CHAPTER 5: ACCIDENT

Mahigpit na hawak ni Lila ang manibela habang mabilis na tumatakbo ang kanyang sasakyan sa kahabaan ng madilim na kalsada. Hindi gumagana ang preno, at patuloy na tumataas ang bilis ng speedometer.

Dumaluyong ang takot sa kanyang dibdib habang sinusubukan niyang maibalik ang kontrol sa sasakyan, ngunit wala itong naging epekto.  

“Hindi, hindi, hindi!” bulong niya, nanginginig ang boses. Pilit niyang pinipindot ang preno nang paulit-ulit, ngunit walang nangyayari. Madilim ang kalsada sa harap, at ang mga puno ay nagiging malabo habang mabilis siyang dumaraan.  

Sa kanyang rearview mirror, nakita niya ang mga ilaw ng isa pang sasakyan na mabilis na lumalapit. Isa itong sasakyan, at mabilis itong nakakasabay. Mabilis na kumabog ang kanyang puso nang mapagtanto na si Ethan ito.  

“Ethan!” sigaw niya, kahit alam niyang hindi niya ito maririnig.  

Pumantay ang sasakyan ni Ethan sa tabi ng kanya, at nakita niya ang mukha nito sa bintana. He was shouting something, but she couldn’t make out the words. His expression was frantic, his eyes wide with fear.

Biglang sumubsob ang sasakyan ni Ethan, sinadya nitong bumangga sa gilid ng sasakyan ni Lila. Ang lakas ng impact ay nagpahagis sa kanyang sasakyan palabas ng kalsada, but it slowed her down just enough.

“Ano ba ang ginagawa mo?!” sigaw ni Lila, nawala ang kanyang boses sa gitna ng kaguluhan.  

Muling bumangga si Ethan sa kanyang sasakyan, mas malakas ito ngayon. The force sent both vehicles spinning out of control. Lila’s car hit a tree with a deafening crash, at sumabog ang airbag sa kanyang mukha. Ethan’s car flipped, nakabaligtad ilang metro ang layo.  

Sa isang saglit, lahat ay tahimik.  

Pagkatapos, napabuntong-hininga si Lila, masakit ang kanyang ulo. Itinulak niya ang airbag, malabo ang kanyang paningin. She was alive, but barely.

“Ethan…” bulong niya, mahina ang boses.  

Tinanggal niya ang seatbelt at gumapang palabas ng sasakyan, masakit ang bawat galaw ng kanyang katawan. Malamig ang hangin sa gabi, and the smell of gasoline filled her nostrils.

“Ethan!” sigaw niya, naputol ang kanyang boses.  

Nagmamadali siyang lumapit sa sasakyan ni Ethan, nanginginig ang kanyang mga tuhod. Ang kanyang puso ay tumigil sa pagtibok nang makita ang sasakyan. Ethan’s car was crushed, the roof caved in. He was still inside, walang malay at dumudugo.  

“Hindi, hindi, hindi!” iyak ni Lila, lumuhod sa tabi ng sasakyan. Inabot niya ang kanyang kamay sa sira na bintana, nanginginig ang kanyang mga kamay habang hinahawakan ang mukha ni Ethan.  

“Ethan, gumising ka! Please, gumising ka!” pakiusap niya, tumutulo ang luha sa kanyang mukha.  

Ngunit hindi gumalaw si Ethan. Mahina ang kanyang paghinga, at dumadaloy ang dugo mula sa kanyang noo.  

Hinugot ni Lila ang kanyang telepono, nanginginig ang kanyang mga kamay na halos hindi niya ma-dial ang 911.  

“Tulong! Please, tulong! May aksidente!” iyak niya sa telepono.  

Kalmado ang boses ng operator, ngunit halos hindi niya ito marinig dahil sa tunog ng kanyang sariling tibok ng puso. Ibinigay niya ang kanilang lokasyon, napuputol ang boses sa bawat salita.  

“Please, bilisan niyo,” bulong niya bago ibaba ang telepono.  

Bumalik siya kay Ethan, pinipigilan niya ang pagdurugo sa kanyang ulo gamit ang kanyang mga kamay.  

“Hindi mo ako pwedeng iwan, Ethan,” bulong niya, nanginginig ang boses. “Hindi ganito. Hindi pagkatapos ng lahat.”  

Ngunit nanatiling walang malay si Ethan, maputla at parang walang buhay ang kanyang mukha.  

+++++

Ang tunog ng sirena ay pumuno sa hangin, lumalakas sa bawat segundo. Hawak-hawak ni Lila ang kamay ni Ethan, tumutulo ang kanyang mga luha sa kanyang dibdib.  

“Huwag mo akong iwan, Ethan,” pakiusap niya. “Please, huwag mo akong iwan.”  

Dumating ang mga paramediko ilang sandali pagkatapos, hinila siya palayo sa wasak na sasakyan. Una siyang lumaban, ayaw bitawan ang kamay ni Ethan, ngunit nagpumilit sila.  

“Kailangan namin siyang dalhin sa ospital ngayon,” wika ng isa sa kanila, nagmamadali ang boses.  

Pinanood ni Lila habang inilalagay si Ethan sa ambulansya, nasisiraan ng loob sa bawat segundo. Sumakay siya sa likuran kasama niya, hawak ang kanyang kamay habang umaalingawngaw ang sirena.  

+++++

Sa ospital, nakaupo si Lila sa waiting room, nakikitang may dugo ni Ethan ang kanyang mga kamay. Hindi siya mapakali, hindi mapigilang ulit-ulitin sa isip ang nangyaring aksidente.  

“Miss Vernia?” tawag ng isang doktor, lumapit sa kanya.  

Tumayo si Lila, nanginginig ang kanyang mga tuhod. “Kumusta na siya? Magiging okay ba siya?”  

Malungkot ang ekspresyon ng doktor. “Nasa kritikal na kondisyon siya. Ginagawa namin ang lahat ng makakaya, ngunit…”  

“Ngunit ano?” singit ni Lila, tumataas ang boses.  

“Marami siyang nawalang dugo,” malumanay na sagot ng doktor. “Ang susunod na 24 na oras ay napakahalaga.”  

Bumagsak si Lila sa upuan, nasisiraan ng loob. Kasalanan niya ang lahat ng ito. Kung hindi sumunod si Ethan, kung hindi niya sinubukan siyang iligtas…  

“Pasensya na, Ethan,” bulong niya, naputol ang boses.  

+++++

Lumipas ang mga oras, at ayaw umalis ni Lila sa ospital. Nakaupo siya sa tabi ng kama ni Ethan, hawak ang kanyang kamay at nagdarasal na magising siya.  

“Kailangan mong lumaban, Ethan,” wika niya, mahina ngunit firm ang boses. “Hindi mo ako pwedeng iwan. Hindi ganito.”  

Ngunit nanatiling walang malay si Ethan, maputla at tahimik ang kanyang mukha.  

+++++

Habang sumisikat ang araw, umugong ang telepono ni Lila. Ito ay isang text mula sa isang hindi kilalang numero: *“Dapat hindi ka na sumingit.”

Nanlamig ang dugo ni Lila. 

Ipinikit niya ang kanyang mga kamao, nag-aapoy ang kanyang galit sa gitna ng kanyang kalungkutan.  

“Hindi pa tapos ito,,” bulong niya, mababa at mapanganib ang boses. “Magbabayad ka para sa lahat ng ito.”  

+++++

Lumipas ang mga oras, and exhaustion finally caught up with Lila. Her head drooped, her eyes closing despite her best efforts to stay awake. Nang siya ay malapit nang makatulog, nakaramdam siya ng isang mahinang kilos sa ilalim ng kanyang kamay.  

Ayaw niyang tawagan ang ama at magaalala iyon sa kaniya, ngunit nagiwan siya ng mensahe sa Tita Clara niya na alagaan muna si Mia at baka matagalan ng uwi.

Mabilis na nagmulat ang kanyang mga mata, at tumingin siya kay Ethan. Kumibot ang kanyang mga daliri, at nagsimulang kumutitap ang kanyang mga talukap ng mata.  

“Ethan?” bulong niya, mabilis na tumitibok ang kanyang puso.  

Dahan-dahang nagmulat ang kanyang mga mata, kumikislap laban sa maliwanag na ilaw. Sa isang saglit, tinitigan lang niya ang kisame, walang ekspresyon ang kanyang mukha. Pagkatapos, lumipat ang kanyang tingin kay Lila, at isang mahinang ngiti ang lumitaw sa kanyang mga labi.  

“Hey, wifey,” wika niya, malat ngunit malambing ang boses.  

Napatigil si Lila, napigilan ang kanyang hininga. “Wifey?”  

Lumawak ang ngiti ni Ethan, ngunit may kakaiba dito. Parang… hindi pamilyar. “Oo. Asawa kita, di ba? Ibig kong sabihin, nandito ka, hawak ang kamay ko. Kakakuha lang natin ng marriage certificate natin, hindi ba?”

Marriage certificate? Ano ang sinasabi nito?