ตะวันเริ่มคล้อยเย็นความมืดสลัวเริ่มสาดส่องผ่านช่องหน้าต่างห้องของธีร์ที่มืดมิด วินค่อย ๆ ขยับตัวลุกขึ้นจากเตียงด้วยความระมัดระวังอย่างเงียบๆ ในขณะที่ธีร์ยังคงหลับใหลด้วยใบหน้าอิ่มเอมจากความสุขที่เขาได้รับ
วินมองธีร์ด้วยสีหน้าแค้นเคือง หัวใจของเขารู้สึกหนักอึ้ง ความเจ็บปวดและการถูกหักหลังถาโถมโจมตีจนเขาได้แต่กัดฟันแน่น เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้เขาสูญเสียความไว้วางใจในตัวเพื่อนรักที่สุดลงไป เขาแทบอยากกระโดดเข้าไปขย้ำคอของธีร์ให้ตายไปต่อหน้าทีเดียว แต่พอนึกย้อนถึงเหตุการณ์ในช่วงเช้าที่ผ่านมาด้วยเรี่ยวแรงและกำลังที่เขามีในตอนนี้ ก็ทำให้เขาขนลุกชันอดนึกหวาดผวาขึ้นมาในทันที
วินได้แต่ข่มความโกรธและความเจ็บปวดเอาไว้ภายในใจ “ไอ้ธีร์...กูไม่คิดว่ามึงจะทำกับกูแบบนี้” วินได้แต่พึมพำด้วยเสียงที่ลอดตามไรฟันออกมา ดวงตาแดงก่ำฉายแววความแค้นเคืองจ้องมองเพื่อนรักของตนด้วยความแค้นใจ
วินรีบเก็บเสื้อผ้าของเขาที่กระจัดกระจายไปทั่วห้อง ก่อนจะรีบสวมใส่เข้าไปอย่างลวก ๆ วินรีบหนีออกจากห้องโดยแทบไม่ได้ใส่ใจสภาพที่ตนเองเป็นอยู่เฉกเช่นปกติ
วินย่างก้าวไปตามทางเดินที่ทอดยาวอย่างทุลักทุเล สภาพของเขาในตอนนี้เรียกได้ว่าแทบดูไม่จืดทีเดียว แต่ถึงแม้อย่างนั้นระหว่างทางก็มีสาวสวยหลายคนพยายามเหล่มองเขาด้วยสายตาเชื้อเชิญอย่างเห็นได้ชัด วินได้แต่ยิ้มเยาะให้กับตัวเอง เขาที่เคยเป็นเสือไล่ล่าผู้หญิงมานับไม่ถ้วน บัดนี้กลับกลายเป็นเหยื่อที่ถูกฉีกทึ้งจนไม่เหลือชิ้นดี วินได้แต่ฝืนกลั้นน้ำตาเอาไว้แน่น มือใหญ่กำหมัดอยู่ข้างลำตัวพยายามอดทนอย่างที่สุด
จนเมื่อถึงถนนใหญ่ เขารีบเรียกแท๊กซี่และตรงกลับห้องทันที ขณะที่นั่งอยู่ในรถ ความเงียบสงบที่มียิ่งทำให้ความรู้สึกมืดมนเข้าครอบคลุมหัวใจของเขาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ วินเอนตัวพิงเบาะรถอย่างคนสิ้นหวัง ภาพเหตุการณ์ต่าง ๆ ฉายเข้ามาในหัวของเขาไม่หยุดหย่อน ทำให้เขาถึงกับกลืนน้ำลายเหนียวลงคอด้วยความรู้สึกรวดร้าวใจ วินพยายามหลับตาลงเพื่อยุติภาพฝันร้ายเหล่านั้นให้ออกไปเสียที
“พี่ครับ ช่วยเปิดเพลงเสียงดังกว่านี้หน่อย” วินร้องทักบอกคนขับรถ ในตอนนี้เขาต้องการให้เสียงเพลงกลบเสียงสะอื้นในใจของเขาให้หมดสิ้นเสีย
เมื่อถึงคอนโดของเขา วินรีบเดินเข้าไปภายในอย่างรวดเร็ว ประหนึ่งกลัวใครจะเข้ามาทำร้ายเขาได้อีก ขณะที่เดินตรงไปยังลิฟต์ของคอนโด รปภ.ที่คุ้นเคยกับวินก็ร้องทักออกมาอย่างเป็นกันเอง “คุณวิน วันนี้กลับคนเดียวเหรอครับ” เสียงร้องทักทำเอาวินถึงกับสะดุ้งสุดตัว หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงมีสีหน้ายิ้มแย้มอารมณ์ดี และทักทายกลับ ในเมื่อภาพจำของเขาคงเป็นพวกหิ้วสาวขึ้นห้อง หน้าตาไม่ซ้ำแต่ละวัน แต่ทว่าวันนี้กลับผิดไปจากที่เคย วินทำเพียงพยักหน้ารับเบา ๆ ก่อนจะเร่งฝีเท้าตรงไปทันที
ขณะที่ก้าวเข้าสู่ลิฟต์ ความเงียบสงัดเข้าปกคลุมเขาอีกครั้งพร้อมกับความคิดที่วุ่นวายสับสน ใช่แล้วปกติเขาก็มักจะกลับมาพร้อมกับสาวสวยมากหน้าหลายตาอยู่บ่อยครั้ง แต่ครั้งนี้มันต่างออกไปทุกสิ่งในชีวิตของเขาได้เปลี่ยนแปลงไปโดยสิ้นเชิง อย่างที่เขาแทบไม่อยากจะเชื่อตัวเองสักนิด วินกัดปากตัวเองจนเลือดซึมไหลออกมา ความเจ็บปวดที่เขาได้รับทำให้เขาแทบทนไม่ไหวอีกต่อไป
เมื่อลิฟต์เปิดที่ชั้นบนสุด วินเดินเข้าไปในห้องพักของเขาด้วยความรู้สึกว่างเปล่า วินรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง เขาปล่อยให้ประตูปิดลงอย่างเงียบงัน ความคับแค้นใจที่มีทำให้วินถึงกับหันไปชกกำแพงเพื่อระบายทุกสิ่งที่คับแน่นอยู่ในอกของเขา ความเจ็บที่ได้รับบนมือของเขายังไม่อาจเทียบได้กับความรู้สึกที่อยู่ในใจ เขาชกอยู่อย่างนั้นพร้อมใบหน้าที่แดงก่ำ ก่อนที่จะทรุดตัวลงกองกับพื้นด้วยความอ่อนล้า
วินนั่งนิ่งอยู่เพียงครู่หนึ่ง ก็จะหยัดร่างของตนขึ้นแล้วเดินซวนเซ ก่อนจะล้มตัวลงบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้าทั้งร่างกายและจิตใจ
“ไอ้ธีร์...ทำไมมึงทำอย่างนี้กับกู...ทำไม” วินถึงกับน้ำตาไหลออกมาอย่างกับทำนบแตก ความอดทนที่มีพังทลายลงไปจนสิ้น หลงเหลือเพียงความอ่อนแอที่เขามีอยู่ วินร้องไห้พร้อมตะโกนออกมาอย่างสุดเสียงด้วยความคับแค้นใจที่มี ทุกความรู้สึกพุ่งเข้าหาเขาเหมือนคลื่นยักษ์ที่พร้อมจะกลืนกินเขาให้ตายทั้งเป็น
วินร้องไห้อยู่พักใหญ่ แต่ด้วยความเหนื่อยล้าที่มีทำให้เขาเผลอหลับลงไปอีกครั้ง ในค่ำคืนนั้นวินเริ่มมีไข้ขึ้นสูง ชีพจรเต้นเร็วและเนื้อตัวร้อนผ่าวเหมือนไฟกำลังลุกโชนไปทั่วร่างกายของเขา ความเจ็บปวดจากสิ่งที่เกิดขึ้นทำให้เขารู้สึกว่าทุกส่วนในร่างกายกำลังถูกบีบอัด เหงื่อเริ่มซึมออกมาจากทุกส่วนของร่างกายของเขา
วินทนทุกข์กับความเจ็บปวดนั้น ฝันร้ายต่าง ๆ เริ่มปรากฏขึ้นมากมาย ในฝันของเขา วินเห็นธีร์ที่กำลังก้าวย่างเข้ามาหาเขาด้วยท่าทางที่น่ากลัว เขี้ยวใหญ่ยาวที่ปรากฏบนหน้าของธีร์กำลังคืบคลานเข้ามาใกล้ลำคอของเขา ก่อนจะกดฝังจมลงบนผิวนุ่มเข้าไปจนสุด เลือดสดไหลรินออกมาเป็นแนวยาวจนวินต้องยกมือเกาะกุมเอาไว้ ธีร์มองเขาด้วยสายตาสะใจ และหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข ในขณะที่วินได้แต่มองตาค้างด้วยสีหน้าแทบไม่เชื่อตัวเอง เขาอ้อนวอนร้องขอความเห็นใจจากธีร์ แต่เสียงนั้นกลับไม่ได้ทำให้ความเจ็บปวดที่มีลดน้อยลงไปได้เลย เขาได้แต่เบิ่งตากว้าง อ้าปากค้าง ร่างทั้งร่างแข็งเกร็งอย่างไม่อาจขยับเขยื้อนไปไหนได้ วินทำได้เพียงยืนรับความเจ็บปวดที่ไม่มีวันจบไม่สิ้นไปเสียที
วินสะดุ้งเฮือกขึ้นมาจากฝันร้ายที่ปรากฏ เหงื่อที่ไหลท่วมตัวทำเอาเขาถึงกับต้องยกมือขึ้นปาดใบหน้าไปมา วินพยายามหายใจเข้าลึกๆ ด้วยความตื่นกลัวที่มี ฝันร้ายที่เขาเห็นไม่ต่างกับเรื่องจริงที่เขาต้องประสบพบเจอมาแม้แต่น้อย
วินได้แต่พยายามทำใจให้สงบอีกครั้ง เขาค่อย ๆ ลุกขึ้น ก้าวเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่องรอยทุกอย่างให้หมดไปเสีย
บทที่ 43 บทส่งท้ายหลังเวลาผ่านไปสักพัก ธีร์ขยับกายหันมองไปที่แทน เขาเห็นแทนที่กำลังหลับสนิทไปแล้ว เขายกยิ้มขึ้นมาอย่างเจ้าเล่ห์ธีร์จึงค่อย ๆ ลุกขึ้นอย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้แทนตื่น จากนั้นเขาจึงเดินไปสะกิดวินที่นอนอยู่ข้าง ๆ วินปรือตาขึ้นมาอย่างงัวเงียและมองธีร์อย่างมีคำถาม ธีร์รีบชี้ไปที่ห้องน้ำเป็นสัญญาณ วินถึงกับเบิกตากว้าง"ธีร์ นายนี่มันจริง ๆ เลยนะ" วินพูดด้วยน้ำเสียงเอือมระอากับความหื่นที่มากเกินคนปกติทั่วไปของธีร์ธีร์ยิ้มแหย ๆ ก่อนจะกระซิบด้วยน้ำเสียงออดอ้อน "วิน...นายช่วยฉันหน่อย...เมื่อกี้ฉันยังไม่เสร็จเลย" สายตาของธีร์เต็มไปด้วยความอ้อนวอนวินมองค้อนธีร์ก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้น เขายังไม่ลืมเหลือบมามองแทนที่ยังคงหลับอยู่อย่างนั้น วินค่อยรู้สึกโล่งใจ ก่อนจะยอมลุกขึ้นเดินตามธีร์เข้าไปในห้องน้ำแต่โดยดี แม้เขาจะไม่ค่อยเห็นด้วยนัก แต่เขาก็ไม่อาจปฏิเสธความต้องการที่มีของพวกเขาได้ ในใจลึก ๆ ของวินก็อดรู้สึกตื่นเต้นและวาบไหวไปด้วยเช่นกันภายในห้องน้ำแสงสลัวจากไฟที่หรี่ลงทำให้บรรยากาศดูโรแมนติกและน่าหลงใหล ธีร์ดึงวินเข้ามาในอ้อมแขนอย่างแนบชิด ริมฝีปากของเขาประกบลงบนริมฝีปากของวินอย่า
บทที่ 42 วันใหม่งานศพจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย บรรยากาศในงานศพเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและความ คนที่มาร่วมงานต่างร่วมแสดงความเสียใจและให้กำลังใจธีร์และแทนธีร์ยืนอยู่ข้างๆ โลงศพของแม่ เขารู้สึกถึงความรับผิดชอบที่แม่ฝากฝังให้ดูแลแทน ธีร์จับมือแทนแน่น แทนกำลังเสียใจอย่างหนักเขาน้ำตาไหลอาบแก้มไม่หยุด"แม่ ผมสัญญาว่าจะดูแลแทนเพื่อแม่เป็นอย่างดี ผมจะไม่ทำให้แม่ผิดหวัง" ธีร์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือวินยืนอยู่ข้างๆ ธีร์ เขาวางมือบนไหล่ของธีร์ "ฉันจะอยู่ข้างนายเสมอ”ธีร์เบนหน้าเข้าซบอกของวิน พร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ความอ่อนแอภายในใจพรั่งพรูออกมาเมื่อได้สัมผัสความอบอุ่นของวิน วินเป็นเหมือนกันพื้นที่ปลอดภัยของเขา ที่เขาจะสามารถระบายและปลดปล่อยความรู้สึกต่าง ๆ ออกมาได้โดยไม่ต้องระแวดระวังสิ่งใดหลังจากงานศพ ธีร์ก็พาแทนย้ายมาอยู่ด้วยกัน โดยจัดให้แทนนอนแยกออกไปที่ห้องนอนห้องหนึ่ง ส่วนเขากับวินยังคงนอนห้องเดิม ธีร์ทำหน้าที่พี่ชายของแทนเป็นอย่างดี เขาจัดการทุกอย่างให้แทนอย่างเรียบร้อย แทนเองก็ค่อย ๆ หายจากความโศกเศร้าลง อีกทั้งเมื่อได้อยู่ร่วมกับธีร์และวินที่ต่างมอบความรักให้เขาอย่างเต็มที่
บทที่ 41 ข่าวร้ายวินนั่งมองหน้าธีร์อย่างจริงจัง สองมือกุมมือธีร์ไว้แน่น วินพยายามจะทำความเข้าใจกับธีร์ ทั้งความรู้สึกของเขาและเรื่องการทำงานของเขา“ธีร์ เรามีเรื่องต้องคุยกัน” น้ำเสียงจริงจังของวินทำเอาธีร์ถึงกับนิ่งเงียบ เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่อย่างคนกำลังรู้สึกผิด"ธีร์ ตอนนี้พวกเราคบกันแล้ว และฉันก็ต้องการจริงจังกับความสัมพันธ์นี้ แต่ว่าถ้าพวกเรายังคงต้องคอยมาทะเลาะกันทุกวัน ฉันไม่คิดว่าพวกเราจะไปกันรอด” วินพูดความคิดของเขาออกไป ธีร์ได้แต่มองหน้าวินนิ่ง“ถ้าเราจะใช้ชีวิตร่วมกัน ฉันอยากให้นายมั่นใจและเชื่อใจฉันมากกว่านี้" วินยังคงพูดต่อไปด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แต่เต็มไปด้วยความจริงจังวินเลื่อนมือมาลูบไล้ที่แก้มของธีร์ พลางมองเข้าไปในดวงตาของเขา "ฉันรู้ว่าบางครั้งฉันจริงจังกับงานมากเกินไปจนทำให้นายรู้สึกน้อยใจ แต่ว่าความรู้สึกของฉันไม่เคยเปลี่ยน และฉันยังคงเป็นของนายคนเดียวเท่านั้น"ธีร์ก้มหน้าอย่างกับเด็กที่กำลังถูกตำหนิ น้ำเสียงของวินทำให้เขารู้สึกละอายใจ "ฉันรู้ ฉันยอมรับว่าช่วงนี้ฉันเองก็ทำตัวงี่เง่ามากเกินไป" ธีร์ตอบเบา ๆ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความสำนึกผิดวินลูบผมธีร์ไปมาอย่างเอ็นดู “ง
บทที่ 40 ง้อวินกลับมาถึงห้องตอนดึก ภายในห้องเงียบสงบ วินเดินหาธีร์จนพบว่าธีร์นอนอยู่ในห้องนอนเรียบร้อยแล้ว เขาเลยเดินตรงเข้าไปอาบน้ำ วินได้แต่คิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขารู้สึกไม่สบายใจอย่างมากที่ธีร์มีท่าทีแบบนี้ เขาเลยตัดสินใจว่าจะต้องทำความเข้าใจกับธีร์เสียใหม่วินออกมาจากห้องน้ำ เห็นธีร์นอนหันหลังให้ก็อดขำไม่ได้ ทำไมผู้ชายตัวใหญ่แต่ใจกลับเล็กเป็นปลาซิวแบบนี้กัน วินทรุดตัวลงบนเตียงก่อนจะโน้มตัวยื่นหน้าไปมองธีร์ ที่ยังคงหลับตา วินรู้ว่าธีร์ยังไม่หลับแต่คงงอนเขาน่าดู วินก้มคางลงมาเกยหัวไหล่ของธีร์อย่างเอาใจ"ธีร์ ยังไม่หลับใช่ไหม" วินกระซิบเสียงนุ่มใกล้หู ธีร์ยังคงนิ่งเงียบอยู่อย่างนั้นวินจึงเอ่ยกระเซ้า "ถ้านายไม่ตอบ ฉันจะลักหลับนายแล้วนะ" วินพูดพร้อมใช้ลิ้นเลียติ่งหูธีร์ไปมา ธีร์ถึงกับขนลุก เขาหันหน้ามาเผชิญหน้ากับวินด้วยใบหน้าหงิกงอ"นายมีอะไร" ธีร์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจวินยิ้มตาหยีใส่ธีร์ "โกรธฉันเหรอ โกรธเรื่องอะไรไหนบอกสิ" วินกล่าวเนิบนาบ คางถูไถไปมาอย่างแมวน้อยอ้อนเจ้าของธีร์ทำเสียงฮึดฮัดอย่างไม่สบอารมณ์ วินทำท่าทางถอนหายใจก่อนจะบ่นออกมา "ถ้านายไม่คุยกับฉัน งั้นฉันนอ
บทที่ 39 แง่งอนหลังจากเรื่องต่าง ๆ คลี่คลายลง วินก็เอาแต่วุ่นอยู่กับโปรเจกต์ในมือ เขาตื่นแต่เช้าและกลับห้องดึกแทบทุกวัน ธีร์เริ่มรู้สึกหงุดหงิดที่วินไม่ค่อยสนใจเขา ธีร์เริ่มแสดงท่าทีน้อยใจใส่วินบ่อย ๆ วินเองที่เหนื่อยจากงานเมื่อเจอท่าทางของธีร์เช่นนี้เขาก็ยิ่งอ่อนใจธีร์เริ่มไปนั่งเฝ้าวินที่บริษัทมากขึ้น แต่เขาก็ได้แต่นั่งแกร่วอยู่คนเดียว ในเมื่อวินเอาแต่ประชุมหรือไม่ก็นั่งอ่านกองเอกสารที่แทบจะล้นโต๊ะเช้าวันหนึ่งวินต้องออกไปดูแลกองถ่าย ธีร์ก็ยังคงติดตามไปด้วย ท่าทางของวินที่ดูสนิทสนมกับทุกคน แถมยังทำตัวเอาอกเอาใจใครต่อใครไปทั่วกองถ่ายอีก ทำเอาธีร์ถึงกับควันออกหู ธีร์หึงวินจนเขาแอบดึงวินเข้ามาในห้องก่อนจะล็อกประตู"ธีร์ นี่นายทำอะไร" วินร้องออกมาด้วยความตกใจธีร์มีสีหน้าเคร่งขรึม เขาจับมือของวินไพล่หลังเอาไว้ ก่อนจะดันวินไปจนชิดกำแพง “นายทำฉันหงุดหงิด”ธีร์พูดจบก็ก้มลงซุกไซ้ตามลำคอของวิน พร้อมขบกัดด้วยความฉุนเฉียว มือข้างหนึ่งค่อย ๆ ดึงชายเสื้อขึ้นจากกางเกงก่อนจะสอดมือเข้าไปลูบไล้แผ่นอก มือหนาบีบเคล้นเอวอย่างหนัก“ธีร์ นายหยุดเดี๋ยวนี้นะ” วินร้องโวยวายออกมาเมื่อธีร์เริ่มทำเรื่องน่าอา
บทที่ 38 ข่าวใหญ่หลังจากวินตกลงคบกับธีร์ ความสัมพันธ์ของทั้งสองก็พัฒนาไปในทางที่ดีขึ้นมาก ทว่าธีร์กลับแสดงความเอาแต่ใจและแสดงความเป็นเจ้าของจนวินต้องคอยดุอยู่บ่อยครั้ง ช่วงหลังนี้ วินต้องวิ่งวุ่นออกไปทำงานแต่เช้า เนื่องจากมีโปรเจกต์สำคัญในมือหลายตัวเมื่อวินออกจากห้อง ธีร์ก็มักจะแต่งตัวออกจากห้องไปเช่นกัน แต่ธีร์ก็จะกลับมาถึงห้องก่อนวินเสมอ ทำให้วินไม่ค่อยสงสัยอะไร จนกระทั่งวันหนึ่ง เมื่อวินกลับมาและพบว่าภายในห้องว่างเปล่า วินถึงกับแปลกใจที่ธีร์ไม่อยู่ห้อง เพราะปกติธีร์จะไม่ค่อยออกไปข้างนอก แถมเป็นการออกไปโดยที่ไม่โทรบอกเขาอีกต่างหากวินหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาธีร์ แต่ธีร์กลับไม่รับสาย ความสงสัยเริ่มก่อตัวในใจของวิน วินลงไปด้านล่างเพื่อสอบถามรปภ. และได้รับข้อมูลว่าช่วงนี้ธีร์ออกจากห้องแทบทุกวัน นั่นยิ่งทำให้วินรู้สึกถึงความผิดปกติที่มีเมื่อวินกลับมาที่ห้อง สักพักธีร์ก็เปิดประตูเข้ามาด้วยท่าทางอิดโรย แต่พอเขาเห็นวิน ธีร์ก็ชะงักไปนิดหนึ่ง ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเดินเข้ามาออดอ้อนวินเช่นเคย"วิน นายกลับมาแล้วเหรอ" ธีร์กล่าวด้วยเสียงนุ่มนวล ขณะที่เดินเข้ามาหาวิน ธีร์พยายามทำตัวให้เป็นปกติ เขาโอ