02
(ท่านผู้กำกับ...)
@โรงพัก
"ถ้าให้ข้อมูลกับทางเรา ว่าแม่หมออนิกาหลบหนีไปอยู่ไหน โทษที่คุณครอบครองยาเสพติดสามารถช่วยหย่อนโทษให้กลายเป็นเบาได้นะครับ" ผู้กองหนุ่มหน้าตาดี พูดเกลี้ยกล่อมดาราสาว ด้วยหลักฐานในมือเป็นสารเสพติด คาหนังคาเขามีของกลางอยู่ที่ตัวซะขนาดนี้ ให้เชื่อคงยาก ในสำนักดูดวงกล้องวงจรปิดไม่มีสักตัว จะเอาอะไรมายืนยัน เชื่อได้ยาก! "เอ๊ะ! ฉันก็บอกไปแล้วนะ ว่ามาดูดวง ไม่ได้รู้จักเป็นการส่วนตัว" ดาด้าปรี๊ดแตกลุกพรวดจ้องหน้าตำรวจหนุ่ม แววตากลมโตไม่ได้มีความเกรงกลัว นี่มันคราวซวยอะไรของเธอ "น้องดาด้าใจเย็นๆก่อนนะคะ นั่งลงค่ะ" เอมมี่รีบจับตัวดาราสาวให้นั่งลง กลัวตำรวจจะยัดข้อหาให้เพิ่มอีกกระทงเป็นอย่างมาก "จะให้ใจเย็นได้ยังไงพี่เอมมี่ ในเมื่อเราสองคนไม่ได้ทำความผิดอะ" ดาด้าว่าอย่างใส่อารมณ์ หากไม่ผิด เธอสู้สุดชีวิต "คุณตำรวจขา ดิฉันยืนยันเหมือนกันนะคะ เราสองคนไปแค่ดูดวงจริงๆ อีกอย่างน้องดาด้าก็เป็นดาราดังระดับแถวหน้า จะเล่นยานรกพวกนี้ให้เสียชื่อเสียง ทำไมล่ะคะ" เอมมี่อธิบายทำตาปริบๆใส่นายตำรวจทั้งสาม "เอายังไงดีครับ สารวัตร" รชตผู้กองหนุ่มหันไปปรึกษากับนายตำรวจยศเยอะกว่า เริ่มลังเล เพราะดูดาราสาวจะไม่ได้ทำจริงๆ ดาราสาววีนแตกซะขนาดนี้ แววตากลมโตของเธอก็ดูแข็งกร้าวไม่ได้หลบสายตาในระหว่างสอบปากคำเพียงสักนิดนึง "..." สารวัตรหนุ่มนามว่ากุนชือ จ้องมองหน้าสวยของดาด้าแววตาเรียบนิ่ง พรึ่บ!! ดาด้าถึงกับกอดอกนั่งไขว่ห้างจ้องมองนายตำรวจเรียงคน สองชั่วโมงกว่าที่เธอต้องอยู่โรงพัก วันหยุดแทนที่จะได้พัก นานๆจะได้หยุดที ด้วยคิวงานเธอแน่นตลอดทั้งเดือน "ผลตรวจปัสสาวะออกหรือยัง?" กุนซือหันใบหน้านิ่งถามนายตำรวจชั้นผู้น้อยที่กำลังยืนทำหน้าเลิ่กลั่ก เพราะดาด้าถลึงตาใส่ "อะ..เอ่อ..คือ..ออกแล้วครับ" "..." กุนซือรับเอกสารมาเปิดดู เมื่อเห็นผลตรวจก็ขมวดคิ้วเป็นปม คนทั้งสองไม่มีสารเสพติดในตัว? "เป็นไง มีสารเสพติดไหมคะ" ดาด้ายักคิ้วใส่กุนซือ ถ้าหากเขาบอกว่าฉี่เธอม่วงล่ะก็ เธอไม่ยอมแน่ จะทำเรื่องขอตรวจที่โรงพยาบาลเอกชน "ไม่มี แต่คุณก็ยังเป็นผู้ต้องสงสัยเหมือนเดิม" ฟรึบ! ดาด้าลุกยืนทันที ปกติในจอทีวีเป็นนางร้าย ในส่วนของวันนี้เธอจะเป็นนางร้ายนอกจอให้ดู "ฉันบอกว่า ฉันแค่มาดูดวงไง! คุณตำรวจ! ฉี่ก็ตรวจแล้ว! สอบปากคำก็สอบแล้ว จะมาสงสัยอะไรนักหนาฮะ!" ดาด้าปรี๊ดแตกพ้นเสียงอารมณ์ขึ้นกล่าวออกมาเป็นชุดๆ "หูผม" นายตำรวจรีบเอามืออุดหูแทบจะแตก ถ้าเสียงเธอจะทรงพลังมากขนาดนี้ ไม่ต้องเป็นหรอกดารา ไปนักร้องเถอะแม่คุณ ประตูถูกผลักเปิดเข้ามา ปรากฏผู้เข้ามาใหม่ เหตุเพราะเสียงแหลมๆดังไปถึงข้างนอก นายตำรวจหนุ่มชั้นผู้ใหญ่ ก้าวเดินเข้ามาในใบหน้าที่สุขุม เขาจ้องมองดาราสาวกดสายตาดุเล็กน้อย "ผู้กำกับ" รชตเอ่ยก่อนตะเบ๊ะคำนับให้ชายร่างสูง ที่ยศสูงกว่า รวมถึงตำรวจท่านอื่นๆที่พากันทำความเคารพ "จิ้" ดาด้าเผยอปากรำคาญ เมื่อเห็นฐานทัพชายคนเดิมที่เคยเจอเมื่อปีก่อน "...." ฐานทัพมองริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงอ่อนด้วยแววตาเรียบนิ่ง เดาได้ยากว่าเขานั้นกำลังคิดอะไรอยู่ ทว่าผู้หญิงตรงหน้าเขาก็จำได้แม่นเช่นกัน "คุณน้องคะ หล่อน่าหม่ำมาก" เอมมี่ขยับตัว ยืนหน้ามากระซิบด้วยความดี๊ด๊า ปกติเห็นท่านผู้กำกับแก่ๆ เพิ่งเคยเห็นผู้กำกับหล่องานดีก็วันนี้ "มันใช่เวลาไหม..พี่เอมมี่" ดาด้าตวัดหน้าบูดมาว่าผู้จัดการตัวดี แต่เธอก็ไม่ได้โทษโกรธอะไรเอมมี่ ต้องโทษยัยหมอดูลวงโลกนั่นต่างหาก อย่าให้เธอจอตัวเชียวนะ "เธอไปทำความผิดอะไรมา" ฐานทัพเอ่ยถามกุนชือ สายตาคมนิ่งกับจดจ้องหน้าสวยของดาราสาวที่นั่งหน้าบูด หงุดหงิดเป็นอย่างมาก -_- กุนซืออยากถอนหายใจออกมาดังๆ ด้วยนิสัยไม่ชอบเอ่ยพูดอะไรซ้ำๆ ท่านผู้กำกับจะเข้ามายุ่งทำไม รอเขาเขียนสรุปรายงานให้คงเหมาะสมกว่า "น่าเบื่อ" ดาด้าสบถออกมาแล้วนั่งไขว่ห้างเท้าคางเซ็งหนัก เมื่อไหร่เธอจะถูกปล่อยตัวให้กลับบ้าน เธออยากกลับบ้าน!ช่วงเวลาต่อมา..
"...." ฐานทัพกอดอกพิงผนัง คอยดูการสอบปากคำของดาราสาวอีกครั้ง ซึ่งเธอก็ยืนยันคำเดิมว่ามาดูดวงแล้วหมอดูทำยาตกไส่ "โอ้ย ฉันชักหงุดหงิดแล้วนะ เมื่อไหร่ฉันจะได้กลับ หรืออยากได้เงินใต้โต๊ะคะ เรียกมาเลยค่ะ จ่ายเท่ากับเรื่องจบ โอเคไหมคะ?" ดาด้าเอ่ย เธอทนไม่ไหวแล้ว ให้ปากคำจนปากเปียกปากแฉะก็ไม่เชื่อ "ว้าย ตายแล้วคร้า ไม่พูดอย่างนี้นะคะ" เอมมี่ถึงกับตกใจกับสิ่งที่ดาด้าพูด "พวกผมไม่ใช่ตำรวจแบบที่คุณเข้าใจ หากคุณทำผิดก็ว่าไปตามความผิด เงินไม่สามารถช่วยคุณได้" กุนซือเอ่ยบอกดาราสาวที่กำลังหัวฟัดหัวเหวี่ยง "หึ" ฐานทัพก้มหน้าแอบยกยิ้มมุมปาก พอใจในสิ่งที่ลูกน้องตอบดาราสาว เมื่อปีก่อนได้พบเธอยังดูดื้อดึงเหมือนเดิม "แล้วพวกคุณจะให้ฉันทำยังไง ในเมื่อยานั่นไม่ใช่ของฉัน มันไม่ใช่ของฉัน" น้ำเสียงเริ่มสั่นเครือเหมือนคนกำลังจะร้องไห้ "น้องดาด้า โธ่ลูกสาว" เอมมี่ตบหลังดาราสาวเบาๆ ถ้าจนมุมทำอะไรไม่ได้ ดาด้าจะบ่อน้ำตาแตกทันที "...." ตำรวจทุกคนเงียบกันหมด เมื่อเห็นหญิงสาวจะร้องไห้ แต่หลักฐานมันก็มัดมือมาที่เธอคนเดียว พวกเขาก็ต้องทำตามหน้าที่เหมือนกัน "ผมให้คุณพักสิบห้านาที แล้วค่อยให้การใหม่อีกครั้งก็ได้ครับ" กุนซือเอ่ยในสีหน้าเรียบนิ่ง "ฉันไม่มีอารมณ์มาพักหรอก ฉันอยากกลับบ้าน! พวกคุณได้ยินไหมว่าฉันอยากกลับบ้าน ฮะ..ฮือ!" สุดท้ายดาด้าก็บ่อน้ำตาแตกออกมาให้พวกเหล่าบรรดาตำรวจได้เห็น "โอ๋ๆ อย่าร้องนะคะ คุณน้องถ้าเราสองคนต้องติดคุกก็ต้องติดด้วยกัน" เอมมี่รีบดึงดาด้าเข้ามากอดน้ำตาคลอๆ ไม่หน้าพาดาด้ามาเจออะไรแบบนี้เลย "..." ฐานทัพกอดอกมองคนร้องไห้ในสายตานิ่งเงียบ ปีที่แล้วเธอก็ร้องไห้ตัวสั่นเป็นลูกนก เช่นเดียวกับปีนี้ ร้องไห้เก่งเหมือนเดิม "สารวัตร ปล่อยเธอ" "...!" "ผู้กำกับว่ายังไงนะครับ" เสียงตกตะลึงของกุนซือดังขึ้น นี่มันอะไรกัน มึนงงหัวหนักมาก ให้ปล่อยตัวง่ายๆแบบนี้เลยหรือ**************************
Special(Thanthap โรงเรียนอนุบาลเอกชนแห่งหนึ่ง.."เอาของไอด้าคืนมาน้าาาา" เสียงโวยวายของเด็กหญิงตัวเล็กยื้อแย่งตุ๊กตาหมีจากเด็กผู้ชายตัวใหญ่กว่ากันอยู่ตรงสนามหญ้า"ไม่ให้หรอก..ไอได้เอาอุลตร้าแมนของเราคืนมาก่อนสิ" เสียงเด็กชายเพื่อนร่วมชั้นเรียนพูด ไม่ยอมคืนตุ๊กตาให้เจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มง่ายๆ "ไอด้าไม่ได้เอาของมิกไป" ริมฝีปากเล็กเบะปากคว่ำ มองเด็กชายตรงหน้าพร้อมย่นคิ้วหากันยุ่ง ได้! ไม่คืนพี่หมีให้ไอด้าดีๆใช่ไหม"วี้ดดดด!! กรี๊ดดด เอาพี่หมีของไอด้าคืนมาน้า วี้ดๆ" หนูน้อยกรี๊ดเสียงแหลมใส่เด็กชายสุดเสียง สองเท้าเล็กกระทืบพื้นหญ้าเร้าๆ "อ่า มิกหนวกหูนะ!" เด็กชายตะโกนใส่หน้าเด็กหญิง ในมือก็ยังไม่ยอมปล่อยตุ๊กตาคืนให้"วี้ด!! กรี๊ดๆ!" เสียงกรี๊ดแหลมแสบหูดังเข้ามาถึงในห้องเรียน เด็กชายที่กำลังต่อเลโก้เล่นกันอยู่บนโต๊ะญี่ปุ่น มองหน้ากันตาประมาณว่าใช่..ใช่ไหม เสียงกรี๊ดแหลมๆนั่น?"เสียงของไอด้า!" นำทัพพูดกับกองทัพน้องชายฝาแฝดของตัวเอง "ไปดูน้องกันเร็ว" กองทัพพยักหน้ากับพี่ชายของตัวเอง เด็กชายทั้งสองพากันวิ่งกระโดดตัวข้ามโต๊ะ ออกไปด้วยความเร็ว!"เอาพี่หมีข
THE END My Dear ฉันได้สามีเป็นนายตำรวจใหญ่ (Thanthap กำเนิดเจ้าสามจิ๋ว) [Part. Dada] กลิ่นอาหารหอมฉุยลอยมาเตะจมูกฉันถึงหน้าห้องเลย แสดงว่าคุณป้าสมใจมาแล้ว ดีใจจังววันนี้จะได้ทานอาหารอร่อยๆฝีมือแกแล้ว เดินลงมาก็ต้องหยุดชะงักเพราะเสียงทะเล้นขี้เล่นของลม “ป้าครับ ผมว่าใส่หัวหอมด้วยอร่อยเหาะเลย” ลมกำลังปอกหัวหอมลูกใหญ่ โดยข้างๆมีป้าสมใจกำลังปรุงแกงอยู่ “แกงเขียวหวานสูตรบ้านไหนกันเขาใส่หัวหอมกันลูก” ป้าสมใจแกว่าแล้วหัวเราะลม “แล้วป้าให้ผมปอกหัวหอมทำไมล่ะคร้าบ” ใบหน้าทะเล้นหันไปถาม “หัวหอมป้าจะเอามาใส่ซุปให้คุณดาด้าแก ส่วนแกงเขียวหวานของท่านผู้กำกับเขา” “อ้าว..แล้วของผมล่ะ?” ลมทำหน้ามุ่น แววตาน้อยใจป้าสมใจสุดๆ “แล้วพ่อหนุ่มอยากทานอะไรล่ะ” น้ำเสียงใจดีถาม ดูท่าแกจะเอ็นดูลมด้วยนะ คงโดนลมตกให้เข้าแล้วล่ะ “ไข่เจียวลูกครึ่งครับ” “...?? ฉันล่ะงงแทนป้าแก แล้วไอ้ไข่เจียวลูกครึ่งที่ลมว่านี่มันเป็นยังไง “เอ๊ะ..ป้าไม่เคยได้ยินชื่อเมนูนี้เลย” “ไข่เจียวลูกครึ่งไข่ดาวครับ เอาไข่ลงไปตีในกระทะแล้วใส่ไข่แดงลงไป” “อ้อ..” ป้าสมใจฉีกยิ้มทันที พร้อมกับส่ายหัว “นี่แหละครั
48(น้องด้า&พี่ทัพ+ตัวหาร)*****[Part.Dada]"จะไม่หายโกรธดาด้าจริงๆหรอคะ..พี่ฐานทัพ" ฉันแสร้งทำหน้ามุ่นเหมือนเด็ก จ้องใบหน้านิ่งดุของเขา แต่เอ๊ะ! โกรธฉันแต่มือคือรัดเอวฉันแน่นเลยน้า"พี่หรอ?" ฐานมองใบหน้าฉันพร้อมกระพริบตาใส่แล้วเบือนหน้าหนีมาอีกทาง ^^ แอบเห็นน้า..ว่าใบหูก็แดง ฉันจึงขยับวางหน้าลงในแข็งแรงของเขา"ขอโทษค่ะ..ด้าสำนึกผิดแล้ว" น้ำเสียงโทนอ้อนของฉันเอ่ย นี่คืออ้อนเขาสุดฤทธิ์สุดเดชเลยนะ ถ้ายังไม่ยอมหายโกรธ สงสัยคงต้องกราบเขาแล้ว"สำนึกผิดจริง?" น้ำเสียงขรึมดุถามออกมา"ค่ะ..ด้าสำนึกผิดแล้วค่ะพี่ทัพ" ฉันเงยหน้า ทำตาปริบๆใส่เขา ฉันควรจะเรียกเขาแบบนี้มาตั้งนานแล้วเนาะ"หึ.." สุดท้ายเขาก็ยิ้มกว้างออกมาให้ฉัน กรี๊ด..สำเร็จแล้วอ่า "หายโกรธด้าแล้วใช่ไหมคะ?" "ครั้งนี้จะยอมยกโทษให้..ครั้งหน้าอย่าทำแบบนี้อีก มันอันตรายรู้ไหมครับ" ^^ เย้ ในที่สุดโทนเสียงอ่อนโยนของเขาก็กลับมาแล้ว พ่อเจ้าสามจิ๋วน่ารักที่สุดเลย"เข้าใจแล้วค่ะ..สำนึกผิดแล้วนะคะคุณสามี" พูดเสียงอ้อนจบ ฉันยื่นหน้าไปจุ้บปากหนาเบาๆ"หึ..จะโกรธนานได้บ้างไหม" เจ้าของมือหนาลูบหัวฉันเบาๆ หลงรักความอ่อนโยนของพ่อเจ้าแฝดมากๆเลยอ่า
47(เมื่อผู้กำกับงอนเมีย + ไม้ตายของดาด้า)****[Part.Dada]ทำไงดี ฐานทัพโกรธฉันมากตอนนี้ และดูเขาโกรธฉันหนักมากกว่าโกรธคุณย่าและคุณพ่ออีก ตอนนี้ก็ได้แต่มานั่งทำหน้าเครียดรอเขากับบ้าน "ขึ้นไปนอนเถอะลูกดาด้า มันดึกแล้ว" คุณย่าท่านกล่าว ตอนนี้ท่านก็นั่งคอยฐานทัพอยู่เป็นเพื่อนฉันด้วย รวมถึงคุณพ่อที่นั่งทำหน้านิ่งๆอยู่ด้วยเหมือนกัน "ด้าอยากรอคุยกับฐานทัพก่อนค่ะ" ฉันแค่ไม่อยากให้ค้างคาใจนานก็เท่านั้นเอง มันไม่สบายใจเลยตอนนี้"แล้วนี่ทำไมมันไม่รีบกลับ.." เสียงดุของคุณพ่อโพล่งขึ้นมาสีหน้าดุ"เดี๋ยวแม่..ลองโทรตามดู" คุณย่าว่าแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทร เวลาตอนนี้ก็ห้าทุ่มกว่าๆแล้วด้วย "ฮัลโล..นี่แกอยู่ในฮะฐานทัพ!" เสียงของคุณย่าแว้ดใส่คนในสายทันที และเสียงแหลมแว้ดๆของคุณย่าแอบทำคุณพ่อเผลอสะดุ้งด้วยนะ"อะไรนะ..เลี้ยงฉลองอะไรของแก แกเป็นเซลล์หรอไงฮะ!" เสียงแว้ดแสบแก้วหูของคุณย่าดังขึ้นอีกหนึ่งดอก "รู้ไหมว่าเมียแกนั่งรออยู่..พ่อแกกับฉันก็นั่งรออยู่ ทำไมถึงไม่รีบกลับ!" "แก่แล้วนึกว่าเสียงนกหวีดจะหายไปแล้ว" คุณพ่อท่านเอามืออุดหู คุณย่าบทเวลาท่านวีนดูน่ากลัวกว่าฉันอีก"ฮึ้ย! มันตัดสาย!" คุณย่า
46(จบภารกิจ)****สามวันถัดมา.."ท้องโตเร็วเหมือนกันนะลูก" ช่อฟ้าลูบท้องหลานสะใภ้คนโปรดอย่างปลื้มปริ่มใจ ในท้องมีหลานถึงสามคน"เริ่มดิ้นแล้วด้วยค่ะคุณย่า" ใบหน้าสวยกล่าวด้วยรอยยิ้ม ช่อฟ้าบินมาถึงไทยได้สองวัน เธอรู้สึกได้พูดคุยได้ทุกเรื่อง ต่างจากอยู่กับฐานภพเป็นอย่างมาก"หึ ย่าไม่คิดว่าเชื้อมันจะแรง ถึงขนาดได้มาตั้งสามคน เห็นบางบ้านอยากได้ลูกแฝด ก็ต้องพากันไปปรึกษาคุณหมอกันให้ยุ่งยาก""ฐานทัพเขาเจ้าเล่ห์ ร้ายกับด้ามากด้วยนะคะ..เขาแอบเอายาคุมด้าไปทิ้งด้วย" ใบหน้ามุ่นฟ้องช่อฟ้า "ตระกูลนี้ร้ายทั้งบ้านลูก" ช่อฟ้าว่าเหน็บฐานภพที่เดินผ่านมาพอดี"คุณแม่ไม่เอาคำนี้ ไปว่าหลานคนโปรดของตัวเองบ้างล่ะ" ฐานภพตอกกลับ แล้วนั่งลงบนโซฟามองหน้าช่อฟ้าทำตีมึนใส่"ชิ! แกเป็นพ่อน่ะร้ายสุด!" เสียงจิกกัดว่า แล้วหันมายิ้มกับดาด้า"เดี๋ยวผมจะไม่อยู่..คุณแม่คอยดูแลหลานสะใภ้ด้วยแล้วกัน""แกจะไปไหน?" ใบหน้าเชิดๆของช่อฟ้าเหลือบถาม "เอ่อ.." ฐานภพกำลังอ้าปากจะตอบ ซึ่งเป็นจังหวะลูกน้องตัวดีวิ่งเข้ามาพอดี"นายครับ..ตอนนี้ทีมตำรวจของท่านฐานทัพลงพื้นที่แล้ว""นี่แกจะไปช่วยลูก?" ช่อฟ้าถามขึ้นมา ส่วนดาด้าก็เริ่มใจหวั่น
45(คำสัญญาของฐานทัพ..)****[Part.Dada]เช้านี้ตื่นมาได้อยู่ในอ้อมกอดของคุณพ่อเจ้าสามจิ๋ว เป็นเช้าที่สดใสสำหรับฉันมาก และก็คงเป็นเช้าที่ฉันกำลังจะกลายเป็นแมวหงอย เมื่อฐานทัพกลับไปทำงาน"ฐานทัพ..เช้าแล้วนะคะ" ฉันส่งเสียงเรียกเขา เวลาหลับคุณผู้กำกับเขาเหมือนเด็กเลยนะเนี่ย นี่ถ้าสามจิ๋วเกิดมาเวลาหลับต้องน่าเอ็นดูเหมือนพ่อแน่ๆ ^^"ครับ.." ดวงตาคมเปิดตาง่วงๆมองหน้าฉัน เขาขานตอบเสียงง่วงๆ กระชับกอดร่างฉันแล้วโน้มจมูกโด่งมาหอมหน้าผากฉันเบาๆฟรื่ด!! "เป็นเช้าที่ชื่นใจจังเลยครับ" ฐานทัพยกยิ้มให้ฉัน แม้แต่แววตาของเขายังดูยิ้มได้เลย"แต่เป็นเช้าที่ฉันกำลังจะหงอย.." ฉันพูดแล้วทำหน้ามุ่ยใส่ฐานทัพ พอได้ใช้ชีวิตอยู่กับเขาทุกวันกลายเป็นว่าฉันติดเขาไปแล้วอ่า"หึ.." มุมปากหนายกยิ้มอีกเช่นเคย เขาเอาหน้าผากแตะกับหน้าผากของฉัน เสียงทุ้มพูดขึ้นมาเบาๆ "ดาด้าของผมเก่งอยู่แล้ว..อดทนหน่อยนะครับ..ไม่กี่วันเราทั้งห้าคนพ่อแม่ลูกก็ได้อยู่ด้วยกันแล้ว" "...." ใจฉันรู้สึกฟูกับคำพูดของเขามาก มากจนตอนนี้จะเขินแล้วนะ ฉันรีบตวัดหน้าแดงๆหนีทันที หมับ!! หน้าฉันถูกจับให้หันไป ดวงตาคมกริบจ้องหน้าฉันเรียบนิ่ง"ผมสัญญา..ว่