Twenty-five Time

ณ ห้องนั่งเล่น

"แม่ต้องการคำอธิบายจากรัชทายาท ลูกไปเจอเด็กคนนี้มาจากที่ไหน ทำไมช่างเหมือนมนุษย์เมื่อร้อยปีก่อนที่ลูกเก็บได้ไม่มีผิดเพี้ยน ฉลาดหลักแหลม วางตัวดี พูดจาเฉียบขาด แถมยังสามารถสยบแฝดได้ด้วย ขนาดแม่ยังจำแฝดสลับกันเลย มันหมายความว่ายังไงกันแน่" จักรพรรดินีรัวคำถามใส่ลูกชายคนโตเป็นจำนวนมากแต่อีกฝ่ายทำเพียงยิ้มตอบมาเท่านั้น ไม่ได้มีท่าทีตกใจอะไรมากมาย

"ท่านแม่ถามมากมายขนาดนี้ ข้าตอบไม่ถูกเลยพะยะค่ะ" รัชทายาทตอบพลางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ท่าทางที่ไม่ได้มาเห็นมาเป็นเวลาร้อยปี บัดนี้ทุกอย่างปลดล็อคหมดแล้ว ไร้คำถามจากองค์จักรพรรดินีมีเพียงการส่งรอยยิ้มแบบเดียวกันคืนกลับไปเท่านั้น

"อย่ามารู้กันแค่สองคนแล้วปล่อยให้พวกผมงงแบบนี้ได้ไหม รีบบอกความจริงมาได้แล้ว" คลาสเริ่มโวยวายทันทีเพราะตนเองเกิดช้ากว่าอยู่หลายร้อยปี ทำให้เรื่องราวบางอย่างก็ไม่ได้รับรู้เท่าพี่คนโตมากนัก และในรัชสมัยของจักรพรรดิองค์ปัจจุบันนั้นมีจักรพรรดินีเป็นภรรยาเพียงคนเดียว ไม่ได้มีราชินีหรือพระสนมเพิ่มแม้แต่คนเดียว ทำให้เหล่าเชื้อพระวงศ์และขุนนางรุ่นใหม่รักเดียวใจเดียวตามไปด้วย

เกรงว่าจะถูกนินทาเพราะขนาดนายเหนือหัวสูงสุดยังหลงรักภรรยาเพียงผู้เดียว แล้วทำไมพวกเขาถึงจะทำไม่ได้กันล่ะ ยุคสมัยการปกครองในช่วงทศวรรษแรกเริ่มนั้น ได้ให้กำเนิดบุตรชายเพียงพระองค์เดียวออกมา ใครๆ ต่างก็คิดว่ารัชทายาทคือบุตรเพียงคนเดียวและไม่น่ามีโอรสหรือธิดาเกิดขึ้นอีก แต่หลังจากที่มีการแต่งตั้งรัชทายาทอย่างเป็นทางการทั้งการศึกษาและการต่อสู้

องค์จักรพรรดินีก็ตั้งครรภ์อีกครั้งแถมยังเป็นแฝดอีกด้วย นั่นทำให้ทุกคนรู้ว่าองค์จักรพรรดิทรงร้ายกาจในเรื่องการวางแผนเป็นอย่างมาก หากมีบุตรหลายคนในระหว่างที่ตำแหน่งรัชทายาทยังไม่มั่นคงจะต้องมีการเลือกเข้าข้างฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง แต่ถ้าหากทำให้มันเข้าที่เข้าทางก่อนที่จะมีบุตรเพิ่มก็นับว่าเป็นอีกเรื่องนึง ทำให้รู้ว่าข้อดีของการมีอายุที่ยืนยาวนั้นทำให้สามารถแก้ปัญหาของขุนนางที่หวังจะตักตวงผลปรธดยชน์ได้นั่นเอง

"เอาเป็นว่ากระรอกน้อยของข้าไม่มีทางแพ้พวกเจ้า และไม่มีทางแพ้ใครหน้าไหนทั้งนั้น เพราะเด็กคนนั้นเป็นลูกหลานของเพื่อนฉันเมื่อร้อยปีก่อน มนุษย์เพียงหนึ่งเดียวที่สามารถสยบความร้ายกาจของแวมไพร์ได้ พวกนายก็เรียนผ่านหนังสือมาแล้วนิ จำชื่อไม่ได้เหรอ" พอพูดถึงความเก่งกาจของมนุษย์คนนั้นที่แฝดเคยได้ร่ำเรียนมาก็ถึงกับตกตะลึงทันที หมายความว่าเด็กคนนั้นคือลูกหลานของตาแก่นั่นงั้นรึ

เพล้ง!

"หมายความว่ายังไง รัชทายาท หมายความว่าเด็กคนนั้นคือหลานของตาแก่นั่นงั้นเหรอ" ดยุคตระกูลริคถึงกับทำแก้วแตกด้วยความตกใจ ขนาดเจอกันไม่กี่ครั้งยังรับรู้ถึงความน่ากลัวนั้นได้ดีและจำไม่เคยลืม พอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมถึงได้รับการยอมรับทั้งรัชทายาทและองค์จักรพรรดินี

"ท่านลุงคงจะยอมเรื่องการแต่งตั้งให้กระรอกน้อยของข้า เป็นบุตรบุญธรรมแล้วใช่หรือไม่" มันไม่ใช่ประโยคคำถามแต่มันคือคำสั่งจากคนที่มีสายเลือดเข้มข้มกว่านั่นเอง และแน่นอนว่าดยุคตระกูลริคตกลงด้วยความเต็มใจอย่างไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ ทั้งสิ้น

"พิธีแต่งตั้งคุณชายริค ไวท์ จะถูกจัดขึ้นภายในหนึ่งสัปดาห์ หม่อมฉันจะเตรียมการให้เรียบร้อยพะยะค่ะ" และแน่นอนว่าได้รับคำตอบที่น่าพอใจกับทุกคน ไม่มีการคัดค้านใดๆ อีก

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

"ของว่างกับน้ำชามาแล้วครับ รอบนี้ผมไม่รู้ว่าจะมีใครมาเพิ่มอีกไหมเลยทำมาเผื่อไว้เยอะเลย หวังว่าจะกินพอกันนะครับ" ใบหน้าหวานสิ่งยิ้มพลางจัดแจงของให้สำหรับห้าคนอย่างคล่องแคล่วประนึงเหมือนทำประจำ ทั้งที่ความจริงแล้วเจ้าตัวเคยทำมาก่อนตอนอยู่ร้านอาหารของแม่ แค่เปลี่ยนสถานที่ความเคยชินมันไม่เปลี่ยนไปด้วยสักหน่อย การทำแบบนั้นทำให้ทั้งสามคนมั่นใจว่าเด็กคนนี้คือลูกหลานของชายที่น่ากลัวคนนั้นเลยต่างพากันเงียบกริบ ไม่มีใครปริปากอะไรออกมาอีก เท่ากับปัญหาเรื่องความไม่เท่าเทียมกันได้หมดไปแล้วอย่างสิ้นเชิง

"ข้ากินของที่เจ้าทำให้มาทุกอย่างแล้ว ยังไม่มีอะไรที่ไม่อร่อยเลยนะ กระรอกน้อย" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยปากชมด้วยความจริงใจ นับวันมีแต่ของกินที่ไม่เคยเห็นในจักรวรรดิ สิ่งที่น่าประหลาดใจยิ่งกว่าคือความอร่อยที่หากินได้ยากยิ่งนัก แบบนี้ใครจะปล่อยให้หลุดมือไปกันล่ะ

"อร่อยมากเลยหนูไวท์...ระหว่างรอการแต่งตั้งจะต้องอยู่วังหลวงเป็นการชั่วคราวนะ สถานที่คือวังรับรองหลังถัดไป เดี๋ยวข้าจะจัดการให้"

"ขอบพระทัยพะยะค่ะ ท่านจักรพรรดินี"

"ฝีมือของเจ้าอร่อยจริงๆ ข้าชมจากใจนะไม่ได้แกล้ง"

"อันนี้ข้าเห็นด้วย ขอกินหมดนี่เลยนะ"

"ข้าก็คิดว่าอร่อยเหมือนกัน" แม้จะไม่อยากยอมรับมากนักแต่รสชาติชาที่หอมหวานรวมถึงขนมที่ทำมาก็เข้ารสกันอย่างนุ่มลิ้น การทำอาหารเก่งมันเป็นทักษะเฉพาะตัวของคนต่างโลกหรือเปล่านะ น่ากลัวเกินไปแล้วนะคนตระกูลนี้

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอไปคุยกับเฟลิกซ์และทุกคนได้ไหม มีอะไรที่พอจะช่วยได้บ้าง ผมสามารถขอดูแลพวกเขาทั้งหมดได้ไหม" ร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาถามอีกฝ่ายด้วยความร้อนรนใจ สภาพที่ไม่ต่างอะไรกับนักโทษแบบนั้นมันเกินกว่าจะรับไหวจริงๆ ในเมื่อเขาอยู่ที่นี่แล้วทุกอย่างจะต้องเรียบร้อยและดีขึ้นอย่างแน่นอน

"แน่นอน เจ้ามีอำนาจเต็มที่ในวังหลวงแห่งนี้ คู่หมั้นของข้า"

"เอ๊ะ! " ทำไมคีย์ถึงได้ชอบพูดเรื่องนี้ต่อหน้าคนมากมายทุกครั้งด้วย ต้องการจะบอกไปให้ทั่วเลยไหม อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว ร่างสูงโปร่งมีท่าทีลนลานแล้วโค้งทำความเคารพจักรพรรดินีแล้วรีบเดินออกจากห้องนั่งเล่นไปเลย ทำให้เหล่าแวมไพร์ทุกคนหัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดู ท่าทางจะตกหลุมพรางของรัชทายาทเข้าเสียแล้ว

"ไปแกล้งหนูไวท์อีกแล้ว ทำไมร้ายแบบนี้นะรัชทายาท" ถึงปากจักรพรรดินีจะปรามแต่กลับมีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าสวยงามของพระองค์ สรุปแล้วจะดุหรือจะชอบกันแน่ หลายคนสงสัยแต่ไม่มีใครกล้าเอ่ยปากถามสักคน

"ข้าพูดแบบนี้ตั้งแต่แรกที่เจอหน้ากันจนวันนี้ก็ยังไม่เลิกเขิน แล้วจะให้ข้าทำยังไง"

"ท่านพี่คิดจะแกล้งไวท์อยู่แล้ว อย่าทำเป็นเหมือนไม่อยากแกล้งได้ไหม"

"ใช่ๆ เห็นแล้วหมั่นไส้มาก"

"สรุปแล้วหม่อมฉันจะไปจัดการเรื่องการแต่งตั้งให้ ขอตัวก่อน" ดยุคตระกูลริคบอกพลางเดินออกจากห้องนั่งเล่นมา จากการประเมินดูแล้วเด็กคนนั้นเป็นลูกหลานของตาแก่นั่นอย่างแน่นอน ทั้งสายตา ท่าทาง ทุกอย่างมันใช่เลย ถ้าเด็กคนนั้นจะมาเป็นจักรพรรดินีคนต่อไปก็คงไม่มีใครกล้าขัดขวางหรอก แถมยังเป็นลูกครึ่งเทพกับมังกรอีก แบบนี้มันเหนือชั้นเหล่าบรรดาเชื้อพระวงศ์กับขุนนางไปหมดแล้ว จากนี้ไปจะต้องมีคนมาประจบประแจงไวท์อย่างแน่นอน

ถึงแม้ว่าไวท์จะได้ยินการแกล้งเล่น หยอดคำหวานของคีย์มาหลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ยังไม่ชินสักที เขาเป็นผู้ชายทั้งแท่ง ทำไมถึงไม่ไปจีบคนอื่น คนอื่นเป็นผู้หญิง สวย น่ารัก มีคุณสมบัติเพียบพร้อมมากมาย ทำไมถึงกลายเป็นเขา ไหนจะยังพากลุ่มคนที่เป็นลูกครึ่งเหมือนกันให้มาอยู่ในการปกครองอีก คิดอะไรอยู่กันแน่ เดาไม่ออกเลย

"คุณชายไวท์เป็นอะไรหรือเปล่าขอรับ หน้าแดงมากเลย ไม่สบายหรือเปล่า" เฟลิกซ์ถามด้วยความเป็นห่วง

"ผมไม่เป็นไร แล้วนี่ทุกคนเปลี่ยนเสื้อผ้ากันหมดแล้วใช่ไหม ได้ย้ายไปอยู่วังรับรองแล้วหรือยัง" น้ำเสียงอ่อนหวานแต่ทรงพลังถามด้วยความเป็นห่วง หมายความว่ารัชทายาทส่งคุณชายไวท์ให้มาเยียวยาความรู้สึกของพวกเราที่รังเกียจพวกแวมไพร์ด้วยกันสินะ เพราะว่ารู้อยู่เต็มอกว่าข้าเป็นถึงหัวหน้าหมู่บ้านของลูกครึ่งแวมไพร์ ถึงอายุจะไม่ยืนเท่าแวมไพร์แต่ก็มากพอที่จะดูแลใครสักคนได้หลายศตวรรษ

"ข้าพาทุกคนไปอยู่วังรับรองหมดแล้วขอรับ เหลือเพียงคุณชายไวท์กับเฟลิกซ์เท่านั้น หลังพิธีแต่งตั้งคุณชายอย่างเป็นทางการ ท่านจะต้องมอบตำแหน่งให้กับเฟลิกซ์เพื่อใช้ต่อรองกับเหล่าขุนนางและทำเรื่องต่างๆ เป็นจำนวนมาก ขอให้ใช้เวลาพิจารณาให้ดี" เมล์ยังคงความเข้มงวดเสมอต้นเสมอปลาย ถึงจะชื่นชมในความสามารถของมนุษย์นี้แต่กฎระเบียบก็คือกฎระเบียบ จะไม่มีการอ่อนข้อให้กับอะไรทั้งนั้น