The Billionaire Ruse

Tahimik na nagdadasal si Isabelle na nakaupo sa labas ng emergency room ng San Augustine Hospital. Yakap-yakap niya sa kaniyang bisig ang limang taong gulang niyang kapatid na si Shawn Luis. Katulad din niya, bakas sa mukha nito ang pag-aalala para sa kalagayan ng ina.Nawalan kasi ng malay ang Mama Ana nila kaninang umaga habang naghahanda siya para pumasok sa eskwelahan. Alas diyes ang unang klase niya ngayong araw, kaya alas otso pa lang ay umaalis na siya para hindi gahulin sa oras, may kalayuan kasi ang Eagle State University sa bahay nila. Halos isang oras din mahigit ang gugugulin niya sa biyahe.Bago pa siya makasakay sa pinara niyang tricycle ay narinig niya ang malakas na palahaw ni Shann na siyang nagpakabog sa puso niya. Dali-dali siyang bumalik sa loob ng bahay, doon niya nakita ang Mama Ana niya na nakahiga sa sahig at wala na itong malay. Nagkalat din ang mga basag na plato sa sahig na marahil hawak nito. Ipinagpasalamat na lang niya, na mabait pa rin ang Diyos sa kani

Mariin na ipinikit ni Isabelle ang mga mata at pilit na pinapakalma ang sistema. Hindi niya alam kung para saan ang kaba n’ya ngayon, kung para ba iyon sa kalagayan ng ina na nasa loob ng emergency room o sa lalaking pumukaw ng interest niya na hanggang ngayon ramdam niya na tila nakatingin sa kaniya. Nang bumukas ang pinto ng emergency room, saka lang nagawa na iangat ni Isabelle ang ulo mula sa pagkakayuko.Doon nakita niya ang doktor na sumuri sa Mama Ana niya. Tatlong oras na rin silang naghihintay bago ito lumabas. Tumingin ang doktor sa kanila. “Ikaw ba ang kamag-anak ng pasyente?”"Anak ho niya kami,” maagap niyang sagot. “Please follow me, Ms. Caballero.” Walang salita, sumunod si Isabelle sa doktor habang iniwan niya pansamantala si Shann na nakaupo sa labas ng emergency room. Nilingon niya ang dulo ng papaliko na pasilyo ngunit wala na ang lalaki na kausap ni Nurse Grace. May panghihinayang man siya na naramdaman ay hindi na niya pinansin iyon dahil kailangan siya ngay

Hindi pa man nakakalapit nang husto ang tricycle na sinasakyan ni Isabelle, parang gusto na niyang ipahinto. Mula kasi sa malayo, tanaw na niya ang mahabang pila sa labas ng tanggapan ng Z Legacy Foundation.“Manong, sigurado ho ba kayo na ito ang tanggapan ng Z Legacy Foundation?” kaagad na tanong niya nang huminto ang tricycle sa tapat nito.“Oo, ‘Neng, ganiyan talaga kahaba ang pila palagi diyan!”“Ganoon ho ba, ito ho.” Iniabot ni Isabelle ang kaniyang bayad at bumaba na sa tricycle.“Shann, dito ka lang, magtatanong muna ako sa guard para hindi tayo pumila nang matagal.”“Opo, Ate Isay.”Lumapit si Isabelle sa guard na nakatayo sa labas ng Z Legacy Foundation.“Sir, itatanong ko lang kung dito ho ba ang Z Legacy Foundation?”Tiningnan si Isabelle ng guard na para bang sinusuri siya nito.“Anong pangalan mo, Ma’am?” tanong nito sa kaniya, habang tumitingin sa logbook na nasa ibabaw ng lamesa.“Ah, Sir, hindi pa po ako nagpunta rito, ngayon pa lang.”“Ah, ganoon ba?” Isinara ng gua

Sa labas ng Intensive Care Unit (ICU), naghihintay si Isabelle nang may pag-aalala at pagkabahala. Ang kaniyang mga mata ay puno ng luha, at ang kaniyang dibdib ay nag-aalab sa kaba.Lumabas na ang mga resulta sa ginawang mga test sa mama niya, at ito ay nagpapatunay na kailangan nang operahan ito sa lalong madaling panahon.Subalit ang perang kailangan niya ay hindi pa rin nasosolusyunan. Walang malinaw na pag-asa na binigay ang Z Legacy Foundation sa kaniya kaya hindi niya rin iyon puwedeng asahan. Kung saan niya kukunin ang ganoong halaga ay hindi pa niya alam.“Ate,” mahinang tawag ni Shann sa kaniya.Kaagad niyang niyakap ang kapatid para doon umamot ng kaunting lakas. Pakiramdam niya, hindi na niya kaya ang ganitong sitwasyon.“Ayos ka lang ba, ate?”“Oo, ayos lang si ate, Shann.” Halos wala nang boses ang lumalabas sa kaniyang bibig dahil mula pa kanina ay umiiyak na siya.Tila naman naramdaman ng kapatid niya ang bigat na nararamdaman niya kaya hindi na ito nagtanong pa ng kun

Nakatitig si Isabelle sa mataas na gate ng Caballero’s Residence. Hindi niya alam kung pipindutin ang buzzer o tatalikod na lang at aalis. Madali lang sabihin na hihingi siya ng tulong sa ama, pero ang multong pagtalikod nito sa kaniya ay paulit-ulit na bumabalik sa isip niya.“C’mon, Isay! You can do it! Para sa Mama Ana mo ito!” pagkumbinsi pa niya sa sarili.Nakailang hinga nang malalim muna siya bago niya napagdesisyunan na pindutin ang buzzer sa gate. Pakiramdam niya tuloy para bang sumali siya sa isang game show dahil sa kaba na nararamdaman niya.Sandali pa lang, may nagsalita sa intercom. “Sino ho sila?”“Si Isabelle Caballero ho ito.”“Sinong pangalan ang sinabi mo? Isabelle ba? Isay, ikaw ba iyan?”“Oho! Si Isabelle ho ito—”“Isabelle, iha, ikaw ba talaga iyan?” parang gumaralgal ang boses.“Oho. Ako po talaga si Isabelle—”“Oh, Diyos ko! Sandali! Hintayin mo ako diyan!” Nang mawala ang kausap ni Isabelle sa intercom, tumayo siya nang maayos. Huminga nang malalim at pinisil