จำเลยไม่ได้รัก

ควันบุหรี่สีขาวถูกจุดและพ่นออกจากริมฝีปากเข้มครั้งแล้วครั้งเล่าภายในกระท่อมที่ดูออกจะกลางเก่ากลางใหม่ บนแคร่ไม้ไผ่ตัวยาวตรงหน้ามีร่างของหญิงสาวคนหนึ่งที่พึ่งจะถูกจับตัวมาโดยลูกน้องของเขานั้นถูกมัดแขนมัดขาและปิดสก็อตเทปเอาไว้ที่ปากแน่นิ่ง

 สายตาคมไล่กวาดมองตามไปยังเรือนร่างงดงามสมส่วนของคนที่นอนสลบอยู่ในชุดนักศึกษาตัวสั้น โดยด้านล่างมีกระโปรงทรงเอสีดำรัดรูปถลกขึ้นมาเหนือเข่าเผยให้เห็นต้นขาเนียนขาวคู่กับเสื้อเชิ้ตนักศึกษาตัวไม่ยาวที่ผู้เป็นเจ้าของสวมใส่มันจงใจใส่ให้ดูรัดแน่นเสียจนเน้นให้เห็นบริเวณทรวงอกที่แทบจะล้นทะลักออกมา

หากเป็นผู้ชายคนอื่น ไม่รู้ว่าภาพเบื้องหน้าที่ได้เห็นนั้นจะกระตุ้นอารมณ์ความหื่นได้มากเพียงใด แต่สำหรับเขา นายหัวฉัตรา แห่งเกาะเหมือนมุก ภาพของหญิงสาวที่นอนกระโปรงเปิดอยู่เบื้องหน้านั้นกลับไม่ได้ทำให้เขาเกิดความรู้สึกว่าอยากจะมองมันเลย เนื้อตัวที่แสนสกปรกนั่นไม่ได้ดูน่ามอง ตรงกันข้าม หากว่าแถวนี้พอที่จะมีอะไรสามารถให้นำมาปกปิดความอุบาทตาตรงหน้าได้ นั่นคือสิ่งที่เขาจะไม่มีทางรีรอที่จะทำมัน

"เฮ้ย! ตื่นสักทีสิวะ จะนอนนิ่งให้เป็นศพตายอยู่ตรงนี้เลยหรือไง ตื่น!"

รองเท้าบู๊ทขนาดใหญ่ถีบกระแทกไปยังแคร่ไม้ไผ่นั้นจนเสียงดัง จนร่างของคนที่นอนขดตัวแน่นิ่งพลิกกลิ้งไปมาจนเกือบที่จะหล่น มือน้อยขยับขยุกขยิก แต่ดูเหมือนว่าเชือกที่ถูกมัดเอาไว้นั้นจะทำให้เธอไม่สามารถขยับได้ จึงได้แต่ค่อยๆลืมตาขึ้นมาแล้วกวาดมองไปรอบๆด้านอย่างช้าๆ จนกระทั่งได้มาหยุดลงตรงหน้าของชายแปลกหน้าที่..โคตรจะหล่อ 

"ตื่นได้สักทีสินะ นึกว่าตัวเองยังนอนสุขสบายดีอยู่ในวิมานสีทองหรือไง ลืมตาตื่นขึ้นมาดูหน่อยว่าตอนนี้วิมานสีทองของเธอน่ะได้เปลี่ยนเป็นขุมนรกแล้ว"

ทันทีที่ลืมตาตื่นขึ้นมา พริมา ก็หันไปเห็นชายแปลกหน้าที่ยืนแสยะยิ้มเหี้ยมมองที่เธอด้วยสายตาที่ดูแล้วช่างน่าหวาดกลัว คนตัวเล็กพยายามรีบขยับตัวลุกเพื่อที่จะตะโกนร้อง แต่แล้วก็ดูเหมือนพึ่งจะประจักษ์ได้ว่าเวลานี้ทั้งมือ แขน ขา แม้กระทั่งปากนั้นได้ถูกมัดเอาไว้เสียแน่นจนไม่สามารถขยับได้ แม้ว่าอยากจะร้องตะโกนออกไปเพียงใดก็ปราศจากเสียง

"อื้อ อื้อ"

"อย่าพยายามเลย โดนมัดจนแน่นขนาดนี้ถ้าแหกปากหลุดมาได้ก็เก่งเกินไปแล้วล่ะ"

ร่างสูงใหญ่เดินย่างสามขุมเข้าไปหา ก่อนที่รองเท้าบู๊ทสีน้ำตาลเข้มจะถูกยกขึ้นมาย่ำเหยียบเอาไว้บนแคร่ พริมายังคงพยายามเขยิบถอยหนี จนกระทั่งที่ศรีษะถูกฝ่ามือใหญ่ตรงเข้ามาขยุ้มเส้นผมของเธอเสียจนเต็มกำมือแล้วดึงมันขึ้นจนหน้าแหงนเพื่อเป็นการบอกว่าให้เธอนั้นลุกขึ้นนั่ง 

ลมหายใจอุ่นร้อนที่สาดเข้ามาทางใบหน้านั้นเต็มไปด้วยกลิ่นบุหรี่เหม็นคลุ้ง แม้ว่าลึกๆแล้วมันช่างมีเสน่ห์แต่ด้วยสถานการณ์ที่กำลังเผชิญอยู่ตอนนี้ทำให้เธอต้องหันหนี และด้วยความเจ็บปวดได้ร้องไห้ออกมาอย่างไม่นึกอาย

"อื้อ อื้อ ฮือๆๆ"

นาทีนี้เธอทั้งตกใจและหวาดกลัว บุคคลตรงหน้าของเธอตอนนี้เป็นใคร เขาจับเธอมาทำแบบนี้ทำไม แล้วตอนนี้เธอกำลังอยู่ที่ไหน ทำไมถึงได้ถูกจับมามัดเอาไว้แบบนี้

"ร้องไห้งั้นเหรอ น้อยไปสิ ทีทำคนอื่นเจ็บยังไม่เห็นสนใจว่าใครจะรู้สึกยังไง เจ็บแค่นี้ไม่ต้องสำออยเลย อีพวกเมียน้อย!"

แล้วจากนั้นร่างของเธอก็ถูกเขาผลักลงไปบนแคร่ตามเดิมเต็มแรง พริมาร้องไห้ออกมาสะอึกสะอื้นด้วยความเจ็บปวดและกลัว พร้อมทั้งยังอยู่ในอาการสับสน เธอยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเคยไปทำให้ใครเจ็บช้ำน้ำใจอะไรตอนไหน ยิ่งคำว่า เมียน้อย ด้วยแล้ว ชาตินี้ก็ยังไม่เคยคิดว่าจะอยากเป็น แต่ด้วยสภาพที่เป็นอยู่ตอนนี้ที่ถูกทั้งมัดมือเท้าและปาก เธอคงจะไม่สามารถตอบโต้หรือว่าอธิบายอะไรได้ หมายความว่าคงต้องยอมรับสถานภาพนี้ไปอย่างนั้นหรือ 

วินาทีแห่งความหวาดกลัวยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นเมื่อมีดปลายแหลมขนาดเล็กถูกหยิบออกมาจากปลอกที่ห้อยเหน็บอยู่ข้างหลัง รอยยิ้มเหี้ยมเกิดขึ้นอีกครั้งบนใบหน้าที่มีไรหนวดปกคลุมเขียวครึ้มเนื้อริมฝีปาก ก่อนที่ชายคนนั้นจะเดินย่างกรายเข้ามาใกล้ นี่เขาคงไม่ได้กำลังคิดที่จะฆ่าเธอทิ้งที่นี่หรอกใช่ไหม พอคิดได้ก็เริ่มขยับ หากแต่ก็ไม่พ้น จนในที่สุดก็โดนฝ่ามือใหญ่บีบเข้าที่ลำคอเต็มแรง

"อื้อ อื้อ อะแฮ่กๆ"

วินาทีนี้พริมายอมรับว่าเธอกลัวที่สุดในชีวิตแล้ว ยิ่งตรงเอวด้านข้างถูกปลายมีดสะกิดจี้ก็ยิ่งหวาดกลัว หยดน้ำตาเม็ดใหญ่ไหลพร่างพรายออกมาไม่มีหยุด นี่เธอกำลังจะต้องถูกจบชีวิตที่นี่จริงๆหรือ ทำไมชีวิตเธอถึงได้แสนสั้นนักล่ะ ขอให้เธอได้มีชีวิตที่ยืนยาวอยู่ดูโลกนี้ต่ออีกหน่อยก็ไม่ได้ ทำไมโชคชะตาเธอถึงได้โหดร้ายถึงเพียงนี้ เธอทำอะไรผิดกัน 

"ฆ่าเธอทิ้งเสียที่นี่ แล้วเอาศพโยนทิ้งลงทะเลให้น้ำซัดไป กว่าจะลอยอืดกลับเข้าฝั่งก็คงจะไม่เหลือซาก"

พริมาส่ายหน้าร้องไห้รัว ภายในใจก็ได้แต่นึกอ้อนวอนขอให้ชายคนนี้เมตตา อย่างน้อยก็ช่วยเปิดปากให้เธอได้พูดได้อธิบายหน่อย หรือไม่ก็ได้ถามว่าเพราะอะไรเธอถึงต้องมาตกอยู่ในสภาพเช่นนี้

"อื้อ อื้อ อื้อ"

"ทำไม อยากจะให้ฉันเปิดปากให้ได้สั่งเสียอะไรก่อนตายงั้นเหรอ หรือว่า..อยากจะฝากอะไรถึงไอ้แก่ชยุต ก็ได้เดี๋ยวฉันจะช่วยสงเคราะห์"

ทันทีที่สก็อตเทปถูกลอกออกจากปาก พริมาก็ไม่รอช้าที่จะสาดทุกคำถามที่มีในหัว เธอทั้งพูดไปร้องไห้ไปจนแทบจะฟังไม่ได้ศัพท์ จนแล้วจนรอดชายคนที่จับตัวเธอมาก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะยอมปล่อย แถมถามอะไรก็ไม่ตอบ พอถามว่ารู้จักเธอเหรอถึงได้จับตัวเธอมา มันก็เอาแต่นั่งเบะปากยิ้มเยาะคล้ายกับว่าสนุกที่ได้เห็นเธอร้องไห้

 กระทั่งพริมาเหลืออดนึกอะไรไม่ออกจึงได้พูดประโยคสุดท้ายที่พึ่งพอจะนึกได้ออกไป แต่นั่นกลับทำให้คนที่กำลังนั่งฟังเธอพร่ำอยู่นั้นถึงกับเปลี่ยนมาอยู่ในโหมดตบะแตกด้วยความโมโหปานถูกพายุใหญ่สาดซัดใส่เข้ามา

"ตกลงนี่แกจะเอายังไง จับฉันมาทำไม ถามอะไรก็ไม่ยอมตอบยอมพูด แกปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้บ้า แกรู้ไหมว่าคุณป๋าของฉันเป็นใคร ถ้าคุณป๋ารู้ว่าแกจับฉันมาไว้ที่นี่ รับรองได้เลยว่าแกจะต้องถูกสับจนเละไม่เหลือชิ้นดีแน่ ปล่อยฉันนะ บอกให้ปล่อย!"