บทที่ 21 กระต๊อบน้อย
จันทน์กะพ้อก้าวขึ้นบันไดราวสี่ห้าขั้นเท่านั้น กระต๊อบทำจากไม้ไผ่ตีทั้งหลัง ปิดด้วยแผงหญ้าคากั้นสามด้าน ยกเว้นทางขึ้นด้านหน้า มุงด้วยหญ้าคาเช่นกัน
“หน้านอนเล่นดีจัง เย็นดี”
“เอาสิ นอนก่อนก็ได้ค่อยติว”
จันทน์กะพ้อขยับไปตรงกลางเห็นหมอนสามเหลี่ยมยัดนุ่นสีน้ำเงินลายดอกไม้สีแดงเลยหยิบมาไว้หนุน ทิ้งตัวลงนอนตะแคงโดยมีคนร่างสูงนอนเคียงข้าง
“พี่พลนอนบังวิวหมดเลย”
“งั้นจันทน์มานอนด้านหน้าไหม”
“ไม่เป็นไร จันทน์นอนมองพี่พลแทนก็ได้”
รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าคมเข้ม ก่อนที่จอมพลจะตะแคงตัวหันมาหาคนร่างเล็ก ยกมือขึ้นปัดปอยผมสั้นเลยติ่งหูมาไม่มากไปทัดหูไว้
“ไปเรียนต่อกรุงเทพก็ดีนะจันทน์ พี่รอได้”
“พี่ต้องรอได้อยู่แล้ว แค่สี่ปีเอง ถ้าขืนไม่รอจันทน์จะเอาปืนมายิงกบาลพี่พล”
“โฮ้! ดุจริงแฟนพี่”
“ฮ่า ฮ่า จันทน์พูดเล่นหรอกค่ะ พี่พลกำลังจะลงกำนันเหรอ”
“ใช่ พ่ออยากให้ลง กำนันคนเดิมกำลังเกษียณ อยากให้ชาวบ้านแถวนี้มีกำนันเรียนจบปริญญาโทมาดูแลบ้าง”
“อืม ก็ดีนะ”
“พี่ยังไงก็ได้ เรียบจบมาได้กลับมาช่วยเหลือบ้านเกิด พี่เองก็ดีใจ ไม่เคยคิดไปไหนอยู่แล้ว ขอแค่มีจันทน์ก็พอแล้ว”
“ปากหวานอีกแล้ว”
“เคยชิมแล้วเหรอถึงรู้”
จันทน์กะพ้อหลบสายตาก้มหน้าทันทีหน้าแดงซ่านไปถึงลำคอ
“พี่ถาม ไม่เห็นตอบ เคยชิมแล้วเหรอ”
“พี่พลบ้า!”
“เอ้า! พี่บ้าตรงไหน ถ้าจะบ้าก็คงบ้ารักจันทน์นี่แหล่ะ”
คราวนี้เด็กสาวอ่อนวัยกว่ายิ่งหน้าแดงก่ำพยายามจะหันหน้าหนีแต่คนร่างโตกลับขยับมาใกล้ใช้มือตรึงท้ายทอยไว้
“ชิมสิ จะได้รู้หวานอย่างคำพูดหรือเปล่า”
“พะ พี่พล”
นัยน์ตากลมโตไหวระริกยามหน้าคมเข้มโน้มลงเชื่องช้าคล้ายให้เวลาคนร่างเล็กตัดสินใจ จนในที่สุดริมฝีปากอุ่นร้อนประกบลงปากเย้ายวน จันทน์กะพ้อจับบ่าคนร่างโตกำแน่นก่อนหลับตาลง
จอมพลทาบปากหนาลงหยั่งเชิงก่อนขยับแทะชิมรอบริมฝีปากแสนยั่วยวนที่เขาเฝ้ามองมาหลายเดือน ใจชายหนุ่มเต้นแรงโลดขณะใช้ริมฝีปากตัวเองเปิดปากของแฟนสาวด้านล่าง
“เปิดปากสิจันทน์ พี่อยากชิมความหวานของจันทน์”
ภาพในหนังสือนิยายโรแมนติกที่จันทน์กะพ้อชอบอ่านผลุดขึ้นในหัว ลิ้นร้อนและสากค่อยสอดเข้าโพรงปากสาวกวาดไล้ทีละน้อย ตวัดลิ้นเล็กของเธอราวกับว่าเป็นขนมหวาน
“จันทน์หวาน พี่รักจันทน์”
“พี่พล”
เสียงหวานนุ่มขานรับแผ่วเบาตอบรับคนร่างโตด้วยอ้อมกอดแสนหวาน มือเล็กไต่ขึ้นรอบต้นคอพร้อมจิกเล็บลงเมื่อจูบอ่อนหวานทวีความรุนแรงขึ้น
จอมพลดันหมอนสามเหลี่ยมออกจนพ้นทางวางศีรษะคนร่างเล็กกับพื้นไม้ไผ่ดันให้เธอแหงนเงยรับจูบหนักหน่วง มือสีเข้มเลื่อนลงสู่ทรวงอก
“พะ พี่พล”
“จันทน์จ๋า จันทน์แสนหวาน ทรมานพี่ทุกวันเลยรู้ไหม”
“อื้อ”
จอมพลกดจูบลงอีกครั้งหนักหน่วงกว่าเดิมด้วยไฟปรารถนาที่ลุกโชก สอดลิ้นเข้าตวัดไล้จนทั่ว มือกอบกุมเนินหน้าอกแน่นคลึงเคล้นด้วยแรงชาย
ร่างเล็กแอ่นหยัดรับแรงขยำ กายสาวสะท้านไหวไม่อาจห้ามกระแสธารพิศวาสด้วยวัยไร้เดียงสา ทำได้เพียงปล่อยให้คนร่างโตรุกรานพรมจูบลงซอกคอ มือสีเข้มปลดกระดุมชุดนักเรียนออกทีละเม็ดแล้วเลื่อนริมฝีปากลงตาม
“อ่า จันทน์ จันทน์สวยที่สุด”
