บทที่ 19 มีคนมาขัดจังหวะสะก่อน 555
ไอริณยังยืนคว้างทวนคำพูดของกำนันจอมพล ‘เจอกันคืนนี้เมียจ๋า’ กระทั่งเสียงเรียกของเชอรี่ดังขึ้นอีกครั้ง
“เป็นอะไรหรือเปล่า ไอริณ”
“ปะ เปล่า เปิดเดี๋ยวนี้ล่ะ”
ร่างระหงก้มลงหยิบผ้าถุงขึ้นสวมคล่องมือจับเสื้อชั้นในปิดเต้านมตามเดิมแล้วสวมเสื้อยืด จัดผมเผ้าให้ดูเรียบร้อยก่อนเปิดประตู
“ทำอะไรนานสองนาน”
“เปลี่ยนเสื้อผ้า”
“ไปได้แล้ว ตาเป็กมันจะถ่ายฉากเดินเล่น เก็บฟุตเทจรอบ ๆ บ้าน อาจเดินเลยเข้าไปในสวนด้วย”
“อืม แล้วคนอื่นในบ้าน”
ไอริณยังหวาดระแวงขณะเดินออกมาพร้อมเพื่อน กวาดตามองโดยรอบไม่เห็นใครจึงค่อยผ่อนลมหายใจออกมา
“กำนันรออยู่ด้างล่างแล้ว”
“ห๊า! เกี่ยวอะไรกับกำนัน”
ไม่ทันที่เชอรี่จะตอบ เสียงตะโกนเรียกของผู้กำกับเป็กพลันดังขึ้นมาจากทางด้านล่าง
“เร็ว ๆ สิแม่คู๊ณ ชักช้าทำตัวเป็นดาราดังอยู่นั่น”
ใบหน้าไอริณแดงซ่านทั้งโกรธทั้งอายแต่พูดอะไรไม่ได้ จำใจเดินลงจากบนบ้าน มองเห็นจอมพลยืนอยู่ด้านล่างพร้อมลูกสาวในอ้อมแขน
ใจหนึ่งต้องการเข้าไปทักเด็กน้อย แต่ใจหนึ่งไม่ต้องการเข้าใกล้ตัวพ่อเด็กจึงแสร้งเดินเลี่ยง
“คุณไอริณคะ”
เสียงใสเอ่ยเรียกขลาดอาย มือเล็กยังเกาะรอบคอกำนันแต่เอี้ยวหน้าส่งยิ้มหวาน
“คะ จอมใจ”
ในที่สุดเธอต้องหยุดเท้าลงจนได้ตรงหน้าคนบ้ากาม ดวงตากลมโตตวัดส่งสายตาเกรี้ยวกราดใส่ให้หนึ่งครั้ง แล้วส่งยิ้มหวานให้จอมใจ
“เดี๋ยวจอมใจขอเดินไปดูด้วยได้ไหมคะ”
“ได้สิคะ”
“คุณไอริณเจอพ่อเหรอยังคะ”
“จะ เจอ เอ้ย! ยังเลยค่ะ”
เสียงหวานกระท่อนกระแท่นลอบมองชายหนุ่มร่างโตยังยืนยิ้มกริ่มในหน้า
“จอมใจ ลูกเรียกคุณไอริณว่าคุณน้าสิ”
คนเป็นพ่อก้มลงมองลูกสาวเอ่ยนำก่อนเหลือบตาขึ้น เห็นใบหน้าหวานแดงซ่านขึ้นทันตา
“ม่ะ ไม่ เรียกคุณน้าแก่ไปจอมใจเรียกพี่ไอริณก็ได้”
“จะเรียกพี่ไอริณได้ยังไง ก็คุณอายุน้อยกว่าผมไม่มาก ซ้ำยังอายุไล่เลี่ยพอจะเป็นแม่ของจอมใจได้แล้ว”
ดาราสาวหน้าเหวอเหลือบสายตามองเด็กน้อย จอมใจยิ้มกว้างถูกใจพยักหน้าหงึกหงัก
“ใช่จ้ะพ่อ น้าไอริณเป็นแม่ของจอมใจได้เลยจ๊ะ”
“อะ เออ จอมใจ น้า เอ้ย! พี่ว่าไม่ดีมั้งคะ”
“เอ้า ๆ มัวคุยกระหนุงกระหนิง ไป ๆ รบกวนกำนันด้วยนะครับ พาเดินชมสวนสักหน่อย เดินไปคุยไปกับไอริณ ให้ผมได้เก็บภาพสวย ๆ สักหน่อยครับ”
กำนันจอมพลหุบยิ้มทันทีเมื่อหันไปมองผู้กำกับหนุ่ม ส่งสายตาดุดัน ตัวเขาไม่ถูกชะตาไอ้หมอนี่ตั้งแต่เห็นหน้า ยิ่งได้ยินคำพูดคอยแต่แซะกระแหนะกระแหนดาราสาวอยู่ตลอดเวลา ยิ่งต้องการกระแทกหน้าด้วยกำปั้น
“จอมใจเดินไปกับย่านะลูก”
“จ้ะ”
ไอริณเองเมื่อเห็นสายตาของกำนันจอมพลพลันหวั่นกลัวแทนผู้กำกับหน้าหม้อ แม้ว่าหมั่นไส้หมอนี่มากขนาดไหน แต่ถ้าขืนลงกำนันดังไม่ถูกใจแล้ว ผู้กำกับคงต้องระวังหลังให้มากสักหน่อย
“เด็ก ๆ เตรียมตัว ช่างไฟถือรีแฟล็กดี ๆ ให้ตรงหน้าทั้งคู่ด้วย หน้าตายิ่งไม่ได้แต่งอยู่ ดูไม่ได้เลย”
ดวงตาคมเข้มหรี่ลง เหลือบตามองไอริณที่ดูสีหน้าไม่สู้ดีนัก
“ให้พี่ต่อยมันสักหมัดไหม คันมือเป็นบ้าเลย”
“อย่านะพี่พล”
อารมณ์ที่ขุ่นมัวเมื่อครู่ค่อยดีขึ้นเมื่อได้ยินดาราสาวเรียกชื่อตน จึงยิ้มกว้างออกมาขยับไปใกล้ขึ้น
“ค่อยชื่นใจ เมียเรียกผัวเสียงหวาน”
“ไอ้บ้า! ถอยไป กล้องตามจับอยู่นะ”
กำนันจอมพลขยับออกห่างด้วยรอยยิ้มพราวระยับ สวนหลังบ้านไม่เคยสวยเท่านี้มาก่อนเลยตั้งแต่โตมากระทั่งตอนนี้
ใจชายหนุ่มต้องการจับมือไอริณเดินเล่นติดที่เธอยังแง่งอนเรื่องเก่าหลายปีก่อน แต่เขาจะพยายามรั้งเธอไว้
ตื้อเท่านั้นไอ้พล หน้าด้านเข้าไว้
เดินไปเดินมาไม่นานทีมงานกลับพบว่าสวนหลังบ้านของกำนันคนดังช่างกว้างใหญ่ ทั้งสวนมพะพร้าว ต้นกล้วย และยังต้นไม้อื่นอีกนานาชนิด มองเห็นคนดูแลสวนเดินอยู่ไกล ๆ หนึ่งคนสวมหมวกสายปีกกว้าง
“ร้อนเหมือนกันนะครับกำนัน”
“เดินไปอีกสักหน่อยจะมีบ่อน้ำ พวกคุณอาจอยากถ่ายเก็บไว้”
“บ่อน้ำ? ดีครับ พวกมึงถ่ายเก็บให้หมด แล้วค่อยไปตัดต่อ”
ผู้กำกับเป็กดูคล้ายจะรู้ตัวว่ากำนันไม่ใคร่ถูกขี้หน้า เวลาพูดจึงนุ่มนวลขึ้น เดินห่างหลายช่วงตัวด้วยความกลัว
ระหว่างทางที่เดินไป ทั้งดาราสาวและกำนันจอมพลไม่ปริปากพูดกันอีก เดินเคียงข้างอย่างเงียบเชียบราวกับว่าทั้งคู่กำลังหลงวนเข้าไปสู่อดีตเมื่อหลายปีก่อน
