod na sana para bumalik sa taas ng biglang sumingit si nanay. “'Wag mo nang tawagin ang kapatid mo, may tinatapos pa 'yon na assignment,” pag tanggol nito sa kapatid namin. Napamasahe ako sa sentido ko bago inis na lumapit sa kaniya. Nilapag ko ang bagpack ko sa upuan at sinimulang tulungan siyang magtupi. Magsasalita pa sana si nanay pero agad ko na siyang sinabihan na 'wag nang ituloy ang sasabihin. Alam ko naman na papahintuin niya ako sa pagtulong sa kaniya. Umupo rin si Val

“Gago ka ba?”    He smirked sabay pitik sa noo ko. I immediately glared at him because of that. Tumayo na siya ng diretso sabay ngiti sa'kin. Aba, kung makaasta siya ay parang close kaming dalawa.    “Ibang-iba ka na talaga, marunong ka nang magmura,” he laughed. “Madali lang naman ang magiging trabaho mo sa'kin eh, you'll just gonna pretend to be my tutor.”   Kumunot ang noo ko dahil sa sinabi niya. “Teka, anong sabi mo? Pretend?”    He nodded bago ulit nagpamulsa sa harap ko. “Yes, magpapanggap ka lang na tinututor ako para magawa ko ang gusto ko sa oras na 'yon,” natutuwang aniya.    So, literally, pumunta siya rito sa lugar ko para lang tulungan ko siya sa kalokohan niya. Sobrang sama talaga ng lalaking 'to kahit ang mama niya ay lolokohin niya para sa kagustuhan niya. He really didn't deserve anything na nakukuha niya ngayon.   

“Dapat nandito na siya ah,” naiinip na bulong ko sa sarili. Kinuha ko ang tubig na nasa harap ko at ininom iyon. Nandito ako ngayon sa isang cafe. Dito nakikipagkita si Liam. Sabi niya agahan ko. Ako naman ’tong si gaga ay inagahan nga.  It's already Saturday pero kahit gano’n ay kakaunti lang ang tao rito sa cafe. It's quite quiet na mahihiya kang gumawa ng ingay. The cafe has a beautiful and a quiet vibe, halos lahat ng nakikita kong customer dito ay busy sa kaniya-kaniyang gawain, like studying. May iba na sa tingin ko ay gumagawa ng thesis nila.  “Kanina ka pa?” tumingala ako sa kaniya.  I waited for him until he sit down. Agad nitong hinubad ang suot-suot na sumbrero at sinuklay ang buhok gamit ang daliri niya. Binaba rin niya sa katabing upuan ang dala niyang bagpack. He's just wearing a simple white Celine shirt. Pa‘no ko nasabing Celine

“Kung gusto mong bumawi, e 'di sana ay hindi kana bumalik sa buhay ko ulit,” seryosong saad ko.  Umiwas siya ng tingin at binaling ang tingin sa cashier, binayaran na niya ang pinamili niya. Gusto ko nang umalis pero alam kong hindi niya bibitawan ang pulso ko. Inabot niya sa akin ang paper bag. Tiningnan ko lang iyon bago inangat ang tingin sa kaniya.  “Tanggapin mo na 'to, para naman ito sa mga kapatid mo,” seryosong aniya.  I took a deep breath sabay kuha sa mga paper bag na hawak niya. “Ibawas mo 'to sa sahod ko.” I didn't wait for him to answer dahil agad-agad na akong kumalas sa kaniya.  “Ihahatid na kita.” “Hindi na, kaya ko ang sarili ko,” pagmamatigas ko.  Hindi ko alam kung sinundan ba niya ako o hindi basta umalis na 'ko sa

“Liam . . .” mahinang tawag ko sa kaniya.  He smiled before closing his eyes again. I don't know why pero hindi ako makaalis sa puwesto ko. Lalo na nang makita ang pagtulo ng luha sa kaliwang mata niya.  I reached for his face and slowly wiped his tears out. Ang init ng luha niya.  May problema ba siya ngayon? Pinagdaraanan? Bakit siya naglasing ng ganito.  Bumaling ang tingin ko sa kamay ko na nasa dibdib niya. He's still holding my hand. Mas humigpit pa nga ata nang ipikat niya ang mga mata. But you know what makes my heart soft? When he's gently caressing the back of my palm.  He's not letting it go na parang natatakot na umalis ako sa tabi niya.  I bit my lower lips. I don't know why is he like this, but I didn't let go of his hand.  Dahan-dahan akong umupo sa may lapag at hinayaan siyang