“ชอบเหลือเกินนะด่าผัวว่าไอ้คนเฮงซวยและอีกสารพัดจะด่าเนี่ย สงสัยเห็นว่าใจดีมากเลยกล้าปากเก่งใหญ่ ไหนดูสิว่าถ้าโดนทำโทษแล้วยังจะกล้าอยู่ไหม” มือใหญ่หมุนไหล่บางให้หันมาเผชิญหน้าด้วยแววตาคุกรุ่นมีประกายไฟหน่อยๆจนดารินแอบขนลุกนิดๆ ลมหายใจอุ่นจัดก็แกล้งเป่ารดใบหน้าอย่างจงใจ
“ห้ามทำอะไรบ้าๆนะชาร์ตัน! รีบถอยหลังออกไปห่างๆฉันเลย ไม่อย่างนั้นจะหาว่าฉันไม่เตือนไม่ได้นะคุณชาร์ตัน” อยากเติมคำว่าไอ้นำหน้าชื่อไปด้วยซ้ำแต่ยั้งปากเอาไว้ได้ทันท่วงที ใจคิดอยากจะก้าวขาถอยหลังหนีอีกแต่มันหนีไปไหนไม่ได้เพราะสะโพกมันติดกับอ่างล้างจานจนขยับไม่ได้ไม่ว่าทางไหน ส่วนไอ้เฒ่าตี๋ตรงหน้านี่ก็ทำท่าคุกคามเธอเหมือนคนโรคจิตที่ต้องการได้รับการรักษาอย่างเร่งด่วนได้สมบทบาทเหลือเกิน บ้าจริงแล้วเธอจะเอาตัวรอดออกไปจากตรงนี่ได้ยังไงล่ะเล่า ข้อดีของการอยู่บ้านคนเดียวชักเห็นว่ามันเป็นข้อเสียอย่างร้ายแรงแล้วสิเนี่ย
“เธอกลัวงั้นเหรอดาร์ลิ่ง นี่ผัวนะไม่ใช่ยักษ์ใช่มารไม่ต้องตัวสั่นขนาดนี้ก็ได้มั้งครับ ยิ้มหน่อยเร็วคนสวย ส่วนคำขู่แบบเด็กน้อยของเธอฉันไม่กลัวหรอกบอกเลย” แทนที่เจอหน้ากันจะได้รับคำพูดหวานหูหรือรอยยิ้มเอาใจเปล่าเลยเริ่
