บทที่ 5 นายหนีฉันไปแล้ว

แสงจันทร์ส่องสว่างผ่านช่องหน้าต่างเล็กๆ ภายในห้องนอน ธีร์ปรือตาตื่นขึ้นมากลางดึก หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกสดชื่นจากรสสัมผัสที่ได้รับจากวิน ความรู้สึกอบอุ่นจากร่างกายของวินยังคงติดค้างในความทรงจำ ทำเอาเขาเผลอยกยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว  

ธีร์หมุนตัวไปควานหาความอบอุ่นนั้นอีกครั้ง แต่มือที่ปัดป่ายไปมากลับพบเพียงผืนผ้าที่ยับยู่ยี่จากสิ่งที่ธีร์เคี่ยวกรำจากร่างกายวินแทบไม่หยุด ความว่างเปล่าทำให้ธีร์แทบหัวใจหยุดเต้นไปชั่ววูบ

ธีร์ขมวดคิ้วด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียด ความรู้สึกสดชื่นกระปรี้กระเปร่าเปลี่ยนเป็นความตกใจและหวาดระแวงในชั่วพริบตา เขาผุดลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็วด้วยความร้อนรน ดวงตาของเขาปราดมองไปรอบห้องที่มืดมิด ความโหยหากระตุ้นให้เขาค้นหาวินไปทั่วห้อง ไม่ว่าจะเป็นในห้องน้ำหรือห้องรับแขก แต่ธีร์กลับไม่พบร่องรอยใดๆ ของวินเลย ธีร์เหลือบมองเห็นเสื้อผ้าของวินที่หายไปจากพื้น นั่นทำให้ธีร์คาดเดาได้ว่าวินได้ออกไปจากห้องของเขาเสียแล้ว

ธีร์รู้สึกร้อนใจเป็นอย่างยิ่ง เขารีบหยิบมือถือขึ้นมาและกดเบอร์โทรหาวินอย่างรวดเร็ว ความหวังที่จะได้ยินเสียงของวินทำให้เขารู้สึกตัวสั่น “กรุณาฝากข้อความหลังเสียงสัญญาณ” เสียงปลายสายที่มีเพียงรับฝากข้อความทำให้ธีร์รู้ว่ามือถือของวินปิดเครื่องอยู่ ความว่างเปล่ากลืนกินจิตใจเขาจนรู้สึกหนาวสั่น ใจของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกอ้างว้างและหวาดกลัวที่จะต้องสูญเสียวินไปจากชีวิตของเขา

“บ้าเอ๊ย...” ธีร์สถบออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะโยนมือถือลงบนเตียงอย่างไม่ไยดี เขารีบเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อจัดการตัวเองอย่างรวดเร็ว

แสงอ่อนๆ จากหลอดไฟที่มองเห็นเพียงแค่เงาสลัวของตัวเขาในกระจก น้ำอุ่นไหลรดลงมาตามร่างกายแกร่งที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ ลำแสงสว่างสะท้อนกับหยดน้ำที่ไหลผ่านผิวหนัง สร้างประกายเงาวับแวมอย่างมีชีวิตชีวา

ธีร์หยุดนิ่งอยู่ใต้สายน้ำที่ไหลริน ใบหน้าของเขาที่เคยหยัดเข้มตอนนี้กลับผ่อนคลายลง เขาปล่อยให้ความร้อนของน้ำไหลผ่านทุกส่วนของร่างกาย เสียงน้ำที่กระทบผิวหนังและเสียงหายใจที่เร่งรีบของเขากลมกลืนเข้าหากัน สร้างเสียงที่ดังก้องไปทั่วห้องน้ำที่เงียบสงบ

มือหนาของเขาลูบไล้ไปตามแขน ไหล่ และไล่ลงไปที่หน้าท้อง แต่ละสัมผัสทำให้เขารู้สึกถึงความโหยหาและความต้องการที่แม้จะเพิ่งได้รับการปลดปล่อย แต่กลับไม่อาจเติมเต็มความต้องการของเขาได้อย่างหมดสิ้น ธีร์ยังคงปรารถนาในตัววินอย่างบ้าคลั่ง เขาถลำลึกเกินกว่าจะฉุดรั้งตัวเองขึ้นมาจากห้วงเหวเสน่หาที่มีต่อวินไปได้อีกแล้ว

“อ่า...” เสียงครางของธีร์ดังขึ้นเป็นระยะ ยิ่งเมื่อธีร์คิดถึงใบหน้าหวานของวิน รสสัมผัสที่เขาได้ลิ้มลอง ธีร์เสพติดความหวานนั้นอย่างยากจะถอนตัวได้ ความร้อนของสายน้ำเป็นเหมือนเชื้อเพลิงที่จุดประกายความคิดถึงและความต้องการที่ซุกซ่อนอยู่ในใจเขาให้ลุกโซนขึ้นมาอีกครั้ง

ธีร์ยกมือขึ้นเกาะขอบผนัง หัวโน้มลงเล็กน้อย ขณะที่สายน้ำไหลหยดเป็นสายไล่ตามแผ่นหลัง ลงมาจนถึงสะโพก และไหลลงสู่พื้น สายตาของเขาหลับลงชั่วครู่ ขณะที่เขาพยายามหายใจเข้าออกลึกๆ เพื่อควบคุมอารมณ์และความรู้สึกที่กำลังท่วมท้นอยู่ขณะนี้

หลังจากอาบน้ำเสร็จสิ้น ธีร์ห่อตัวด้วยผ้าขนหนูผืนใหญ่และเริ่มแต่งตัวด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะรีบเดินตรงออกไปนอกห้อง ความตั้งใจแรกของเขาคือการออกไปหาวินที่คอนโด แต่ในจังหวะที่เขากำลังจะเปิดประตู ธีร์กลับหยุดชะงักลงด้วยความรู้สึกลังเลใจขึ้นมากะทันหัน

ภาพเหตุการณ์ทั้งหมดก็หวนกลับเข้ามาในหัวสมองของเขา ความรู้สึกผิดประเดประดังเข้ามาถาโถมในใจของธีร์อย่างรวดเร็ว ใบหน้าของวินที่เต็มไปด้วยความโกรธเคือง สายตาโกรธแค้นที่วินจ้องมองเขายังคงฝังอยู่ในความทรงจำของธีร์จนไม่อาจสลัดหลุด ด้วยความเสียใจและความรู้สึกผิดทำให้เขาเริ่มลังใจว่าควรทำอย่างไรต่อไป

ธีร์ค่อยๆ ปล่อยมือจากลูกบิดประตูอย่างอ่อนแรง เขาถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง ก่อนจะเดินคอตกกลับไปนั่งลงที่โซฟานุ่มอย่างสิ้นหวัง ธีร์เงื้อมมือไปหยิบขวดเหล้าที่วางอยู่ข้างๆ และเริ่มเทลงในแก้วก่อนจะยกขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด เหล้าแก้วแล้วแก้วเล่าถูกกระดกลงคออย่างไม่อาจยับยั้ง น้ำสีทองไหลผ่านเข้าไปในปากเลื่อนลงลำคอสู่ท้องของเขา รสชาติฝาดขมที่ไหลไปตามลำคอลงสู่ท้องไม่ต่างกับความขมขื่นในใจของเขาในตอนนี้

ธีร์เริ่มหวนคิดถึงภาพอดีตของพวกเขาทั้งสอง ตั้งแต่รู้จักกันธีร์กับวินมักจะตัวติดกันเสมอ ไม่ว่าวินคิดหรือรู้สึกสิ่งใดก็มักจะถ่ายทอดให้เขาฟังและรับรู้อยู่ตลอดเวลา ในบางครั้งตอนวินสนใจสาวคนไหน เขามักจะชวนธีร์ไปเป็นเพื่อนด้วยเสมอ ภาพของตัวเองที่ได้แต่ยิ้มอย่างจำใจ ภาพของตัวเองที่ได้แต่คอยมองตามหลังวินไปโดยไม่อาจเอื้อมคว้ามาได้ ภาพของตัวเองที่ได้แต่เผลอจ้องมองวินอยู่เงียบ ๆ ก่อนจะต้องพยายามหลบสายตาเมื่อวินหันกลับมาสบสายตาของเขา “หึ...” เสียงเยาะยิ้มของธีร์เมื่อคิดถึงเหตุการณ์เหล่านั้น ทำให้เขาได้แต่นึกตัดพ้อ และสมเพชตัวเองยิ่งนัก

ขณะที่เขานั่งคิด ธีร์ก็เริ่มสมเพชตัวเองอย่างหนักหน่วง เขาตระหนักได้ว่าบางทีเขาได้ผลักวินออกไปจากชีวิตของเขาเสียแล้ว ธีร์ยังคงกระดกเหล้าเข้าปากอย่างไม่ลดละ จิตใจของเขาเหมือนมีพายุคลื่นลมที่พัดผ่านความคิดและความรู้สึก ทุกครั้งที่เขามองดูวินจากด้านหลังหรือแม้กระทั่งตอนได้สบตากัน ธีร์ตระหนักว่าเขาไม่อาจสูญเสียวินไปจากชีวิตของเขาได้เลยจริงๆ

ในค่ำคืนที่เงียบสงบความเหงาเฝ้าห้อมล้อมรอบตัว ธีร์ได้แต่พร่ำเพ้อครางเรียกชื่อวินออกมาอย่างโหยหา “วิน...ฉันคิดถึงนาย” ในขณะที่เหล้าที่เกือบหมดขวดแล้วยังคงถูกยกเข้าปากอย่างต่อเนื่องอย่างไม่มีที่สิ้นสุด จิตใจของเขาสั่นคลอนระหว่างความรักและความเสียใจ ความต้องการที่จะอยู่เคียงข้างวินไปตลอดชีวิตของเขา ความปรารถนาในอ้อมกอดที่อบอุ่นของวินในทุกค่ำคืนที่อยู่ด้วยกัน และความกลัวว่าเขาอาจไม่มีโอกาสนั้นอีกต่อไป