CHAPTER 1
โดนยา (3)
"คะ...คุณ...อึก ชะ...ช่วย" เอ่ยออกมาเสียงแผ่วมือเล็กปัดป่ายไปทั่วเพื่อให้เป็นจุดสนใจ
"โธ่ นี่เพื่อนไทด์เอง จะให้มันช่วยอะไรล่ะ" คนตัวโตเอ่ยทั้งกลั้วหัวเราะหยัน สายตาหยาม เช่นเดียวกับผู้ชายคมนั้นที่มองเธอเหมือนกับว่าทำเรื่องโง่เง่าลงไป
ความหวังเล็ก ๆ ของเธอหายวับไปกับตา ดวงตาเอ่อคลอด้วยน้ำใสทั้งยังพยายามผลักไสด้วยตัวสูงใหญ่ให้ออกห่างได้มากที่สุด
"สวยว่ะ มึงไปหามาจากไหนวะ"
"หึ ระดับกูไม่น่ายากปะวะ"
"เชี่ย อย่างแจ่ม" ชายอีกคนพูดและกวาดสายตามองร่างบางอย่างหื่นกระหาย
"เปิดประตูดิ" เสียงเข้มเอ่ยทำให้เพื่อนของเขารีบเปิดประตูเข้าไปในห้อง
ร่างของแพรดาวถูกวางลงบนเตียงกว้าง ภายในห้องมืดที่มีเพียงแสงจากโคมไฟส่องสว่างเพียงเท่านั้น ผู้ชายสี่คนยืนมองเธอที่ข้างเตียงก่อนที่ไทด์จะหยิบสิ่ง ๆ หนึ่งออกมา
"ทะ...ไทด์ ปะ...ปล่อย..." เธอเอ่ยออกมาแม้ว่าจะไม่มีแรงแต่เธอก็อยากจะอ้อนวอนเขาอีกครั้ง
"เรายังไม่ได้สนุกกันเลยนะแพร" เสียงทุ้มเอ่ยและนั่งที่บนเตียงข้าง ๆ กายเธอ มือหนาลูบที่เรือนผมเธอเบา ๆ ก่อนจะไล้ต่ำลงมาที่แขนเรียวเล็ก
"ฮึก...ปล่อยแพรไปเถอะ"
"เริ่มร้อนแล้วใช่ไหมล่ะ" ไทด์เอ่ยเมื่อเห็นเหงื่อผุดออกจากใบหน้าหวานจำนวนมาก เขาได้ร่วมมือกับบาร์เทนเดอร์เพื่อให้ใส่ยาปลุกเซ็กส์ในเครื่องดื่มของเธอ
"ฮึก..." ร่างกายของเธอมันร้อนรุ่มและควบคุมตัวเองไม่ได้ แต่รู้ดีว่าสถานการณ์แบบนี้มันไม่ปลอดภัยกับตัวเธอเลย
"ก่อนจะเริ่มเราต้องเพิ่มความฟินกันก่อนนะแพร" ไทด์หยิบเข็มฉีดยาออกมาจากกระเป๋า แพรดาวมองมันด้วยความตื่นกลัวเธอเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไรแต่มันต้องเป็นสิ่งที่ไม่ดีแน่ ๆ
แพรดาวเบี่ยงตัวหนีเมื่อถูกจับตรึงเอาไว้ เข็มฉีดยาถูกฉีดที่แขนของเธอจนหมดกระบอก เธอได้แต่ร้องไห้ออกมาเนื่องจากไม่มีแรงพอที่จะต่อกรกับชายกลุ่มนี้
เธอถูกฉีดสารเสพติดหลายเข็มจนทำให้เธอนอนหอบหายใจนิ่ง ๆ สายตาเริ่มมองไม่เห็นสิ่งรอบข้าง ร่างกายของเธอเริ่มขยับไม่ได้และร้อนรุ่มมากกว่าเดิมหลายเท่าตัว
"ขอเปิดก่อน ส่วนพวกมึงก็ไปต่อคิวเอาเอง" ไทด์เอ่ยทำให้คนที่เหลือเดินออกจากห้องไปในที่สุด
"เรามาสนุกกันดีกว่านะแพร..." มือสกปรกลูบที่ใบหน้าหวานริมฝีปากก้มลงจูบซับที่หน้าผากนูนเบา ๆ ก่อนจะเริ่มถอดเสื้อของเธออย่างใจเย็น
"...สวยไปทั้งตัวเลยนะ" วายตาหยาบโลนมองร่างบางด้วยความหื่นกระหาย
พลั่ก
"เฮ้ยไอ้ไทด์!"
"สัส! กูบอกแล้วใช่ไหมว่ารอกูเสร็จก่อน"
"ไอ้สัสไทด์ตำรวจมา! ไอ้บอสยังอยู่ในงานวันเกิด!"
"สัส! ใครโทรแจ้งวะ!!"
"รีบไปเหอะมึง ก่อนที่ตำรวจจะมาเจอ"
"แล้วยัยนี่ล่ะวะ!"
"ไอ้สัส! ปล่อยไว้ดิวะ มึงจะให้มันเอาเรื่องไปบอกตำรวจรึไง รีบหนีเร็ว!"
"แม่งเอ๊ย!!!" คนตัวโตรีบลุกขึ้นและออกจากห้องไปในที่สุด
ร่างบางที่นอนหอบหายใจรวยรินเธอยันกายเพื่อลุกขึ้นหยิบขวดน้ำที่หัวเตียงขึ้นมาดื่มหวังว่าจะให้บรรเทาอาหารร้อนรุ่มในร่างกายลงได้
หญิงสาวตัวระริกเมื่อความต้องการถูกปลุกขึ้น มือเล็กกำผ้าห่มแน่นเพื่อระงับอารมณ์ของตัวเองแต่ก็ไม่เป็นผล แค่เสียงที่จะเปล่งออกมาเธอยังไม่มีแรงจะเอื้อนเอ่ยคำใด
อึก...
คนตัวเล็กพยายามข่มอารมณ์ร่างกายเพื่อไม่ให้ควบคุมไปได้ยากกว่านี้ เพราะค็อกเทลที่เธอดื่มบวกกับสารเสพติดที่ถูกฉีดเข้าร่างกายหลายเข็มทำให้เธอควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้
เธอต้องการที่จะปลดปล่อยมัน
วิธีใดก็ได้
เธอไม่ไหวแล้ว
แต่ทว่า...
พลั่ก
ประตูห้องถูกเปิดออกตามด้วยร่างของชายคนหนึ่งเดินเข้ามา เสียงลมหายใจหนักถูกผ่อนออกมาในขณะที่ร่างบางพยายามจ้องมองกับบุคคลที่มาใหม่
ร่างสูงเดินตรงเข้ามาหาแพรดาวบนเตียงจนได้กลิ่นแอลกอฮอล์จากร่างกายเขา คนตัวสูงถอดสูทราคาแพงออกก่อนจะค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อตัวในช้า ๆ
ใช้เวลาไม่นานมือหนาก็ปลดกระดุมออกจนหมด คนตัวโตถอดเสื้อออกและโยนทิ้งไปอย่างไม่ใยดีเผยให้เห็นกล้ามมัดบนร่างกายแข็งแรงอย่างชัดเจน
คนตัวเล็กที่เห็นภาพตรงหน้าเธอกัดริมฝีปากตัวเองแน่น เพราะในตอนนี้เธอไม่สามารถควบคุมตัวเองได้แล้ว
"นี่เธอ!" เสียงทุ้มเอ่ยด้วยความตกใจเมื่อมองเห็นใบหน้าหญิงสาวบนเตียงชัด ๆ
แพรดาวหรี่ตามองพยายามควบคุมสติ เธอมองเห็นหน้าผู้ชายคนนั้นไม่ชัด แต่รู้สึกคุ้นเหลือเกิน หากแต่ในร่างกายตอนนี้ร้อนรุ่มจนอยากดึงรั้งเข้ามากอด
"ฮื่อ..."
"ทำไมเธอถึง..." คนตัวโตมองร่างบางด้วยความแปลกใจที่เจอเธอที่นี่ "นี่เธอ 'ขาย' งั้นเหรอ"
"ยะ...อยาก"
เขาทบทวนกับตัวเองร่วมสองนาที กระทั่งเห็นร่างเล็กบิดเร้ายั่วยวนสติก็ขาดผึ่ง ผู้หญิงตรงหน้ากำลังเรียกร้องต้องการเขาแล้วจะทนมองเฉยเป็นพระอิฐพระปูนได้ยังไง
"ก็ดี" ชายหนุ่มปรับใบหน้าก่อนจะจ้องมองร่างบางคนตรงหน้า เขาพิจารณาใบหน้าจิ้มลิ้มนั้น ปากนิดจมูกหน่อย ผิวขาวเนียน แก้มแดงระเรื่อของเธอทำให้มุมปากกดยิ้มอย่างพึงพอใจ
แอลกอฮอล์ในร่างกายที่ดื่มมาราวกับเชื้อเพลิงปลุกอารมณ์ในกายเข้าทันที กลิ่นกายหอมหวานของเธอเหมือนเป็นตัวกระตุ้นทำให้เขามีความต้องการมากยิ่งขึ้น
หากเธอเป็น ‘ผู้ขาย’ เขาก็จะเป็น ‘ผู้ซื้อ’ เอง!
*เนื้อหาต่อไปนี้มีการกระทำที่ไม่เหมาะสม*ผู้เขียนไม่ได้มีเจตนาชี้นำให้ทำตาม ผู้เขียนได้ทำการเขียนนิยายเรื่องนี้นานพอสมควร วุฒิภาวะและความคิดความอ่านยังไม่เพียงพอ โปรดใช้วิจารณญาณในการเสพผลงานนะคะ ต้องขออภัยสำหรับเนื้อหาที่ไม่เหมาะสมด้วยค่ะCHAPTER 5ผิดสัญญา (2)“ฮึก ปะ...ปล่อยนะ!” เวลตันยิ้มหยันเมื่อคนตัวเล็กใต้ร่างของเขาเอาแต่ผลักไส แม้ว่าจะรู้ตัวดีว่ายังไงก็หนีไม่พ้น แต่เธอยังยังอ้อนวอนในสิ่งที่เขาไม่คิดจะทำความดื้อดึงและความพยศในตัวเธอทำให้ไฟอารมณ์ของเวลตันเดือดพล่าน ฤทธิ์แอลกอฮอล์และสัญชาตญาณของสัตว์ป่าดิบเถื่อนเมื่อเห็นเรือนร่างยั่วยวนตรงหน้ามีใครบ้างที่จะโง่และยอมปล่อยเหยื่อตัวเล็กตัวนี้ไป“แค่รับข้อเสนอของฉันเงินสักบาทเธอก็ไม่ต้องจ่าย” เสียงเข้มเอ่ยแหบพร่าที่ข้างแก้มใส คนตัวเล็กเบี่ยงออก ถ้าเธอยอมรับข้อเสนอบ้า ๆ นั่นมันก็ไม่ต่างอะไรไปจากคนขายตัว!“หยุดนะ! คุณอดอยากถึงขนาดบังคับขืนใจคนอื่นเลยหรอ! มาเฟียอย่างคุณจะมาสนใจแพรทำไม คุณมีผู้หญิงมากมายแล้วทำไมต้องเอาแพรไปเกี่ยวด้วย!”“หลงตัวเองเกินไปรึเปล่าแพรดาว”“อ๊ะ!” แพรดาวเบ้หน้าเมื่อถูกมือหนาบีบกรามเล็ก“คิดว่าฉันสนใจเธอขนาดนั้น
*เนื้อหาต่อไปนี้มีการกระทำที่ไม่เหมาะสม*ผู้เขียนไม่ได้มีเจตนาชี้นำให้ทำตาม ผู้เขียนได้ทำการเขียนนิยายเรื่องนี้นานพอสมควร วุฒิภาวะและความคิดความอ่านยังไม่เพียงพอ โปรดใช้วิจารณญาณในการเสพผลงานนะคะ ต้องขออภัยสำหรับเนื้อหาที่ไม่เหมาะสมด้วยค่ะCHAPTER 5ผิดสัญญา (1)ณ บ้านหลังใหญ่สุดหรูราคานับร้อยล้านที่ถูกตกแต่งด้วยข้าวของเครื่องใช้และเฟอร์นิเจอร์ราคาแสนแพง ด้านนอกเป็นสวนดอกไม้และต้นไม้หลากหลายพันธุ์ ทางด้านหลังจะเป็นสระว่ายน้ำขนาดกลางเป็นที่พักผ่อนหย่อนใจในวันหยุดรถแท็กซี่แล่นมาจอดที่หน้าประตูรั้วบ้านหลังใหญ่ คนในรถลงจากรถและรีบวิ่งเข้าไปในตัวบ้านด้วยความรีบร้อน เนื่องจากเธอมาสายมากกว่าเวลานัดกว่าครึ่งชั่วโมงแล้วแพรดาวทำงานพาร์ตไทม์หลังเลิกเรียนที่ร้านค้าใกล้ ๆ กับมหาวิทยาลัย ลำพังค่าใช้จ่ายรายเดือนที่พี่สาวของเธอส่งมาให้ใช้นั้นเพียงพอและอยู่ได้อย่างสบาย แต่ด้วยสัญญาที่เธอได้ตกลงไว้กับเวลตันทำให้เธอต้องหางานพิเศษทำเพราะต้องจ่ายให้เขามากถึงสี่หมื่นบาทต่อเดือนแต่ในเดือนนี้เธอได้รับค่าใช้จ่ายรายเดือนช้ากว่าปกติสองวันเพราะพี่สาวของเธอกำลังยุ่งกับงานที่อู่ อีกทั้งยังเป็นช่วงวันหยุดทำให้ระ
CHAPTER 4ข้อแลกเปลี่ยน 2 (2)หนึ่งเดือนผ่านไป“เฮียครับ คุณวิลเลียมขอเลื่อนนัดเย็นนี้ครับ แจ้งมาว่าภรรยาป่วยเลยต้องรีบไปดูแลครับ” เฉินลูกน้องคนสนิทหรือเรียกว่าเป็นมือขวาของผมเอ่ยบอกขณะที่ผมกำลังอ่านเอกสารตรงหน้าด้วยความเคร่งเครียด“อืม ก็ดี” ผมตอบกลับไปก่อนจะเลื่อนสายตามามองนาฬิกาที่ข้อมือ ซึ่งบ่งบอกเวลาสี่โมงเย็นแล้วผมจัดการปิดแฟ้มเอกสารและพิงกายกับเก้าอี้ทำงานอย่างเหนื่อยล้า นั่งอยู่ในที่ตรงนี้ตั้งแต่เช้าเพราะช่วงนี้ที่บริษัทค่อนข้างวุ่นวาย แล้วอีกอย่างธุรกิจคาสิโนที่ผมได้ร่วมลงทุนกับคนไทยก็กำลังไปได้ดี มันเลยทำให้ช่วงนี้ผมต้องทำงานหนักมากกว่าปกติหลายเท่า“แล้วเฮียจะกลับเลยรึเปล่าครับ”“กูจะไปหาโรส พวกมึงก็กลับกันได้เลย” ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้และหยิบสูทขึ้นมาใส่ตามเดิม‘โรส’ คือผู้หญิงที่ผมเลี้ยงดูปัจจุบัน นับวันและเวลาคร่าว ๆ ที่เธอเข้ามาอยู่ในการดูแลของผมก็น่าจะสองปีได้แล้วโรสเป็นนางเอกดัง เธอสวยและมีชื่อเสียง ในช่วงที่เธอกำลังโด่งดังผมให้คนไปติดต่อเธอ จวบจนตอนนี้ก็เข้าสู่ปีที่สองแล้วที่เราอยู่ด้วยกัน เธอเข้ากับผมได้ดีโดยเฉพาะเรื่องบนเตียง ไม่เข้ายุ่งเรื่องส่วนตัวหรือเรื่องที่ตัวเ
CHAPTER 4ข้อแลกเปลี่ยน 2 (1)WELTON’S PART ;ผมมาที่สถานีตำรวจพร้อมกับพอร์ชเพื่อนสนิทและเป็นเจ้าของโรงแรมที่เกิดเหตุ รวมถึงแพรดาวและเพื่อนของเธอก็มาที่นี่ด้วย เนื่องจากผมรับปากกับเธอไว้แล้วว่าจะช่วยจัดการเรื่องคดี ซึ่งข้อแลกเปลี่ยนระหว่างเราก็คือ ‘เงิน’ แทนข้อเสนอก่อนหน้านั้นก็คือการมาเป็น ‘ผู้หญิงของผม’ฟังดูก็อาจจะแปลกใจว่าทำไมผมถึงให้ข้อเสนอนั้นกับเธอ ไม่ใช่เพราะว่าผมพิศวาสหรืออยากได้เธอขนาดนั้นหรอกนะ อ้อ...แล้วไอ้เรื่องที่เธอบอกว่าผมอยากเอาคืนพี่สาวเธอน่ะไม่ใช่เลยสักนิด ผมไม่ได้อยากเกี่ยวข้องกับเธอเลยจริงอยู่ที่ผมชอบเพลงพิณซึ่งก็คือพี่สาวของแพรดาว ผมชอบผู้หญิงคนนั้นก็เพราะเธอนั้นเข้มแข็งและน่าค้นหา เพลงพิณเป็นช่างซ่อมรถ แน่นอนว่ามันคือความประทับใจเพราะผมไม่เคยเห็นผู้หญิงสวยหุ่นดีที่ไหนเลือกทำอาชีพนี้ส่วนแพรดาวเธอแตกต่างจากพี่สาวโดยสิ้นเชิง เธอดูอ่อนแอ บอบบาง ใคร ๆ ก็คงอยากดูแลเธอราวกับไข่ในหินแต่ไม่ใช่ผม...สาเหตุที่แท้จริงของผมเลยก็คืออยากจัดการนิสัยพยศของเธอ เธอตัดสินผมไปแล้วว่าผมอยากเอาคืนพี่สาว แถมยังทำตัวอวดดีอีก!และที่สำคัญผมไม่เคยช่วยใครฟรี ๆ เงินสามแสนนั้นมันก็แค่ข้ออ
CHAPTER 3ข้อแลกเปลี่ยน 1 (4)“ใช่ค่ะ ใช่ แพรกับเพื่อนไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องเลยสักนิด”“เรื่องคืนนั้นก็แปลว่าเธอโดนยาปลุกเซ็กซ์ใช่ไหม”“เอ่อ...ค่ะ...” ฉันตอบเสียงแผ่วลง ยิ่งพูดถึงเรื่องคืนนั้นฉันก็ยิ่งรู้สึกแย่“คืนนั้นฉันไม่ได้ป้องกัน เธอรู้ดีใช่ไหม”“คะ? อะ...เอ่อ ค่ะ! แพรทานยาคุมฉุกเฉินแล้วค่ะ ไม่ต้องกังวลนะคะ หากผิดพลาดแพรก็จะไม่เรียกร้องหรือให้คุณรับผิดชอบเลนสักนิดค่ะ แพรรับรองได้!” ฉันตอบทันควัน หากมันผิดพลาดอะไรฉันจะขอรับมันไว้คนเดียวก็พอ แต่ฉันมั่นใจมากว่ามันจะไม่ได้เรื่องแบบนั้นแน่ๆแอบแปลกใจเหมือนกันแหละที่เขาพูดเรื่องคืนนั้นแทนที่จะพูดเรื่องคดี แต่เขาคงกลัวว่าจะมีปัญหาตามมาละมั้งถึงได้ย้ำอีกครั้ง แน่นอนว่าคนอย่างฉันเองก็รอบคอบที่จะซื้อยาคุมฉุกเฉินมากิน ถึงเขาจะบอกว่าใส่ถุงหรือป้องกันแล้วก็เถอะ ไม่ว่าเขาจะพูดยังไงฉันก็ต้องป้องกันด้วยวิธีที่ตัวเองทำได้เหมือนกัน“ละ...แล้ว...คะคุณจะช่วยแพรไหม”&
CHAPTER 3ข้อแลกเปลี่ยน 1 (3)“เปลี่ยนใจรับข้อเสนอของฉันแล้วหรอ” เสียงเข้มเอ่ยขณะที่มุมปากหยัดเป็นรอยยิ้มหยันนิด ๆ ทว่าสายตาของเขากลับยังไม่แม้แต่จะเชยขึ้นมองกันสักนิด“คะ...คือ...แพร...เอ่อคือฉัน...”“ฉันจะจัดการให้วันนี้ ไปอาบน้ำแล้วถอดเสื้อผ้ารอเลย”“!?” เท่านั้นล่ะ ร่างกายและสติสตังของฉันก็ถูกพรากหายไปทันทีเหมือนถูกของบางอย่างทุบตีจนไร้การรับรู้ไปชั่วขณะ ฉันยืนนิ่งค้างอยู่อย่างนั้นจนคุณเวลตันแปลกใจละมั้งเขาถึงเงยหน้ามองและเอ่ยอีกครั้ง“ยืนนิ่งอยู่ทำไม”“คุณฟังแพรก่อนนะคะ ที่แพรมาที่นี่แพรอยากให้คุณช่วย”“ก็ฉันจะช่วยอยู่นี่ไง” เขาวางปากกาและเปลี่ยนมาเป็นกอดอกกดสายตามองกัน“ตะ...แต่ไม่ใช่ด้วยข้อแลกเปลี่ยนแบบนั้น”&ldquo