ลลิตจะปกป้องหม่าม้าเอง

“อุแว้! อุแว้!”

เสียงร้องแหลมเล็กของทารกดังก้องไปทั่วห้องคลอด พร้อมกับหยดน้ำตาของ ลออจันทร์ ที่รินไหลออกมาด้วยความปีติ หัวใจเต้นแรงด้วยความยินดี

“ยินดีด้วยครับ เพศหลักเป็นเด็กผู้ชาย”

คุณหมอเอ่ยแจ้งข่าวดี พลางอุ้มร่างเล็กไปทำความสะอาด ขณะที่ลออจันทร์ค่อยๆ ปิดเปลือกตาลง ความเหนื่อยล้ากัดกินจนเขาหมดสติไปในที่สุด

อึดอัดจัง... ทำไมลืมตาไม่ได้?

ร่างเล็กถูกห่อด้วยผ้าผืนหนา ทารกน้อยขยับตัวยุกยิกด้วยความไม่สบายตัว ความรู้สึกอึดอัดทำให้เขาต้องร้องออกมา

“แอ๊ะ แอ้~”

เฮ้ย!?

ใบไผ่ อดีตวิศวกรหนุ่มโสดวัยสามสิบปี ชีวิตของเขาต้องจบลงอย่างไม่คาดฝันเมื่ออุบัติเหตุพลัดตกจากตึกสูงแปดชั้นทำให้เสียชีวิตคาที่

แต่แทนที่จะดับสูญไป เขากลับลืมตาขึ้นมาอีกครั้งในร่างของเด็กทารก!

“เป็นอะไรครับ ลลิต ลูกแม่”

เสียงอ่อนโยนดังขึ้นพร้อมกับร่างของชายหนุ่มที่ก้าวเข้ามาหาทารกน้อยในเปลเด็กเล็ก ก่อนจะประคองร่างเล็กขึ้นอย่างทะนุถนอม ก่อนจะพาดบ่าและโยกตัวเบาๆ กล่อมให้สงบ

“ฮึก... ฮือ...”

ทารกน้อยพยายามจะเปล่งเสียงพูด แต่สิ่งที่ออกมากลับมีเพียงเสียงร้องไห้สะอื้น

ทันใดนั้น ภาพเหตุการณ์ต่างๆ ก็พรั่งพรูเข้ามาในหัว ราวกับม่านหมอกที่ถูกฉีกออก ข้อมูลของโลกใบนี้ถาโถมเข้าสู่สมองเล็กๆ อย่างรวดเร็ว เกินกว่าที่ร่างกายบอบบางจะรับไหว

เสียงร้องของทารกยิ่งดังขึ้น ดังกว่าครั้งไหนๆ

“แงงงง! ฮึก... แงงงง!”

เสียงร้องไห้ของทารกดังก้องไปทั่วห้อง ร่างเล็กดิ้นไปมาในเปล ราวกับพยายามประท้วงอะไรบางอย่าง

“โอ๋ๆ ลลิตของแม่ หิวนมหรือเปล่าครับ?”

เสียงอ่อนโยนดังขึ้น ก่อนที่แขนเรียวจะโอบอุ้มร่างเล็กขึ้นมาแนบอก มือขาวปลดกระดุมเสื้อ เผยให้เห็นเนินเนื้อนุ่มนิ่มพร้อมจะให้อาหารลูกน้อย

“ฮึก... อืออ...”

แต่ทารกน้อยกลับส่ายหน้าหนี ไม่ยอมเข้าเต้า

“เอ... น่าแปลกจัง ผ้าอ้อมก็ยังไม่เปียกนี่นา”

โอเมก้าหนุ่มขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ เมื่อเห็นว่าลูกยังไม่หยุดร้องไห้ เขาอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นพาดบ่า โยกตัวเบาๆ กล่อมให้นิ่งสงบ

เสียงสะอื้นค่อยๆ เบาลง แต่ในหัวของทารกกลับเต็มไปด้วยความโกลาหล

ฮืออออ! ไม่นะ!