"ปล่อยพิมพ์นะ" พิมพ์รดาประท้วง เรื่องอะไรเธอจะยอม
"หุบปากไป!" ฉลามเสียงห้วนพร้อมกับถอนกางเกงของตัวเองร่นลงไปกองที่ปลายเท้า เขาไม่สนใจเสียงปรามเขารู้แต่ว่าเขาต้องการ และจะทำเรื่องนี้ให้เสร็จ
"อย่าทำแบบนี้นะคะ"
"ทำไมฉันจะทำไม่ได้ ในเมื่อฉันเคยทำมาแล้ว" ว่าจบเขาก็ถูไถแก่นกาย แล้วดันเข้าไปในช่องสวาทของหญิงสาว เธอสะดุ้งร้องเพราะยังไม่คุ้นชิน ริมฝีปากบางเล็กก็ถูกประกบด้วยริมฝีปากหนา เขาบดจูบอย่างเร่าร้อนหิวกระหาย จนเธอจมดิ่งกับความกระหายดำมืดที่ยากจะถอดถอน
มือเล็กที่คอยผลักดันร่างหนาให้พ้นกาย คราวนี้เปลี่ยนมาเป็นลูบไล้ทั่วแผ่นหลังใหญ่ เขากระแทกหนักหน่วงจนร่างเล็กสั่นคลอนไปตามจังหวะ เขาเลื่อนใบหน้าซุกไซ้ที่ซอกคอขบเม้นทำรอยเบา ๆ แล้วเลื่อนมาลิ้มรสทรวงอกสีหวาน
"พะ...พี่ฉลาม" คนตัวเล็กครางเสียงกระเส่า แลบลิ้นเลียริมฝีปากเบา ๆ สมองของเธอขาวโพลน ร่างกายเบาหวิวราวกับจะล่องลอย เธอหลับตาพลิ้มเคลิบเคลิ้มหลงใหล ทุกสิ่งที่เขากระทำมันช่างวาบหวามซาบซ่าน
บทรักเร่าร้อนดุดันสลับอ่อนโยน เอวสอบกระแทกเน้นหนัก บทรักที่เขากระทำ พิมพ์รดาเสียวสะท้านจนแทบจะทนไม่ไหว เธอเปล่งเสียงครวญครางดังกึกก้องเมื่อเขาจับจูงมือเธอถึงฝั่งฝันพร้อมกัน
พิมพ์รดาหยิบบราเซียร์กับแพนตี้มาสวมใส่ กระโปรงของเธอมันไม่เป็นอะไร แต่เสื้อที่ใส่มากระดุมขาดหายหมด
"นิสัยเอาแต่ใจ มันแก้ไม่หายจริงๆ" พิมพ์รดาบ่นกระปอดกระแปดสวมกระโปรงของตัวเอง เสื้อของเธอขาดขนาดนี้ มันจะใส่ได้อย่างไรกัน
"หุบปากน่ะ!" เขาเอ่ยแล้วเดินไปหยิบชุดในตู้ให้หญิงสาว เธอแปลกใจไม่น้อย เหตุใดเขาถึงมีเสื้อผ้าผู้หญิงอยู่ในห้องทำงาน พอหัวนึกไปถึงเขาอาจจะมีผู้หญิงคนอื่นที่เข้ามาเริงรักกับเขา เธอก็เม้มปากอย่างไม่พอใจ
แต่เธอไม่มีสิทธิ์ไม่พอใจ... ความคิดบางอย่างเเว๊บเข้ามาในหัว เธอจึงสลัดความรู้สึกของตัวเองออกไป
"ใส่สิ!"
"ไม่ค่ะ ไม่อยากทับรอยใคร" เธอกอดอกตัวเอง
"ทับรอยบ้าบออะไรกัน ชุดใหม่ทั้งนั้น"
"พี่ซื้อมาไว้ให้ใคร?"
"ใครก็ช่างเถอะ!" ฉลามพ่นลมหายใจแรง ๆ แล้วสวมชุดกระโปรงคลุมเข่าให้ จากนั้นก็ถอดกระโปรงของเธอออก เขาหยิบเสื้อผ้าของพิมพ์รดาโยนลงถังขยะ "วันนี้ช่วยฉันเคลียร์เอกสารนะรู้ไหม?"
"พิมพ์เลือกอะไรได้ไหมคะ?"
"เธอไม่มีสิทธิ์เลือก ฉันสั่งอะไรเธอก็ต้องทำตาม"
"ค่ะ" พิมพ์พยักหน้า เธอเลือกอะไรไม่ได้อยู่แล้ว ในเมื่อเขาเอาแต่บังคับเธอ พิมพ์รดาช่วยฉลามเคลียร์แฟ้มเอกสาร เขามองคนตัวเล็กที่นั่งไขว่ห้างอ่านแฟ้มงานแล้วยิ้มออกมา
พิมพ์รดานั่งเคลียร์เอกสารอย่างเงียบ ๆ พอเที่ยงเธอก็เดินออกมา ส่วนฉลามเขากำลังคุยกับนักลงทุนชาวต่างชาติในห้องทำงาน สายตาพนักงานจับจ้องที่เธอเป็นตาเดียวแล้วเริ่มซุบซิบกัน
"ตอนเข้าไปใส่อีกชุดนะ" จุ๊บแจงกระซิบกระซาบกับแจงจิต
"นั่นสิ อย่าบอกนะว่าใช้เต้าไต่"
"ฉันว่าใช่ เด็กสมัยนี้ไม่ไหวเลย เอาความสวยความสาวเข้าแลก เดี๋ยวเจ้านายเราเบื่อก็โดนเขี่ยทิ้ง"ว่าจบก็ก้มหน้าลงพูดกัน ลัลนาเม้มปากเล็กน้อยแล้วเดินไปหาเพื่อน
"พิมพ์"
"อ้าวแนน เมื่อวานไม่มาทำงานเป็นอะไรหรือเปล่า เมื่อวานกูกะว่าจะไปดูมึง แต่ติดเอกสารกองท่วมหัว เลยต้องอยู่เคลียร์ ขอโทษด้วยนะที่ไม่ได้ไปหา"
"อืม ไม่เป็นไรหรอก เมื่อวานกูปวดหัวนิดหน่อย นนนไปเยี่ยมกู เขาบอกว่ามึงติดงานอยู่"
"อืม ขอโทษนะที่กูไม่ได้ไปเอง"
"ไม่เป็นไร" ลัลนายิ้ม พร้อมกับมองร่างเล็กตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า "ตอนเช้ามึงใส่ชุดแบบนี้มาทำงานเหรอ?"
"..." พิมพ์รดานิ่งก่อนจะคลี่ยิ้ม "เมื่อเช้าใส่ชุดสีครีมมา แต่ชุดมันเปื้อนกาแฟ กูเลยเปลี่ยน"
"อ๋อ งั้นไปทานข้าวกันเถอะ วันนี้นนนทำอาหารมาเยอะเลย"
"เดี๋ยวกูโทรสั่งอาหารดีกว่า"
"ไม่ต้องหรอก กูสั่งมาเผื่อแล้ว อาหารอยู่บนโต๊ะทำงานของกูเรียบร้อยเหลือแต่มึงไปกินกับกูนี่แหละ"
"อื้อ ขอบคุณนะ" พิมพ์รดาเดินไปไปที่โต๊ะทำงานของลัลนา ซึ่งมีนนนนั่งแกะกล่องอาหารรอยู่แล้ว
"อาหารน่าทานจังเลยค่ะ"
"น่าทาน ก็ทานให้เยอะ ๆ นะครับวันนี้ผมทำมาเผื่อคุณพิมพ์กับคุณแนนเยอะเลย"
"ค่ะ" พิมพ์รดาเอ่ยแล้วเเกะกล่องข้าวของตัวเอง
****
ฉลามนั่งกดวางสายแล้วพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ เขายกแขนขึ้นมองนาฬิกาที่ข้อมือแล้วลุกเดินออกไปจากห้อง เขากวาดสายตามองไปรอบ ๆ ภาพพิมพ์รดานั่งหัวเราะต่อกระซิกกับนนน มันทำให้เขาไม่พอใจ ได้แต่ข่มอารมณ์เอาไว้แล้วเดินออกไป
พิมพ์รดากลับมาทำงานที่โต๊ะของตัวเอง งานที่ได้รับมอบหมายมีไม่เยอะ เธอจึงทำงานเสร็จลุล่วงไปด้วยดี พอเลิกงานเธอก็ถือกระเป๋าสะพายเดินไปที่ลิฟท์ ฉลามเดินเข้ามาข้างในแล้วคว้าข้อมือของเธอเอาไว้
"จะทำอะไรคะ?"
"จะไปส่งบ้าน!"
"ไม่ต้องหรอกค่ะ"
"ฉันจะไปส่ง!" เขาเสียงกระด้างพิมพ์รดาได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างระอากับความเอาแต่ใจของเขา พอลงไปถึงข้างล่าง เธอก็ไปขึ้นรถพร้อมกับเขา
"พี่จะพาพิมพ์ไปไหน?" เธอเอ่ยท้วงเมื่อทางที่เขาพาไปไม่ใช่ทางกลับบ้านของเธอ
"หุบปากน่า"
"พี่ฉลามพี่กำลังเล่นอะไร พิมพ์ไม่ตลกด้วยนะคะ"
"แล้วเธอคิดเหรอว่าฉันกำลังเล่นตลกกับเธอ นั่งเฉย ๆ นั่งเงียบ ๆ ไม่ต้องพูดอะไร ไปถึงเธอก็รู้เองนั่นแหละ" เขาเสียงเรียบตั้งหน้าตั้งตาขับรถ สุดท้ายแล้วเขาก็พาพิมพ์รดามาที่บ้านหลังใหญ่ราคาหลายล้าน เธอขมวดคิ้วเป็นปมทันที ไม่เข้าใจว่าเขาพาเธอมาที่นี่ทำไม
"พาพิมพ์มาที่นี่ทำไม?"
"เธอต้องอยู่ที่นี่ กับฉัน"
"ไม่ค่ะ พิมพ์จะกลับไปอยู่บ้านหลังเดิม"
"ฉันไม่ให้เธอไป! บ้านเก่าอันตราย โทรมแบบนั้นจะไปอยู่ทำไม?"
"พิมพ์อยู่ได้"
"ฉันไม่ให้อยู่ ของของเธอฉันก็ให้ลูกน้องขนมาไว้ที่บ้านฉันหมดแล้ว ต่อไปนี้เธอต้องอยู่กับฉัน ไปทำงานพร้อมกันกับฉัน และที่สำคัญห้ามดื้อกับฉันด้วย" พิมพ์รดากรอกตามองบนก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน เธออยากจะต่อล้อต่อเถียงกับเขาซะเหลือเกิน แต่เถียงไปก็ไม่มีวันชนะ
"คุณปู่คุณย่ามารับเราด้วย" ตะวันจับขอบวงกบประตูมองคุณปู่คุณย่าที่ยืนรอ"ไหน หูย จริงด้วย" จันทร์ฉายเอ่ยอย่างตื่นเต้น พอคุณครูปล่อยไม่กลับบ้านได้เด็กๆทั้งสองก็วิ่งเข้าไปหาคุณปู่คุณย่าเลย อลิซสวมกอดหลานสาวด้วยความรักส่วนตะวันก็สวมกอดโนอาห์ถึงแม้ว่าจะเป็นการเจอกันครั้งแรกระหว่างโนอาห์กับหลานๆ แต่อลิซก็เปิดรูปหลานๆให้เขาดูทุกวัน ส่วนตะวันกับจันทร์ฉายฉลามก็เป็นคนเปิดรูปคุณปู่คุณย่าและเครือญาติให้ดู ทำให้เด็กๆจำทุกคนได้เป็นอย่างดี"ตัวหอมจังเลย" อลิซจุมพิตที่แก้มนุ่มๆ"คุณครูทาแป้งให้ค่ะ" จันทร์ฉายยิ้ม"อึบ ขอปู่อุ้มหน่อยครับ" โนอาห์อุ้มหลานชายแล้วจุมพิตแก้มนุ่มนิ่ม จากนั้นก็จุมพิตตามมือ ยิ่งสูดดมก็ยิ่งชื่นใจ"ปู่ทำแบบนี้ตะวันจักจี้นะครับ""ก็ตัวหลานมันหอมนี่ครับ ปะๆ กลับบ้านกัน""ครับ" ตะวันยิ้ม ส่วนพิมพ์รดากับฉลามมองลูกๆอย่างเอ็นดู พิมพ์รดามีความสุขมาก ตระกูลนี้เป็นตระกูลที่ดีรักลูกรักหลาน ผิดว่าตามผิด ถูกก็ว่าตามถูก ไม่เข้าข้างลำเอียงเลย"เด็กๆดูมีความสุขกันมากเลยนะพิมพ์""ใช่ค่ะ พวกเขามีความสุขมากๆ ตั้งแต่พี่มาอยู่กับพวกเขา ตะวันกับจันทร์ฉายมีความสุขมากกว่าเดิมจริงๆค่ะ""พี่เองก็มีความ
"วันนี้พ่อจะไปส่ง""เย้ๆ" เด็กๆต่างร้องกันเสียงดังเพราะดีใจที่มีพ่อเหมือนคนอื่นๆ"วันนี้เราจะนั่งรถคันนั้นไป" ฉลามชี้ไปที่รุ่นหรูรุ่นใหม่คันที่เขาให้ลูกน้องขับมาที่บ้าน"หูย ตะวันอยากนั่งใจจะขาดแล้วครับ รถพ่อฉลามสวยเหมือนรถของญาดาเลยครับ""ใช่ค่ะ พ่อฉลามรวยเหมือนพ่อญาดาไหมคะ?" จันทร์ฉายเอ่ยถาม ฉลามมองบุตรสาวด้วยความเอ็นดู และยีผมนุ่มเบาๆ"ที่จริง...." ฉลามเว้นวรรคหันไปมองพิมพ์รดาที่อมยิ้มอยู่ "ที่จริงพ่อรวยกว่าพ่อญาดาอีก""ว้าวๆ" จันทร์ฉายกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ"พี่ก็พูดเกินไปค่ะ" พิมพ์รดาหัวเราะเบาๆ แล้วหยิบนมสองกล่องใส่กระเป๋าให้ลูกทั้งสอง"พี่พูดจริง""ไม่จริงสักหน่อย""จริงครับ สมบัติปู่กับตาเยอะ" ฉลามยิ้มแล้วหันมามองลูกๆต่อ พอแต่งตัวให้ลูกเสร็จเขาก็จับมือเด็กๆไปขึ้นรถหรู โดยที่มีพิมพ์รดาขึ้นไปนั่งด้วยเด็กๆร้องเพลงบนรถ พิมพ์รดาได้แต่มองลูกที่ร้องเพลงอย่างมีความสุขเขาเข้ามาเป็นความสุขของลูกๆ เด็กๆรักเขามาก ขนาดเพิ่งรู้ว่ามีพ่อยังรักเขาขนาดนี้ ถ้าเขาตามใจทุกอย่างพวกเขาคงจะติดพ่อยิ่งกว่าอะไร ซึ่งพิมพ์รดาเองก็จะไม่ปล่อยให้ฉลามตามใจลูกมากเกินไป เธอจะต้องปรามเพราะไม่อยากให้ลูกๆต้องนิส
ร่างหนาถูกวางลงบนที่นอนนุ่ม พิมพ์รดารีบหาผ้าชุบน้ำเช็ดตามเนื้อตัวให้ เมื่อกายร้อนสัมผัสกับความเย็น ฉลามถึงกับสั่นเป็นเจ้าเข้า ขดกายซุกหน้ากับหมอนนุ่ม"อื้อ""อยู่เฉยๆ""พี่หนาว""เช็ดตัวจะได้หายไข้""พี่หนาว" ฉลามขดหายแน่นกว่าเดิม พิมพ์รดาเช็ดตัวให้อย่างยากลำบาก แต่ก็เช็ดจนแล้วเสร็จ เธอลุกขึ้นไปเเล้วเดินไปเปิดตู้ยา หยิบยามาให้เขาทาน"พิมพ์..." เขาเอ่ยเสียงพร่า ไม่ได้ลืมตาขึ้นมามอง พิมพ์รดามองอยู่นานก่อนจะเดินออกไป "พะ...พิมพ์""คุณพ่อนอนแล้วเหรอคุณแม่""ค่ะ คุณพ่อนอนแล้ว""คุณพ่อจะได้นอนในบ้านกับพวกเราใช่ไหมคะ? จันทร์ฉายอยากให้พ่อ""ไม่ได้ค่ะพ่อไม่สบายเดี๋ยวหนูติดไข้ด้วย""แต่จันทร์ฉายอยากกอดพ่อ ให้จันทร์ฉายเข้าไปนะคะ""...." พิมพ์รดาไม่ได้ตอบบุตรสาว แต่เดินไปหยิบขวดน้ำ"ให้พ่อกลับมาอยู่กลับเรานะแม่" ตะวันเอ่ย"พ่อก็อยู่ทุกวันนิ่คะ" เธอเฉไฉ แม่จะรู้ในสิ่งที่เด็กน้อยบอกก็ตาม"อยู่กันแบบครอบครัวครับ พ่อแม่ลูก""ใครสอนให้หนูพูดแบบนี้""ไม่มีใครสอน แต่ตะวันอยากมีพ่อเหมือนคนอื่น""จันทร์ฉายก็อยากมี""ไปๆ เข้าไปนอนได้แล้ว""แม่ครับ""อย่าอิดออดตะวัน""ตะวันอยากมีพ่อเหมือนคนอื่น" เด็กน้อยเบ้
พิมพ์รดาปั่นผ้าให้ลูกเสร็จก็ยกมาตากที่หน้าบ้าน ฉลามวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหาพิมพ์รดาแล้วสวมกอดร่างเล็กแน่น"อะไรของพี่เนี่ย" มือเล็กพยายามผลักร่างหนาให้พ้นกาย "พี่ตัวเหม็นขนาดนี้ยังจะมากอดอีก""พี่ดีใจ""มันก็ไม่เกี่ยวกับพิมพ์นิ่คะ" เธอผลักร่างหนาออกแล้วยกตระกร้าฉลามรีบแย่งมาถือเอง "พี่ฉลามอย่ากวนค่ะ""พี่ตากให้เอง พิมพ์จะได้ไม่ต้องเหนื่อย""ไม่เป็นไรค่ะ พิมพ์ทำเองได้""พี่อยากช่วย" ชายหนุ่มจับชุดนักเรียนของบุตรสาวขึ้นมาแล้วยิ้ม เขาดีใจจนหุบยิ้มไม่อยู่เมื่อได้รู้ว่าจันทร์ฉายเป็นลูกสาวของเขา "ขอบคุณนะ""...." พิมพ์รดาเม้มปากเล็กน้อย ไม่เข้าใจในสิ่งที่คนตรงหน้าจะสื่อ เขาจะขอบคุณทำไม ในเมื่อเธอยังไม่ได้ทำอะไรให้เขาต้องมาขอบอกขอบใจเลย "ขอบใจอะไร?""ขอบใจที่พิมพ์ให้กำเนิดลูกที่น่ารักอีกคน ขอบคุณที่มั่นคงเสมอมา""ลูกพี่มีแค่ตะวันคนเดียว ส่วนจันทร์ฉายลูกพิมพ์กับผัวใหม่""พี่รู้ความจริงหมดแล้ว พิมพ์ไม่เคยมีใครนอกจากพี่" ฉลามยิ้ม"หึ ถ้ายังไงว่าพิมพ์ไม่เคยมีใครเข้ามา ที่จริงพิมพ์มีผัวมาหลายคนแล้ว""พี่ไม่เชื่อหรอก" ฉลามยกเสื้อขึ้นสะบัด จากนั้นก็ตากทำไปเรื่อยไปจนกระทั่งหมดตระกร้า ต่อให้พิมพ์รดาบ
"พิมพ์" ไพฑูรย์ปั่นจักรยานคู่ใจพร้อมกับถือถุงอาหารมาด้วย ก่อนจะจอดจักรยานไว้ข้างโอ่งแล้วผลุนผลันเดินไปที่แคร่ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาก็คงจะมาบ้านพิมพ์รดาทุกวัน เพราะบิดาของเธอชอบชวนเขาดื่มเหล้า พ่อพันเลิกเหล้าถาวร ไพฑูรย์ก็ไม่ค่อยได้มา"มีอะไร?""แม่ให้เอาลาบเทามาฝาก""หูยของชอบกูเลย""ชอบก็กินเยอะๆ""อื้อ กินด้วยกันนะ สันนี้ก็ลาบไก่บ้านกับผัดผัก""กูกินข้าวแล้ว""กินแล้วก็กินอีกได้""กินบ่อยเดี๋ยวก็อ้วน""อ้วนไม่เป็นไร อ้วนเป็นเพื่อนกู""อีห่า ใครจะอยากอ้วน""ไม่รู้แหละอย่าเพิ่งมาถกเถียงกันเรื่องอ้วนไม่อ้วน วันนี้มึงต้องอยู่กินข้าวกับกู รีบเข้าไปเอาถ้วยชามออกมาใส่ข้าวใส่อาหารช่วยกูได้แล้ว""หูยอิห่า ได้ทีรีบใช้กูเลยนะมึง""เออ รีบช่วยกูเลย""เออๆ" ฉลามรีบตามเข้าไป ผู้ชายที่มาหาพิมพ์รดากอดคอหยอกล้อ ชายหนุ่มข่มอารมณ์ไม่อยากจะเข้าไปกระชากไอ้บ้านั่น แล้วกระทืบให้จมดิน กล้าดีอย่างไรมากอดคอเมียของเขา'หรือจะเป็นพ่อของจันทร์ฉาย'ความคิดบางอย่างแว๊บเข้ามาในหัว ฉลามเม้มปากข่มความรู้สึก ต่อให้เป็นผัวใหม่เขาก็ไม่สน ในเมื่อเขาอยากได้เธอคืนเขาต้องได้"เดี๋ยวพี่ช่วยเอง พิมพ์ช่วยยกมันเรียงให้พี่หน่อยนะ
"เอ้าคุณ มานั่งทำอะไรอยู่ที่นี่" น้ำเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยขึ้น เป็นชายมีอายุสะพายอะไรสักอย่างอยู่ทางด้านหลัง ท่านถอดมันวางลงแล้วเดินไปล้างหน้าล้างตาที่โอ่งน้ำ ไม่ไกลจากที่เขากางเต็นท์"ผมมาหาพิมพ์รดาครับ" ชายเอ่ยตอบพร้อมกับทำหน้างงเล็กน้อย เขารู้จักชายคนนี้ดีว่าเป็นใคร เพราะข้อมูลที่ลูกน้องส่งมาให้"แล้วทำไมไม่เข้าบ้านล่ะ พิมพ์น่าจะอยู่ในบ้านกับเพื่อน""เอ่อ ... ผมกลัวเพื่อนพิมพ์จะไล่ตะเพิดออกมา""....." พันมองหน้าชายหนุ่มตรงหน้า ก่อนจะเดินไปยกถังฉีดยาไปวางไว้อีกฝั่ง "เข้าไปกินข้าวกินปลาข้างในไหม?""ไม่เป็นไรครับ" เขาปฏิเสธ ตอนนี้ยังไม่อยากจะเข้าไป เข้าไปตอนนี้ก็โดนเตวิลไล่ตะเพิดออกมาน่ะสิ เขาไม่อยากเสี่ยงกับคนอารมณ์ร้ายอย่างเควิล รายนั่นถ้าได้โกรธเกลียดแล้ว อารมณ์ร้ายยิ่งกว่าอะไร ไม่เสี่ยงจะดีกว่า เขาจะรอเวลาให้เควิลกับปรรณพัชร์กลับไป เวลานั่นแหละ เขาจะรุกจนกว่าพิมพ์รดาจะยอมใจอ่อน"แล้วมากางเต็นท์อะไรข้างนอกล่ะ""ผมโดนเควิลตะเพิดออกมา""ทำไมเขาถึงทำแบบนั้นล่ะ""เพราะผมทำผิดต่อพิมพ์อย่างไม่น่าให้อภัย""...." พันนิ่งไปนานก่อนจะเพ่งมองหน้าของฉลาม มิน่าตอนที่เขาเจอถึงได้รู้สึกคุ้นหน้า ที่แท้ก