พอเห็นว่าเป็นรถของลูกชาย กนกจันทร์ก็หันกลับมามองดูวันจันทร์ที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่
นางสังเกตว่าเธอเก่งมากจากสีหน้าที่เปลี่ยนไปเมื่อสักครู่กลับมาปกติได้เร็วมาก
"มาทานข้าวด้วยกันก่อนสิลูก"
"แม่" ดวงตานั้นมองไปที่แม่เล็กน้อยก่อนที่จะมองไปหาผู้หญิงอีกคน
"แม่รู้เรื่องหมดแล้วล่ะ"
"รู้เรื่องแล้วก็ดีครับผมจะพาเธอกลับไป"
"แม่ไม่ให้ไป"
ขาแกร่งที่ก้าวเดินเข้ามาหวังจะพาเธอออกไปจากบ้านหลังนี้ก็ได้หยุดลง
"แม่ห้ามผมไม่ได้หรอกครับ"
"ลูกจะพาเธอไปด้วยในฐานะอะไร"
"ผมไม่มีฐานะให้เธอหรอกครับ" ชายหนุ่มตอบแม่ไปในทันทีโดยไม่ต้องใช้เวลาคิดเลย
แต่เขารู้ไหมว่าคำที่พูดนั้นมันทำร้ายจิตใจผู้หญิงคนหนึ่งมากแค่ไหน..ไม่มีสถานะให้เธองั้นเหรอ
"ถ้างั้นแม่ก็คงอนุญาตให้หนูวันจันทร์ไปกับลูกไม่ได้"
"แม่จะไม่ถามเจ้าตัวหน่อยหรือครับว่าอยากไปกับผมไหม" สายตาคนที่พูดจับจ้องไปที่เธออีกครั้ง แต่ครั้งนี้มีสายตาแม่ของเขามองมาด้วย เหมือนอยากรู้ว่าเธอจะตามลูกชายของนางไปไหม
"ไม่ค่ะ" ในเมื่อที่แห่งนี้มันไม่ใช่ที่ของเธอ แล้วจะอยู่ต่อไปเพื่อให้ตัวเองเจ็บปวดอีกทำไม เพราะวันจันทร์หวังจะพึ่งแม่เลี้ยงให้พาเธอออกจากที่นี่
"ได้!" ชายหนุ่มกระแทกเสีย
